Ο Κρις Μακάντλες στο λεωφορείο του
Ο Κρις Μακάντλες (Chris McCandless) ήταν ένας φιλόδοξος νεαρός που ήθελε να κάνει πεζοπορία στην άγρια φύση της Αλάσκα μόνος του. Λίγους μήνες αργότερα, βρέθηκε νεκρός. Μέχρι σήμερα, οι συνθήκες γύρω από τον θάνατό του παραμένουν ασαφείς.
Η ταινία του 2007 "Into The Wild" (Ταξίδι στην άγρια φύση), που αναφέρεται στην περιπέτεια στην άγρια φύση της Αλάσκα του Chris McCandless, μοιάζει με έργο μυθοπλασίας. Ωστόσο, βασίζεται σε αληθινή ιστορία.
Στις 6 Σεπτεμβρίου του 1992, κυνηγοί άλκης βρήκαν ένα παλιό, σκουριασμένο λεωφορείο λίγο έξω από το Εθνικό Πάρκο Ντενάλι. Ένα αξιοσημείωτο ορόσημο της περιοχής, το λεωφορείο είχε χρησιμεύσει ως σημείο στάσης για ταξιδιώτες και κυνηγούς για πολλά χρόνια.
Αυτό που ήταν ασυνήθιστο ήταν ένα τσαλακωμένο σημείωμα που ήταν κολλημένο στην πόρτα του, χειρόγραφο σε ένα κομμάτι χαρτί που είχε σκιστεί από ένα μυθιστόρημα:
Αυτό που ήταν ασυνήθιστο ήταν ένα τσαλακωμένο σημείωμα που ήταν κολλημένο στην πόρτα του, χειρόγραφο σε ένα κομμάτι χαρτί που είχε σκιστεί από ένα μυθιστόρημα:
"ΠΡΟΣΟΧΗ ΠΙΘΑΝΟΙ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ. S.O.S. ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΤΗν ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΑΣ. ΕΙΜΑΙ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΕΝΟΣ, ΕΤΟΙΜΟΘΑΝΑΤΟΣ, ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΑΔΥΝΑΜΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΑΛΩ ΑΠΟ ΕΔΩ. ΕΙΜΑΙ ΟΛΟΜΟΝΑΧΟΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΣΤΕΙΟ. ΓΙΑ Τ' ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΝΑ ΜΕ ΣΩΣΕΙΣ. ΕΙΜΑΙ ΚΑΠΟΥ ΕΔΩ ΓΥΡΩ, ΚΟΝΤΑ, ΜΑΖΕΥΩ ΜΟΥΡΑ ΚΑΙ ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΩ ΤΟ ΒΡΑΔΥ. ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ".
Το σημείωμα είχε υπογραφή με το όνομα Κρις Μακάντλες και την χρονολογία "? Αύγουστος".
Μέσα στο λεωφορείο βρισκόταν ο ίδιος ο Μακάντλες, νεκρός επί 19 ημέρες. Ο θάνατός του θα πυροδοτούσε μια μακροχρόνια έρευνα για τη ζωή του, με αποκορύφωμα το βιβλίο του Jon Krakauer του 1996 "Into The Wild".
Ο Μακάντλες τηρούσε ημερολόγιο όπου περιέγραφε τις περιπέτειές του. Ωστόσο, πολλά πράγματα παραμένουν μυστήριο, ειδικά τα γεγονότα που οδήγησαν στο θάνατό του.
Μέσα στο λεωφορείο βρισκόταν ο ίδιος ο Μακάντλες, νεκρός επί 19 ημέρες. Ο θάνατός του θα πυροδοτούσε μια μακροχρόνια έρευνα για τη ζωή του, με αποκορύφωμα το βιβλίο του Jon Krakauer του 1996 "Into The Wild".
Ο Μακάντλες τηρούσε ημερολόγιο όπου περιέγραφε τις περιπέτειές του. Ωστόσο, πολλά πράγματα παραμένουν μυστήριο, ειδικά τα γεγονότα που οδήγησαν στο θάνατό του.
Ο Μακάντλες μπαίνει στην άγρια φύση
Το Εθνικό Πάρκο Ντενάλι
Είναι γνωστό ότι τον Απρίλιο του '92, ο Μακάντλες έκανε ωτοστόπ από την Carthage της Νότιας Ντακότα μέχρι το Φέρμπανκς της Αλάσκα. Εκεί, έκανε ξανά οτοστόπ και τον μετέφερε ένας ντόπιος, ο Jim Gallien. Ο νεαρός παρουσιάστηκε μόνο ως "Άλεξ", αρνούμενος να πει το επώνυμό του. Ζήτησε από τον Gallien να τον πάει στο Εθνικό Πάρκο Ντενάλι, που βρίσκεται στα νοτιοδυτικά, όπου επιθυμούσε να κάνει πεζοπορία και "να ζήσει από τη γη για μερικούς μήνες".
Αργότερα, ο Gallien θυμήθηκε ότι είχε "πολλές αμφιβολίες" για την ικανότητα του Μακάντλες να επιβιώσει στην άγρια φύση, καθώς η έρημος της Αλάσκα ήταν γνωστό ότι ήταν ιδιαίτερα ασυγχώρητη. Ο Μακάντλες δεν είχε τον κατάλληλο εξοπλισμό, αν και επέμενε ότι ήταν καλά. Ο Gallien προσπάθησε να πείσει τον αφελή νεαρό να επανεξετάσει την ιδέα της περιπέτειας και μάλιστα προσφέρθηκε να τον πάει στο Άνκορατζ και να του αγοράσει τον κατάλληλο εξοπλισμό.
Αργότερα, ο Gallien θυμήθηκε ότι είχε "πολλές αμφιβολίες" για την ικανότητα του Μακάντλες να επιβιώσει στην άγρια φύση, καθώς η έρημος της Αλάσκα ήταν γνωστό ότι ήταν ιδιαίτερα ασυγχώρητη. Ο Μακάντλες δεν είχε τον κατάλληλο εξοπλισμό, αν και επέμενε ότι ήταν καλά. Ο Gallien προσπάθησε να πείσει τον αφελή νεαρό να επανεξετάσει την ιδέα της περιπέτειας και μάλιστα προσφέρθηκε να τον πάει στο Άνκορατζ και να του αγοράσει τον κατάλληλο εξοπλισμό.
Όμως, ο νεαρός τυχοδιώκτης ήταν πεισματάρης. Όπως ανέφερε ο Gallien, ο Μακάντλες είχε μόνο ένα ελαφρύ σακίδιο πλάτης, μια τσάντα με δέκα κιλά ρύζι, ένα ημιαυτόματο τουφέκι και ένα ζευγάρι μπότες που του είχε δώσει ο Gallien. Δεν είχε πυξίδα και άφησε το ρολόι του και τον μοναδικό χάρτη που είχε στο φορτηγό του Gallien.
Στις 28 Απριλίου του '92, ο Gallien τον άφησε στην αρχή του μονοπατιού Stampede, δυτικά του πάρκου. Ο Μακάντλες του έδωσε την κάμερά του και του ζήτησε να τον τραβήξει μια φωτογραφία πριν φύγει.
Στις 28 Απριλίου του '92, ο Gallien τον άφησε στην αρχή του μονοπατιού Stampede, δυτικά του πάρκου. Ο Μακάντλες του έδωσε την κάμερά του και του ζήτησε να τον τραβήξει μια φωτογραφία πριν φύγει.
Μέσα στη φύση
Το λεωφορείο που χρησιμοποιήθηκε στην ταινία Into the Wild, ένα ακριβές αντίγραφο του πραγματικού λεωφορείου του Μακάντλες
Παρόλο που ο Μακάντλες σχεδίαζε μια εκτεταμένη πεζοπορία προς τα δυτικά, προς τη Θάλασσα του Μπέρινγκ, μετά από 20 μίλια περίπου, σταμάτησε σε ένα παλιό σκουριασμένο λεωφορείο, πιθανότατα επειδή φαινόταν εξαιρετικό μέρος για να οργανώσει τον καταυλισμό του. Ήταν χαρούμενος που είχε βρει καταφύγιο. Σε ένα κομμάτι κόντρα πλακέ, μέσα στο λεωφορείο, έγραψε την ακόλουθη διακήρυξη:
Δύο χρόνια περπατάει στη γη. Ούτε τηλέφωνο, ούτε πισίνα, ούτε κατοικίδια, ούτε τσιγάρα. Η απόλυτη ελευθερία. Ένας εξτρεμιστής. Ένας αισθητικός ταξιδευτής του οποίου το σπίτι είναι ο δρόμος. Ξέφυγε από την Ατλάντα. Δε θα επιστρέψει, γιατί "η Δύση είναι η καλύτερη". Και τώρα μετά από δύο χρόνια έρχεται η τελευταία και μεγαλύτερη περιπέτεια. Η κορυφαία μάχη για να σκοτωθεί το ψεύτικο ον μέσα και να ολοκληρωθεί νικηφόρα το πνευματικό προσκύνημα. Δέκα μέρες και νύχτες σε φορτηγά τρένα και ωτοστόπ τον έφεραν στον Μεγάλο Λευκό Βορρά. Για να μην δηλητηριαστεί άλλο από τον πολιτισμό, φεύγει και περπατά μόνος του στη γη για να χαθεί στην άγρια φύση.
Επιβιώνοντας στην άγρια φύση της Αλάσκα
Για περίπου 16 εβδομάδες, ο Μακάντλες θα ζούσε σε αυτό το λεωφορείο. Η περιπέτειά του ήταν γεμάτη δυσκολίες, οι καταχωρήσεις στο ημερολόγιο ήταν αδύναμες, χιόνιζε και αποτύγχανε στις προσπάθειές του να κυνηγήσει. Ωστόσο, μετά από μια σκληρή πρώτη εβδομάδα, σταδιακά, βολεύτηκε στον νέο τρόπο ζωής του.
Επιβίωσε με το ρύζι που είχε φέρει μαζί του, αλλά και από τα φυτά και με μικρά θηράματα, όπως βουνοχιονόκοτες, σκίουρους και χήνες. Κάποια στιγμή μάλιστα κατάφερε να σκοτώσει ένα καριμπού, αν και το σφάγιο σάπισε πριν προλάβει να το αξιοποιήσει.
Ωστόσο, ο τελευταίος μήνας καταγραφών στο ημερολόγιο δίνει μια εντελώς διαφορετική εικόνα.
Επιβίωσε με το ρύζι που είχε φέρει μαζί του, αλλά και από τα φυτά και με μικρά θηράματα, όπως βουνοχιονόκοτες, σκίουρους και χήνες. Κάποια στιγμή μάλιστα κατάφερε να σκοτώσει ένα καριμπού, αν και το σφάγιο σάπισε πριν προλάβει να το αξιοποιήσει.
Ωστόσο, ο τελευταίος μήνας καταγραφών στο ημερολόγιο δίνει μια εντελώς διαφορετική εικόνα.
Επιστροφή στον πολιτισμό
Ο ποταμός Teklanika
Μετά από δύο μήνες, ο Μακάντλες προφανώς είχε κορεστεί να ζει ως ερημίτης και αποφάσισε να επιστρέψει στην κοινωνία. Συγκέντρωσε τον καταυλισμό του και στις 3 Ιουλίου ξεκίνησε το ταξίδι της επιστροφής.
Δυστυχώς όμως, το μονοπάτι που είχε ακολουθήσει όταν πήγαινε στην Αλάσκα στον παγωμένο ποταμό Τεκλάνικα είχε ξεπαγώσει. Και αντί για ένα μικρό ρέμα, πλέον ήταν αντιμέτωπος με τα ορμητικά νερά ενός ποταμού πλάτους 75 ποδιών που τροφοδοτούνταν από το λιώσιμο του χιονιού. Δεν υπήρχε τρόπος να περάσει.
Αυτό που δεν ήξερε ήταν ότι, λίγο πιο κάτω, υπήρχε ένα χειροκίνητο τραμ που θα του επέτρεπε να κάνει τη διέλευση πολύ εύκολα. Επίσης, μόλις έξι μίλια από το λεωφορείο, υπήρχε μια ζεστή καμπίνα, γεμάτη τρόφιμα και προμήθειες, και η οποία φαινόταν στους περισσότερους χάρτες της περιοχής. Αυτές ήταν οι πληροφορίες που ίσως γνώριζε ο Μακάντλες αν είχε ακούσει τον Gallien και είχε φροντίσει να προετοιμαστεί για το ταξίδι του.
Απελπισμένη επιβίωση
Μη μπορώντας να περάσει τον ποταμό, ο Μακάντλες γύρισε και κατευθύνθηκε πίσω στο λεωφορείο. Η καταχώρησή του στο ημερολόγιο από εκείνη την ημέρα έλεγε "Βροχή. Ο ποταμός φαίνεται ανέφικτος. Μόνος, φοβισμένος".
Στις 8 Ιουλίου, όταν έφτασε στο λεωφορείο, οι καταχωρήσεις του έγιναν όλο και πιο μικρές και ζοφερές. Παρόλο που συνέχισε να κυνηγά και να μαζεύει φυτά, γινόταν πιο αδύναμος καθώς ξόδευε πολύ περισσότερες θερμίδες απ' ό, τι έτρωγε κατά τη διάρκεια των τριών μηνών στην Αλάσκα.
Η τελευταία καταχώρηση, που γράφτηκε την 107η ημέρα της παραμονής του στο λεωφορείο, έγραφε μόνο "όμορφα βατόμουρα". Από τότε, μέχρι την 113 ημέρα, την τελευταία ημέρα της ζωής του, οι καταχωρήσεις ήταν απλώς ημέρες που σημειώνονταν με μικρά γράμματα.
132 ημέρες μετά από την τελευταία φορά που είδαν τον Κρις Μακάντλες, το σώμα του ανακαλύφθηκε από κυνηγούς. Ένας από αυτούς που διάβασαν το σημείωμα μπήκε στο λεωφορείο και βρήκε κάτι που νόμιζε ότι ήταν ένας υπνόσακος γεμάτος σάπιο φαγητό. Ήταν το σώμα του Μακάντλες.
Μη μπορώντας να περάσει τον ποταμό, ο Μακάντλες γύρισε και κατευθύνθηκε πίσω στο λεωφορείο. Η καταχώρησή του στο ημερολόγιο από εκείνη την ημέρα έλεγε "Βροχή. Ο ποταμός φαίνεται ανέφικτος. Μόνος, φοβισμένος".
Στις 8 Ιουλίου, όταν έφτασε στο λεωφορείο, οι καταχωρήσεις του έγιναν όλο και πιο μικρές και ζοφερές. Παρόλο που συνέχισε να κυνηγά και να μαζεύει φυτά, γινόταν πιο αδύναμος καθώς ξόδευε πολύ περισσότερες θερμίδες απ' ό, τι έτρωγε κατά τη διάρκεια των τριών μηνών στην Αλάσκα.
Η τελευταία καταχώρηση, που γράφτηκε την 107η ημέρα της παραμονής του στο λεωφορείο, έγραφε μόνο "όμορφα βατόμουρα". Από τότε, μέχρι την 113 ημέρα, την τελευταία ημέρα της ζωής του, οι καταχωρήσεις ήταν απλώς ημέρες που σημειώνονταν με μικρά γράμματα.
132 ημέρες μετά από την τελευταία φορά που είδαν τον Κρις Μακάντλες, το σώμα του ανακαλύφθηκε από κυνηγούς. Ένας από αυτούς που διάβασαν το σημείωμα μπήκε στο λεωφορείο και βρήκε κάτι που νόμιζε ότι ήταν ένας υπνόσακος γεμάτος σάπιο φαγητό. Ήταν το σώμα του Μακάντλες.
Κατανοώντας τον θάνατο του Μακάντλες
Η αφίσα της ταινίας - πηγή
Η αιτία του θανάτου του Μακάντλες συζητιέται εδώ και δεκαετίες.
Η πρώτη υπόθεση λέει ότι πέθανε από την ασιτία. Το ρύζι τελείωνε και όσο πιο πολύ πεινούσε, τόσο πιο δύσκολο ήταν να βρει ενέργεια ώστε να σηκωθεί και να κυνηγήσει.
Ωστόσο, ο Jon Krakauer, ο πρώτος δημοσιογράφος που κάλυψε την ιστορία του Μακάντλες, κατέληξε σε ένα άλλο συμπέρασμα. Βασισμένος σε καταχωρήσεις στο ημερολόγιό του, όπου περιέγραφε λεπτομερώς τις πηγές της τροφής του, πιστεύει ότι ο Μακάντλες μπορεί να έτρωγε δηλητηριώδεις σπόρους. Για ένα υγιές άτομο, οι σπόροι μπορεί να μην ήταν επικίνδυνοι καθώς η τοξίνη τους συνήθως είναι αναποτελεσματική λόγω των βακτηρίων του στομάχου και του εντέρου. Ωστόσο, αν είχε φάει τους σπόρους ως έσχατη λύση, το πεπτικό του σύστημα μπορεί να ήταν πολύ αδύναμο για να καταπολεμήσει το δηλητήριο. Πράγματι, μια από τις τελευταίες καταχωρήσεις στο ημερολόγιο έδειχνε μια ασθένεια που προκλήθηκε από "pot[ato] seed" (σπόρο πατάτας).
Ωστόσο, ο Jon Krakauer, ο πρώτος δημοσιογράφος που κάλυψε την ιστορία του Μακάντλες, κατέληξε σε ένα άλλο συμπέρασμα. Βασισμένος σε καταχωρήσεις στο ημερολόγιό του, όπου περιέγραφε λεπτομερώς τις πηγές της τροφής του, πιστεύει ότι ο Μακάντλες μπορεί να έτρωγε δηλητηριώδεις σπόρους. Για ένα υγιές άτομο, οι σπόροι μπορεί να μην ήταν επικίνδυνοι καθώς η τοξίνη τους συνήθως είναι αναποτελεσματική λόγω των βακτηρίων του στομάχου και του εντέρου. Ωστόσο, αν είχε φάει τους σπόρους ως έσχατη λύση, το πεπτικό του σύστημα μπορεί να ήταν πολύ αδύναμο για να καταπολεμήσει το δηλητήριο. Πράγματι, μια από τις τελευταίες καταχωρήσεις στο ημερολόγιο έδειχνε μια ασθένεια που προκλήθηκε από "pot[ato] seed" (σπόρο πατάτας).
Μια άλλη πρόταση ήταν ότι ο Μακάντλες πέθανε από την μούχλα. Αυτή η θεωρία αναφέρει ότι οι δηλητηριώδεις σπόροι είχαν αποθηκευτεί ακατάλληλα σε υγρό περιβάλλον. Αν και δεν έχει υπάρξει οριστικό συμπέρασμα, έχουν προταθεί και άλλα δηλητήρια και τοξίνες ως πιθανές εξηγήσεις.
Ένας αινιγματικός νεαρός
Ένας πεζοπόρος σε μια φωτογραφία που αναπαριστά την εμβληματική αυτοπροσωπογραφία του Μακάντλες στο εγκαταλελειμμένο λεωφορείο
Ένα άλλο συναρπαστικό στοιχείο της ιστορίας του Κρις Μακάντλες είναι οι φωτογραφίες που άφησε πίσω του. Η κάμερά του περιείχε δεκάδες φωτογραφίες που περιγράφουν λεπτομερώς το ταξίδι του, συμπεριλαμβανομένων πολλών φωτογραφιών με τον ίδιο, όπου είναι εμφανής η φυσική φθορά του. Στις φωτογραφίες φαίνεται να αδυνατίζει, ωστόσο ήταν πάντα χαμογελαστός και συνέχισε να ζει στη μοναξιά, ζητώντας βοήθεια μόνο την ύστατη στιγμή.
Τελικά, παρά τις πολυάριθμες έρευνες, κανείς δεν είναι ακόμα απόλυτα σίγουρος πώς πέθανε ο Μακάντλες και τι σκεφτόταν τις τελευταίες του στιγμές, αν του είχε λείψει η οικογένειά του, ή αν είχε συνειδητοποιήσει ότι ήταν ο ίδιος υπαίτιος που βρέθηκε σε αυτή την κατάσταση.
Τελικά, παρά τις πολυάριθμες έρευνες, κανείς δεν είναι ακόμα απόλυτα σίγουρος πώς πέθανε ο Μακάντλες και τι σκεφτόταν τις τελευταίες του στιγμές, αν του είχε λείψει η οικογένειά του, ή αν είχε συνειδητοποιήσει ότι ήταν ο ίδιος υπαίτιος που βρέθηκε σε αυτή την κατάσταση.
Ακόμη και δεκαετίες μετά το θάνατό του, η ιστορία του Κρις Μακάντλες συνεχίζει να εμπνέει. Δεν είναι λίγοι οι νέοι που μπορεί να θέλουν να απομακρυνθούν από τον πολιτισμό και να επιβιώσουν μόνοι τους. Γι' αυτούς, ο Κρις Μακάντλες είναι μια επική -αν και τραγική- αναπαράσταση αυτού του ιδανικού.
από: ati
.png){kind=link}
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου