Τον Απρίλιο του 1817, ο Thomas J. Beale και μια ομάδα από περίπου 30 άνδρες έφυγαν από τη Βιρτζίνια για να κυνηγήσουν βουβάλια που ζούσαν στα σύνορα. Όταν η ομάδα έφτασε στη Σάντα Φε -τότε ανήκε στην Ισπανία- χωρίστηκε και κάποιοι πήγαν προς τα σημερινά σύνορα του Κολοράντο. Εκεί, σε μια ρεματιά, ανακάλυψαν τον χρυσό και το ασήμι. Το επόμενο έτος, εξόρυξαν χιλιάδες λίβρες πολύτιμων μετάλλων. Ο Beale ήξερε ότι οι άντρες του βρίσκονταν σε εχθρικό έδαφος και τελικά αποφάσισε ότι έπρεπε ο θησαυρός να σταλεί στη Βιρτζίνια και να θαφτεί σε μια σπηλιά κοντά στην ταβέρνα του Buford, στην κομητεία Bedford. Ο Beale πήρε κάρα και όταν έφτασε στη Βιρτζίνια, έθαψε το θησαυρό, όχι σε κάποια σπηλιά όπως είχε αρχικά σκεφτεί, αλλά σε έναν αχανή χώρο, περίπου τέσσερα μίλια από την ταβέρνα του Buford.
Το πρώτο μέρος εδώ
Ο Beale θα επαναλάβει αυτό το ταξίδι για άλλη μια φορά, πριν επιστρέψει Δυτικά για πάντα, το 1821. Πριν από το τελευταίο ταξίδι του, έμεινε στο Washington Hotel, στο Lynchburg της Βιρτζίνια, και έγινε φίλος με τον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου, Robert Morriss. Πριν φύγει, ο Beale παρέδωσε στον Morriss ένα κλειδωμένο, σιδερένιο κιβώτιο και τον συμβούλεψε να το ανοίξει αν δεν επέστρεφε. Ο Morriss δεν το γνώριζε, αλλά το κιβώτιο περιείχε τους τρεις κώδικες. Ο Beale όμως δεν έστειλε ποτέ κάποιο κλειδί. Και μετά από 10 χρόνια, δεν επέστρεψε.
Ο Morriss πέρασε σχεδόν δύο δεκαετίες προσπαθώντας να σπάσει τους κώδικες. Το 1862, ένα χρόνο πριν από το θάνατό του, παρέδωσε τα υλικά στον ανώνυμο γνωστό του που βρήκε ότι η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας ήταν το κλειδί. Το 1885, αυτός ο άγνωστος άνδρας δημοσίευσε ένα φυλλάδιο που έλεγε την ιστορία του Beale, το "The Beale Papers", το οποίο δημοσιεύτηκε ως ένα λεπτό μπλε φυλλάδιο. Η τιμή του ήταν μισό δολάριο.
Από τότε έχει δημιουργήσει διαμάχες.
Αν ολόκληρη η ιστορία σας εμπνέει υποψίες, δε θα έχετε άδικο.
Η ιστορία του ταξιδιού του Beale προς τα δυτικά ξεχειλίζει με αναχρονισμούς. Αν πιστέψουμε τα βιβλία της ιστορίας, οι άντρες του Beale βρήκαν χρυσό περισσότερο από 30 χρόνια πριν αυτός ανακαλυφτεί στην περιοχή. Επιπλέον, δεν υπάρχουν αρχεία που να τεκμηριώνουν μια ομάδα του μεγέθους αυτής του Beale, μιας ομάδας που σίγουρα θα είχε συλληφθεί επειδή είχε μπει σε ξένο έδαφος. Υπάρχουν επίσης θέματα με τους κώδικες. Όπως αναφέρει ο Dr. Todd Mateer, αν κάποιος αποκωδικοποιήσει τον δεύτερο κώδικα με την αρχική Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, το μήνυμα που παίρνει δεν είναι:
Έχω κρύψει στην επαρχεία του Bedford τέσσερα μίλια περίπου από το Buford...
αλλά:
A haie deposoted tn ttt eointt oa itdstrrs aboap thrr miles troa baaotts...
Αλλά και οι επιστολές του Beale είναι ύποπτες. Το 1982, ο γλωσσολόγος Dr. Jean Pival συνέκρινε τον τρόπο γραφής του Beale με τη συγγραφή του ανώνυμου συγγραφέα του φυλλαδίου και διαπίστωσε ότι είχαν πολλές ομοιότητες. Επιπλέον, ο ερευνητής Joe Nickell έδειξε ότι στις επιστολές του, ο Beale είχε λέξεις που δεν μπορούσαν να υπάρχουν την εποχή του.
Αυτά τα στοιχεία (και πολλά άλλα) έχουν πείσει τους περισσότερους παρατηρητές ότι η ιστορία του θησαυρού, οι κώδικες και ακόμη και ο χαρακτήρας του Beale, αποτελούν μέρος ενός ψεύτικου σχεδίου για να πουληθούν τα φυλλάδια. Με άλλα λόγια, ο λόγος που κανείς δεν έχει βρει τον θησαυρό του Beale είναι επειδή δεν υπάρχει θησαυρός.
Οι λάτρεις της ιστορίας του Beale αρνούνται να το αποδεχθούν. Στην πραγματικότητα, όταν είδαν πρώτη φορά τους αναχρονισμούς, λίγοι παράτησαν τα φτυάρια τους. Αντ' αυτού, πήραν βιβλία και έψαξαν σε αρχεία για να ξεκινήσουν ένα νέο κυνήγι, ψάχνοντας αντεπιχειρήματα.
Η Jennifer Thomson άφησε κάμποσα βιβλία σχετικά με τον Beale στο γραφείο μου στο Bedford County Museum and Genealogical Library. Τόσα, που να μην βλέπω το γραφείο. Τα υλικά που φυλάσσονται στη γενεαλογική βιβλιοθήκη Bedford κοντά στο Montvale της Βιρτζίνια είναι αποτέλεσμα σοβαρών ιστορικών ερευνών. Υπάρχουν αντίγραφα αρχαίων χαρτών, γενεαλογικά δέντρα ανθρώπων που σχετίζονται με την ιστορία του θησαυρού, ανέκδοτα ακαδημαϊκά έγγραφα, χειρόγραφες επιστολές, μανιφέστο που αναφέρουν ότι η Εθνική Υπηρεσία Δασών ασχολείται με τη συνωμοσία και "λύσεις" των κωδικών.
Ο δεύτερο κωδικός του Beale, που αναφέρει τα περιεχόμενα του θησαυρού
Άνθρωποι με ταλέντο έχουν ασχοληθεί με αυτό το μυστήριο. Ένας από τους κορυφαίους εμπειρογνώμονες του Beale είναι ο Dr. Stephen M. Matyas, ένας σκεπτικιστής κρυπταναλυτής της IBM, με δεκάδες πατέντες ψηφιακής ασφαλείας. Ένας άλλος ερευνητής του Beale είναι ο Victor Iter, επαγγελματίας συγγραφέας με αποδεδειγμένες ερευνητικές δεξιότητες (κάποτε βρήκε μια αγνοούμενη γυναίκα που ήταν Αδικαιολογήτως Απούσα για σχεδόν πέντε δεκαετίες). Ένας ακόμη, ο Dr. Albert C. Leighton, ήταν καθηγητής της ιστορίας της κρυπτολογίας ο οποίος έσπασε έναν κρυπτογραφημένο κώδικα που συνδέθηκε με τον Πάπα Γρηγόριο ΙΓ', που αποτελούσε πονοκέφαλο για τους κρυπταναλυτές από το 1573.
Πολλοί από αυτούς τους ερευνητές πιστεύουν ότι οι ασυνέπειες μπορούν να εξηγηθούν.
Για παράδειγμα, η κριτική για το ασήμι και τον χρυσό. Οι ερευνητές του Beale έχουν βρει παλιές αναφορές που φανερώνουν ότι υπήρχε πολύ καιρό η φήμη για πολύτιμα μεταλλεύματα, με μικρά ίχνη χρυσού να ανακαλύπτονται πριν από το ταξίδι του Beale. Ή, ο Carl Nelson Jr., ένας πρώην πράκτορας της C.I.A., ασχολήθηκε με την έλλειψη στοιχείων ότι ο Beale πήγε δυτικά, έψαξε παλιές εφημερίδες και βρήκε στοιχεία. Ο Stephen Matyas διερεύνησε την ασυμφωνία σχετικά με τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας και συνέταξε μία από τις πιο πλήρεις συλλογές του κόσμου με αντίγραφά της. Από το 1776 έως το 1825, η Διακήρυξη εμφανίστηκε σε περισσότερες από 350 δημοσιεύσεις, κάθε μια από τις οποίες είχε μικρές τροποποιήσεις στο κείμενο. Όσον αφορά τη γλώσσα και τους γλωσσικούς αναχρονισμούς στο φυλλάδιο; Αυτό δεν είναι τίποτα, λένε οι ερευνητές. Μερικές από τις πιο αξιοσημείωτες έρευνες έγιναν στη γενεαλογία. Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι υπήρχαν τουλάχιστον δύο Thomas Beales που ζούσαν σε απόσταση 20 μιλίων από το Montvale της Βιρτζίνια στις αρχές του 19ου αιώνα.
Εκτός από αυτές τις δύο κατηγορίες ανθρώπων, τους φανατικούς του θησαυρού και τους ανθρώπους που δεν πιστεύουν στην ιστορία, υπάρχουν και μια τρίτη κατηγορία. Άνθρωποι, όπως ο Nick Pelling, ένας Βρετανός προγραμματιστής υπολογιστών που έχει τη σελίδα Cipher Mysteries, που πιστεύουν ότι έχει χαθεί το νόημα της όλης ιστορίας. Ο Pelling πιστεύει ότι το κυνήγι για την αυθεντικότητα του θησαυρού έχει κάνει τον κόσμο να ξεχάσει τους κώδικες. Πιστεύει ότι ο πραγματικός θησαυρός δεν είναι αυτός που είναι θαμμένος, αλλά ο θησαυρός βρίσκεται ανάμεσα στους αριθμούς.
Αυτή ήταν η άποψη των κρυπταναλυτών για έναν σχεδόν αιώνα. Στη δεκαετία του 1930, ο William F. Friedman, επικεφαλής της στρατιωτικής υπηρεσίας πληροφοριών των ΗΠΑ (U.S. Army Signal Intelligence Service, S.I.S.), τον πρόδρομο του N.S.A., περνούσε τις ελεύθερες ώρες του προσπαθώντας να σπάσει τους κώδικες του Beale. Είδε τόσο σοβαρά το θέμα, που ο νομικός του σύμβουλος συνέταξε ένα συμβόλαιο σε περίπτωση που τους έλυνε. Όμως, δεν τα κατάφερε ποτέ. Αλλά δεν τα παράτησε και ποτέ. Αντ' αυτού, έβαλε τους κώδικες στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα της S.I.S.. Σύμφωνα με τον Frank Rowlett, έναν κρυπτολόγο της S.I.S. που βοήθησε στην αποκωδικοποίηση του ιαπωνικού κρυπτογράφου PURPLE κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι εκπαιδευόμενοι κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι κώδικες ήταν ψεύτικοι.
Η U.S. Army Signal Intelligence Service, η οποία χρησιμοποίησε τους κώδικες του Beale ως εκπαιδευτική άσκηση, το 1935. Στο κέντρο, με το μαύρο κουστούμι, ο William F. Friedman. Ο Frank Rowlett βρίσκεται στα δεξιά.
Και άλλοι όμως κρυπτολόγοι πίστευαν ότι οι κώδικες είναι ύποπτοι.
Αυτό, μέχρι τον Ιανουάριο του 1970. Τότε, ο Dr. Carl Hammer, Διευθυντής Επιστημών Υπολογιστών στο Sperry-Univac, έκανε μια αποκάλυψη. Είχε αναλύσει τους κρυπτογράφους του Beale με έναν υπολογιστή UNIVAC 1108 και συνέκρινε τους κώδικες με τις αναφορές μιας γεννήτριας τυχαίων αριθμών. Τα αποτελέσματα έδειξαν σημεία ενός έξυπνου σχεδίου.
"Οι κώδικες 1 και 3 του Beale είναι πραγματικοί", κατέληξε ο Hammer. "Δεν είναι τυχαία doodles αλλά περιέχουν πληροφορίες και κάποιου είδους μηνύματα. Δικαιολογούνται περαιτέρω προσπάθειες αποκωδικοποίησής τους".
Στο Fort Meade Μέριλαντ, στα γραφεία της N.S.A., η βιβλιοθήκη του Εθνικού Κρυπτογραφικού Μουσείου διαθέτει μια εκτύπωση των αναλύσεων του Hammer από το 1965. Είναι μια λεπτή, προσεκτικά διπλωμένη στοίβα από διάτρητο χαρτί. Είναι τόσο μεγάλο το κείμενο, που αν κάποιος στεκόταν στο παράθυρο μιας οκταόροφης οικοδομής και το ξεδίπλωνε, ο κύλινδρος θα έφτανε στο πεζοδρόμιο.
Η ανακάλυψη του Hammer θάφτηκε. Όμως, το 1969, μια οργάνωση που ξεκίνησε ο ίδιος, η Beale Cipher Association (Β.C.Α.), φιλοξένησε ένα συμπόσιο στην Ουάσιγκτον σε μια προσπάθεια να συγκεντρωθούν τα καλύτερα μυαλά. Περίπου 70 άτομα εμφανίστηκαν. Η λέσχη προσελκύει μεγάλα ονόματα στην κοινότητα των πληροφοριών, όπως ο Carl Nelson Jr, ο οποίος είχε βοηθήσει την C.I.A. να εντοπίσει κομμουνιστικά μηνύματα σε ένα μυστικό τούνελ κάτω από το Βερολίνο. Εμφανίστηκαν και διάσημοι στην επεξεργασία δεδομένων, αλλά και άτομα της κυβέρνησης, όπως ένας επαρχιακός δικαστής των ΗΠΑ και ο κυβερνήτης της Μινεσότα. Προσέλκυσε όμως και άτομα που είχαν... έντονη φαντασία.
Στο συμπόσιο του B.C.A. παρουσιάστηκε μια λεπτή ισορροπία σοβαρών ακαδημαϊκών θεωριών και "μαγικών" της Νέας Εποχής. Στην επόμενη δεκαετία, το B.C.A. απέκτησε πάνω από 200 μέλη, από το Μίσιγκαν μέχρι την Ολλανδία. Διοργανώθηκαν ακόμη τρία συμπόσια και εκδόθηκε ένα τριμηνιαίο ενημερωτικό δελτίο. Ο Hammer, από την πλευρά του, δε νοιάστηκε για την ιστορία του θησαυρού. Είδε τους κώδικες του Beale ως ένα κρυπτογραφικό παζλ που θα μπορούσε να προωθήσει τον τομέα του προγραμματισμού των υπολογιστών. Αλλά για εκείνους που εξακολουθούν να ενδιαφέρονται για το θησαυρό, το B.C.A. ήταν ένα ζωτικό μέρος για την ενθάρρυνση της κοινότητας.
Το 1980 όμως, ο James Gillogly, επιστήμονας πληροφορικής στο think tank RAND και πρόεδρος της American Cryptogram Association, ανακάλυψε ένα παράξενο μήνυμα στον πρώτο κώδικα του Beale. Έναν που δεν ήθελε με τίποτα το B.C.A..
Το αλφάβητο ποτέ δεν φαινόταν τόσο καταθλιπτικό. Αν αποκωδικοποιήσει κάποιος τον πρώτο κωδικό του Beale με ορισμένες εκδόσεις της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας, όπως προσπάθησε ο James Gillogly το 1980, θα έχει σαν αποτέλεσμα το "gobbledygook".
Με εξαίρεση αυτή (εικόνα πάνω) την ψευδοαλφαβητική συμβολοσειρά στη μέση του κώδικα.
Ο Gillogly δημοσίευσε την ανακάλυψή του σε ένα δοκίμιο και υπολόγισε ότι η πιθανότητα να συμβεί τυχαία αυτό το πράγμα ήταν 1 στις 10.000.000.000.000. Ο Gillogly πρόσφερε δύο ερμηνείες: ότι το μήνυμα είναι θαμμένο κάτω από ένα δεύτερο επίπεδο κρυπτογράφησης. Ή, ότι αυτή η τρελή σειρά κειμένου ήταν το έξυπνο πρότυπο που είχε εντοπίσει ο ηλεκτρονικός υπολογιστής του Hammer. Δηλαδή, οι κώδικες είναι σχεδόν σίγουρα μια φάρσα. Με απλά λόγια, ένας φαρσέρ εξασκούσε το αλφάβητό του.
Για την Β.C.Α., τα νέα ήταν αποκαρδιωτικά. Ο Hammer δεν μπορούσε να αρνηθεί την ανακάλυψη του Gillogly, αλλά διαφώνησε με το συμπέρασμά του. Δεν μπορούσε όμως να κάνει τίποτα. Την επόμενη δεκαετία, ο ενθουσιασμός στη Β.C.Α. ξεφούσκωσε. Μέχρι το 1999, η Beale Cipher Association είχε διαλυθεί. Σήμερα, πολλά από τα μέλη της έχουν πεθάνει. Οποιαδήποτε προσπάθεια για την αποκωδικοποίηση των κωδικών του Beale έχει ξεθωριάσει μαζί τους.
Ο Pelling είναι ένας από τους λίγους που συνεχίζουν μέχρι και σήμερα να πιστεύουν ότι ακόμα υπάρχει δουλειά για να γίνει. Όπως ο Carl Hammer, και ο ίδιος πιστεύει ότι η "γραμμή Gillogly" είναι ένα σημάδι ότι κάτι κρύβεται στο μήνυμα, ένας κώδικας κάτω από τον κώδικα. "Η παρουσία ενός μοτίβου είναι η παρουσία ενός μηνύματος", λέει ο Pelling. "Η γραμμή Gillogly είναι απόδειξη ότι κάτι συμβαίνει. Το επίπεδο της απίθανοτητας είναι τόσο υψηλό ώστε δεν είναι κάτι το τυχαίο... Η λύση βρίσκεται σε ένα άλλο βήμα, αλλά δεν ξέρουμε πού είναι αυτό το βήμα".
Ίσως να ξέρουν οι υπολογιστές...
από: mental floss
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου