Οι τέχνες του κουρέματος και του ξυρίσματος υπάρχουν εδώ και πολλά χρόνια, καθώς έχουν βρεθεί ξυράφια που χρονολογούνται από την Εποχή του Χαλκού, ενώ το "ξυράφι του κουρέα" αναφέρεται και στην Βίβλο. Για μεγάλο μέρος της πρώιμης ιστορίας τους, οι κουρείς έκαναν πολλά περισσότερα από το να "παίρνουν λίγο τις άκρες". Οι πρώτοι γιατροί πίστευαν ότι κάποιες επεμβάσεις ήταν κατώτερές τους, οπότε οι κουρείς έκλειναν πληγές, σταματούσαν την αιμορραγία και έβγαζαν δόντια. Λόγω αυτού του διπλού τους ρόλου -να κόβουν μαλλιά και φλέβες- ονομάστηκαν κουρείς-χειρουργοί και αργότερα, όταν το Collège de Saint-Côme στο Παρίσι θέλησε να διακρίνει περαιτέρω τους ακαδημαϊκούς χειρουργούς και τους κουρείς-χειρουργούς, "χειρουργούς με κοντή ρόμπα".
Οι ριγέ στύλοι που βρίσκονται έξω από τα κουρεία είναι μια κληρονομιά απ' όταν οι κουρείς-χειρούργοι έκαναν αφαιμάξεις ή εφάρμοζαν βδέλλες. Τα σύνεργά τους ήταν ένα ραβδί (που το έπιανε ο ασθενής για να τινάζονται οι φλέβες του βραχίονα), μια λεκάνη (για το αίμα και τις βδέλλες) και λινούς επιδέσμους. Συχνά, οι επίδεσμοι δένονταν ή έστριβαν γύρω από τη ράβδο, η οποία ήταν καλυμμένη στο μπολ με το αίμα, για να είναι όλα τα σύνεργα μαζί σε περίπτωση που τα χρειάζονταν. Στη συνέχεια, έβγαζαν έξω από το κατάστημα τον εξοπλισμό, για να στεγνώσουν οι πλυμένοι επίδεσμοι, αλλά και ως διαφήμιση. Αν τυχόν φυσούσε κάποιος δυνατός αέρας, οι επίδεσμοι -καθαροί σε ορισμένα σημεία, μόνιμα λεκιασμένοι σε άλλα- έστριβαν γύρω από το ραβδί και δημιουργούσαν ένα στροβιλιζόμενο ερυθρόλευκο σχέδιο.
Με την πάροδο του χρόνου, η αφαίμαξη σταμάτησε και τα εργαλεία της τέχνης εξαφανίστηκαν από τα κουρεία καθώς οι ίδιοι επικεντρώθηκαν στα μαλλιά, αν και κάποιοι, πεισματικά, συνέχισαν να ασκούν την ιατρική. Το 1745, η Αγγλία ψήφισε νομοθεσία για τον οριστικό διαχωρισμό των κουρέων από τους χειρουργούς.
Για να διατηρήσουν την παράδοση και να διαφημίσουν τις υπηρεσίες τους με ένα αναγνωρίσιμο σύμβολο, πολλοί κουρείς τοποθέτησαν ξύλινους στύλους έξω από τα καταστήματά τους, τους οποίους έβαφαν με ρίγες και μια μπάλα στην κορυφή, για να μοιάζουν με τα ραβδί-επίδεσμο-λεκάνη. Το κόκκινο αντιπροσώπευε το αίμα, το λευκό τους επιδέσμους και το μπλε τις προεξέχουσες φλέβες. Έτσι γεννήθηκε ο σύγχρονος στύλος του κουρέα.
Πολλοί από τους σημερινούς στύλους είναι περιστρεφόμενοι, φωτιζόμενοι κύλινδροι και ανθεκτικοί στις καιρικές συνθήκες. Πιθανώς, οι περισσότεροι από αυτούς προέρχονταν από μια εταιρεία, την William Marvy του St. Paul στη Μινεσότα, η οποία ήταν, για δεκαετίες, ο κυρίαρχος παραγωγός αυτών των στύλων στις ΗΠΑ. Ο ιδρυτής της εταιρείας, ο William Marvy, ξεκίνησε ως πωλητής προμηθειών κουρέων τη δεκαετία του 1920. Ήταν πεπεισμένος ότι μπορούσε να δημιουργήσει έναν καλύτερο στύλο από αυτούς που προωθούσε. Έτσι, ξεκίνησε τη δική του εταιρεία και μέχρι το 1950, είχε τελειοποιήσει την εκδοχή του. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, δύο από τους ανταγωνιστές του είχαν σταματήσει τις δραστηριότητές του και οι άλλοι δύο αντίπαλοί του έφτιαχναν τους δικούς τους στύλους στο εργοστάσιό του. Σύντομα, η Marvy Company ήταν η μοναδική εταιρία στη χώρα.
Ο William Marvy, ο μόνος μη κουρέας στο Barber Hall of Fame, πέθανε το 1993, αλλά η εταιρεία εξακολουθεί να λειτουργεί μέχρι και σήμερα.
από: mental floss
.jpg){kind=link}
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου