Μερικά πράγματα που βρήκα στο διαδίκτυο αυτή την εβδομάδα: Se7, Vol 313 (-6)

 

 

 

Κάλλιο, το ελληνικό χωριό-φάντασμα που βρίσκεται στο βυθό της λίμνης Μόρνου

 

Πολλές φορές, οι προκαθορισμένες πράξεις των ανθρώπων, αλλάζουν τον ρου της ιστορίας και διαφοροποιούν τα γεγονότα της, δημιουργώντας μια νέα πραγματικότητα…
Έτος 1969: Ξεκινούν οι εργασίες για την κατασκευή του φράγματος της τεχνητής λίμνης του Μόρνου στην Φωκίδα, ύψους 125 μέτρων, με σκοπό την υδροδότηση της Αθήνας.
Η αρχαία Καλλίπολις, το ανατολικότερο μέρος της αιτωλικής φυλής των Οφιονέων κατά τον Θουκυδίδη, όπου το 1915 μετονομάστηκε από Βελούχοβο σε Κάλλιο, πλησιάζει στην οριστική του πλέον εξαφάνιση από τον χάρτη της Ελλάδας. Στα λίγα χρόνια που του απομένουν, οι κάτοικοι του χωριού σε συνεργασία με το Υπουργείο Πολιτισμού και γνωστό αρχαιολόγο, αποκαλύπτουν δημόσια κτίσματα, νεκροταφεία, ιερά, το θέατρο, τον οχυρωματικό περίβολο αλλά και διάφορους άλλους θησαυρούς που σώζονται σήμερα στο αρχαιολογικό μουσείο Λιδωρικίου και που για πολλά χρόνια έμεναν θαμμένοι κάτω από το χώμα, μαρτυρώντας την πολύ σπουδαία ιστορίας τους ανά τους αιώνες. Όμως είναι γραπτό τους να χαθούν και πάλι από το οπτικό μας πεδίο μιας και η κατασκευή του φράγματος έχει πια ολοκληρωθεί.
Έτος 1979: Η ολοκλήρωση του φράγματος είναι πλέον γεγονός.
Οι κάτοικοι του χωριού αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, αποζημιωμένοι από το κράτος και χτίζουν το Κάλλιο σε ψηλότερο σημείο, ενώ πολλοί από αυτούς εγκαθίστανται στο Λιδωρίκι, την Αθήνα και τις γύρω περιοχές.
Στα δύο επόμενα χρόνια, η πεδιάδα ανάμεσα στα Βαρδούσια όρη και την Γκιώνα γεμίζει με νερό και τα πέτρινα σπίτια του Καλλίου καθώς και πολλά λιθόκτιστα γεφύρια, φωλιάζουν για πάντα στην υδάτινη κρυψώνα τους.  Η τεχνητή λίμνη του Μόρνου, με χωρητικότητα 800 εκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού, μέσω του υδραγωγείου της, ένα από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης μήκους 192 χιλιομέτρων, υδροδοτεί ολόκληρο το λεκανοπέδιο αλλά και χωριά της Βοιωτίας.
Όμως έρχονται στιγμές που τα «πλάσματα» του νερού αναζητούν τη ζεστασιά του ήλιου καθώς και λίγη από την ηρεμία που τους προσέφερε η φύση που κάποτε ανέπνεαν. Έτσι σε περιόδους μεγάλης λειψυδρίας που η στάθμη της λίμνης κατεβαίνει, το χωριό αναδύεται μέσα από τα νερά της σαν ένα φάντασμα του παρελθόντος, μα με την άνοδο της στάθμης της, χάνεται και πάλι στην υγρή αγκαλιά της λίμνης.

 

 

Μεσσηνία όπως... Νορμανδία. Οι άγνωστες, κατακόρυφες ακτές με τη μεγάλη παραλία που κόβουν την ανάσα

 

Πετάμε ανατολικά της πόλης Μεθώνη στη Μεσσηνία, η οποία είναι γνωστή για το υπέροχο μεσαιωνικό κάστρο της και αποτελεί έναν δημοφιλή καλοκαιρινό προορισμό. Μερικά χιλιόμετρα ανατολικά από την Μεθώνη, τα κύματα έχουν κάνει το ..θαύμα τους, "σκαλίζοντας" και κρημνίζοντας τις ακτές. Τα υλικά που πέφτουν από το πάνω μέρος του βουνού, σχηματίζουν και εμπλουτίζουν μια πανέμορφη παραλία στην οποία όταν βρίσκεται ο επισκέπτης κοιτάζει με δέος το κατακόρυφο ανάγλυφο που ορθώνεται από πάνω του.

 

 

Ο άστεγος Βασιλιάς του Ισθμού της Κορίνθου που λιώνει στο πέρασμα των χρόνων

 

 

Πόσοι είναι άραγε αυτοί που γνωρίζουν πως εντός της Διώρυγας του Ισθμού και εδώ και 2000 σχεδόν χρόνια υπάρχει το άγαλμα του Βασιλιά Νέρωνα το οποίο είναι εντελώς εγκαταλελειμμένο και έρμαιο στα στοιχεία της φύσης.

Κατά τη ρωμαϊκή εποχή, ο Ιούλιος Καίσαρ το 44 π.Χ. και ο Καλιγούλας το 37 π.Χ. έκαναν ανάλογα σχέδια, τα οποία όμως εγκαταλείφθηκαν για πολιτικούς και στρατιωτικούς λόγους. Στα σχέδια αυτά βασίσθηκε ο Νέρωνας, όταν αποφάσισε το 66 μ.Χ. να πραγματοποιήσει το έργο. Οι εργασίες άρχισαν το 67 μ.Χ. και από τις δυο άκρες (Κορινθιακό – Σαρωνικό), και χρησιμοποιήθηκαν τότε χιλιάδες εργάτες. Την έναρξη των εργασιών έκανε ο ίδιος ο αυτοκράτορας, στις 28 Νοεμβρίου, δίδοντας το πρώτο χτύπημα στη γη του Ισθμού με χρυσή αξίνα.
Οι εργασίες εκσκαφής είχαν προχωρήσει σε μήκος 3.300 μ., σταμάτησαν όμως, όταν ο Νέρωνας αναγκάστηκε να γυρίσει στη Ρώμη για να αντιμετωπίσει την εξέγερση του στρατηγού Γάλβα. Τελικά, με το θάνατο του Νέρωνα -που συνέβη λίγο μετά την επιστροφή του- το έργο εγκαταλείφθηκε. Το πόσο σοβαρή και μελετημένη ήταν η προσπάθειά του αποδεικνύεται κι από το γεγονός ότι κατά την οριστική διάνοιξη της διώρυγας, στους νεότερους χρόνους, βρέθηκαν 26 δοκιμαστικά πηγάδια βάθους 10 μέτρων το καθένα και διάφοροι τάφροι της εποχής του. 

Ο διπλός καταρράκτης Βαλανάρη της Πεντέλης

 

Στις πλαγιές της Πεντέλης, με συνολικό μήκος που φτάνει τα 14 χιλιόμετρα, πηγάζει το ρέμα Βαλανάρη, γνωστό επίσης ως Καλισιόρεμα, Λυκόρεμα ή απλά Μεγάλο Ρέμα. Πρόκειται για έναν υπέροχο "υδάτινο δρόμο" που καταλήγει στο Μεγάλο Ρέμα τς Ραφήνας, αφού πρωτίστως ενωθεί με τα νερά πολλών άλλων ρεμάτων της Ανατολικής Αττικής.
Η ονομασία του ρέματος Βαλανάρη αποδίδεται κυρίως στο δάσος των βελανιδιών που κυριαρχούσε κάποτε στους γύρω λόφους, πολλά χρόνια πριν οι καταστροφικές πυρκαγιές διαφοροποιήσουν την εικόνα του Πεντελικού Όρους.
Λίγο χιλιόμετρα μετά τις πηγές του ρέματος, στην περιοχή Ντράφι, τα νερά του Βαλανάρη δημιουργούν τους θρυλικούς καταρράκτες της Πεντέλης. Οι καταρράκτες, διπλοί ή αλλιώς δίδυμοι ανά περιόδους,  σχηματίζονται καθώς το νερό, ερχόμενο από την Πεντέλη, λιμνάζει λίγο πριν πέσει κατακόρυφα στο συγκεκριμένο σημείο, σχηματίζοντας έτσι ένα υπέροχο φυσικό υπερθέαμα. Όταν όμως βρέχει πολύ, το ρέμα μετατρέπεται σε δυνατό χείμαρρο και έτσι ο 6 μέτρων καταρράκτης απορροφά το άλλο του μισό, αλλάζοντας τη βασική του εικόνα.
Οι καταρράκτες βρίσκονται μόλις λίγα μέτρα κάτω από τη Λεωφόρο Αχαιών, στη μέση περίπου της μεγάλης ευθείας της λεωφόρου. Για να φτάσει κανείς μέχρι εκεί, το μόνο που πρέπει να κάνει είναι να περπατήσει μια πολύ μικρή χωμάτινη κατηφορική διαδρομή περίπου 100 μέτρων, με προσοχή όμως μιας και είναι σχετικά απότομη. Προς το τέλος της, πρέπει απλά να αποφασίσει εάν θέλει να βρεθεί στη βάση ή στην κορυφή των καταρρακτών.
Τόσο η ρηχή λίμνη που σχηματίζεται από τα τρεχούμενα νερά, όσο και η μικρή φυσική πισίνα στην κορυφή του καταρράκτη, αποτελούν μια όαση δροσιάς ελάχιστα χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας, ενώ τα νερά του Βαλανάρη που διασχίζουν την περιοχή, προσδίδουν μια υδάτινη απαραίτητη νότα τόσο για τους ανθρώπους όσο και για την ίδια τη φύση και τις υπέρογκες ανάγκες της.  

Μια έγχρωμη φωτογραφία πάνω από 110 χρόνια πριν

 

Πολύ πριν εφευρεθεί το ευαίσθητο σε χρώμα φιλμ, ο Ρώσος χημικός και φωτογράφος Σεργκέι Μιχάιλοβιτς Προκούντιν-Γκόρσκι τράβηξε 3 μεμονωμένες ασπρόμαυρες φωτογραφίες, η καθεμία με ένα φίλτρο (κόκκινο, μπλε και πράσινο) για να δημιουργήσει έγχρωμες φωτογραφίες υψηλής ποιότητας. - από: Historic Photographs

 

 

Πάγος σε μια κοιλότητα ενός βράχου

από: bbc.com

 

Το Τάγμα των Χιλίων Διαόλων ζει σε ένα χωριό στην Κρήτη

 

Στο νότο του Ηρακλείου, ένα χωριό δεν φημίζεται μόνο για τις ομορφιές και τη φύση του. Είναι διάσημο και για τα φαντάσματα, τα «φανταξά» όπως αποκαλούνται χαρακτηριστικά. - στο: news247.gr

 

 

Γεφύρι Κόνιτσας: Ένα μοναδικό κράμα φυσικής ομορφιάς και ανθρώπινης τεχνικής

 

Σημείο αναφοράς για την Κόνιτσα, αλλά και για ολόκληρο το νομό Ιωαννίνων, το γεφύρι της Κόνιτσας, αποτελεί το δεύτερο μεγαλύτερο μονότοξο γεφύρι όχι μόνο στη χώρα, αλλά και σε ολόκληρα τα Βαλκάνια, που διατηρείται σε τόσο καλή κατάσταση. Το τοπίο ολόγυρά του μαγικό, με τη φύση να έχει κάνει και εδώ το θαύμα της, χαρίζοντας στους επισκέπτες της περιοχής εικόνες που μένουν για πάντα ανεξίτηλες στη μνήμη. - στο: newsbeast.gr

 

 

Νησάκι Αγίου Νικολάου: Ο άγνωστος «παράδεισος» έξω από τη Λευκάδα

 

Πρόκειται για ένα νησάκι μαγευτικό σαν να είναι βγαλμένο από παραμύθι. Παρά την ομορφιά του όμως, αν ρωτήσει κάποιος έναν Λευκαδίτη στις μέρες μας για το «νησάκι του Σικελιανού» ή «του Αγίου Νικολάου», πολύ πιθανόν να μην γνωρίζει την ύπαρξη του ή να μην καταλάβει σε ποιο νησί αναφέρεται. - στο: maxmag.gr

 

 

Μασσαλία: Η γαλλική πόλη με τη δική της αρχαιοελληνική συνοικία – Σαν να είσαι κάτω από την Ακρόπολη

 

H μεγαλύτερη πόλη ολόκληρης της Κυανής Ακτής και δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Γαλλίας, μετά το Παρίσι, έχει περίπου 2 εκατομμύρια μόνιμους κατοίκους και είναι ένα από τα αρχαιότερα μέρη της Ευρώπης.
Η Μασσαλία υπήρξε ένα από τα ισχυρότερα λιμάνια της Μεσογείου για αμέτρητους αιώνες, με την έντονη εμπορική δραστηριότητα που λάμβανε χώρα εκεί να την καθιστά σημαντικό σταθμό τόσο στα χρόνια της αρχαιότητας όσο και στην εποχή του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης.
Πολλοί την αποκαλούν «η ελληνική πόλη της Γαλλίας» γιατί ιδρύθηκε από Έλληνες Φωκαείς τον 7ο αιώνα π.Χ, ενώ το πιο παραδοσιακό της πιάτο, η γευστικότατη μπουγιαμπέσα, δημιουργήθηκε από τους Έλληνες που ζούσαν στην περιοχή πριν από εκατοντάδες αιώνες. Ουσιαστικά πρόκειται για μία πεντανόστιμη σούπα με θαλασσινά για την οποία ο μύθος λέει πως φτιάχτηκε από τη θεά Αφροδίτη ως γεύμα για τον σύζυγό της Ήφαιστο. - στο: travel.gr

 

 

Το ιταλικό χωριό που κανένας κάτοικος δεν μιλά... ιταλικά- Οι θρύλοι με τις νεράιδες και μια αρχαία διάλεκτος

 

Κρύβεται ανάμεσα σε ορεινούς όγκους, έχει μόλις 30 κατοίκους και μια πανάρχαια ιστορία. ο λόγος για το Κουμποσκούρο, ένα μικρό χωριό στην Ιταλία όπου οι κάτοικοι δεν μιλούν καν ιταλικά!
Έχει το παρατσούκλι «Μικρή Προβηγκία» της Ιταλίας. Συγκεκριμένα, το Σάνκτον Λούτσιο ντε Κουμποσκούρο είναι ένα απομονωμένο χωριό σχεδόν υπό κάθε έννοια. - στο: iefimerida.gr

 

 

Το μυστήριο με το πλοίο – φάντασμα που έπλεε ακυβέρνητο στο Άγιο Όρος. Η κινητοποίηση των μοναχών και το αναπάντεχο φορτίο

 

Μια ακόμα περίπτωση πλοίου-φαντάσματος καταγράφηκε το 1941 στο Άγιο Όρος που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς αποτέλεσε ένα μυστήριο στη σύγχρονη ναυτική ιστορία που ουδέποτε επιλύθηκε. - στο: mixanitouxronou.gr

 

 

Μέχρι την επόμενη εβδομάδα...