Ο Νταν Ντόνελι - πηγή
Οι συλλέκτες αναμνηστικών πυγμαχίας -όπως και κάθε λογής συλλέκτης- θα επιδείξουν με πολύ υπερηφάνεια υπογεγραμμένα γάντια, μπουρνούζια και σορτσάκια, ίσως ακόμη και πετσέτες με αίμα από αγώνες στο ρινγκ.
Το πιο μακάβριο από αυτά τα αναμνηστικά είναι το κομμάτι του αυτιού του Εβάντερ Χόλιφιλντ που δάγκωσε και έφτυσε ο Μάικ Τάισον στην περιβόητη σύγκρουσή τους πριν από 23 χρόνια. Κάποιος εύστροφος -και προφανώς με δυνατό στομάχι- που βρισκόταν δίπλα στο ρινγκ πήρε το κομμάτι και το τύλιξε σε ένα μαντήλι. Τον επόμενο μήνα, ο Πιτ Στίβενς, ένας χρηματιστής στη Νέα Υόρκη, έγινε ο περήφανος ιδιοκτήτης του φρικτού αναμνηστικού, έναντι 18.000 δολαρίων από έναν φύλακα που λέγεται ότι το πήρε από ένα καμαρίνι που επικρατούσε το χάος. Με κάποιον τρόπο, πριν μερικά χρόνια, έκανε την εμφάνισή της μια τηλεοπτική διαφήμιση, η οποία έδειχνε έναν μετανιωμένο Τάισον να επιστρέφει το εν λόγω αντικείμενο, μέσα σε ένα βάζο φορμαλδεΰδης, στον Χόλιφιλντ, ο οποίος το δέχτηκε ευγενικά, όπως και τη συγγνώμη του. Οπότε, ίσως το ανακτημένο κομμάτι του αυτιού του Χόλιφιλντ θα έπρεπε να κερδίσει την πρώτη θέση σε οποιαδήποτε λίστα με περίεργα αναμνηστικά πυγμαχίας.
Όμως, κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό, καθώς υπάρχει το πραγματικό χέρι ενός μποξέρ.
Πρόκειται για το δεξί χέρι του Ιρλανδού πρωταθλητή σε αγώνες μποξ με γυμνά χέρια Νταν Ντόνελι (Dan Donnelly), το οποίο έκοψαν τυμβωρύχοι πριν από 200 χρόνια, διατηρήθηκε για όλο αυτό το διάστημα και πλέον εκτίθεται σε παμπ και εκθέσεις που μετακινούνται.
Ο Ντόνελι, από το Δουβλίνο, ο πρώτος αληθινός αθλητής της Ιρλανδίας, αρρώστησε όταν ήπιε μια μεγάλη ποσότητα παγωμένου νερού, ενώ ίδρωνε πολύ μετά από ένα δυνατό παιχνίδι με μπάλα.
Ο θάνατός του, στις 18 Φεβρουαρίου του 1820, προκάλεσε τεράστιο σοκ στους πολυάριθμους οπαδούς του. Ποιος θα μπορούσε να πιστέψει ότι ένας δυνατός, υγιής νεαρός άνδρας -ακόμα ήταν στα πρώτα τριάντα του- υπέκυψε έτσι;
Στη κηδεία του, κατά μήκος της διαδρομής από την παμπ του μέχρι το νεκροταφείο, τεράστια πλήθη συγκεντρώθηκαν για να τον αποχαιρετήσουν.
Το Sporting Magazine (Μάρτιος 1820), αναγνωρίζοντας ότι ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στις φτωχότερες τάξεις, ανέφερε ότι "τουλάχιστον 80.000 άνδρες, γυναίκες και παιδιά παρακολούθησαν την κηδεία, ενώ οι δρόμοι που οδηγούν στο νεκροταφείο χώρο ήταν καλυμμένοι από μια κινούμενη μάζα κουρελιών και εξαθλιωμένων".
Πολλοί θρύλοι συνδέονται με το όνομά του. Ένας από αυτούς -αν και δεν επιβεβαιώνεται στα επίσημα αρχεία- είναι ότι, ως αναγνώριση των επιτυχιών του, έλαβε τον τίτλο του ιππότη από τον Πρίγκιπα Αντιβασιλέα, ο οποίος αργότερα έγινε Βασιλιάς Γεώργιος Δ'.
Πρόκειται για το δεξί χέρι του Ιρλανδού πρωταθλητή σε αγώνες μποξ με γυμνά χέρια Νταν Ντόνελι (Dan Donnelly), το οποίο έκοψαν τυμβωρύχοι πριν από 200 χρόνια, διατηρήθηκε για όλο αυτό το διάστημα και πλέον εκτίθεται σε παμπ και εκθέσεις που μετακινούνται.
Ο Ντόνελι, από το Δουβλίνο, ο πρώτος αληθινός αθλητής της Ιρλανδίας, αρρώστησε όταν ήπιε μια μεγάλη ποσότητα παγωμένου νερού, ενώ ίδρωνε πολύ μετά από ένα δυνατό παιχνίδι με μπάλα.
Ο θάνατός του, στις 18 Φεβρουαρίου του 1820, προκάλεσε τεράστιο σοκ στους πολυάριθμους οπαδούς του. Ποιος θα μπορούσε να πιστέψει ότι ένας δυνατός, υγιής νεαρός άνδρας -ακόμα ήταν στα πρώτα τριάντα του- υπέκυψε έτσι;
Στη κηδεία του, κατά μήκος της διαδρομής από την παμπ του μέχρι το νεκροταφείο, τεράστια πλήθη συγκεντρώθηκαν για να τον αποχαιρετήσουν.
Το Sporting Magazine (Μάρτιος 1820), αναγνωρίζοντας ότι ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στις φτωχότερες τάξεις, ανέφερε ότι "τουλάχιστον 80.000 άνδρες, γυναίκες και παιδιά παρακολούθησαν την κηδεία, ενώ οι δρόμοι που οδηγούν στο νεκροταφείο χώρο ήταν καλυμμένοι από μια κινούμενη μάζα κουρελιών και εξαθλιωμένων".
Πολλοί θρύλοι συνδέονται με το όνομά του. Ένας από αυτούς -αν και δεν επιβεβαιώνεται στα επίσημα αρχεία- είναι ότι, ως αναγνώριση των επιτυχιών του, έλαβε τον τίτλο του ιππότη από τον Πρίγκιπα Αντιβασιλέα, ο οποίος αργότερα έγινε Βασιλιάς Γεώργιος Δ'.
"Τα μακρύτερα μπράτσα στην ιστορία της πυγμαχίας" - πηγή
Γεννημένος στην Townsend Street του Δουβλίνου, τη δεκαετία του 1780 (η πραγματική ημερομηνία παραμένει ανεπιβεβαίωτη) ο Ντόνελι ήταν το ένατο από τα 17 παιδιά, συμπεριλαμβανομένων τεσσάρων σειρών διδύμων. Όταν μεγάλωσε αρκετά, ακολούθησε τον πατέρα του, Τζόζεφ, στην ξυλουργική.
Κάποια στιγμή, ο Νταν υπερασπίστηκε τον πατέρα του -έπασχε από βρογχίτιδα και έπαθε σοβαρό βήχα σε μια τοπική παμπ- και έτσι αποκαλύφτηκε η ικανότητά του να χρησιμοποιεί τις γροθιές του. Ένας νταής απαίτησε ο ηλικιωμένος να φύγει. Οι εκκλήσεις του Νταν να τον αφήσουν στην ησυχία του ικανοποιήθηκαν μετά από μια πρόκληση σε αγώνα. Ο Νταν, αν και απρόθυμος να συμμετάσχει, στάθηκε απέναντι στον νταή και τον ισοπέδωσε με ένα δυνατό χτύπημα στο κεφάλι. Η είδηση κυκλοφόρησε γρήγορα στη γειτονιά και ο Ντόνελι πείστηκε να δοκιμάσει την τύχη του ως επαγγελματίας πυγμάχος.
Τα πρώτα του βήματα ήταν πολύ επιτυχημένα και αμέσως τράβηξε την προσοχή του William Kelly, ενός πλούσιου γαιοκτήμονα και ιδιοκτήτη αλόγων ιπποδρομιών, ο οποίος αναγνώρισε τις δυνατότητές του και τον έπεισε ότι, υπό τη σωστή καθοδήγηση, θα αποκτούσε φήμη και περιουσία.
Ο Kelly πήρε τον Ντόνελι στο κτήμα του και του υποσχέθηκε να του παράσχει οικονομική υποστήριξη, ενώ εκείνος θα ακολουθούσε τις συμβουλές του Robert Barclay, ενός Σκωτσέζου φίλου του και διάσημου προπονητή πυγμαχίας.
Όταν οι υποστηρικτές του ήταν σίγουροι ότι ο Νταν ήταν έτοιμος να δοκιμαστεί ενάντια σε έναν άξιο αντίπαλο, κανονίστηκε ένας αγώνας με τον Tom Hall, ο οποίος έκανε περιοδεία στην Ιρλανδία, δίνοντας αγώνες πυγμαχίας και επιδεικνύοντας σε νεαρούς άνδρες την "Αρρενωπή Τέχνη".
Η είδηση του αγώνα προσέλκυσε τεράστιο ενδιαφέρον και εκτιμάται ότι τον παρακολούθησαν 20.000 άτομα στις 14 Σεπτεμβρίου του 1814.
Ο Νταν δεν είχε την εμπειρία του αντιπάλου του, αλλά ήταν πιο εύσωμος και πιο δυνατός. Ο Hall, συνειδητοποιώντας ότι θα έχανε, χρησιμοποίησε κρυφές τακτικές για να μην τιμωρηθεί. Έπεφτε συχνά κάτω για να ξεκουραστεί, καθώς, σύμφωνα με τους κανόνες της εποχής, ένας γύρος τελείωνε όταν ένας από τους μαχητές έπεφτε και του δινόταν μισό λεπτό ανάπαυσης για να συνέλθει.
Τελικά, η υπομονή του Ιρλανδού εξαντλήθηκε και έριξε μια γροθιά που βρήκε τον Hall στο πλάι του κεφαλιού, ενώ ήταν στο έδαφος. Οι βοηθοί του Hall απαίτησαν τον αποκλεισμό του Ντόνελι, ενώ οι δικοί του επέμεναν ότι το χτύπημα ήταν τυχαίο και, επιπλέον, ο Hall έπρεπε να χάσει επειδή έπεφτε πολύ συχνά χωρίς να έχει χτυπηθεί.
Αν και η διαμάχη δε διευθετήθηκε και δεν ανακοινώθηκε επίσημο αποτέλεσμα, οι υποστηρικτές του Ντόνελι δεν είχαν καμία αμφιβολία για την υπεροχή του και τον πήγαν σε μια τοπική ταβέρνα για να γιορτάσει τη νίκη του. Αρκετές μέρες μετά τον αγώνα, μέχρι να ξεφύγει από τους θαυμαστές του, δεν του είχε απομείνει ούτε δεκάρα.
Στις 13 Νοεμβρίου του 1815, στο ίδιο μέρος, ο Ντόνελι αντιμετώπισε τον George Cooper, έναν από τους βασικούς διεκδικητές του πρωταθλήματος της Αγγλίας. Ο Cooper ήταν ένας ικανός και τεχνικός πυγμάχος, που γρονθοκόπησε δυνατά και με τις δύο γροθιές και είχε δείξει ότι διέθετε πολύ θάρρος και αντοχή. Όμως, όλα αυτά δεν ήταν τίποτα όταν αντιμετώπισε τον πιο εύσωμο και δυνατότερο Ιρλανδό, ο οποίος τον έριξε κάτω στον 11ο γύρο με ένα τρομερό χτύπημα που του έσπασε το σαγόνι. Αμέσως, ξέσπασαν ζητωκραυγές, που ακουγόντουσαν μίλια μακριά, και οι οπαδοί του άναψαν φωτιές σε λόφους για να γιορτάσουν τη νίκη του.
Κάποια στιγμή, ο Νταν υπερασπίστηκε τον πατέρα του -έπασχε από βρογχίτιδα και έπαθε σοβαρό βήχα σε μια τοπική παμπ- και έτσι αποκαλύφτηκε η ικανότητά του να χρησιμοποιεί τις γροθιές του. Ένας νταής απαίτησε ο ηλικιωμένος να φύγει. Οι εκκλήσεις του Νταν να τον αφήσουν στην ησυχία του ικανοποιήθηκαν μετά από μια πρόκληση σε αγώνα. Ο Νταν, αν και απρόθυμος να συμμετάσχει, στάθηκε απέναντι στον νταή και τον ισοπέδωσε με ένα δυνατό χτύπημα στο κεφάλι. Η είδηση κυκλοφόρησε γρήγορα στη γειτονιά και ο Ντόνελι πείστηκε να δοκιμάσει την τύχη του ως επαγγελματίας πυγμάχος.
Τα πρώτα του βήματα ήταν πολύ επιτυχημένα και αμέσως τράβηξε την προσοχή του William Kelly, ενός πλούσιου γαιοκτήμονα και ιδιοκτήτη αλόγων ιπποδρομιών, ο οποίος αναγνώρισε τις δυνατότητές του και τον έπεισε ότι, υπό τη σωστή καθοδήγηση, θα αποκτούσε φήμη και περιουσία.
Ο Kelly πήρε τον Ντόνελι στο κτήμα του και του υποσχέθηκε να του παράσχει οικονομική υποστήριξη, ενώ εκείνος θα ακολουθούσε τις συμβουλές του Robert Barclay, ενός Σκωτσέζου φίλου του και διάσημου προπονητή πυγμαχίας.
Όταν οι υποστηρικτές του ήταν σίγουροι ότι ο Νταν ήταν έτοιμος να δοκιμαστεί ενάντια σε έναν άξιο αντίπαλο, κανονίστηκε ένας αγώνας με τον Tom Hall, ο οποίος έκανε περιοδεία στην Ιρλανδία, δίνοντας αγώνες πυγμαχίας και επιδεικνύοντας σε νεαρούς άνδρες την "Αρρενωπή Τέχνη".
Η είδηση του αγώνα προσέλκυσε τεράστιο ενδιαφέρον και εκτιμάται ότι τον παρακολούθησαν 20.000 άτομα στις 14 Σεπτεμβρίου του 1814.
Ο Νταν δεν είχε την εμπειρία του αντιπάλου του, αλλά ήταν πιο εύσωμος και πιο δυνατός. Ο Hall, συνειδητοποιώντας ότι θα έχανε, χρησιμοποίησε κρυφές τακτικές για να μην τιμωρηθεί. Έπεφτε συχνά κάτω για να ξεκουραστεί, καθώς, σύμφωνα με τους κανόνες της εποχής, ένας γύρος τελείωνε όταν ένας από τους μαχητές έπεφτε και του δινόταν μισό λεπτό ανάπαυσης για να συνέλθει.
Τελικά, η υπομονή του Ιρλανδού εξαντλήθηκε και έριξε μια γροθιά που βρήκε τον Hall στο πλάι του κεφαλιού, ενώ ήταν στο έδαφος. Οι βοηθοί του Hall απαίτησαν τον αποκλεισμό του Ντόνελι, ενώ οι δικοί του επέμεναν ότι το χτύπημα ήταν τυχαίο και, επιπλέον, ο Hall έπρεπε να χάσει επειδή έπεφτε πολύ συχνά χωρίς να έχει χτυπηθεί.
Αν και η διαμάχη δε διευθετήθηκε και δεν ανακοινώθηκε επίσημο αποτέλεσμα, οι υποστηρικτές του Ντόνελι δεν είχαν καμία αμφιβολία για την υπεροχή του και τον πήγαν σε μια τοπική ταβέρνα για να γιορτάσει τη νίκη του. Αρκετές μέρες μετά τον αγώνα, μέχρι να ξεφύγει από τους θαυμαστές του, δεν του είχε απομείνει ούτε δεκάρα.
Στις 13 Νοεμβρίου του 1815, στο ίδιο μέρος, ο Ντόνελι αντιμετώπισε τον George Cooper, έναν από τους βασικούς διεκδικητές του πρωταθλήματος της Αγγλίας. Ο Cooper ήταν ένας ικανός και τεχνικός πυγμάχος, που γρονθοκόπησε δυνατά και με τις δύο γροθιές και είχε δείξει ότι διέθετε πολύ θάρρος και αντοχή. Όμως, όλα αυτά δεν ήταν τίποτα όταν αντιμετώπισε τον πιο εύσωμο και δυνατότερο Ιρλανδό, ο οποίος τον έριξε κάτω στον 11ο γύρο με ένα τρομερό χτύπημα που του έσπασε το σαγόνι. Αμέσως, ξέσπασαν ζητωκραυγές, που ακουγόντουσαν μίλια μακριά, και οι οπαδοί του άναψαν φωτιές σε λόφους για να γιορτάσουν τη νίκη του.
Τα βήματα στο Donnelly's Hollow στο Curragh στην κομητεία Kildare - πηγή
Μέχρι και σήμερα, το σημείο όπου έγινε ο αγώνας στο Curragh είναι γνωστό ως "Donnelly's Hollow". Τα δε ίχνη -καθώς ανέβαινε την πλαγιά- του πυγμάχου έχουν διατηρηθεί, ενώ υπάρχει και ένας οβελίσκος ύψους 8 ποδιών που σηματοδοτεί το γεγονός. Ο John L Sullivan, γιος Ιρλανδών μεταναστών στην Αμερική και τελευταίος από τους παγκόσμιους πρωταθλητές βαρέων βαρών με γυμνές γροθιές, επισκέφτηκε την τοποθεσία το 1887 και ήταν ένας από τους συνδρομητές για την ανέγερση του μνημείου.
Το μνημείο στο Donnelly's Hollow στο Curragh στην κομητεία Kildare - πηγή
Ο Ντόνελι προσπάθησε να κερδίσει από τη φήμη του αναλαμβάνοντας τέσσερις παμπ στο Δουβλίνο, σε διαφορετικές χρονικές στιγμές. Όμως, σπατάλησε μεγάλο μέρος των κερδών του κερνώντας ποτά στους φίλους του. Στον τελευταίο αδειοδοτημένο χώρο του, πήρε μια μοιραία απόφαση.
Θα αναλάμβανε να κάνει μια περιοδεία πυγμαχίας στη Βρετανία, κερδίζοντας χρήματα δίνοντας αγώνες και, έτσι, ίσως δελέαζε τον Άγγλο πρωταθλητή, Tom Cribb για μια -εγγυημένα- επικερδής αναμέτρηση μεταξύ τους. Όμως, παρά τις πολλές προσπάθειες, ο αγώνας δεν έγινε ποτέ.
Ωστόσο, στις 21 Ιουλίου του 1819, ο Νταν αντιμετώπισε τον τρομερό Tom Oliver. Σε αυτό που αποδείχτηκε ως ο τελευταίος του, ο Ντόνελι κέρδισε ένας εξαντλητικό αγώνα διάρκειας μίας ώρας και δέκα λεπτών, όταν ο μέσα στα αίματα Άγγλος απέτυχε να απαντήσει στην κλήση του "χρόνου" στον 35ο γύρο.
Παρά τη νίκη του, ο Ντόνελι δεν κατάφερε να κάνει μεγάλη εντύπωση στους Άγγλους φιλάθλους. Η κατώτερη του αναμενόμενου απόδοσή του δικαιολογήθηκε εν μέρει, όταν αποκαλύφθηκε ότι είχε αγωνιστεί με τραυματισμένο δεξί χέρι και όταν τον έπιασαν να "κυνηγάει μεσοφόρια" όταν υποτίθεται ότι προπονούνταν σκληρά.
Όταν επέστρεψε στην πατρίδα του, αποκαλούμενος πλέον "Σερ Νταν Ντόνελι", τον κάλεσαν να εμφανιστεί σε μια σειρά εκθέσεων, αλλά προτίμησε να περάσει την ώρα του στις παμπ.
Θα αναλάμβανε να κάνει μια περιοδεία πυγμαχίας στη Βρετανία, κερδίζοντας χρήματα δίνοντας αγώνες και, έτσι, ίσως δελέαζε τον Άγγλο πρωταθλητή, Tom Cribb για μια -εγγυημένα- επικερδής αναμέτρηση μεταξύ τους. Όμως, παρά τις πολλές προσπάθειες, ο αγώνας δεν έγινε ποτέ.
Ωστόσο, στις 21 Ιουλίου του 1819, ο Νταν αντιμετώπισε τον τρομερό Tom Oliver. Σε αυτό που αποδείχτηκε ως ο τελευταίος του, ο Ντόνελι κέρδισε ένας εξαντλητικό αγώνα διάρκειας μίας ώρας και δέκα λεπτών, όταν ο μέσα στα αίματα Άγγλος απέτυχε να απαντήσει στην κλήση του "χρόνου" στον 35ο γύρο.
Παρά τη νίκη του, ο Ντόνελι δεν κατάφερε να κάνει μεγάλη εντύπωση στους Άγγλους φιλάθλους. Η κατώτερη του αναμενόμενου απόδοσή του δικαιολογήθηκε εν μέρει, όταν αποκαλύφθηκε ότι είχε αγωνιστεί με τραυματισμένο δεξί χέρι και όταν τον έπιασαν να "κυνηγάει μεσοφόρια" όταν υποτίθεται ότι προπονούνταν σκληρά.
Όταν επέστρεψε στην πατρίδα του, αποκαλούμενος πλέον "Σερ Νταν Ντόνελι", τον κάλεσαν να εμφανιστεί σε μια σειρά εκθέσεων, αλλά προτίμησε να περάσει την ώρα του στις παμπ.
Παραμένοντας μια εθνική προσωπικότητα, όποιες κι αν ήταν οι απερισκεψίες του, ο ξαφνικός θάνατός του τον επόμενο χρόνο βοήθησε να κρατηθεί το όνομά του ζωντανό μέχρι σήμερα. Οι τυμβωρύχοι, έχοντας επίγνωση της χρηματικής αξίας ενός κορυφαίου δείγματος, είχαν κάνει συμφωνία με έναν εξέχοντα καθηγητή ανατομίας. Αναφερόμαστε άλλωστε σε μια εποχή που υπήρχε έλλειψη σε ανθρώπινα σώματα στις σχολές ανατομίας, καθώς, μόνο τα σώματα των εκτελεσθέντων εγκληματιών χρησιμοποιούνταν νόμιμα.
Η δημόσια κατακραυγή που ακολούθησε την αποκάλυψη ότι είχαν κλέψει το σώμα του Ντόνελι, ώθησε τον παραλήπτη να το παραδώσει για εκ νέου ταφή. Ωστόσο, κανείς δεν παρατήρησε ότι η τυλιγμένη φιγούρα ήταν ελλιπής.
Το δεξί χέρι που είχε νικήσει τόσους πολλούς αντιπάλους είχε κοπεί και επρόκειτο να αποδειχτεί δημοφιλής -αν και φρικιαστικός- δημόσιος πόλος έλξης για τα επόμενα 200 χρόνια.
Ανάμεσα στους διάφορους αγοραστές του ήταν ο Frank Bradley, συντάκτης του Mirror of Life, ο οποίος, πριν από περισσότερα από 100 χρόνια, έβαλε τον μουμιοποιημένο βραχίονα σε μια γυάλινη προθήκη και κάλεσε τον κόσμο να το δει στο γραφείο του στο Λονδίνο.
Τη δεκαετία του 1950, το χέρι βρέθηκε στην Ιρλανδία, σε μια παμπ, μόλις μερικά μίλια από τη σκηνή των φημισμένων θριάμβων του Ντόνελι.
Και παρέμεινε εκεί, να το βλέπουν οι πελάτες, μέχρι το 2006, όταν πουλήθηκε η παμπ. Από τότε, το πιο αξιόλογο αθλητικό κειμήλιο του κόσμου φυλάσσεται σε ιδιωτική συλλογή.
από: boxing news online
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου