Φράγμα Πηνειού. Το κολοσσιαίο έργο που αντέγραψε τον πέμπτο μύθο του Ηρακλή.
Το φράγμα Πηνειού η Καραμανλή είναι το μεγαλύτερο φράγμα της Ελλάδας και ένα από τα μεγαλύτερα αν όχι το μεγαλύτερο φράγμα της Ευρώπης.
Η Λίμνη Πηνειού είναι τεχνητή λίμνη που δημιουργήθηκε έπειτα από κατασκευή φράγματος στον ποταμό Πηνειό. Βρίσκεται στο νομό Ηλείας. Η έκτασή της είναι 19,895 τ.χλμ και είναι η μεγαλύτερη λίμνη της Πελοποννήσου.
Το φράγμα άρχισε να κατασκευάζεται τον Σεπτέμβριο του 1961 επι θητείας του Κωνσταντίνου Καραμανλή και το έργο παραδόθηκε το 1968. Πηγή έμπνευσης για την σύλληψη αυτής της ιδέας και την υλοποίηση αυτού του κολοσσιαίου έργου στάθηκε ένας από τους μύθους του Ηρακλή και πιο συγκεκριμένα ο μύθος με τους στάβλους του Αυγεία.
Σύμφωνα με τον μύθο "Η 'Κόπρος του Αυγείου" ήταν η κοπριά που είχε συγκεντρωθεί στους τεράστιους στάβλους του βασιλιά της Ήλιδος Αυγεία με τα 3.000 βόδια, οι οποίοι δεν είχαν καθαρισθεί επί πολλά χρόνια. Το καθάρισμα αυτών των στάβλων από όλη την κοπριά μέσα σε μία μόνο ημέρα ήταν ο πέμπτος άθλος του Ηρακλή και για να καταφέρει κάτι τέτοιο ο Ηρακλής χρειάστηκε να παρακάμψει τον Πηνειό ποταμό και να τον περάσει μέσα από τους στάβλους του Βασιλιά της Αρχαίας Ήλιδας που βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το σημερινό σημείο όπου έχει κατασκευαστεί το φραγμα.
Με τον εμπλουτισμό του φράγματος με νερό εγκαταλείφθηκε το χωριό Ξενιές, που βρισκόταν στον πυθμένα της υπό δημιουργίας λίμνης, αλλά και οι οικισμοί Παλαιοχώρα, Αγία Άννα και Σούλι
Βρίσκεται πάνω από την Αρχαία Ήλιδα, 20χλμ. περίπου από την ακτή κοντά στο χωριό Κέντρο. Πρόκειται για ένα από τα πιο σημαντικά εγγειοβελτιωτικά έργα του Νομού Ηλείας. Το νερό χρησιμοποιείται για την άρδευση των πεδινών εκτάσεων κατά μήκος του άξονα Λάππα-Αμαλιάδα-Καρδαμά, ενώ ειχε εκπονηθεί ειδική περιβαλλοντική μελέτη με στόχο την αξιοποίηση των αναπτυξιακών δυνατοτήτων της περιοχής, που περιβάλλει τη λίμνη του φράγματος Πηνειού.
Παρόλα αυτά και ενώ έχουν περάσει 60 χρόνια από την δημιουργία του φράγματος η τεχνητή λίμνη Πηνειού, το φράγμα του Πηνειού καθώς και η ευρύτερη περιοχή συμπεριλαμβανομένου και την Αρχαία Ήλιδα στερούνται παραμικρής προβολής και κυριολεκτικά παρακμάζουν ενώ οι εγκαταστάσεις του φράγματος είναι έρμαιο σε λεηλασίες και βανδαλισμούς.
Το χωριό των 400 φιλόξενων κατοίκων. Άγιος Ιωάννης Κορινθίας
Σε απόσταση 27 χιλιομέτρων από την πόλη της Κορίνθου, συναντάμε το χωριό Άγιος Ιωάννης. Είναι ένα από τα ορεινά χωριά της περιοχής, στα 660 μέτρα υψόμετρο. Είναι χτισμένο κάτω από τις ψηλές κορυφές των βουνών, μέσα σε μια κατάφυτη περιοχή με κάθε λογής δέντρα και πολλές καλλιέργειες.
Στο χωριό μένουν μόνιμα περίπου 400 κάτοικοι, οι οποίοι ασχολούνται κυρίως με την κτηνοτροφία. Τα σπίτια του χωριού είναι χτισμένα με βάση την παραδοσιακή αρχιτεκτονική, είναι πέτρινα και έχουν μεγάλες αυλές και περιβόλια.
Κάθε γωνιά του είναι ιδιαίτερα φροντισμένη, έχει λουλούδια, παγκάκια για να σταθούν οι περαστικοί, βρύσες με κρυστάλλινο νερό και στενά πλακόστρωτα δρομάκια.
Σημείο συνάντησης μικρών και μεγάλων τους καλοκαιρινούς μήνες είναι η πλατεία του χωριού με τα πανύψηλα δέντρα που προσφέρουν απλόχερα τον ίσκιο τους.
Οι κάτοικοί του είναι ιδιαίτερα φιλόξενοι και πάντα πρόθυμοι για να σας μιλήσουν για την ιστορία του τόπου τους που χάνεται μέσα στους αιώνες.
Ο πολιτιστικός σύλλογος του Αγίου Ιωάννη, που μετρά πάνω από 40 χρόνια λειτουργίας, ασχολείται με την οργάνωση πολιτιστικών και αθλητικών εκδηλώσεων αλλά και διατηρεί ιστοσελίδα με σπάνιο οπτικό υλικό από το χωριό και τους ανθρώπους του.
Ο ναός του χωριού είναι αφιερωμένος στον Άγιο Ιωάννη και χτίστηκε στα τέλη του περασμένου αιώνα.
Στα χωριά της περιοχής βρίσκουμε μεγάλη ποικιλία κρασιών από τους τοπικούς αμπελώνες, τη διάσημη σταφίδα, βότανα, αρωματικά φυτά, ελαιόλαδο, ελιές, παραδοσιακά ποτά και μέλι.
Στο χωριό μένουν μόνιμα περίπου 400 κάτοικοι, οι οποίοι ασχολούνται κυρίως με την κτηνοτροφία. Τα σπίτια του χωριού είναι χτισμένα με βάση την παραδοσιακή αρχιτεκτονική, είναι πέτρινα και έχουν μεγάλες αυλές και περιβόλια.
Κάθε γωνιά του είναι ιδιαίτερα φροντισμένη, έχει λουλούδια, παγκάκια για να σταθούν οι περαστικοί, βρύσες με κρυστάλλινο νερό και στενά πλακόστρωτα δρομάκια.
Σημείο συνάντησης μικρών και μεγάλων τους καλοκαιρινούς μήνες είναι η πλατεία του χωριού με τα πανύψηλα δέντρα που προσφέρουν απλόχερα τον ίσκιο τους.
Οι κάτοικοί του είναι ιδιαίτερα φιλόξενοι και πάντα πρόθυμοι για να σας μιλήσουν για την ιστορία του τόπου τους που χάνεται μέσα στους αιώνες.
Ο πολιτιστικός σύλλογος του Αγίου Ιωάννη, που μετρά πάνω από 40 χρόνια λειτουργίας, ασχολείται με την οργάνωση πολιτιστικών και αθλητικών εκδηλώσεων αλλά και διατηρεί ιστοσελίδα με σπάνιο οπτικό υλικό από το χωριό και τους ανθρώπους του.
Ο ναός του χωριού είναι αφιερωμένος στον Άγιο Ιωάννη και χτίστηκε στα τέλη του περασμένου αιώνα.
Στα χωριά της περιοχής βρίσκουμε μεγάλη ποικιλία κρασιών από τους τοπικούς αμπελώνες, τη διάσημη σταφίδα, βότανα, αρωματικά φυτά, ελαιόλαδο, ελιές, παραδοσιακά ποτά και μέλι.
Το περιτοιχισμένο νησί της Ελλάδας με τους «αιμοσταγείς» κατοίκους
Πετάμε πάνω από το Μπούρτζι Ναυπλίου, το νησί που αρχικά ονομαζόταν από τους ναυτικούς νησάκι του Αγίου Θεοδώρου, αλλά κατέληξε να αποτελεί την κατοικία δήμιων που εκτελούσαν το αποτρόπαιο έργο τους, λαμβάνοντας μισθό και ζώντας μόνιμα σ’ αυτό το νησάκι.
Όταν για πρώτη φορά ήρθε στο Ναύπλιο η λαιμητόμος από την Μασσαλία, όπου κατασκευάστηκε, την συνόδευε κι ένας δήμιος. Ίσως γιατί έπρεπε να μάθει τον τρόπο λειτουργίας της σε Έλληνες που θα ανελάμβαναν αυτή την άχαρη και δύσκολη αποστολή. Έφυγε όμως γρήγορα από την πόλη μη αντέχοντας το μίσος με το οποίο τον αντιμετώπιζαν οι Ναυπλιώτες. Το θλιβερό καθήκον του εκτελεστή ανέλαβαν ντόπιοι.
Οι Δήμιοι, κατά κανόνα ήταν βαρυποινίτες καταδικασμένοι σε θάνατο που τα Δικαστήρια είχαν μετατρέψει την ποινή σε ισόβια κάθειρξη. Αυτοί, ως κατάδικοι αλλά και επειδή ο κόσμος του Ναυπλίου δεν τους ήθελε ανάμεσά του, είχαν ως κατοικία τους το Μπούρτζι Ναυπλίου. Σ’ αυτό το νησάκι έγκλειστοι, έβγαιναν με την συνοδεία χωροφυλάκων μόνον όταν επρόκειτο να καρατομηθεί κάποιος κατάδικος.
Η λαιμητόμος ή carmagnole ή guillotine στηνόταν κάθε φορά που χρειαζόταν, στο περίφημο αλωνάκι του Παλαμηδιού, κοντά στην εκκλησία του Αγίου Ανδρέα, όπου και οι μελλοθάνατοι παρακολουθούσαν για τελευταία φορά την θεία λειτουργία.
Γνωστοί δήμιοι στο Μπούρτζι ήταν ο Ποριώτης Σοφράς, ο Κρητικός Αμοιραδάκης και ο Αργίτης Μπεκιάρης. Η αμοιβή τους ήταν 300 δραχμές το μήνα και 100 δραχμές για κάθε καρατόμηση. Τα λεφτά των δημίων θεωρούνταν ματωμένα, γι̉ αυτό και η μάννα του Μπεκιάρη, μολονότι πάμπτωχη ξενοδούλευε για να ζήσει και ποτέ δεν δέχτηκε βοήθεια από τον γιό της. Τα περισσότερα χρήματα διέθεταν οι δήμιοι για το φαγητό τους και τις μικροανάγκες τους, γιατί έπρεπε ότι χρειαζόντουσαν να τους το προμηθεύσει ο βαρκάρης της φρουράς, ο οποίος ήταν έμπιστος και μόνον αυτός είχε το δικαίωμα να μεταφέρει τα χρειώδη, χρεώνοντας τα κάθε φορά κατά την βούλησή του. Με γκιλοτίνα εκτελέστηκε και ο δολοφόνος του Πρωθυπουργού Θεόδωρου Δηλιγιάννη, ο Κώστας Γερακάρης, το 1906.
Οι τελευταίοι δήμιοι στο Ναύπλιο, ήταν ο Ιωάννης Ζήσης από την Εύβοια και ο Κυριάκος Σωτηρόπουλος από την Μαντινεία. Τέλος, ο Αθανάσιος Αλεβιζόπουλος από την Μεσσηνία ήταν ίσως ο μοναδικός δήμιος που ήταν λιγότερο μισητός από τους Ναυπλιώτες και μάλιστα τον ανάγκασαν να βγάλει την φουστανέλα του και να ντυθεί φράγκικα.
Ο Ανδρέας Καρκαβίτσας, σε ένα αφήγημα του, το 1892 περιγράφει το Μπούρτζι σαν τη «χιλιόκαλλη σπηλιά», που έκρυβε τους τρεις δράκους, τους τρεις δήμιους. Τον Σοφρά, τον Αμοιραδάκη και τον Μπεκιάρη. Ο Καρκαβίτσας υπηρέτησε ως στρατιωτικός γιατρός στο Ναύπλιο, και είχε την δυνατότητα να επικοινωνήσει με τους δήμιους, τους οποίους είχε επισκεφτεί στον χώρο τους.
Το μεγαλύτερο λαογραφικό μουσείο της Ελλάδας βρίσκεται στη Χίο. Είναι ένα «μικρό παραδοσιακό χωριό» με περισσότερα από 6000 εκθέματα
Το Λαογραφικό Μουσείο Καλλιμασιάς ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1995. Είναι το μεγαλύτερο στην Ελλάδα σε έκθεση αντικειμένων καθώς διαθέτει περισσότερα από 6000 εκθέματα. Ο χώρος του μουσείου (550 τμ) αναπαριστά ένα μικρό παραδοσιακό χωριό. Περιέχει αντικείμενα και εργαλεία από 40 επαγγέλματα τα περισσότερα από τα οποία έμειναν στην ιστορία όπως του παπουτσή, ράφτη, καλαθά, παπλωματά, σιδερά, γανωματά, κοσκινά, μυλωνά, αγγειοπλάστη, λούστρου, κηροποιού, σαμαρά, τενεκετζή, μαραγκού, ξυλοκόπου, οικοδόμου, γεωργού, μελισσοκόμου, χασάπη, κουρέα, πολιτικού μηχανικού δημοσίων έργων και καραγκιοζοπαίχτη. Επίσης περιέχει ένα ρεμπικαριό (αποστακτήριο ούζου-σούμας), ένα ελαιοτριβείο, ένα χωράφι με το αλώνι του και ένα καφενείο-κουρείο. Τέλος περιέχει ένα παραδοσιακό Χιώτικο σπίτι με την κουζίνα του, την τραπεζαρία του, το υπνοδωμάτιο του, την τουαλέτα του και την αποθήκη του. Τα εκθέματα του μουσείου είναι πολύ σημαντικά στοιχεία για τη λαογραφία της Χίου καθώς μας παρουσιάζουν τους επαγγελματίες τεχνίτες που εργάζοταν και κινούταν μέσα στα χωριά της Χίου. Τα εκθέματα έχουν δωρίσει κυρίως κάτοικοι από όλη τη Χίο, αλλά και διάφορα μέρη της Ελλάδας. - στο: mixanitouxronou.gr
Κάνθαρος Λεπροκομείο το "Νησί" της Αττικής
Η απομόνωση, η θλίψη, ζουν σιωπηλά ανάμεσα στα απομεινάρια της ντροπής. Ψυχές άδικα αφημένες στη ληθη. Το άλλοτε κολαστήριο σωμάτων και ψυχών στέκει ακόμα αγέρωχο να θυμίζει, τον αδυσώπητο σωματικό και ψυχικό πόνο των ασθενών, των αφανών ηρώων που αγκάλιασαν την νόσο τους και έκαναν οικογένεια τους την απομόνωση. Ό, τι δεν καταγράφεται χάνεται, για πάντα. Kαλωσήρθατε στο Κάνθαρο.
Για χρόνια η νόσος Χάνσεν βασάνιζε ασθενείς και αποτελούσε ένα βαρύ στίγμα. Οι λεπροί περιθωριοποιούνταν από την κοινωνία και ζούσαν εξόριστοι σε απομονωμένα νησιά και οικισμούς. ...
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Χανσενικών, σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν περίπου 450 χανσενικοί ασθενείς, οι περισσότεροι εκ των οποίων έχουν αποθεραπευτεί. Ωστόσο, συνεχίζουν να καταγράφονται και νέα κρούσματα. Σε ό,τι αφορά την Αττική, στην πλειονότητά τους πρόκειται για αλλοδαπούς ασθενείς, οι οποίοι υποβάλλονται κανονικά σε θεραπεία, την ίδια στιγμή που το κύμα μετανάστευσης στη χώρα εξακολουθεί να είναι ισχυρό. Μπορεί η λέπρα σήμερα να είναι ιάσιμη αλλά απέχει πολύ από το να εξαλειφθεί.
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) είχε δεσμευτεί για την εκρίζωση της νόσου μέχρι το 2000, χρονολογία η οποία έλαβε παράταση μέχρι… νεωτέρας.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, πλήττει τουλάχιστον 500.000 ανθρώπους κάθε χρόνο, με το 12% εξ αυτών να είναι ανήλικοι.«Νικήσαμε τη νόσο αλλά δεν νικήσαμε το στίγμα», είχε πει ο Γάλλος ιεραπόστολος Ραούλ Φολερό, με την προκατάληψη για τους χανσενικούς, δεκαετίες μετά το κλείσιμο της Σπιναλόγκας στην Κρήτη, να παραμένει ζωντανή. Μια βόλτα από το νοσοκομείο «Αγία Βαρβάρα» στο Αιγάλεω, το μοναδικό πλέον κέντρο υποδοχής χανσενικών στην Ελλάδα, πείθει ότι το στίγμα και η εγκατάλειψη τους κυνηγούν ακόμα πίσω από τα παλιά κτίρια όπου διαμένουν σήμερα οι 34 αποθεραπευμένοι νοσηλευόμενοι.
Μπαίνοντας κανείς στο νοσοκομείο θα χρειαστεί να περπατήσει αρκετά ώσπου να φτάσει στην πτέρυγα όπου βρίσκονται σήμερα οι λιγοστοί ζώντες μάρτυρες της παλιάς ασθένειας. Μέσα σε ένα τοπίο που θυμίζει περισσότερο συγκρότημα κατοικιών σοβιετικού τύπου παρά συνηθισμένο νοσοκομείο, οι κρεμασμένες ταμπέλες στα κτίρια επιβεβαιώνουν ότι εδώ κάτι διαφορετικό υπάρχει. «Σύνδεσμος Χανσενικών» γράφει μία από αυτές.
Ο ανυποψίαστος και ανενημέρωτος επισκέπτης, ειδικά πριν από την προβολή της σειράς «Το Νησί», αν γνώριζε ότι γύρω του ζουν άνθρωποι οι οποίοι κάποτε χτυπήθηκαν από τη λέπρα, το πιθανότερο είναι να έκανε μεταβολή και να γυρνούσε πίσω, προς το νοσοκομείο λοιμωδών.Η πτέρυγα όπου ζουν σήμερα 34 χανσενικοί κατασκευάστηκε τη δεκαετία του ’70, ενώ σε αυτό το σημείο είχαν μεταφερθεί όλοι οι ασθενείς από τη Σπιναλόγκα το 1957. Η μεταφορά τους ήταν βίαιη και τα πρώτα χρόνια το νοσοκομείο είχε κανόνες στρατοπέδου συγκέντρωσης ή τάγματος ανεπιθύμητων παρά υγειονομικού ιδρύματος.
Ανάμεσα σε μικρά σπιτάκια διασπαρμένα μέσα στο δάσος, στα οποία σε πολλές περιπτώσεις κλείδωναν τους ασθενείς, είχε στηθεί το νέο σκηνικό της απομόνωσής τους. Χωρίς πλέον τη θέα του Κρητικού πελάγους αλλά κάτω από τη σκέπη του γκρίζου αστικού τοπίου, οι ασθενείς -ακόμα και εκείνοι που είχαν θεραπευτεί οριστικά- έπρεπε να αποφασίσουν να ζήσουν εκεί. Οι οικογένειές τους αρνήθηκαν να τους δεχτούν στα σπίτια τους.
Το κοινωνικό στίγμα που τους περιβάλλει ακόμα και σήμερα διακρίνεται πίσω από τις συνθήκες διαβίωσής τους.
Δίπλα από το παλιό κτίριο των 4.000 τ.μ. που τους έχει παραχωρηθεί βρίσκεται ένα άλλο, εγκαταλελειμμένο και άδειο, με σπασμένα παράθυρα. Το κτίριο αυτό φιλοξενούσε τις γυναίκες πριν από πολλές δεκαετίες, ενώ σήμερα έχει εκκενωθεί και έχει μετατραπεί σε εστία μικροβίων, όχι μόνο για την πτέρυγα των χανσενικών αλλά για ολόκληρη την περιοχή.Οι 34 διαμένοντες προσπαθούν να ζουν ως κανονικοί άνθρωποι, μόνο που είναι εμφανές ότι ελάχιστοι από αυτούς έχουν ζήσει την «κανονική» ζωή.
Το ελληνικό κράτος τούς εγκατέστησε με το ζόρι εκεί, χωρίς να μπορέσει ποτέ να τους προσφέρει μια εναλλακτική επιλογή.
Οι δεκαετίες πέρασαν και οι ασθενείς παρέμεναν κλεισμένοι σε εκείνα τα «κουτάκια» που έχουν για δωμάτια. Όταν χρειάστηκε να φύγουν διαπίστωσαν ότι η ζωή είχε περάσει και πως ό,τι τους ανήκε βρισκόταν σε εκείνο τον χώρο. Έτσι, πολλοί από αυτούς αποφάσισαν να επιστρέψουν, έστω κι αν είχαν δημιουργήσει προηγουμένως οικογένειες.
Εκείνοι που βρίσκονται σε καλύτερη κατάσταση πηγαίνουν στη λαϊκή αγορά, ψωνίζουν και επισκέπτονται ο ένας τον άλλον ή κουβεντιάζουν από τα μπαλκόνια με τους ενοίκους των διπλανών δωματίων. Μαγειρεύουν μες στο σπίτι και όσοι τους επισκέπτονται εκπλήσσονται βλέποντάς τους να ακουμπάνε τη φωτιά ή να πλένονται στο καυτό νερό, χωρίς να νιώθουν τον φυσικό πόνο.Όπως βεβαιώνει ο νέος διοικητής του νοσοκομείου κ. Ευάγγελος Παπούλιας, τα νέα κρούσματα την τελευταία πενταετία ανέρχονται σε πέντε και όλα ήταν περιπτώσεις αλλοδαπών.
Για χρόνια η νόσος Χάνσεν βασάνιζε ασθενείς και αποτελούσε ένα βαρύ στίγμα. Οι λεπροί περιθωριοποιούνταν από την κοινωνία και ζούσαν εξόριστοι σε απομονωμένα νησιά και οικισμούς. ...
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Χανσενικών, σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν περίπου 450 χανσενικοί ασθενείς, οι περισσότεροι εκ των οποίων έχουν αποθεραπευτεί. Ωστόσο, συνεχίζουν να καταγράφονται και νέα κρούσματα. Σε ό,τι αφορά την Αττική, στην πλειονότητά τους πρόκειται για αλλοδαπούς ασθενείς, οι οποίοι υποβάλλονται κανονικά σε θεραπεία, την ίδια στιγμή που το κύμα μετανάστευσης στη χώρα εξακολουθεί να είναι ισχυρό. Μπορεί η λέπρα σήμερα να είναι ιάσιμη αλλά απέχει πολύ από το να εξαλειφθεί.
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) είχε δεσμευτεί για την εκρίζωση της νόσου μέχρι το 2000, χρονολογία η οποία έλαβε παράταση μέχρι… νεωτέρας.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, πλήττει τουλάχιστον 500.000 ανθρώπους κάθε χρόνο, με το 12% εξ αυτών να είναι ανήλικοι.«Νικήσαμε τη νόσο αλλά δεν νικήσαμε το στίγμα», είχε πει ο Γάλλος ιεραπόστολος Ραούλ Φολερό, με την προκατάληψη για τους χανσενικούς, δεκαετίες μετά το κλείσιμο της Σπιναλόγκας στην Κρήτη, να παραμένει ζωντανή. Μια βόλτα από το νοσοκομείο «Αγία Βαρβάρα» στο Αιγάλεω, το μοναδικό πλέον κέντρο υποδοχής χανσενικών στην Ελλάδα, πείθει ότι το στίγμα και η εγκατάλειψη τους κυνηγούν ακόμα πίσω από τα παλιά κτίρια όπου διαμένουν σήμερα οι 34 αποθεραπευμένοι νοσηλευόμενοι.
Μπαίνοντας κανείς στο νοσοκομείο θα χρειαστεί να περπατήσει αρκετά ώσπου να φτάσει στην πτέρυγα όπου βρίσκονται σήμερα οι λιγοστοί ζώντες μάρτυρες της παλιάς ασθένειας. Μέσα σε ένα τοπίο που θυμίζει περισσότερο συγκρότημα κατοικιών σοβιετικού τύπου παρά συνηθισμένο νοσοκομείο, οι κρεμασμένες ταμπέλες στα κτίρια επιβεβαιώνουν ότι εδώ κάτι διαφορετικό υπάρχει. «Σύνδεσμος Χανσενικών» γράφει μία από αυτές.
Ο ανυποψίαστος και ανενημέρωτος επισκέπτης, ειδικά πριν από την προβολή της σειράς «Το Νησί», αν γνώριζε ότι γύρω του ζουν άνθρωποι οι οποίοι κάποτε χτυπήθηκαν από τη λέπρα, το πιθανότερο είναι να έκανε μεταβολή και να γυρνούσε πίσω, προς το νοσοκομείο λοιμωδών.Η πτέρυγα όπου ζουν σήμερα 34 χανσενικοί κατασκευάστηκε τη δεκαετία του ’70, ενώ σε αυτό το σημείο είχαν μεταφερθεί όλοι οι ασθενείς από τη Σπιναλόγκα το 1957. Η μεταφορά τους ήταν βίαιη και τα πρώτα χρόνια το νοσοκομείο είχε κανόνες στρατοπέδου συγκέντρωσης ή τάγματος ανεπιθύμητων παρά υγειονομικού ιδρύματος.
Ανάμεσα σε μικρά σπιτάκια διασπαρμένα μέσα στο δάσος, στα οποία σε πολλές περιπτώσεις κλείδωναν τους ασθενείς, είχε στηθεί το νέο σκηνικό της απομόνωσής τους. Χωρίς πλέον τη θέα του Κρητικού πελάγους αλλά κάτω από τη σκέπη του γκρίζου αστικού τοπίου, οι ασθενείς -ακόμα και εκείνοι που είχαν θεραπευτεί οριστικά- έπρεπε να αποφασίσουν να ζήσουν εκεί. Οι οικογένειές τους αρνήθηκαν να τους δεχτούν στα σπίτια τους.
Το κοινωνικό στίγμα που τους περιβάλλει ακόμα και σήμερα διακρίνεται πίσω από τις συνθήκες διαβίωσής τους.
Δίπλα από το παλιό κτίριο των 4.000 τ.μ. που τους έχει παραχωρηθεί βρίσκεται ένα άλλο, εγκαταλελειμμένο και άδειο, με σπασμένα παράθυρα. Το κτίριο αυτό φιλοξενούσε τις γυναίκες πριν από πολλές δεκαετίες, ενώ σήμερα έχει εκκενωθεί και έχει μετατραπεί σε εστία μικροβίων, όχι μόνο για την πτέρυγα των χανσενικών αλλά για ολόκληρη την περιοχή.Οι 34 διαμένοντες προσπαθούν να ζουν ως κανονικοί άνθρωποι, μόνο που είναι εμφανές ότι ελάχιστοι από αυτούς έχουν ζήσει την «κανονική» ζωή.
Το ελληνικό κράτος τούς εγκατέστησε με το ζόρι εκεί, χωρίς να μπορέσει ποτέ να τους προσφέρει μια εναλλακτική επιλογή.
Οι δεκαετίες πέρασαν και οι ασθενείς παρέμεναν κλεισμένοι σε εκείνα τα «κουτάκια» που έχουν για δωμάτια. Όταν χρειάστηκε να φύγουν διαπίστωσαν ότι η ζωή είχε περάσει και πως ό,τι τους ανήκε βρισκόταν σε εκείνο τον χώρο. Έτσι, πολλοί από αυτούς αποφάσισαν να επιστρέψουν, έστω κι αν είχαν δημιουργήσει προηγουμένως οικογένειες.
Εκείνοι που βρίσκονται σε καλύτερη κατάσταση πηγαίνουν στη λαϊκή αγορά, ψωνίζουν και επισκέπτονται ο ένας τον άλλον ή κουβεντιάζουν από τα μπαλκόνια με τους ενοίκους των διπλανών δωματίων. Μαγειρεύουν μες στο σπίτι και όσοι τους επισκέπτονται εκπλήσσονται βλέποντάς τους να ακουμπάνε τη φωτιά ή να πλένονται στο καυτό νερό, χωρίς να νιώθουν τον φυσικό πόνο.Όπως βεβαιώνει ο νέος διοικητής του νοσοκομείου κ. Ευάγγελος Παπούλιας, τα νέα κρούσματα την τελευταία πενταετία ανέρχονται σε πέντε και όλα ήταν περιπτώσεις αλλοδαπών.
Λίμνη Ζηρού: Η άγνωστη λίμνη στην Πρέβεζα που θα σας πάρει τα μυαλά
Η λίμνη Ζηρού συγκαταλέγεται στα πιο άγνωστα και ταυτόχρονα μαγικά μέρη στην Πρέβεζα, που γοητεύουν τον επισκέπτη με την ανατριχιαστική γαλήνη και ηρεμία που την χαρακτηρίζουν. Ένας τόπος ειδυλλιακός, που ταξιδεύει το νου και γαληνεύει το πνεύμα, ό,τι πρέπει για μια άκρως χαλαρωτική μα και συναρπαστική εξόρμηση από την καθημερινότητα και την πόλη. Το τοπίο που αντικρίζει ο επισκέπτης της περιοχής είναι πραγματικά συγκλονιστικό, δημιουργώντας την εντύπωση ότι πρόκειται για σκηνικό βγαλμένο από πίνακα ζωγραφικής.
Η λίμνη Ζηρού βρίσκεται κοντά στη Φιλιππιάδα και για όσους έχουν βρεθεί σε αυτή μοιάζει με πραγματικό «καθρέφτη», στον οποίο αντανακλάται όλη η γοητεία και η ομορφιά της περιβάλλουσας φύσης. - στο: newsbeast.gr
Αίγινα: Το Ελλάνιο όρος, ο Δίας και ο Αιακός
Ο φημισμένος για τη δικαιοσύνη του αιγινήτης βασιλιάς Αιακός ίδρυσε στην κορυφή του ψηλότερου βουνού της Αίγινας ιερό αφιερωμένο στον Ελλάνιο Δία. - στο: in.gr
Σαρόγλειο Μέγαρο: Η ιστορία του κτιρίου της Λ.Α.Ε.Δ.
Ένα εμβληματικό κτίριο, το Σαρόγλειο Μέγαρο, γνωστό και ως η Λέσχη Αξιωματικών Ενόπλων Δυνάμεων (Λ.Α.Ε.Δ.), ένα από τα στολίδια της Αθήνας στέκεται αγέρωχο στην πλατεία Παύλου Μελά, στη συμβολή των οδών Ρηγίλλης και Βασιλίσσης Σοφίας, με γείτονές του τον αρχαιολογικό χώρο του Λυκείου του Αριστοτέλη, το Βυζαντινό & Χριστιανικό Μουσείο και το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης. - στο: athensvoice.gr
Τζέσι Όουενς, η "σφαίρα του Οχάιο" που "εκτέλεσε" τον Χίτλερ
42 χρόνια μετά τον θάνατό του (31/3/1980), το Magazine θυμάται τον Τζέσι Όουενς, τον μαύρο αθλητή που ταπείνωσε τον Χίτλερ και την Άρεια φυλή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 στο Βερολίνο. Τα 4 χρυσά μετάλλια, η ρατσιστική αντιμετώπιση, ο δύσκολος αγώνας για επιβίωση, ο "μύθος" που θα μνημονεύεται για πάντα. - στο: news247.gr
Η γυναίκα που κατέχει το ρεκόρ Γκίνες της μεγαλύτερης καταδίκης στην ιστορία. Καταδικάστηκε σε 141.048 χρόνια φυλακή, αλλά δεν σκότωσε κανέναν!
27 Ιουλίου 1989. Στο Ανώτατο Δικαστήριο της Ταϊλάνδης, μια γυναίκα καταδικαζόταν για οικονομικές απάτες ύψους 200 εκατομμυρίων δολαρίων. Η ποινή της ορίστηκε στα 141.078 χρόνια. - στο: mixanitouxronou.gr
Frozen Peaks 2022: «Αγγίζοντας» τον ουρανό στο Κάτω Νευροκόπι Δράμας
Στη «Σιβηρία» της Ελλάδας, εκεί όπου τον χειμώνα επικρατεί παγωνιά και το θερμόμετρο κολλάει πολύ κάτω από το μηδέν, μια φιλόδοξη διοργάνωση υπερμαραθώνιου δρόμου βουνού βάζει την περιοχή στον αθλητικό και τουριστικό χάρτη της χώρας.
Ο λόγος για τους αγώνες «Frozen Peaks» (Ψυχρές Κορυφές), που πραγματοποιούνται για πέμπτη συνεχή φορά στην περιοχή του Κάτω Νευροκοπίου, στο βόρειο τμήμα της Δράμας, με τη συμμετοχή δεκάδων αθλητών από την Ελλάδα και από χώρες του εξωτερικού όπως Γαλλία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Μαυροβούνιο κ.ά.
Οι αγώνες οφείλουν την ονομασία τους στις ψηλές κορυφές των ορεινών όγκων της περιοχής, οι οποίες παραμένουν χιονοσκέπαστες ακόμη και την άνοιξη (Τσολιάς/Όρβηλος 2.212 μέτρα και Προφήτης Ηλίας/Φαλακρό 2.232 μέτρα). Απευθύνονται δε σε όσους και όσες θέλουν να δοκιμάσουν τον εαυτό και τις αντοχές τους –και βέβαια να τις ξεπεράσουν. Αυτό θα είναι άλλωστε και η μεγαλύτερη ικανοποίηση, είτε καταφέρουν να τερματίσουν, είτε όχι. - στο: travel.gr
Μέχρι την επόμενη εβδομάδα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου