Η φωτογραφία πίσω από το εμβληματικό λογότυπο της Columbia Pictures "Torch Lady"

 

Το εμβληματικό λογότυπο της γυναίκας που κρατά μια δάδα που εμφανίζεται στην αρχή κάθε ταινίας της Columbia Pictures γεννήθηκε στο διαμέρισμα της βραβευμένης με Πούλιτζερ φωτογράφου από τη Νέα Ορλεάνη Kathy Anderson το 1991.

 

 

Η τελική έκδοση είναι ένας πίνακας ζωγραφικής, αλλά λίγοι γνωρίζουν ότι βασίστηκε σε μια φωτογραφία μιας συναδέλφου της φωτογράφου, που τραβήχτηκε κατά τη διάρκεια μιας φωτογράφισης στο σαλόνι της φωτογράφου με απλά σκηνικά.

Η ιστορία πίσω από τη φωτογράφηση
 

 

Όλα ξεκίνησαν όταν ο φίλος της Anderson, ο ταλαντούχος εικονογράφος Michael J. Deas (έχει σχεδιάσει 16 αναμνηστικά γραμματόσημα για την Ταχυδρομική Υπηρεσία των ΗΠΑ) ζήτησε από την φωτογράφο να τραβήξει μια φωτογραφία αναφοράς για έναν πίνακα, την οποία τελικά, δεν είχε ιδέα πόσο εμβληματική θα γινόταν.

Εκείνη την εποχή, η Anderson εργαζόταν στην εφημερίδα The Times-Picayune της Νέας Ορλεάνης. Ο Deas χρειαζόταν ένα μοντέλο για να ποζάρει και αποφάσισε να ζητήσει από την φίλη της φωτογράφου στην εφημερίδα, Jenny Joseph, να κάνει μοντέλο.

Την ημέρα της φωτογράφισης, ο Deas πήγε με μερικά σκηνικά -σεντόνια, υφάσματα, μια σημαία και ένα μικρό φωτιστικό στην κορυφή του οποίου προεξείχε μια λάμπα και που έμοιαζε αόριστα με δάδα- που είχε φανταστεί ότι θα λειτουργούσαν καλύτερα.

"Αφού απομάκρυνα το τραπέζι της τραπεζαρίας και μετέτρεψα το σαλόνι σε στούντιο, έφτιαξα ένα γκρι σκηνικό. Τοποθέτησα μερικά κουτιά στο πάτωμα για να αφήσω το ύφασμα να 'τρέχει'. Έβαλα ένα polaroid στην κάμερα Hasselblad για να ξεκινήσω με μερικές δοκιμαστικές λήψεις".

Η Anderson τράβηξε πολλές λήψεις την "κυρία με την δάδα". Το σεντόνι έπρεπε να προσαρμοστεί μερικές φορές στην Joseph, η οποία δεν είχε κάνει ξανά το μοντέλο.

 

 

"Η Jenny ήταν τυλιγμένη με ένα λευκό σεντόνι. Την φωτογράφισα μερικές φορές με τη σημαία πάνω από το σεντόνι και μερικές με το μπλε ύφασμα. Τελικά, επιλέξαμε το μπλε ύφασμα. Τα υλικά τακτοποιήθηκαν προσεκτικά. Τοποθετήθηκαν φώτα για να τονίσουν τις πτυχές στο ύφασμα. Ξεκινήσαμε με χαρά και δημιουργικότητα και κάναμε δύο ώρες μελέτη. Κατά τη διάρκεια της φωτογράφισης, η Jenny ρώτησε αν μπορούσε να καθίσει για ένα λεπτό", λέει η φωτογράφος. "Τράβηξα ένα καρέ ενώ ήταν καθιστή, που μπορεί να είναι η αγαπημένη μου λήψη".

Το πορτρέτο που έγινε εμβληματικό λογότυπο

 

Η Anderson ήταν ενθουσιασμένη με τις φωτογραφίες που τράβηξε εκείνη την ημέρα. Όλα αυτά τα χρόνια, η φωτογράφος είχε τραβήξει πολλές φωτογραφίες αναφοράς για τον Deas, συμπεριλαμβανομένων εξώφυλλων βιβλίων και πορτρέτων που της είχε αναθέσει. Ωστόσο, κανένα δεν ισοδυναμούσε με τη φήμη του λογότυπου της ταινίας.

Συγκρίνοντας την αρχική φωτογραφία της Anderson με το λογότυπο του Deas, μπορεί κανείς να δει πόσο πολύ ο καλλιτέχνης έμεινε πιστός στο αρχικό πορτρέτο. Λεπτομέρειες όπως τα δάχτυλα του δεξιού χεριού της "κυρίας" καθώς πιάνει τη λάμπα/φακό, το μπλε ύφασμα λίγο πιο κάτω από τον ώμο και το ύφασμα καθώς χύνεται πάνω από τα κουτιά/σκαλοπάτια στο κάτω μέρος, μοιάζουν πολύ με την φωτογραφία.

Μια μακρά και επιτυχημένη καριέρα στην φωτογραφία

 

Όταν η Anderson ήταν στο κολέγιο πήρε την πρώτη της φωτογραφική μηχανή και εξακολουθεί να είναι ενεργή φωτογράφος. Λέει ότι είναι χαρούμενη που ήταν μέρος των ημερών δόξας της έντυπης δημοσιογραφίας όταν ήταν φωτογράφος στην εφημερίδα The Times-Picayune για 28 χρόνια. Το 2006, η κάλυψη του τυφώνα Κατρίνα συμπεριλήφθηκε στο Βραβείο Πούλιτζερ για τη Δημόσια Υπηρεσία για την εφημερίδα.

Όταν ρωτήθηκε ποια φωτογραφία της ήταν η πιο δύσκολη που τράβηξε ποτέ, η απάντησή της είναι μια φωτογραφία μέσα στην εκκλησία του Αγίου Παύλου λίγο μετά τον τυφώνα Κατρίνα.

 

Για την ίδια, η "πιο εκπληκτική χρήση μιας φωτογραφίας ειδήσεων" είναι εκείνη με έναν αντιπρόσωπο της πολιτείας που τον κρατάει ασφυκτικά ένας αστυνομικός κατά τη διάρκεια μιας διαμαρτυρίας για ένα ρατσιστικό μνημείο. Η φωτογραφία του 1993 ήταν μέρος ενός έργου διάρκειας ενός έτους για τις φυλετικές σχέσεις στη Νέα Ορλεάνη. Το 2016, 23 χρόνια αργότερα, η φωτογραφία έγινε αφίσα και την κρατούσαν οι διαδηλωτές κατά τη διάρκεια της πορείας Black Lives Matter.

Η Anderson ελπίζει οι άνθρωποι να αισθάνονται κάτι όταν κοιτάζουν τη δουλειά της, είτε θλίψη (τυφώνας Κατρίνα) είτε χαμόγελα (λογότυπο της Columbia Pictures). "Αν ασχοληθούν συναισθηματικά, τα κατάφερα".

από: peta pixel