Ο Dorando Pietri υποβοηθούμενος στην γραμμή του τερματισμού ενώ κρατάει έναν φελλό
Στον μαραθώνιο του 1908 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, οι αθλητές ήπιαν κάμποσο αλκοόλ κατά τη διάρκεια του αγώνα.
Δείτε ακόμη:
Όταν το όπιο ήταν για τα νεογνά και η Bayer πουλούσε ηρωίνη
Το δέλεαρ του λάβδανου, το αγαπημένο ναρκωτικό της βικτοριανής εποχής
Όταν η σοκολάτα ήταν φάρμακο
Μωρά σε vintage διαφημίσεις τσιγάρων!
Στις 24 Ιουλίου του 1908, ο Μαραθώνιος των Ολυμπιακών του Λονδίνου έμεινε στην ιστορία. Στην πόλη επικρατούσε καλοκαιρινή ζέστη και ο νέος δρόμος που έτρεχαν οι αθλητές καταπονούσε τα πόδια τους. Την τελευταία στιγμή, η διαδρομή επεκτάθηκε σχεδόν δύο μίλια, ορίζοντας έτσι το επίσημο μήκος της διαδρομής στα 42.195 χιλιόμετρα (η απόσταση των 42 χιλιομέτρων είναι η απόσταση μεταξύ των ανακτόρων του Ουίνδσορ και του Ολυμπιακού σταδίου στο Shepherd' s Bush στα δυτικά του Λονδίνου. Η απόσταση καθορίστηκε στα 42 χιλιόμετρα και επίσης ένα γύρο του σταδίου το οποίο κατέληξε να είναι 42.195 μέτρα, παίρνοντας υπόψη και την καλύτερη θέση για την βασιλική οικογένεια).
Πενήντα πέντε δρομείς ξεκίνησαν από το Ουίνδσορ, αλλά μόνο 27 κατάφεραν να φτάσουν στη γραμμή τερματισμού. Η πλειοψηφία των δρομέων σταμάτησε πριν από τη μέση. Αρκετοί αθλητές, για να αποκτήσουν ενέργεια, στράφηκαν σε απίστευτες -αλλά συνήθεις εκείνη την εποχή- πηγές: το μπράντυ, αφρώδη οίνους, αλλά και... τη στρυχνίνη, το γνωστό σήμερα ποντικοφάρμακο.
Σήμερα μας φαίνεται τρελό (στην καλύτερη των περιπτώσεων...) αλλά οι άνθρωποι εκείνη την εποχή πίστευαν ότι τα αλκοολούχα κοκτέιλ με στρυχνίνη ήταν ενεργειακά. Άλλωστε, στην Αρχαία Ελλάδα και στην Αυτοκρατορική Κίνα οι αθλητές έπιναν πριν από έναν αγώνα.
Η σύγχρονη χρήση του αλκοόλ στον αθλητισμό μπορεί να ανιχνευθεί στους αγώνες του 19ου αιώνα. Μεγάλες διαδρομές, των δεκάδων ή εκατοντάδων μιλίων, ήταν γεγονότα που γοήτευαν τη Μεγάλη Βρετανία και συστήνονταν στους αγωνιζόμενους "πεζούς" να καταναλώνουν πολλή σαμπάνια κατά τη διάρκεια του αγώνα. Χρόνια αργότερα, οι μαραθωνοδρόμοι λάμβαναν σημαντικές ποσότητες αλκοόλ από τους εκπαιδευτές ή τους βοηθούς τους, που τους ακολουθούσαν σε αυτοκίνητα ή σε ποδήλατα.
Δρομείς του Μαραθωνίου του 1908
Οι κοινές ουσίες περιελάμβαναν διάφορα είδη αλκοόλ και επικίνδυνα φάρμακα, από τη στρυχνίνη μέχρι την ηρωίνη ή την κοκαΐνη, τα οποία προορίζονταν να καλύπτουν τον πόνο, να αυξάνουν την επιθετικότητα ή να δίνουν γρήγορα ενέργεια. Οι εκπαιδευτές είχαν μυστικά κοκτέιλ. Η χρήση ηρωίνης και κοκαΐνης ως πρόσθετα για την αύξηση της απόδοσης δε σταμάτησε παρά μέχρι τη δεκαετία του 1920, όταν τα φάρμακα έγιναν ουσίες που χορηγούνται μόνο με συνταγή. Οι αθλητές όμως συνέχισαν να καταναλώνουν αλκοόλ κατά τη διάρκεια ενός αγώνα μέχρι τη δεκαετία του '70 και του '80.
Το αλκοόλ επιλέχτηκε για τις διεγερτικές του επιδράσεις και την υψηλή περιεκτικότητα σε ζάχαρη, που σημαίνει ενέργεια. Η σαμπάνια ήταν ένα από τα αγαπημένα, χάρη στο -υποτιθέμενο- αναζωογονητικό άφρισμά της. Ταυτόχρονα, η χρήση της στρυχνίνης ως παρασιτοκτόνο δεν είχε ακόμη ανακαλυφθεί, οπότε πιστεύονταν ότι οι μικρές δόσεις αναζωογονούσαν τους κουρασμένους αθλητές.
Το 1896, στους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες, είναι γνωστό ότι ο Σπύρος Λούις ήπιε ένα ποτήρι κονιάκ ενώ του είχαν απομείνει έξι μίλια ακόμη μέχρι τον τερματισμό. Ανανεώθηκε και κέρδισε το χρυσό. Οι δρομείς του Ολυμπιακού Μαραθωνίου του Σαιντ Λούις του 1904 έτρεχαν με τη θερμοκρασία να είναι στους 35οC και με οριακές συνθήκες απάνθρωπης διαδρομής. Σε όλη τη διαδρομή, ο Τόμας Χικς έτρωγε συχνά κοκτέιλ στρυχνίνης, μπράντυ και θειικού ασβεστίου. Το 1908, ο νικητής του μαραθώνιου του Σικάγου, σκηνοθέτης Albert Corey, χρέωσε τη νίκη του στο ότι έπινε σαμπάνια.
Στον Ολυμπιακό Μαραθώνιο του 1908, μερικοί δρομείς, συμπεριλαμβανομένων των πρώτων τεσσάρων, κατανάλωσαν κοκτέιλ αλκοόλ και στρυχνίνης κατά τη διάρκεια του αγώνα.
Χάρη στην πρόσφατη νίκη του με ρεκόρ στο μαραθώνιο της Βοστώνης, ο Καναδός δρομέας Tom Longboat ήταν ο αγαπημένος δρομέας στους Αγώνες του Λονδίνου. Δυστυχώς όμως, δεν ολοκλήρωσε τον αγώνα ποτέ. Όταν πέρασε στη δεύτερη θέση, ο 20χρονος δρομέας έπεσε θύμα της απίστευτης ζέστης. Στο 17ο μίλι, πιθανώς αφυδατωμένος και εξαντλημένος, ο Longboat επιβράδυνε και περπατούσε. Αναζητώντας ενέργεια, στράφηκε στη σαμπάνια. Δύο μίλια αργότερα, κατέρρευσε. Στον ίδιο αγώνα, αλκοόλ κατανάλωσε και ο Charles Hefferon. Σε αντίθεση με τους περισσότερους δρομείς, φάνηκε να αντιμετωπίζει καλά τις αφιλόξενες συνθήκες. Στο 15ο μίλι, ο Hefferon προηγούνταν κατά δύο λεπτά. Εννέα μίλια αργότερα, είχε διπλασιάσει το χρόνο του και του απέμεναν λίγα λεπτά μέχρι το χρυσό μετάλλιο. Έτσι φαινόταν τουλάχιστον. Δύο μίλια από τη γραμμή τερματισμού, ο Hefferon "πήρε λίγη σαμπάνια", κάτι που αργότερα αναγνώρισε ο ίδιος ότι του κόστισε τη νίκη. Το ποτό, του προκάλεσε έντονους πόνους στο στομάχι και ο Hefferon αναγκάστηκε να επιβραδύνει, είδε δύο δρομείς να τον προσπερνούν και τερμάτισε τρίτος.
Ο Σουηδός δρομέας Gustaf Törnros στον Μαραθώνιο του 1908
Στη γραμμή τερματισμού, ο σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ (ο συγγραφέας του Σέρλοκ Χολμς) και 80.000 θεατές περίμεναν έναν "ενθουσιασμένο νικητή". Αντ' αυτού, είδαν τον Ιταλό σεφ ζαχαροπλαστικής Dorando Pietri, ένα "μικρόσωμο άντρα με κόκκινο σορτς" (όπως έγραψε ο Ντόυλ) να μπαίνει πρώτος και να γίνεται δεκτός με χειροκροτήματα". Στο τελευταίο τέταρτο του μιλίου, ο εξαντλημένος και ζαλισμένος Pietri είχε καταρρεύσει πέντε φορές, είχε τρέξει σε λάθος κατεύθυνση και μάλιστα, του είχε γίνει μασάζ στην περιοχή πάνω από την καρδιά από ειδικούς. Στην διάσημη -πλέον- φωτογραφία του Pietri που διασχίζει τη γραμμή τερματισμού, μπορεί κανείς να δει ότι στο χέρι του έχει έναν φελλό. Οι φελλοί που έσφιγγαν οι αθλητές στα χέρια τους, τους βοηθούσαν να ανακουφίσουν τα χέρια και τα δάχτυλά τους, αλλά λειτουργούσαν και σαν δοχεία για κρασί, μπράντυ και άλλα αμφίβολα ενεργειακά ποτά. Στο τέλος, η ανησυχία για τη ζωή του Pietri είχε ως αποτέλεσμα ο δρομέας να υποβασταχτεί μέχρι τη γραμμή του τερματισμού από έναν γιατρό, προκαλώντας την ενδεχόμενη αποβολή του και την ανακατανομή των μετάλλων. Κάποιοι αποδίδουν τη φυσική πτώση του Pietri στη μέθη, ενώ άλλοι πιστεύουν ότι τόσο ο ίδιος όσο και ο Longboat δηλητηριάστηκαν από τη στρυχνίνη.
Δεν είχαν όμως όλοι οι δρομείς κακή απόδοση. Ο χρυσός ολυμπιονίκης Johnny Hayes παραδέχτηκε ότι ήπιε μπράντυ κατά τη διάρκεια του αγώνα και ο χάλκινος Joseph Forshaw επέλεξε το μπράντυ για να θεραπεύσει ένα πλευρικό ράμμα. Ισχυρίστηκε ότι μετά "αισθάνθηκε καλά" και μπόρεσε να συνεχίσει. Την ίδια στιγμή, πιστεύονταν ότι η αφυδάτωση θεραπεύεται καλύτερα με το κρασί παρά με το νερό. Στους Αγώνες του Παρισιού το 1924 οι σταθμοί ενυδάτωσης διέθεταν ποτήρια κρασιού.
Χάρη στις μεταγενέστερες μελέτες σχετικά με τις επιπτώσεις του αλκοόλ στους μύες και την ενυδάτωση, οι εκπαιδευτές δεν προσφέρουν πλέον κοκτέιλ στρυχνίνης ή αφρώδης οίνους. Ωστόσο, το αλκοόλ είναι ακόμα επιλογή για όσους το επιθυμούν. Στο μαραθώνιο της γαλλικής πόλης Médoc, 23 διαφορετικά ποτήρια κρασί περιμένουν τους δρομείς κατά μήκος της διαδρομής των 26,2 μιλίων.
από: atlas obscura
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου