Ονομαζόταν The Ninety-Nines, ενώ είχαν προταθεί και ονόματα όπως Gadflies, Noisy Birdwomen και Homing Pigeons.
Δείτε ακόμη:
Οι Μάγισσες της Νύχτας: οι Ρωσίδες που βομβάρδιζαν τους Ναζί τη νύχτα
Let women fly: Οι πρώτες γυναίκες πιλότοι
Πιλότοι δίπλανων από μια άλλη οπτική γωνιά
Γιατί οι Καμικάζε φορούσαν κράνη;
Μέχρι την εξαφάνισή της, η Έρχαρτ ήταν η πρώτη εκλεγμένη πρόεδρος της λέσχης
Το 1929, δύο χρόνια αφότου δόθηκε η πρώτη άδεια πιλότου στις ΗΠΑ, υπήρχαν 9.098 άντρες με άδεια να πιλοτάρουν και 117 γυναίκες. Όσες γυναίκες πετούσαν χαρακτηρίζονταν ως "girl pilots", ενώ οι εφημερίδες επικεντρώνονταν στο χρώμα των μαλλιών τους ή στο πως κατάφερναν να ισορροπούν μεταξύ αεροπλάνου και νοικοκυριού.
Τον Αύγουστο εκείνης της χρονιάς, διεξήχθη ένας αγώνας, ο Women’s Air Derby, όπου συμμετείχαν 20 γυναίκες. Η αφετηρία δόθηκε στη Σάντα Μόνικα της Καλιφόρνια. Παρά την επικινδυνότητα του αγώνα, που τερμάτισαν μόνο 15 συμμετέχουσες, η κάλυψη από τον Τύπο και οι κανονισμοί έτειναν προς τον σεξισμό. Δεν επιτρέπονταν στις συμμετέχουσες να χρησιμοποιήσουν οποιοδήποτε αεροσκάφος ήταν πολύ δυνατό για μια γυναίκα. Για παράδειγμα, στην Opal Kunz δεν επετράπη να χρησιμοποιήσει το αεροπλάνο της, ένα 300 HP Travel Air, και έπρεπε να βρει ένα με μικρότερη ιπποδύναμη. Ο ηθοποιός Γουίλ Ρότζερς, όταν είδε τις γυναίκες να διορθώνουν το μέικ απ τους, δήλωσε, "Μου μοιάζει με διαγωνισμό powder puff (σφουγγαριών)!". Το συγκεκριμένο όνομα εμφανίστηκε πολλές φορές στις εφημερίδες, ακόμα και μετά το θάνατο τόσο γυναικών, όσο και αντρών (ένας πετούσε με την Έρχαρτ) κατά τη διάρκεια του αγώνα.
Ο αγώνας δεν είχε προγραμματιστεί. Υπήρχαν ψίθυροι για σαμποτάζ, προσπάθειες συντόμευσης ή ακύρωσής του, ισχυρισμοί ότι οι γυναίκες είτε δεν έπρεπε να πετάξουν, είτε να περιοριστούν σε πτήσεις μικρών αποστάσεων με λιγότερο δυνατά αεροσκάφη. Έτσι, στην γραμμή τερματισμού στο Οχάιο, έξι γυναίκες εξέφρασαν το ενδιαφέρον τους να δημιουργήσουν ένα είδος συλλόγου για γυναίκες αεροπόρους: ήταν η Αμέλια Έρχαρτ, η Gladys O'Donnell, Ρουθ Ρόουλαντ Νίτσολς, η Μπλάνς Νόυις, η Φοίβη Όμλι και η Λουίζ Θάντέν. Τελικά, αυτή η λέσχη έγινε γνωστή ως Ninety-Nines.
Η Πάντσο Μπάρνς ήταν ένα από τα πρώτα μέλη, η οποία έσπασε το ρεκόρ ταχύτητας στον αέρα της Έρχαρτ και βοήθησε στη δημιουργία της πρώτης ένωσης πιλότων κασκαντέρ ταινιώ
Δεδομένου ότι υπήρχαν πολύ λίγες γυναίκες πιλότοι την εποχή εκείνη, οι περισσότερες ήξεραν για την ύπαρξη των άλλων. Πολλές, είχαν γνωριστεί πριν από τον αγώνα και ήταν φίλες.
Μία επιστολή εστάλη σε όλες τις 117 εγκεκριμένες γυναίκες πιλότους. 86 απάντησαν. Η λέσχη έπρεπε να έχει καταστατικό, όνομα και μια καρφίτσα που θα φορούσαν στα σακάκια τους. Στις αρχές του Νοεμβρίου, 26 από αυτές τις γυναίκες συναντήθηκαν στο αεροδρόμιο Curtiss στην πολιτεία της Νέας Υόρκης. Εξέλεξαν προσωρινή πρόεδρο, έδωσαν χρυσάνθεμα σε μια πιλότο που ανάρρωνε από μια συντριβή και καθόρισαν τα κριτήρια ένταξης. Οποιαδήποτε γυναίκα με άδεια ήταν ευπρόσδεκτη να συμμετάσχει.
Μέλη της λέσχης Ninety-Nines στο Powder Puff Derby στις αρχές της δεκαετίας του 1930
Αργότερα εκείνο το έτος, η Kunz εξήγησε σε μια επιστολή προς μια συνάδελφό της γιατί χρειαζόταν μια τέτοια λέσχη. Δεν συγκρίνονταν με τους άνδρες πιλότους. Δεν ήθελαν να συναγωνιστούν τους άνδρες. Δεν αγωνίζονταν για κάτι. Αντίθετα, η λέσχη ήθελε να συμπεριφέρονται στις γυναίκες πιλότους ως ίσες. Αντί να καλύπτονται τα νέα που αφορούσαν κάποια επιτυχία τους, να αντιμετωπίζονται ως όμοιες και τους δίνονται όμοιες ευκαιρίες.
Τα επόμενα δύο χρόνια, η λέσχη εξέλεξε την Έρχαρτ ως πρόεδρο και τελικά βρήκε όνομα. Τα Gadflies, Noisy Birdwomen και Homing Pigeons συζητήθηκαν και απορρίφθηκαν. Αντίθετα, αποφάσισαν να πάρουν το όνομα από τον αριθμό των ιδρυτικών μελών. Αυτός ο αριθμός όμως αυξήθηκε. Αρχικά ήταν οι πρώτες Eighty-Sixes, μετά οι Ninety-Sevens και τελικά οι Ninety-Nines. Όσες έγιναν μέλη της λέσχης μετά από αυτό, δε θεωρήθηκαν ιδρυτικά μέλη.
Η Έρχαρτ μπροστά από το Lockheed Electra με το οποίο εξαφανίστηκε τον Ιούλιο του 1937
Η συνεργασία εντός της ομάδας δεν ήταν πάντα εύκολη. Πολλές από αυτές τις γυναίκες ήταν εικονοκλαστικές και ανεξάρτητες. Χρειάστηκαν αρκετοί μήνες πριν τεθεί σε ισχύ η επίσημη ηγεσία (καθυστέρησε και λόγω του θανάτου της διοργανώτριας των εκλογών, της Neva Paris, σε συντριβή στη Τζόρτζια). Ακόμα και τότε, κάποιες ήταν δυσαρεστημένες με την κατεύθυνση που είχε πάρει η ομάδα. Η Kunz ίδρυσε μια παράλληλη ομάδα με μεγαλύτερη έμφαση στη στρατιωτική άμυνα, αφιερωμένη στην εκπαίδευση γυναικών πιλότων για την αντικατάσταση των ανδρών που σκοτώθηκαν στον πόλεμο. Η βραχύβια Skylarks, της οποίας ο σκοπός χάθηκε στο χρόνο, ήταν μια ακόμη ομάδα που ιδρύθηκε από πέντε από τις πρώτες 26 πιλότους.
Γι' αυτές τις γυναίκες, ακόμη και μια τεράστια επιτυχία δεν ισοδυναμούσε απαραίτητα με το να της λαμβάνουν σοβαρά υπόψη σε επαγγελματικό επίπεδο. Οι πρώτες γυναίκες πιλότοι μερικές φορές έπαιρναν μεγάλα χρηματικά ποσά για τη δημοσιότητα που έφερναν, αλλά όταν το αστέρι τους έσβηνε, αυτή η εμπειρία φαινόταν να μετράει πολύ λίγο. Η Ruth Elder αποκαλέστηκε η "Miss America of Aviation" και κατέγραψε ένα ρεκόρ το 1927 για τη μακρύτερη πτήση που έκανε ποτέ μια γυναίκα. Όμως, παρά τη φήμη της, τελικά εργάστηκε ως γραμματέας ενός διευθυντή αεροπορίας στην Culver City της Καλιφόρνια.
Η Ruth Elder, Η "Miss America of Aviation"
Τον Ιούλιο του 1941, ένα χρόνο πριν πολλές Αμερικανίδες αρχίσουν να συνεισφέρουν στην πολεμική προσπάθεια, οι Ninety-Nines πραγματοποίησαν κρίσιμη συνάντηση στην Αλμπουκέρκη του Νέου Μεξικού. Συντάχθηκε και εστάλη μία επιστολή προς τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, Φραγκλίνο Ρούζβελτ, όπου υπόσχονταν "να υπηρετήσουν μεμονωμένα και συλλογικά". Η Έρχαρτ είχε εξαφανιστεί τέσσερα χρόνια νωρίτερα. Εκείνη την χρονιά, επέλεξαν την πρώτη αποδέκτη υποτροφίας στο όνομά της, η οποία δημιουργήθηκε για να υποστηρίξει την προχωρημένη εκπαίδευση μιας υποψηφίου πιλότου. Η ομάδα είχε πλέον πόρους για να εκπαιδεύσει πιλότους, προσωρινό κέντρο επιχειρήσεων παράλληλα με την Εθνική Ένωση Αεροναυτικής και το δικό της τραγούδι.
Η ίδια συνάντηση οδήγησε στο να δεχτούν γυναίκες πιλότους στην (εθελοντική) πολιτική αεροπορική περιπολία, όπου θα μπορούσαν να συμβάλουν ουσιαστικά ως αεροπόροι, εκπαιδευτές πτήσεων και σε προειδοποιητικούς σταθμούς αέρος. Η Ninety-Nines άρχισε να εκπαιδεύει ολοένα και περισσότερες γυναίκες πιλότους, με την Women's Airforce Service Pilots, μια οργάνωση μη πολιτική οργάνωση που στο αποκορύφωμά της είχε 1.074 μέλη (διαλύθηκε μετά το τέλος του πολέμου).
Γυναίκες πιλότοι μπροστά από ένα βομβαρδιστικό Boeing B-17 Flying Fortress της αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας.
Εκείνες τις ώρες του πολέμου, γράφτηκαν μερικές από τις φωτεινότερες σελίδες στην ιστορία των γυναικών στην αεροπορία. Τους δόθηκε η ευκαιρία να πετάξουν με δυνατά αεροσκάφη και να συμμετάσχουν σε φωτογραφικές και άλλες αποστολές. Όλα αυτά, τα έκαναν εξαιρετικά καλά, θέτοντας ένα νέο ιστορικό ασφαλείας στη στρατιωτική αεροπορία. Με λίγα λόγια, ένα αεροπλάνο ήταν λιγότερο πιθανό να συντριβεί αν πετούσε με γυναίκα πιλότο.
Η Ninety-Nines εξακολουθεί να υπάρχει -και να ευδοκιμεί- μέχρι και σήμερα. Έχει πάνω από 5.000 μέλη σε όλο τον κόσμο και παρέχει ευκαιρίες υποτροφιών και κατάρτισης σε νέες γυναίκες που ελπίζουν να γίνουν πιλότοι. Από το 1975, η μόνιμη έδρα της λέσχης βρίσκεται στην Οκλαχόμα. Στον δεύτερο όροφο του κτηρίου, βρίσκεται ένα μουσείο που είναι αφιερωμένο στα ιδρυτικά και ιστορικά μέλη της λέσχης.
από: atlas obscura
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου