Ιστορικές αποτυχίες του Ντίσνεϋ

Οι αποτυχίες του Γουώλτ Ντίσνεϋ θα μπορούσαν να εμπνεύσουν πολλούς επιχειρηματίες

Του Stephen Schochet, συγγραφέα του βιβλίου "Hollywood Stories: Short, Entertaining Anecdotes About the Stars and Legends of Hollywood".

Δείτε 10 αποτυχίες του Γουώλτ Ντίσνεϋ, με μερικές από αυτές να είναι οικονομικοί εφιάλτες που έβαλαν σε κίνδυνο πολλά εκατομμύρια δολάρια.

Ο Ντίσνεϋ έκανε την πρώτη του εταιρεία κινουμένων σχεδίων στο Κάνσας Σίτυ το 1921. Έκλεισε μια συμφωνία με μια εταιρία διανομής στη Νέα Υόρκη, με την οποία θα τους έστελνε τα καρτούν του και θα πληρωνόταν μετά από έξι μήνες. Αναγκάστηκε να κλείσει την εταιρία του και δεν μπορούσε να πληρώσει το ενοίκιο του. Έτρωγε τροφές για σκύλους.

Δημιούργησε ένα ήρεμο, επιτυχημένο καρτούν το 1926 που το ονόμασε Oswald ο Λαγός. Όταν προσπάθησε να διαπραγματευτεί με τον διανομέα του, τη Universal Studios, για καλύτερα ποσοστά σε κάθε καρτούν του, ενημερώθηκε ότι η Universal είχε πετύχει ιδιοκτησία του Oswald και είχε προσλάβει του καλλιτέχνες του Ντίσνεϋ χωρίς αυτός να το ξέρει.

Όταν προσπάθησε να πείσει την MGM για τη διανομή του Μίκι Μάους το 1927 του είπαν πως η ιδέα δεν θα έπιανε ποτέ μιας και ένα γιγάντιο ποντίκι στις οθόνες θα τρόμαζε τις γυναίκες.

Τα Τρία Γουρουνάκια απορρίφθηκαν από τους διανομείς το 1933 επειδή είχε μόνο τέσσερις χαρακτήρες. Εκείνη την εποχή τα καρτούν έπρεπε να έχουν όσους περισσότερους χαρακτήρες γινόταν. Αργότερα έγινε πολύ πετυχημένο και έπαιζε σε μια αίθουσα τόσο πολύ καιρό που η αφίσα απ' έξω παρουσίαζε τα γουρουνάκια με άσπρη γενειάδα.

Το 1937 προβλήθηκε ένα preview της ταινίας "η Χιονάτη και οι Εφτά Νάνοι" σε μερικούς φοιτητές. Οι φοιτητές έφυγαν στα μισά κάτι που απογοήτευσε τον Ντίσνεϋ. Αποδείχτηκε πως έπρεπε να φύγουν λόγω απαγόρευσης κυκλοφορίας.

Ο Πινόκιο το 1940 έγινε ακόμα πιο ακριβώς επειδή ο Ντίσνεϋ σταμάτησε την παραγωγή για να κάνει την κούκλα ακόμα πιο συμπαθητική από αυτήν στην ιστορία του Carlo Collodi. Επίσης εφηύρε έναν ακόμα χαρακτήρα, τον γρύλο, ο οποίος προσπαθούσε να δείξει στον Πινόκιο τη διαφορά του καλού και του κακού μέχρι που η κούκλα τον σκότωσε με ένα σφυρί. Ενθουσιασμένος από τον Jiminy τον Γρύλο και τον ανανεωμένο, άστοχο αλλά όχι κακό Πινόκιο, ο Ντίσνεϋ έριξε περισσότερα λεφτά στα εφέ τις ταινίας και κατέληξε να χάσει ένα εκατομμύριο δολάρια στην πρώτη έκδοση της.

Για την πρεμιέρα του Πινόκιο, ο Ντίσνεϋ προσέλαβε 11 νάνους, τους έντυσε σαν την κούκλα και τους έβαλε στη μαρκίζα του Radio City Music Hall στη Νέα Υόρκη με τρόφιμα και κρασί μιας μέρας. Έπρεπε απλά να χαιρετάνε τα παιδάκια που ερχόταν για την ταινία. Μέχρι να φτάσει το απόγευμα της ζεστής εκείνης ημέρας, οι νάνοι ήταν μεθυσμένοι, γυμνοί και έτρεχαν πάνω στη μαρκίζα, βρίζοντας το πλήθος από κάτω. Τελικά αστυνομικοί ανέβηκαν με σκάλες και τους κατέβασαν μέσα σε μαξιλάρια.

Ο Ντίσνεϋ δεν έζησε να δει τη Φαντασία να γίνεται επιτυχία. Το 1940 δεν άρεσε η ιστορία στο κοινό. Επίσης η τελική σκηνή, η "The Night On Bald Mountain", όπου ο διάβολος καταδικάζει τις ψυχές των νεκρών, κρίθηκε ακατάλληλη για παιδιά.

Το 1942, ο Ντίσνεϋ ήταν παρόν στην πρεμιέρα του Bambi. Στη σκηνή όπου η μητέρα του Bambi πεθαίνει, ο Bambi τριγυρίζει ανάμεσα σε σκιές φωνάζοντας, "Μητέρα! που είσαι, Μητέρα;" Μια έφηβη που καθόταν σε ένα μπαλκόνι φώναξε, "Εδώ είμαι Bambi!" Το κοινό ξέσπασε σε γέλια εκτός από τον Ντίσνεϋ που συμπέρανε πως σε καιρό πολέμου δεν έπρεπε να βγάλει μια ταινία για ένα ελάφι και την μεγαλύτερη αγάπη του.

Το αισθηματικό Pollyanna το 1960 έκανε τον Ντίσνεϋ να κλαίει στα στούντιο αλλά απέτυχε στο box office. Ο Ντίσνεϋ έκρινε πως ο τίτλος δεν ήταν κατάλληλος για τα αγόρια.