Ψεύτικα σπίτια που αποτελούν πύλες για άλλους κόσμους

 

Κάθε πόλη έχει τα μυστικά της, είναι απλώς θέμα να τα βρει κανείς...

 

 

Σε έναν δρόμο στο Μπρούκλιν που οδηγεί στον ποταμό, όπου ξεκινούν τα λιθόστρωτα καλντερίμια, υπάρχει ένα αρχοντικό. Παρά την άψογη πλινθοδομή, ο αριθμός 58 της Joralemon Street δε μοιάζει με τα άλλα σπίτια. Πίσω από τα σκούρα παράθυρά του, δεν ζει κανείς, για πάνω από 100 χρόνια. Στην πραγματικότητα, δεν πρόκειται για σπίτι, αλλά για ένα μυστικό σημείο εξόδου και εξαερισμού του μετρό.

 

Το σπίτι βρίσκεται εννέα ορόφους πάνω από τις γραμμές -4 και 5- του μετρό της Νέας Υόρκης, οι οποίες μεταφέρουν επιβάτες από τον κοντινό σταθμό Borough Hall στο Μπρούκλιν, κάτω από τον East River, προς το νησί του Μανχάταν. Αν κανείς πλησιάσει την πόρτα του "σπιτιού" και δει μέσα από την ρωγμή της, θα δει ένα ζοφερά φωτισμένο δωμάτιο, χωρίς παράθυρα, με δάπεδο από μπετόν και μια μεταλλική πόρτα σε στιλ αποθήκης. Συχνά, οι γείτονες αναφέρουν ότι βλέπουν άντρες ντυμένους με ειδικές στολές, στη μέση της νύχτας, να μαζεύονται στον αριθμό 58.

 

Κάποτε, το μέρος ήταν ιδιωτική κατοικία, η οποία χρονολογείται από το 1847, αλλά το 1908, όταν κατασκευάστηκε η πρώτη υποβρύχια σήραγγα του μετρό που συνδέει το Μανχάταν και το Μπρούκλιν, η αρχή μεταφορών της Νέας Υόρκης αγόρασε το σπίτι. Τα παράθυρα ήταν εφοδιασμένα με -αντιαισθητικά- χαλύβδινα, βιομηχανικά παντζούρια καθώς το μέρος μετατράπηκε σε εξαερισμό του υπόγειου μέρους με ένα τεράστιο δίκτυο σηράγγων από κάτω. Για δεκαετίες, σύμφωνα με τους γείτονες οι οποίοι το ήξεραν απλά ως "Shaft House" (φρεάτιο εξαερισμού), ο αέρας απλώς διαχεόταν από τα παράθυρα.

 

Όμως, στη δεκαετία του 1990, η ίδια αρχή αποφάσισε να γίνει λίγο πιο "γειτονική". Όταν μετακόμισαν νέοι ένοικοι στη διπλανή πόρτα, η αρχή καθάρισε το αχρησιμοποίητο κατώφλι του αριθμού 58 και τους το πρόσφερε, για να διπλασιάσουν το μέγεθος του κήπου τους, στην τιμή των 200 δολαρίων το μήνα. Επίσης, σήμερα, τα παράθυρα στο πίσω μέρος του "σπιτιού" καλύπτονται από κληματσίδες. Το 1999, κατόπιν παρότρυνσης της γειτονιάς και της Επιτροπής Διατήρησης Ορόσημων, η αρχή αποκατέστησε πλήρως την πρόσοψή του. Οι βιομηχανικοί αεραγωγοί, απ' όπου κάποτε διαχεόταν ο καπνός στους δρόμους, έκλεισαν μόνιμα και αντικαταστάθηκαν με κομψά αδιαφανή τζάμια. Οι αεραγωγοί βγήκαν στην οροφή του κτηρίου. Σήμερα, η αξία του είναι 2,8 εκατομμύρια δολάρια, σύμφωνα με μια εκτίμηση του 2010.

Κάποια στιγμή, το σπίτι έγινε έξοδος ανάγκης. Δεν είναι ακριβώς σαφές πότε, αλλά πιθανός μετά την 9η Σεπτεμβρίου, όταν έγινε εμφανής η απειλή πυρκαγιάς στη σήραγγα του μετρό. Σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, οι επιβάτες θα έπρεπε να ανέβουν μια μεταλλική σκάλα που κατεβαίνει εννέα ορόφους μέχρι τις σήραγγες. Όταν θα έφταναν στην κορυφή, θα έβρισκαν ένα δωμάτιο χωρίς παράθυρο, μόνο με μια πόρτα, και αν άνοιγαν αυτήν την πόρτα, θα έβγαιναν σε μια τυπική στέγη ενός αρχοντικού της Νέας Υόρκης.

Μεταφερόμαστε στο Bayswater του Λονδίνο, όπου ένας εμπορικός δρόμος σε απόσταση μόλις λίγων λεπτών με τα πόδια από το Χάιντ Παρκ καλύπτει μια άλλη πύλη στον υπόγειο κόσμο της πόλης και τον πρώτο υπόγειο σιδηρόδρομο στον κόσμο.

 

Στη δεκαετία του 1860, κατασκευάστηκε μια γραμμή σωλήνων που περνούσε από το Paddington και το Bayswater και περνούσε τυχαία ακριβώς κάτω από την 23 και την 24 Leinster Terrace. Τα δύο πενταώροφα σπίτια έπρεπε να κατεδαφιστούν για να σκάψουν μέσα από τις σήραγγες, αλλά μόλις καλυφθεί η τελική σήραγγα, αποφασίστηκε ότι τα σπίτια δεν θα ξαναχτίζονταν εξ ολοκλήρου.

Σήμερα, μπορεί κανείς να δει τα αρχοντικά στη θέση τους, το ένα δίπλα στο άλλο, αλλά αν περιπλανηθεί στο πίσω μέρος τους και κοιτάξει πάνω από τον τοίχο, θα δει ότι τα κτίρια δεν είναι τίποτα περισσότερο από χοντρές προσόψεις που μεταμφιέζουν μια τεράστια τρύπα προς τον υπόγειο.

 

Οι παλιοί υπόγειοι σιδηρόδρομοι του Λονδίνου ήταν ατμοκίνητοι και έτσι, αυτή η τρύπα έγινε ένας αρκετά βολικός τρόπος εξαερισμού του μετρό.

 

 

Υπάρχει μια μικρή ιστορία, για ένα hoax που υποτίθεται ότι συνέβη στη δεκαετία του 1930 και που αφορούσε τα δύο σπίτια. Ένας απατεώνας κατάφερε να κάνει μια "μικρή περιουσία" με την πώληση εισιτηρίων για έναν μεγάλο φιλανθρωπικό χορό με εισιτήριο. Όταν οι φιλοξενούμενοι έφτασαν ντυμένοι στον χώρο της εκδήλωσης, την 23/24 Leinster Terrace, και χτύπησαν την ψεύτικη πόρτα, βρέθηκαν μπροστά σε μια τεράστια έκπληξη!

 

Κάτι ανάλογο υπάρχει και στο Παρίσι. Στο μυθιστόρημα του Ιταλού φιλόσοφου, Ουμπέρτο Έκο "Το Εκκρεμές του Φουκώ", υπάρχει ένας ασαφής διάλογος μεταξύ δύο χαρακτήρων για ένα σπίτι στο Παρίσι που φαίνεται να κρύβει κάτι. "Οι άνθρωποι περπατούν και δεν ξέρουν την αλήθεια", γράφει ο Έκο, «ότι το σπίτι είναι ψεύτικο. Πρόκειται για μια πρόσοψη, ένα περίβλημα χωρίς χώρο, χωρίς εσωτερικό. Είναι πραγματικά μια καμινάδα, μια καπνοδόχος εξαερισμού που χρησιμεύει για την απελευθέρωση των ατμών του τοπικού μετρό. Και μόλις το καταλάβετε, νιώθετε ότι στέκεστε στο στόμιο του κάτω κόσμου..."

 

Το μυθιστόρημα μπορεί να είναι φανταστικό, αλλά το ψεύτικο σπίτι στο Παρίσι υπάρχει και βρίσκεται στην 145 rue la Fayette στο 10ο διαμέρισμα της πόλης. "Το κτίριο στην 145 rue la Fayette είναι απλά μια πρόσοψη. Με μπαλκόνι και πόρτα, αλλά δεν υπάρχει κανένα κτίριο. Η ψεύτικη πρόσοψη υπάρχει για να κρύψει μια τεράστια καμινάδα εξαερισμού για το μετρό", γράφει ένας blogger από το Παρίσι.

Αυτό που φαίνεται στην φωτογραφία πιο κάτω, βρίσκεται στην Rue du Temple και στην Rue Chapon στη συνοικία Λε Μαραί (Les Marais) του Παρισιού και, στην πραγματικότητα, δεν είναι μια μυστική δίοδος για το μετρό του Παρισιού, αλλά μια οφθαλμαπάτη ενός καλλιτέχνη. Πιο κάτω, δείτε μια φωτογραφία του μέρους πριν πριν την εγκατάσταση της οφθαλμαπάτης το 2006.

 

Ένα Σάββατο πρωί, στις 7 η ώρα, ο καλλιτέχνης Julien Berthier εγκατέστησε την πρόσοψη σε έναν "τυφλό τοίχο" στο 3ο διαμέρισμα.

 

Η πρόσοψη, τηρώντας τους τοπικούς αρχιτεκτονικούς κώδικες, καταλαμβάνει 10 εκατοστά δημόσιου χώρου και απλά τοποθετήθηκε και κολλήθηκε από τον Julien και την ομάδα του. Πολλά χρόνια αργότερα, η ψεύτικη διεύθυνση είναι ακόμα εκεί και οι υπηρεσίες της πόλης καθαρίζουν τακτικά τα γκράφιτι.

 

από: messy nessy chic