Τον Ιούνιο του 1983, το ισπανικό πλοίο μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων Alraigo βρισκόταν στα ανοικτά των ακτών της Πορτογαλίας εν πλω προς την Τενερίφη των Καναρίων Νήσων. Όχι πολύ μακριά, πάνω στο βρετανικό αεροπλανοφόρο HMS Illustrious -το οποίο παροπλίστηκε πρόσφατα μετά από 32 χρόνια υπηρεσίας-, το οποίο συμμετείχε σε άσκηση του ΝΑΤΟ, ο 25χρονος Υποπλοίαρχος Ian "Soapy" Watson προετοιμαζόταν για τη 14η εξόρμησή του με ένα αεροσκάφος Sea Harrier κάθετης απο/προσγείωσης.
Ο Watson θα πετούσε με έναν πιο έμπειρο πιλότο σε ένα άλλο Harrier. Αποστολή του ήταν να βρει ένα γαλλικό αεροπλανοφόρο. Προσομοιώνοντας συνθήκες μάχης, οι δυο τους αναχώρησαν υπό σιγή ασυρμάτου και με ραντάρ τους εκτός λειτουργίας. Όταν έφτασαν στην περιοχή αναζήτησης, χωρίστηκαν και ανέβηκαν στο καθορισμένο υψόμετρο, όπου άνοιξαν το ραντάρ και σάρωσαν ξεχωριστές ζώνες.
Η αναζήτηση ολοκληρώθηκε και ο Watson κατέβηκε και κατευθύνθηκε προς το σημείο όπου επρόκειτο να συναντήσει τον επικεφαλής της πτήσης. Όταν εκείνος δεν φάνηκε πουθενά, ο Watson βασίστηκε στο αδρανειακό σύστημα πλοήγησής του για να επιστρέψει στο Illustrious. "Δοκίμασα τον ασύρματο, είχα το ραντάρ ανοιχτό, Έβαλα τον συναγερμό έκτακτης ανάγκης. Απολύτως τίποτα. Δεν υπήρχαν επιστροφές στο ραντάρ".
Γνωρίζοντας ότι οι διαδρομές των πλοίων απλώνονται ανοικτά των ακτών, ο Watson στράφηκε ανατολικά. Όταν το ραντάρ του άρχισε να δείχνει έναν στόχο, ο στράφηκε προς το μέρος του. Απέχοντας 50 μίλια από το αεροπλανοφόρο του και με ελάχιστα καύσιμα είχε μόλις λίγα λεπτά πτήσης. Στα 12 μίλια, ο Watson είδε το Alraigo. Το σχέδιό του ήταν να βεβαιωθεί ότι τον έβλεπε και το πλοίο και να εκτιναχθεί από το αεροπλάνο εγκαταλείποντάς το.
Μη έχοντας κάποιον τρόπο να επικοινωνήσει με το πλοίο, έκανε ένα πέρασμα "για να τραβήξει την προσοχή τους". Καθώς πετούσε παράλληλα, είδε ότι μερικά κοντέινερ σχημάτιζαν ουσιαστικά ένα κατάστρωμα, παρόμοιο με ένα σημείο προσγείωσης που είχε χρησιμοποιήσει κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης. "Σκέφτηκα να προσγειώσω το αεροπλάνο στα κοντέινερ", είπε.
Το Sea Harrier ZA 176 κάθισε στα κοντέινερ, αλλά άρχισε να γλιστράει προς τα πίσω. Ο πιλότος προσπάθησε να ανασηκώσει το σύστημα προσγείωσης, αλλά το κυρίως τμήμα έπεσε από την πίσω άκρη του κοντέινερ. Καθώς το πίσω μέρος του αεροσκάφους χτύπησε στο κατάστρωμα, ένα βανάκι, που είχε προορισμό ένα ανθοπωλείο στην Τενερίφη, υπέστη χτύπημα. Ο καπετάνιος του Alraigo αρνήθηκε να αφήσει τον "επισκέπτη" του να τον βγάλει εκτός προγράμματος και η βρετανική κυβέρνηση ενημερώθηκε ότι ο Watson και το μαχητικό θα έφταναν στην Τενερίφη σε τέσσερις ημέρες.
Όταν το Alraigo, με το Sea Harrier πάνω στα κοντέινερ, έδεσε στη Σάντα Κρουζ ντε Τενερίφη, μια ορδή από δημοσιογράφους ήταν σε ετοιμότητα. Το πλήρωμα και οι ιδιοκτήτες του πλοίου υπέβαλαν αξίωση διάσωσης και τους επιδικάστηκαν περίπου 570.000 λίρες (1,14 εκατομμύρια δολάρια εκείνη την εποχή) ως αποζημίωση. Όταν ο Watson επέστρεψε στο αεροπλανοφόρο, μια εξεταστική επιτροπή που συστάθηκε αμέσως, ουσιαστικά, δεν έκανε τίποτα. Όταν όμως το Illustrious επέστρεψε στο λιμάνι, ο Watson υποβλήθηκε σε δεύτερη επιτροπή.
Το 2007, τα Εθνικά Αρχεία της Βρετανίας δημοσίευσαν μια σειρά από αρχεία του Βασιλικού Ναυτικού, οπότε, μεταξύ άλλων δημοσιοποιήθηκε και η δεύτερη έκθεση της έρευνας. Σημειώνοντας ότι ο Watson είχε ολοκληρώσει μόνο το 75% της εκπαίδευσής του προτού σταλεί στη θάλασσα, η επιτροπή κατηγόρησε την απειρία του, αλλά και τους διοικητές του επειδή του ανέθεσαν ένα αεροπλάνο "μη πλήρως προετοιμασμένο για την εξόρμηση", αναφορικά με το προβλήματα στον ασύρματο. Ο Watson δέχτηκε επίπληξη και του ανατέθηκε δουλειά γραφείου.
Τελικά, πριν ο Watson παραιτηθεί το 1996, συμπλήρωσε 2.000 ώρες πτήσης σε αεροσκάφη Sea Harriers και άλλες 900 σε F/A-18. Σήμερα, λέει ότι η προσοχή των ΜΜΕ έφερε σε δύσκολη θέση το Βασιλικό Ναυτικό και προκάλεσε την τιμωρία του.
Η αναζήτηση ολοκληρώθηκε και ο Watson κατέβηκε και κατευθύνθηκε προς το σημείο όπου επρόκειτο να συναντήσει τον επικεφαλής της πτήσης. Όταν εκείνος δεν φάνηκε πουθενά, ο Watson βασίστηκε στο αδρανειακό σύστημα πλοήγησής του για να επιστρέψει στο Illustrious. "Δοκίμασα τον ασύρματο, είχα το ραντάρ ανοιχτό, Έβαλα τον συναγερμό έκτακτης ανάγκης. Απολύτως τίποτα. Δεν υπήρχαν επιστροφές στο ραντάρ".
Γνωρίζοντας ότι οι διαδρομές των πλοίων απλώνονται ανοικτά των ακτών, ο Watson στράφηκε ανατολικά. Όταν το ραντάρ του άρχισε να δείχνει έναν στόχο, ο στράφηκε προς το μέρος του. Απέχοντας 50 μίλια από το αεροπλανοφόρο του και με ελάχιστα καύσιμα είχε μόλις λίγα λεπτά πτήσης. Στα 12 μίλια, ο Watson είδε το Alraigo. Το σχέδιό του ήταν να βεβαιωθεί ότι τον έβλεπε και το πλοίο και να εκτιναχθεί από το αεροπλάνο εγκαταλείποντάς το.
Μη έχοντας κάποιον τρόπο να επικοινωνήσει με το πλοίο, έκανε ένα πέρασμα "για να τραβήξει την προσοχή τους". Καθώς πετούσε παράλληλα, είδε ότι μερικά κοντέινερ σχημάτιζαν ουσιαστικά ένα κατάστρωμα, παρόμοιο με ένα σημείο προσγείωσης που είχε χρησιμοποιήσει κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης. "Σκέφτηκα να προσγειώσω το αεροπλάνο στα κοντέινερ", είπε.
Το Sea Harrier ZA 176 κάθισε στα κοντέινερ, αλλά άρχισε να γλιστράει προς τα πίσω. Ο πιλότος προσπάθησε να ανασηκώσει το σύστημα προσγείωσης, αλλά το κυρίως τμήμα έπεσε από την πίσω άκρη του κοντέινερ. Καθώς το πίσω μέρος του αεροσκάφους χτύπησε στο κατάστρωμα, ένα βανάκι, που είχε προορισμό ένα ανθοπωλείο στην Τενερίφη, υπέστη χτύπημα. Ο καπετάνιος του Alraigo αρνήθηκε να αφήσει τον "επισκέπτη" του να τον βγάλει εκτός προγράμματος και η βρετανική κυβέρνηση ενημερώθηκε ότι ο Watson και το μαχητικό θα έφταναν στην Τενερίφη σε τέσσερις ημέρες.
Όταν το Alraigo, με το Sea Harrier πάνω στα κοντέινερ, έδεσε στη Σάντα Κρουζ ντε Τενερίφη, μια ορδή από δημοσιογράφους ήταν σε ετοιμότητα. Το πλήρωμα και οι ιδιοκτήτες του πλοίου υπέβαλαν αξίωση διάσωσης και τους επιδικάστηκαν περίπου 570.000 λίρες (1,14 εκατομμύρια δολάρια εκείνη την εποχή) ως αποζημίωση. Όταν ο Watson επέστρεψε στο αεροπλανοφόρο, μια εξεταστική επιτροπή που συστάθηκε αμέσως, ουσιαστικά, δεν έκανε τίποτα. Όταν όμως το Illustrious επέστρεψε στο λιμάνι, ο Watson υποβλήθηκε σε δεύτερη επιτροπή.
Το 2007, τα Εθνικά Αρχεία της Βρετανίας δημοσίευσαν μια σειρά από αρχεία του Βασιλικού Ναυτικού, οπότε, μεταξύ άλλων δημοσιοποιήθηκε και η δεύτερη έκθεση της έρευνας. Σημειώνοντας ότι ο Watson είχε ολοκληρώσει μόνο το 75% της εκπαίδευσής του προτού σταλεί στη θάλασσα, η επιτροπή κατηγόρησε την απειρία του, αλλά και τους διοικητές του επειδή του ανέθεσαν ένα αεροπλάνο "μη πλήρως προετοιμασμένο για την εξόρμηση", αναφορικά με το προβλήματα στον ασύρματο. Ο Watson δέχτηκε επίπληξη και του ανατέθηκε δουλειά γραφείου.
Τελικά, πριν ο Watson παραιτηθεί το 1996, συμπλήρωσε 2.000 ώρες πτήσης σε αεροσκάφη Sea Harriers και άλλες 900 σε F/A-18. Σήμερα, λέει ότι η προσοχή των ΜΜΕ έφερε σε δύσκολη θέση το Βασιλικό Ναυτικό και προκάλεσε την τιμωρία του.
από: smithsonian mag
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου