STACOCO. Το Βυθισμένο όνειρο του Σταμάτη Κόκοτα που στοιχειώνει και απειλεί τον Σαρωνικό
«Σαν πλοίο που ναυάγησε, σαν νούφαρο που μάδησε στης λίμνης μέσα το θολό νερό. Με ελπίδες λιγοστές έστω και απατηλές να γυρίσεις περιμένω ίσως βγει αληθινό τ’ όνειρό μου το τρελό τ’ όνειρό μου το ναυαγισμένο».
Αυτοί είναι οι στίχοι μίας από τις μεγαλύτερες επιτυχίες που ερμήνευσε ο πολύ γνωστός τραγουδιστής των δεκαετιών '60 και '70 Σταμάτης Κόκοτας. Για την ακρίβεια αυτοί οι στίχοι είναι γραμμένοι από την πιο επιτυχημένη Ελληνίδα στιχουργό Παπαγιαννοπούλου Ευτυχία και η σύνθεση της μουσικής ανήκει στον Καλδάρα Απόστολο
Πόσοι όμως γνωρίζουν ότι αυτοί οι στίχοι έμελλε να είναι και προφητικοί, καθώς 10 χρόνια σχεδόν αργότερα (το συγκεκριμένο τραγούδι γράφτηκε το 1967) η ζωή μέσα από ένα περίεργο παιχνίδι θα επιβεβαίωνε τους στίχους αυτού του σπουδαίου τραγουδιού για τον ερμηνευτή του. «Stacoco» η ιστορία του βυθισμένου ονείρου του Staμάτη Cocoτα.
Το μεγαλύτερο παράσημο στην πολύ επιτυχημένη ούτως ή άλλως καριέρα του Σταμάτη Κόκοτα είναι ο θαυμασμός σε πρώτη φάση και η μετέπειτα φιλία του με τον Αριστοτέλη Ωνάση. Ο Ωνάσης αγαπούσε πολύ τα τραγούδια του λαϊκού ερμηνευτή πήγαινε πολύ συχνά να τον ακούσει live στα νυχτερινά κέντρα που εμφανιζόταν και δεν άργησε πολύ όλο αυτό να εξελιχθεί σε μια δυνατή φιλία μεταξύ των δύο. Λέγεται μάλιστα πως η στενή του σχέση με τον Έλληνα μύθο των ναυτιλιακών του κόλλησε και το μικρόβιο με τα καράβια και τις ναυτιλιακές επιχειρήσεις.
Το πρώτο και μοναδικό εμπορικό πλοίο που απέκτησε ο Σταμάτης Κόκοτας στην μικρή σταδιοδρομία του ως πλοιοκτήτης είναι το STACOCO. Πρόκειται για ένα πλοίο μεταφοράς ξηρού φορτίου. Οι καταστηματάρχες της παραλιακής περιοχής του Ασπροπύργου όπου βρίσκεται μέχρι και σήμερα μισοβυθισμένο πλέον θυμούνται τον Κύριο Σταμάτη όπως και μας τον προσφώνησαν να επισκέπτεται τις ταβέρνες τους προκειμένου να προμηθευτεί φαγητό για το πλήρωμα του πλοίου μέχρι να βρεθεί λύση στο πρόβλημα που καθήλωσε μέχρι και σήμερα το πλοίο στην συγκεκριμένη θέση. Τελευταίο φορτίο που φορτώθηκε στο συγκεκριμένο πλοίο ήταν τσιμέντο το οποίο λογικά θα έχει γίνει πέτρα στις μέρες μας.
Ήταν κατασκευής 1952 και ναυπηγήθηκε στη Γερμανία με πρώτο όνομα το ST. MICHAEL. Τα Επόμενα ονόματα του πλοίου ήταν τα εξής : CHRISTINA VINNEN (1960), BRISINGA (1965), ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΣΤΡΙΝΤΖΗΣ (1970), ΑΝΝΑ Μ (1970). Αξίζει να αναφερθεί επίσης πως το φουγάρο του πλοίου κοσμούσε ένα μουσικό όργανο (πιθανότατα μπουζούκι) το οποίο όμως δεν είναι εμφανές στις μέρες μας λόγο της διάβρωσης.
Αυτοί είναι οι στίχοι μίας από τις μεγαλύτερες επιτυχίες που ερμήνευσε ο πολύ γνωστός τραγουδιστής των δεκαετιών '60 και '70 Σταμάτης Κόκοτας. Για την ακρίβεια αυτοί οι στίχοι είναι γραμμένοι από την πιο επιτυχημένη Ελληνίδα στιχουργό Παπαγιαννοπούλου Ευτυχία και η σύνθεση της μουσικής ανήκει στον Καλδάρα Απόστολο
Πόσοι όμως γνωρίζουν ότι αυτοί οι στίχοι έμελλε να είναι και προφητικοί, καθώς 10 χρόνια σχεδόν αργότερα (το συγκεκριμένο τραγούδι γράφτηκε το 1967) η ζωή μέσα από ένα περίεργο παιχνίδι θα επιβεβαίωνε τους στίχους αυτού του σπουδαίου τραγουδιού για τον ερμηνευτή του. «Stacoco» η ιστορία του βυθισμένου ονείρου του Staμάτη Cocoτα.
Το μεγαλύτερο παράσημο στην πολύ επιτυχημένη ούτως ή άλλως καριέρα του Σταμάτη Κόκοτα είναι ο θαυμασμός σε πρώτη φάση και η μετέπειτα φιλία του με τον Αριστοτέλη Ωνάση. Ο Ωνάσης αγαπούσε πολύ τα τραγούδια του λαϊκού ερμηνευτή πήγαινε πολύ συχνά να τον ακούσει live στα νυχτερινά κέντρα που εμφανιζόταν και δεν άργησε πολύ όλο αυτό να εξελιχθεί σε μια δυνατή φιλία μεταξύ των δύο. Λέγεται μάλιστα πως η στενή του σχέση με τον Έλληνα μύθο των ναυτιλιακών του κόλλησε και το μικρόβιο με τα καράβια και τις ναυτιλιακές επιχειρήσεις.
Το πρώτο και μοναδικό εμπορικό πλοίο που απέκτησε ο Σταμάτης Κόκοτας στην μικρή σταδιοδρομία του ως πλοιοκτήτης είναι το STACOCO. Πρόκειται για ένα πλοίο μεταφοράς ξηρού φορτίου. Οι καταστηματάρχες της παραλιακής περιοχής του Ασπροπύργου όπου βρίσκεται μέχρι και σήμερα μισοβυθισμένο πλέον θυμούνται τον Κύριο Σταμάτη όπως και μας τον προσφώνησαν να επισκέπτεται τις ταβέρνες τους προκειμένου να προμηθευτεί φαγητό για το πλήρωμα του πλοίου μέχρι να βρεθεί λύση στο πρόβλημα που καθήλωσε μέχρι και σήμερα το πλοίο στην συγκεκριμένη θέση. Τελευταίο φορτίο που φορτώθηκε στο συγκεκριμένο πλοίο ήταν τσιμέντο το οποίο λογικά θα έχει γίνει πέτρα στις μέρες μας.
Ήταν κατασκευής 1952 και ναυπηγήθηκε στη Γερμανία με πρώτο όνομα το ST. MICHAEL. Τα Επόμενα ονόματα του πλοίου ήταν τα εξής : CHRISTINA VINNEN (1960), BRISINGA (1965), ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΣΤΡΙΝΤΖΗΣ (1970), ΑΝΝΑ Μ (1970). Αξίζει να αναφερθεί επίσης πως το φουγάρο του πλοίου κοσμούσε ένα μουσικό όργανο (πιθανότατα μπουζούκι) το οποίο όμως δεν είναι εμφανές στις μέρες μας λόγο της διάβρωσης.
Η άσ(χ)ημη δίδυμη παραλία της διάσημης Βοϊδοκοιλιάς με το παράξενο όνομα: «Η Λίμνη του Παπά»
Πετάμε πάνω από μια ιδιαίτερη παραλία στην περιοχή της Μεθώνης Μεσσηνίας περιτριγυρισμένη από πολλά περίεργα και παράξενα γεγονότα:
Μοιάζει πολύ στο σχήμα και στη διάταξη με τη διάσημη Βοϊδοκοιλιά, όμως, παρότι επικοινωνεί με τη θάλασσα από στενό δίαυλο είναι άσχημη στο χρώμα (καφέ) και άσημη, καθώς ελάχιστοι την γνωρίζουν.
Υπάρχει στην αριστερή πλευρά της ένα περίεργο σύμβολο από πέτρες (μάλλον ανθρώπινης προέλευσης) μαζί με τα αρχικά "A.U.T.". Άγνωστη η σημασία όλων αυτών.
Η προέλευση του ονόματός της: "Η λίμνη του Παπά".
"ΒΑ του Πυργάκη σχηματίζεται αβαθής κυκλικός ορμίσκος, ο όποιος ονομάζεται του Παπά η Λίμνη. Βαθύς είναι μόνον εις το στόμιο, το οποίο είναι πολύ στενό". Όπως αναφέρει ο Ή. Σπονδύλη, «κατά μήκος των τοιχωμάτων της βόρειας πλευράς του περάσματος, διαγράφονται στον ασβεστόλιθο αλλεπάλληλα καταποντισμένα ίχνη ακτογραμμής σε βάθη από 1 έως 7 μ. περίπου. Διά την ονομασίαν της έχουν προφορικώς διασωθεί δύο παραδόσεις. Κατά την πρώτη ένας παπάς, ο όποιος είχε μεταβεί εκεί, είδε εις την ακτή ένα λαγό. Έτρεξε να τον πιάσει και αυτός κολυμπώντας κατηυθύνθει προς το στόμιο. Τον ακολούθησε ο παπάς και όταν έφθασε εις το βαθύ μέρος, επειδή δεν γνώριζε να κολυμπά καλώς, έπνίγη. Κατά την δεύτερη παράδοση η επίπεδος αυτή περιοχή ήτο αλώνι, εις το όποιον αλώνιζαν τα σιτηρά. Ό παπάς μετέβη εκεί να αλωνίσει ήμερα εορτής και δεν λειτούργησε εις την εκκλησία. Τότε έγινε σεισμός και κατεβυθίσθη ή περιοχή, έσχηματίσθη η λίμνη, ή δε παραγωγή του παπά κατεστράφη. Έως τις αρχές του 20ού αιώνος βορείως της λίμνης προς το διάσελον υπήρχαν χωράφια, τα όποια οι ιδιοκτήτες των έσπειραν, όπως και κάθε επίπεδον έκταση, ή οποία ύπηρχε εις το βουνό. Και οι δύο παραδόσεις περί της όνομασίας της λίμνης είναι αιτιολογικές, αιτιολογούν δηλαδή την προέλευση της όνομασίαις αυτή. Είς την λίμνη αυτήν έως τούς πρώτους μετακατοχικούς χρόνους οι γυναίκες μετέφεραν με τούς όνους δεμάτια λινάρια και σπάρτα, τα όποια εναπόθεταν εκεί επί διήμερον εντός του ύδατος και εν συνεχεία τα μετέφεραν εις τις οικίες γιά να αρχίσει η επεξεργασία των εις τον άργαλειόν διά να υφάνουν λινά σινδόνια, έλαιόπανα Κ.λπ. Είς απόστασιν 150 μ. περίπου ΒΔ της λίμνης υπάρχει η Αλαταριά. Μέχρι σήμερον μεταβαίνουν οι Μεθωναίοι διά να συλλέξουν το αλάτι από τις μεγάλες κοιλότητες των βράχων (σπιθάρια). Εις απόστασιν 20-30 μ. ΝΑ της λίμνης υπάρχει όρυγμα εντός των βράχων βάθους 3 περίπου μ. Άπο το βάθος του πηγάζει ύδωρ πόσιμον"
Μοιάζει πολύ στο σχήμα και στη διάταξη με τη διάσημη Βοϊδοκοιλιά, όμως, παρότι επικοινωνεί με τη θάλασσα από στενό δίαυλο είναι άσχημη στο χρώμα (καφέ) και άσημη, καθώς ελάχιστοι την γνωρίζουν.
Υπάρχει στην αριστερή πλευρά της ένα περίεργο σύμβολο από πέτρες (μάλλον ανθρώπινης προέλευσης) μαζί με τα αρχικά "A.U.T.". Άγνωστη η σημασία όλων αυτών.
Η προέλευση του ονόματός της: "Η λίμνη του Παπά".
"ΒΑ του Πυργάκη σχηματίζεται αβαθής κυκλικός ορμίσκος, ο όποιος ονομάζεται του Παπά η Λίμνη. Βαθύς είναι μόνον εις το στόμιο, το οποίο είναι πολύ στενό". Όπως αναφέρει ο Ή. Σπονδύλη, «κατά μήκος των τοιχωμάτων της βόρειας πλευράς του περάσματος, διαγράφονται στον ασβεστόλιθο αλλεπάλληλα καταποντισμένα ίχνη ακτογραμμής σε βάθη από 1 έως 7 μ. περίπου. Διά την ονομασίαν της έχουν προφορικώς διασωθεί δύο παραδόσεις. Κατά την πρώτη ένας παπάς, ο όποιος είχε μεταβεί εκεί, είδε εις την ακτή ένα λαγό. Έτρεξε να τον πιάσει και αυτός κολυμπώντας κατηυθύνθει προς το στόμιο. Τον ακολούθησε ο παπάς και όταν έφθασε εις το βαθύ μέρος, επειδή δεν γνώριζε να κολυμπά καλώς, έπνίγη. Κατά την δεύτερη παράδοση η επίπεδος αυτή περιοχή ήτο αλώνι, εις το όποιον αλώνιζαν τα σιτηρά. Ό παπάς μετέβη εκεί να αλωνίσει ήμερα εορτής και δεν λειτούργησε εις την εκκλησία. Τότε έγινε σεισμός και κατεβυθίσθη ή περιοχή, έσχηματίσθη η λίμνη, ή δε παραγωγή του παπά κατεστράφη. Έως τις αρχές του 20ού αιώνος βορείως της λίμνης προς το διάσελον υπήρχαν χωράφια, τα όποια οι ιδιοκτήτες των έσπειραν, όπως και κάθε επίπεδον έκταση, ή οποία ύπηρχε εις το βουνό. Και οι δύο παραδόσεις περί της όνομασίας της λίμνης είναι αιτιολογικές, αιτιολογούν δηλαδή την προέλευση της όνομασίαις αυτή. Είς την λίμνη αυτήν έως τούς πρώτους μετακατοχικούς χρόνους οι γυναίκες μετέφεραν με τούς όνους δεμάτια λινάρια και σπάρτα, τα όποια εναπόθεταν εκεί επί διήμερον εντός του ύδατος και εν συνεχεία τα μετέφεραν εις τις οικίες γιά να αρχίσει η επεξεργασία των εις τον άργαλειόν διά να υφάνουν λινά σινδόνια, έλαιόπανα Κ.λπ. Είς απόστασιν 150 μ. περίπου ΒΔ της λίμνης υπάρχει η Αλαταριά. Μέχρι σήμερον μεταβαίνουν οι Μεθωναίοι διά να συλλέξουν το αλάτι από τις μεγάλες κοιλότητες των βράχων (σπιθάρια). Εις απόστασιν 20-30 μ. ΝΑ της λίμνης υπάρχει όρυγμα εντός των βράχων βάθους 3 περίπου μ. Άπο το βάθος του πηγάζει ύδωρ πόσιμον"
Η παραλία της Ελλάδας με νερά πισίνας που μοιάζει βγαλμένη από την Καραϊβική
Στη "σκιά" του διάσημου Σίμου στην Ελαφόνησο, βρίσκεται μια άσημη παραλία που είναι εξίσου όμορφη, αν όχι πιο όμορφη. Πετάμε πάνω από την παραλία Παναγία Ελαφονήσου, στη δυτική πλευρά του νησιού.
Το χειμώνα, λιμνάζοντα νερά από την πλημμυρίδα και τη βροχή συγκεντρώνονται στο εσωτερικό της παραλίας δημιουργώντας μια μικρή λίμνη, την οποία οι ντόπιοι ονομάζουν “Λιμνίτσα”. Πρόκειται για ένα τοπίο απαράμιλλης ομορφιάς με κέδρους, αμμόλοφους και καταγάλανα βαθιά νερά.
Στην αγκάλη της Παναγιάς συναντάμε τα τέσσερα νησάκια της: τις Ξεροπούλες, το Λεπτό Νησί, το Πρασονήσι και την Κασσέλα, το μεγαλύτερο νησάκι της Ελαφονήσου με ύψος 18 μέτρων. Στην παραλία της Παναγίας μπορεί κανείς να απολαύσει ένα μαγευτικό ηλιοβασίλεμα, καθώς ο ήλιος δύει ανάμεσα στα νησάκια.
Πάνω από την παραλία βρίσκεται η γραφική Παναγία. Γύρω από την εκκλησία εκτείνεται ο οικισμός “Κατωνησί”. Καθώς στην περιοχή υπάρχουν πολλές σπηλιές, η ντόπια παράδοση θεώρησε το Κάτω Νησί σαν τη Χώρα των Κυκλώπων και τα νησιά της Παναγίας σαν "Κυκλώπετρες".
Έξω από τα νησιά της Παναγίας έγινε η Β' Βενετοτουρκική Ναυμαχία της Ελαφονήσου το 1717 με το ναύαρχο Πιζάνη (Δρ Μέντης Κ. 1993: 60-61), ενώ στα γαλανά νερά της διασώθηκε ο Κολοκοτρώνης το 1806 (Ανωμήτρης Τζ. 1984-1996).
Το χειμώνα, λιμνάζοντα νερά από την πλημμυρίδα και τη βροχή συγκεντρώνονται στο εσωτερικό της παραλίας δημιουργώντας μια μικρή λίμνη, την οποία οι ντόπιοι ονομάζουν “Λιμνίτσα”. Πρόκειται για ένα τοπίο απαράμιλλης ομορφιάς με κέδρους, αμμόλοφους και καταγάλανα βαθιά νερά.
Στην αγκάλη της Παναγιάς συναντάμε τα τέσσερα νησάκια της: τις Ξεροπούλες, το Λεπτό Νησί, το Πρασονήσι και την Κασσέλα, το μεγαλύτερο νησάκι της Ελαφονήσου με ύψος 18 μέτρων. Στην παραλία της Παναγίας μπορεί κανείς να απολαύσει ένα μαγευτικό ηλιοβασίλεμα, καθώς ο ήλιος δύει ανάμεσα στα νησάκια.
Πάνω από την παραλία βρίσκεται η γραφική Παναγία. Γύρω από την εκκλησία εκτείνεται ο οικισμός “Κατωνησί”. Καθώς στην περιοχή υπάρχουν πολλές σπηλιές, η ντόπια παράδοση θεώρησε το Κάτω Νησί σαν τη Χώρα των Κυκλώπων και τα νησιά της Παναγίας σαν "Κυκλώπετρες".
Έξω από τα νησιά της Παναγίας έγινε η Β' Βενετοτουρκική Ναυμαχία της Ελαφονήσου το 1717 με το ναύαρχο Πιζάνη (Δρ Μέντης Κ. 1993: 60-61), ενώ στα γαλανά νερά της διασώθηκε ο Κολοκοτρώνης το 1806 (Ανωμήτρης Τζ. 1984-1996).
Πώς τα διαφορετικά χρώματα απορροφούν τη θερμότητα
Βόλτα στην πλατεία Μοναστηρακίου και στην άγνωστη ιστορία της
Η πλατεία Μοναστηρακίου, μία κεντρικότατη πλατεία της Αθήνας, στις παρυφές της Ακρόπολης, αποτελεί συνοπτικό αφήγημα της ιστορίας της πόλης. Αρκεί να σταθεί κάποιος στο κέντρο της και να αφήσει το βλέμμα του να περιπλανηθεί στα κτίρια που την περιβάλλουν. Τέσσερα κτίσματα, το κάθε ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα μίας χρονικής περιόδου, δηλώνουν με την παρουσία τους το πέρασμα των ρωμαϊκών (Βιβλιοθήκη του Αδριανού), βυζαντινών (Ι.Ν. Κοίμησης της Θεοτόκου-Μοναστηράκι), οθωμανικών (Τζαμί Τζισταράκη) αλλά και νεότερων χρόνων (νεοκλασικό κτίριο σταθμού του ΗΣΑΠ/Μετρό). Χαρακτηριστικό της πλατείας είναι το πολύχρωμο λιθόστρωτο που καλύπτει, σαν χαλί, την επιφάνειά της και οι ροές οι οποίες σχηματίζονται και συμβολίζουν όλες τις διαφορετικότητες που ζουν στην Αθήνα. - στο: athensvoice.gr
Οι γυναίκες της Ελληνικής Επανάστασης που δεν ξέρεις
Όχι, δεν ήταν μόνο η Μπουμπουλίνα και η Μαντώ Μαυρογένους. Πέντε σπουδαίες αγωνίστριες του 1821 που θα έπρεπε να ξέρεις.
Καπετάνισσες, κατάσκοποι, αρχηγοί ασκεριών, πολεμίστριες και ηρωίδες. Πέντε από τις πολλές σπουδαίες γυναίκες της Ελληνικής Επανάστασης, και οι ενδιαφέρουσες ιστορίες σου… που δεν σου τις είπαν στο σχολείο. - στο: in2life.gr
Ο μύθος για το πώς πήρε το όνομά του το Ποντικονήσι, ένα από τα πιο διάσημα σημεία στην Κέρκυρα
Το Ποντικονήσι συνδέεται με πολλούς μύθους στο πέρασμα των χρόνων. Ο επικρατέστερος θέλει να είναι το καράβι που έφερε τον Οδυσσέα στο νησί των Φαιάκων. Κατά τη διάρκεια μιας φοβερής καταιγίδας, ο Οδυσσέας ξεβράστηκε στις ακτές του νησιού και ο θεός Ποσειδώνας εξοργισμένος μόλις αντίκρισε το καράβι που δώρισαν οι Φαίακες στον Οδυσσέα το ακούμπησε με την τρίαινά του γεμάτος θυμός και το μετέτρεψε σε αυτό τον καταπράσινο βράχο.
Η άλλη εναλλακτική, θέλει το Ποντικονήσι να οφείλει το όνομά του στο μέγεθός του, καθώς κοιτώντας το από ψηλά μοιάζει με μικρό ζωάκι. Είναι καταπράσινο με πυκνή βλάστηση και στην έκτασή του φιλοξενεί την εκκλησία του Παντοκράτορα που δημιουργήθηκε επί βασιλείας Όθωνα. - στο: newsbeast.gr
5 χώρες του κόσμου που δεν έχουν αεροδρόμιο
Μονακό
Λιχτενστάιν
Μπορεί να μην έχουν αεροδρόμιο εντός των ορίων τους, όμως αυτές οι πέντε χώρες έχουν αρκετούς λόγους που θα μας έκαναν να τις επισκεφθούμε μόλις επιστρέψουμε στα ταξίδια μας. - στο: reader.gr
Στην αρχαία και τη νέα Κόρινθο μια μέρα του 1960
Φωτογραφίες από το αρχείο του Πανεπιστημίου του Wiscosin - στο: lifo.gr
Η παραμυθένια λίμνη που μοιάζει με παλέτα ζωγραφικής
Τα νερά της αλλάζουν χρώμα ανάλογα με την εποχή. Ήταν θεραπευτήριο και ιερό μέρος.
Το αποκαλούν το πιο μαγικό μέρος του Καναδά. Η λίμνη Σπότεντ θα μπορούσε να είναι βγαλμένη από παραμύθι. Οι αρχαίοι κάτοικοι την αποκαλούσαν Κλιλκουκ και πίστευαν ότι είναι ένα ιερό μέρος.
Βρίσκεται στον Καναδά στην πόλη Οσόγιος στη Βρετανική Κολομβία και από μακριά φαίνεται σαν μια πελώρια πλακοστρωμένη επιφάνεια. - στο: mixanitouxronou.gr
Κάρτες του 19ου αιώνα που απεικονίζουν το μέλλον
Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, έχουν αναρωτηθεί, τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους, αναφορικά με το πώς θα μοιάζει ο κόσμος στο μέλλον. Αναμφίβολα, η ζωή θα είναι διαφορετική σ’ έναν αιώνα από τώρα και η προέλαση της τεχνολογίας, αφήνει περιθώρια να οραματιστούμε ορισμένες κρίσιμες αλλαγές, σχεδιάζοντας πιθανά μελλοντικά σενάρια. Ωστόσο, η τάση αυτή του ανθρώπου να φαντάζεται και να προβληματίζεται για το τι έπεται του παρόντος, δεν αποτελεί μια καινοτομία της σύγχρονης εποχής. Ανάλογα σενάρια πλάθουν, εκατό χρόνια πριν, ορισμένοι Γάλλοι καλλιτέχνες. - στο: maxmag.gr
Μέχρι την επόμενη εβδομάδα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου