Ο Ejnar Mikkelsen το 1907, δύο χρόνια πριν από το μοιραίο ταξίδι του στη Γροιλανδία
Το 1910, όταν εγκαταλείφθηκαν από την υπόλοιπη αποστολή τους, ο Δανός Ejnar Mikkelsen και ο Iver Iversen, ένα άπειρο μέλος του πληρώματος, αναγκάστηκαν να περάσουν 28 μήνες στις άγριες περιοχές της Γροιλανδίας.
Το 1909, ο Δανός εξερευνητής των πόλων Ejnar Mikkelsen ξεκίνησε μια αποστολή για να ανακτήσει τους χαμένους χάρτες και τα περιοδικά μιας καταδικασμένης αποστολής στην βορειοανατολική ακτή της Γροιλανδίας. Όμως, θα χρειαζόταν τρία χρόνια για να επιστρέψει στην πατρίδα του.
Το 2022, η ιστορία τους έγινε ταινία -και
προβάλλεται στο Netflix- με τίτλο "Against the Ice" (Κόντρα στον Πάγο)
με τους Nikolaj Coster-Waldau, στο ρόλο του Mikkelsen, και Joe Cole, στο ρόλο του Iversen. - πηγή
Το 1891, ο εξερευνητής Ρόμπερτ Πέρι (Robert E. Peary) σχεδίασε το περίγραμμα της ανατολικής ακτής της Γροιλανδίας και χαρτογράφησε ένα κανάλι που χώριζε αυτό που πίστευε ότι ήταν ένα νησί -που ονόμαζε Peary Land- από την ηπειρωτική χώρα, επιτρέποντας στην Αμερική να διεκδικήσει το νησί. Το 1907 αποφασισμένοι Δανοί ναυτικοί αποφάσισαν να κάνουν ένα μοιραίο ταξίδι ώστε να αμφισβητήσουν αυτόν τον ισχυρισμό και ο Ejnar Mikkelsen τους ακολούθησε για να τους βρει.
Τον Αύγουστο του 1909 όμως, το πλοίο του Mikkelsen παγιδεύτηκε στον πάγο της Αρκτικής, περίπου 200 μίλια από εκεί που πίστευε ότι είχαν πεθάνει οι συμπατριώτες του. Σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του "Two Against the Ice", ο Mikkelsen ξεκίνησε το ταξίδι με έξι άνδρες, οι οποίοι όμως τον εγκατέλειψαν όλοι, εκτός από έναν άπειρο μέλος του πληρώματος. Οι δύο τους, άντεξαν δύο χειμώνες στην Αρκτική.
Από κρυοπαγήματα και σκορβούτο, μέχρι αρπακτικά άγρια ζώα, ο Mikkelsen και ο Iversen υπέστησαν τρομακτικές δυσκολίες για να επιβιώσουν.
Ο Ejnar Mikkelsen
Τον Αύγουστο του 1909 όμως, το πλοίο του Mikkelsen παγιδεύτηκε στον πάγο της Αρκτικής, περίπου 200 μίλια από εκεί που πίστευε ότι είχαν πεθάνει οι συμπατριώτες του. Σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του "Two Against the Ice", ο Mikkelsen ξεκίνησε το ταξίδι με έξι άνδρες, οι οποίοι όμως τον εγκατέλειψαν όλοι, εκτός από έναν άπειρο μέλος του πληρώματος. Οι δύο τους, άντεξαν δύο χειμώνες στην Αρκτική.
Από κρυοπαγήματα και σκορβούτο, μέχρι αρπακτικά άγρια ζώα, ο Mikkelsen και ο Iversen υπέστησαν τρομακτικές δυσκολίες για να επιβιώσουν.
Ο Ejnar Mikkelsen
Από αριστερά προς τα δεξιά: Ernest de Koven Leffingwell, Ejnar Mikkelsen, G.P. Howe και Ejnar Ditlevsen το 1906
Από τότε που ήταν παιδί, στον Ejnar Mikkelsen, που γεννήθηκε στις 23 Δεκεμβρίου του 1880 στο Vester-Brønderslev της Δανίας, άρεσε η θάλασσα. Μεγαλωμένος από γενιές που είχαν διακινδυνεύσει τη ζωή τους σε επικίνδυνες αποστολές, μεγάλωσε με ιστορίες για την Αρκτική και πρωτοφανείς ανακαλύψεις. Σύντομα, το πάθος ζωής του έγινε να κάνει και αυτός το ίδιο.
Στα 14 του απέπλευσε για πρώτη φορά μόνος του. Αν και αναζωογονήθηκε, δεν θα ήταν ικανοποιημένος μέχρι να γίνει αληθινός ναυτικός. Το 1896, υποτίθεται ότι περπάτησε 320 μίλια, από τη Στοκχόλμη στο Γκέτεμποργκ, για να πείσει τον Σουηδό εξερευνητή Salomon August Andrée να τον πάρει στην πτήση του με αερόστατο στην Αρκτική.
Ο Mikkelsen δεν το ήξερε ακόμα, αλλά ήταν τυχερός που τον απέρριψε. Το επικίνδυνο ταξίδι του Andrée έληξε μοιραία τον Οκτώβριο του 1897 όταν το αερόστατό του δεν κατάφερε να φτάσει στον Βόρειο Πόλο και οι τρεις επιβάτες του πέθαναν. Ωστόσο, το 1900, ο Mikkelsen έγινε δεκτός στην αποστολή του σερ George Carl Amdrup στην ανατολική Γροιλανδία.
Το 1902, μαζί με τέσσερις ακόμη, συμπεριλαμβανομένου του Αμερικανού γεωλόγου Ernest de Koven Leffingwell, τερμάτισαν το ταξίδι των 500 μιλίων, ερευνώντας για πρώτη φορά μια περίφημη απρόσιτη ακτογραμμή. Τον επόμενο χρόνο, υπηρέτησε ως χαρτογράφος στην αποστολή της Evelyn Baldwin στη Γη του Φραντς Γιόζεφ, ένα αρχιπέλαγος της Αρκτικής που σήμερα χρησιμοποιείται μόνο από τον ρωσικό στρατό.
Το 1906, ο πατέρας του Leffingwell χρηματοδότησε μια αποστολή στην Αρκτική για να χαρτογραφήσει τη γη που είχαν εντοπίσει οι φαλαινοθήρες στη Θάλασσα Μποφόρ, βόρεια του Point Barrow στην Αλάσκα. Με 5.000 δολάρια, και ένα σκαρί χωρίς κινητήρα, ξεκίνησαν να βρουν τη γη, αλλά αναγκάστηκαν να σταματήσουν στο νησί Flaxman 200 μίλια από τον στόχο τους.
Ο Mikkelsen δεν το ήξερε ακόμα, αλλά ήταν τυχερός που τον απέρριψε. Το επικίνδυνο ταξίδι του Andrée έληξε μοιραία τον Οκτώβριο του 1897 όταν το αερόστατό του δεν κατάφερε να φτάσει στον Βόρειο Πόλο και οι τρεις επιβάτες του πέθαναν. Ωστόσο, το 1900, ο Mikkelsen έγινε δεκτός στην αποστολή του σερ George Carl Amdrup στην ανατολική Γροιλανδία.
Το 1902, μαζί με τέσσερις ακόμη, συμπεριλαμβανομένου του Αμερικανού γεωλόγου Ernest de Koven Leffingwell, τερμάτισαν το ταξίδι των 500 μιλίων, ερευνώντας για πρώτη φορά μια περίφημη απρόσιτη ακτογραμμή. Τον επόμενο χρόνο, υπηρέτησε ως χαρτογράφος στην αποστολή της Evelyn Baldwin στη Γη του Φραντς Γιόζεφ, ένα αρχιπέλαγος της Αρκτικής που σήμερα χρησιμοποιείται μόνο από τον ρωσικό στρατό.
Το 1906, ο πατέρας του Leffingwell χρηματοδότησε μια αποστολή στην Αρκτική για να χαρτογραφήσει τη γη που είχαν εντοπίσει οι φαλαινοθήρες στη Θάλασσα Μποφόρ, βόρεια του Point Barrow στην Αλάσκα. Με 5.000 δολάρια, και ένα σκαρί χωρίς κινητήρα, ξεκίνησαν να βρουν τη γη, αλλά αναγκάστηκαν να σταματήσουν στο νησί Flaxman 200 μίλια από τον στόχο τους.
Εκεί, έγιναν τυχαία φίλοι με τους ντόπιους της φυλής Inuk Sachawachiak, έμαθαν πώς να οδηγούν σκυλιά στον πάγο και ξεκίνησαν τον Φεβρουάριο του 1907. Αφού διέσχισαν 120 μίλια σε 60 ημέρες, το δίδυμο πίστεψε ότι η διαδρομή ήταν επικίνδυνη και επέστρεψε, για να διαπιστώσουν ότι το πλοίο τους είχε βυθιστεί. Ο Leffingwell έμεινε πίσω για να μελετήσει τον πάγο, αλλά Mikkelsen είχε άλλα σχέδια.
Αξιοποιώντας τις ευκαιρίες του για να επιστρέψει στην πατρίδα του, ο Mikkelsen διένυσε 2.300 μίλια με έλκηθρο και με τα πόδια. Περνώντας από το Point Barrow και το Nome, συνέχισε μέσω Φέρμπανκς, Βαλντέζ και τον Κόλπο της Αλάσκας. Η επιστροφή του προανήγγειλε την άφιξη ενός πραγματικά έμπειρου εξερευνητή.
Η αποστολή για την ανάκτηση των χαμένων χαρτών στη Γροιλανδία
Ο Mikkelsen κατά τη διάρκεια της αγγλοαμερικανικής αποστολής του 1906-1907
Το 1907, η Δανία, θέλοντας να αποδείξει ότι η Γροιλανδία ήταν ένα ενιαίο νησί που ανήκε αποκλειστικά στην χώρα, έστειλε σε αποστολή τους Ludvig Mylius-Erichsen, Niels Peter Høeg-Hagen και Jørgen Brønlund, οι οποίοι βασίστηκαν στους χάρτες του Πέρι για τη βορειοανατολική Γροιλανδία, και στους οποίους περιλαμβάνονταν το υποθετικό "Peary Channel", που χωρίζει την περιοχή στα δύο. Παραπλανημένοι από τους ημιτελείς χάρτες, ακόμη και όταν προσπάθησαν να τους διαψεύσουν, οι άνδρες χάθηκαν στην Αρκτική και σύντομα παγιδεύτηκαν στον πάγο. Αν και το σώμα του Brønlund βρέθηκε το 1908 με τους χάρτες και το ημερολόγιό του, ο Mylius-Erichsen και ο Høeg-Hagen δεν βρέθηκαν ποτέ. Ως Δανός και συνάδελφος εξερευνητής, ο Mikkelsen δεν μπορούσε να αρνηθεί όταν ο Βρετανός μεγιστάνας της εφημερίδας λόρδος Northcliffe προσφέρθηκε να χρηματοδοτήσει μια αποστολή το 1909 για να τους εντοπίσει.
Ωστόσο, ο Mikkelsen απαίτησε να χρηματοδοτηθεί το ταξίδι με δανέζικα χρήματα. Η κυβέρνησή του συμφώνησε να χρηματοδοτήσει το μισό κόστος και άφησε στο κοινό να συγκεντρώσει το υπόλοιπο. Ο Mikkelsen επέλεξε ένα πλήρωμα έξι ανδρών και ένα μονοκάταρτο, το Αλαμπάμα, και αναχώρησε από την Κοπεγχάγη στις 20 Ιουνίου του 1909.
Αν και οι υποπλοίαρχοι Vilhelm Laub και C.H. Jørgensen, οι ναύτες Hans P. Olsen και George Poulson, και ο ξυλουργός Carl Unger ήταν κατάλληλοι για τη δουλειά, ο μηχανικός αποδείχθηκε ένας ανίκανος αλκοολικός. Καθ' οδόν προς τη Γροιλανδία, το Αλαμπάμα σταμάτησε στην Ισλανδία όπου ο νεαρός μηχανικός Iver Iversen προσφέρθηκε να τον αντικαταστήσει εθελοντικά.
Ωστόσο, ο Mikkelsen απαίτησε να χρηματοδοτηθεί το ταξίδι με δανέζικα χρήματα. Η κυβέρνησή του συμφώνησε να χρηματοδοτήσει το μισό κόστος και άφησε στο κοινό να συγκεντρώσει το υπόλοιπο. Ο Mikkelsen επέλεξε ένα πλήρωμα έξι ανδρών και ένα μονοκάταρτο, το Αλαμπάμα, και αναχώρησε από την Κοπεγχάγη στις 20 Ιουνίου του 1909.
Αν και οι υποπλοίαρχοι Vilhelm Laub και C.H. Jørgensen, οι ναύτες Hans P. Olsen και George Poulson, και ο ξυλουργός Carl Unger ήταν κατάλληλοι για τη δουλειά, ο μηχανικός αποδείχθηκε ένας ανίκανος αλκοολικός. Καθ' οδόν προς τη Γροιλανδία, το Αλαμπάμα σταμάτησε στην Ισλανδία όπου ο νεαρός μηχανικός Iver Iversen προσφέρθηκε να τον αντικαταστήσει εθελοντικά.
Ο Mikkelsen (αριστερά) και ο Iversen (δεξιά) χαιρετίστηκαν ως ήρωες όταν τελικά επέστρεψαν στην Κοπεγχάγη το 1912
Όταν έφτασαν στα Νησιά Φερόε, η αποστολή υπέστη μια αναποδιά. Είχαν σχεδιάσει να πάρουν μαζί τους σκύλους που θα τους επέτρεπαν να διασχίσουν τον πάγο στη Γροιλανδία, αλλά τα ζώα είχαν προσβληθεί και ήταν μολυσμένα από λύσσα. Αν και βρήκαν να αντικαταστήσουν στο νησί Ammassalik, η άφιξή τους στη Γροιλανδία καθυστέρησε μέχρι τα τέλη Αυγούστου.
Στο τέλος του καλοκαιριού, το ξύλινο πλοίο παγιδεύτηκε στον πάγο του νησιού Shannon. Στις 27 Αυγούστου του 1909, ο Mikkelsen αναγκάστηκε να ζητήσει από το πλήρωμά του να εγκατασταθούν στην ξηρά. Δυστυχώς, απείχαν 200 μίλια από την τοποθεσία Danmarkshavn, εκεί όπου, σύμφωνα με πληροφορίες, είχε ξεχειμωνιάσει πριν πεθάνει ο Mylius-Erichsen.
Στις 25 Σεπτεμβρίου, ο Mikkelsen και ο Iversen ξεκίνησαν, ενώ το υπόλοιπο πλήρωμα έμενε πίσω. Όταν βρήκαν πληροφορίες ότι τα υπόλοιπα μέλη του πληρώματος είχαν φτάσει περίπου 500 μίλια πιο βόρεια, επέστρεψαν στο Αλαμπάμα για το χειμώνα, αποφασισμένοι να ξεκινήσουν την επόμενη άνοιξη.
Στο τέλος του καλοκαιριού, το ξύλινο πλοίο παγιδεύτηκε στον πάγο του νησιού Shannon. Στις 27 Αυγούστου του 1909, ο Mikkelsen αναγκάστηκε να ζητήσει από το πλήρωμά του να εγκατασταθούν στην ξηρά. Δυστυχώς, απείχαν 200 μίλια από την τοποθεσία Danmarkshavn, εκεί όπου, σύμφωνα με πληροφορίες, είχε ξεχειμωνιάσει πριν πεθάνει ο Mylius-Erichsen.
Στις 25 Σεπτεμβρίου, ο Mikkelsen και ο Iversen ξεκίνησαν, ενώ το υπόλοιπο πλήρωμα έμενε πίσω. Όταν βρήκαν πληροφορίες ότι τα υπόλοιπα μέλη του πληρώματος είχαν φτάσει περίπου 500 μίλια πιο βόρεια, επέστρεψαν στο Αλαμπάμα για το χειμώνα, αποφασισμένοι να ξεκινήσουν την επόμενη άνοιξη.
Ο Mikkelsen και ο Iversen στον πάγο
Το Alabama το καλοκαίρι του 1909
Όπως αναφέρεται στο βιβλίο "Lost in the Arctic" το 1913, τον Μάρτιο του 1910, ο Mikkelsen και ο Iversen έφυγαν από το πλοίο για άλλη μια φορά. Μέχρι τον Μάιο, είχαν βρει το ημερολόγιο του Mylius-Erichsen και επιβεβαίωσαν ότι το Peary Channel δεν υπήρχε, ωστόσο, οι αγώνες τους μόλις είχε αρχίσει.
Το καλοκαίρι είχε φτάσει και ο πάγος που είχαν διασχίσει με έλκηθρο για να φτάσουν στην τοποθεσία έλιωνε γρήγορα. Χρειάστηκαν οκτώ μήνες για να επιστρέψουν στο πλοίο. Στην πορεία, είχαν καταφύγει στο να φάνε τα σκυλιά τους για να επιβιώσουν και υπέφεραν καθημερινές παραισθήσεις μετά τον θάνατο του τελευταίου σκύλου τους.
Όταν τελικά επέστρεψαν στο πλοίο, διαπίστωσαν ότι είχαν εγκαταλειφθεί από τους συντρόφους τους, οι οποίοι έφυγαν με ένα πλοίο για κυνήγι φώκιας.
Ο Mikkelsen και ο Iversen αναγκάστηκαν να υπομείνουν δύο ακόμη χειμώνες στη Γροιλανδία, επιβιώνοντας με περιορισμένες μερίδες από προηγούμενες αποστολές και αποφεύγοντας τα άγρια αρπακτικά.
Το καλοκαίρι είχε φτάσει και ο πάγος που είχαν διασχίσει με έλκηθρο για να φτάσουν στην τοποθεσία έλιωνε γρήγορα. Χρειάστηκαν οκτώ μήνες για να επιστρέψουν στο πλοίο. Στην πορεία, είχαν καταφύγει στο να φάνε τα σκυλιά τους για να επιβιώσουν και υπέφεραν καθημερινές παραισθήσεις μετά τον θάνατο του τελευταίου σκύλου τους.
Όταν τελικά επέστρεψαν στο πλοίο, διαπίστωσαν ότι είχαν εγκαταλειφθεί από τους συντρόφους τους, οι οποίοι έφυγαν με ένα πλοίο για κυνήγι φώκιας.
Ο Mikkelsen και ο Iversen αναγκάστηκαν να υπομείνουν δύο ακόμη χειμώνες στη Γροιλανδία, επιβιώνοντας με περιορισμένες μερίδες από προηγούμενες αποστολές και αποφεύγοντας τα άγρια αρπακτικά.
Ο Mikkelsen το 1912, λίγο πριν σωθεί μαζί με τον Iversen
Χρησιμοποίησαν τα απομεινάρια στο νησί Shannon, τα οποία όμως αποδείχτηκαν ανεπαρκή για τον μακρύ χειμώνα που ερχόταν. Έτσι, πήραν ξυλεία και σανίδες από τα συντρίμμια του Αλαμπάμα για να κατασκευάσουν μια μικρή καλύβα. Όταν φάνηκε σαν να είχε χαθεί κάθε ελπίδα, στις 19 Ιουλίου 1912, οι δύο άνδρες διασώθηκαν από το νορβηγικό ατμόπλοιο Sjøblimsten.
Χωρίς να αποθαρρυνθεί από την περιπέτειά του, το 1924, ο Δανός εξερευνητής ηγήθηκε μιας αποστολής στην ανατολική Γροιλανδία. Στη συνέχεια, εγκαταστάθηκε σε αυτό που έγινε ένα από τα πιο απομακρυσμένα κατοικημένα μέρη στη Γη, το οποίο στο εξής ήταν γνωστό ως Scoresbysund και, το 1920, δεν είχε περισσότερους από 345 κατοίκους.
Το 1932, οδήγησε μιας ομάδα αποτελούμενη από οκτώ άντρες στην "Δεύτερη Αποστολή της Ανατολικής Γροιλανδίας" για να διευκρινίσει τη γεωλογική περιοχή μεταξύ του ακρωτηρίου Dalton και του Kangerdlugsuak.
Ο Mikkelsen, όπου κι αν πήγαινε, αφηγούνταν τις οδυνηρές περιπέτειές του σε πολλά βιβλία, ένα από τα οποία έχει γίνει πλέον ταινία του Netflix.
Το 1970, στα 90ά γενέθλια του Ejnar Mikkelsen, του αποδόθηκε εθνικός φόρος τιμής από τη δανέζικη κυβέρνηση και, λίγους μήνες αργότερα, την 1η Μαΐου του 1971, πέθανε. Με ένα περιπολικό πλοίο και την οροσειρά της Γροιλανδίας να έχουν πάρει το όνομά του, ο εξερευνητής έγινε το είδος του διάσημου τυχοδιώκτη που ονειρευόταν ως παιδί.
από: ati
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου