"Ο Φίλος Μας"

Σαν σήμερα στις 17 Μαρτίου 1988 έδωσε τέλος στη ζωή του ο Νικόλας Άσιμος.

Θανάση Πολυκανδριώτη - Λευτέρη Χαψιάδη

Ερμηνεία: Στέλιος Καζαντζίδης, 1995

Ο φίλος μας ο Άσημος για τη ζωή διψούσε

Όμως να φύγει απ' αυτή κάτι τον ετραβούσε

Ο φίλος μας είχε καημό και τον εκράταγε κρυφό

Άτυχος ο φίλος μας που έφυγε νωρίς

Ή μήπως ήταν τυχερός και άτυχοι εμείς

Ο φίλος μας είχε καημό μα δεν τον μολογούσε

Και όσο ήταν στη ζωή, ζούσε και δε ζούσε

Ο φίλος μας είχε καημό και τον εκράταγε κρυφό

Τo τραγούδι «Ο φίλος μας» είναι γραμμένο για τον ξεχωριστό και «κοινωνικά ανυπότακτο» τραγουδοποιό Νικόλα Άσιμο, ο οποίος έδωσε τέλος στη ζωή του στις 17 Μαρτίου του 1988, μέσα στο ψιλικατζίδικο που διατηρούσε στην οδό Καλλιδρομίου, στην Αθήνα.

Ο Νικόλας Άσιμος (Ασημόπουλος), γεννήθηκε στις 20 Αυγούστου του 1949 στην Κοζάνη, όπου και μεγάλωσε. Από πολύ μικρός ασχολήθηκε με τον αθλητισμό, με εξαιρετικές μάλιστα επιδόσεις. Τελειώνοντας το Γυμνάσιο, στα 18 του, πήγε στη Θεσσαλονίκη για να σπουδάσει στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου.



Μέχρι τότε δεν είχε σχέση με τη μουσική, όμως έγραφε στιχάκια από την Α' Γυμνασίου. Στη Θεσσαλονίκη ασχολήθηκε με το θέατρο, ιδρύοντας μάλιστα ένα φοιτητικό θεατρικό εργαστήρι. Εκείνα τα χρόνια αγόρασε μια κιθάρα και σε μικρό χρονικό διάστημα, αυτοδίδακτος μουσικός, έγραψε τα πρώτα του ολοκληρωμένα τραγούδια. Στα τέλη της δεκαετίας του '60, άρχισε να εμφανίζεται σε μπουάτ της Θεσσαλονίκης, όμως οι στίχοι των τραγουδιών του προκάλεσαν τη λογοκρισία της Χούντας, με αποτέλεσμα να συλληφθεί και να κρατηθεί στην Ασφάλεια.

Ο Νικόλας Άσιμος κατέβηκε το 1973 στην Αθήνα, όπου και εμφανίστηκε σε μπουάτ της Πλάκας, συνεργαζόμενος με τον Θανάση Γκαϊφίλια, τον Γιάννη Ζουγανέλη, τον Σάκη Μπουλά, τον Γιώργο Ζωγράφο, τον Πάνο Τζαβέλα και άλλους. Το 1975 κυκλοφόρησε το πρώτο του δισκάκι 45 στροφών, ενώ παράλληλα άρχισε την έκδοση παράνομων κασετών. Έγραφε τα τραγούδια του σε κασέτες και τις πουλούσε μόνος του η μέσω φίλων στο Πολυτεχνείο, τα Εξάρχεια και το Μοναστηράκι, ενώ με την κιθάρα του έστηνε υπαίθριες αυτοσχέδιες παραστάσεις.

Ο Άσιμος σε όλα τα χρόνια του στην Αθήνα κατοικούσε στα Εξάρχεια. Το 1976, από τη σχέση του με τη Λίλιαν Χαρίτακη απέκτησε ένα κοριτσάκι Στα χρόνια που ακολούθησαν έγραψε αρκετά τραγούδια, που τα περισσότερα από αυτά τα τραγούδησε ο ίδιος με τον δικό του χαρακτηριστικό τρόπο, ενώ άλλα είπαν κυρίως ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και η Χαρούλα Αλεξίου. Μερικά από αυτά είναι τα ακόλουθα: «Αγαπάω κι αδιαφορώ», «Θα 'ρθω να σε βρω», «Το παπάκι», Βαρέθηκα», «Ο μπαγάσας», «Πάλι στην ξεφτίλα», «ο σάλιαγκας κι ο μάλιαγκας», «Δεν αποκαρδιώθηκα» και άλλα. Συνολικά 118 τραγούδια του υπάρχουν στη δισκογραφία. Τα περισσότερα από αυτά, καθώς δεν τα έπαιρναν οι εταιρίες, συνέχιζε να τα βγάζει σε κασέτες, τις οποίες διακινούσε ο ίδιος με την αρίθμηση «Παράνομη Κασέτα Νο 000001» κ.ό.κ.

Ο Άσιμος στα τραγούδια του είναι αντίθετος σε όλους και σε όλα. Είναι τραγούδια γραμμένα ενάντια στο στημένο κοινωνικό παιχνίδι και στο όποιο κατεστημένο, καλλιτεχνικό, στρατιωτικό, θρησκευτικό ή πολιτικό. Ο Άσιμος αντιστάθηκε, και θέλησε να ζήσει ελεύθερος.

Τον τελευταίο χρόνο της ζωής του σκεφτόταν σοβαρά την αυτοκτονία και το 'λεγε στους φίλους του, οι οποίοι στην πραγματικότητα δεν τον πίστευαν και του 'λεγαν: «Εσύ, ο μαχητής της ζωής;» «Επειδή είμαι μαχητής θα πεθάνω όρθιος» απαντούσε. Οι δυο πρώτες φορές που επιχείρησε να δώσει τέλος στη ζωή του ήταν αποτυχημένες. Στην πρώτη απόπειρα να κρεμαστεί έσπασε το σκοινί, ενώ στη δεύτερη έσπασε η καρέκλα. Την τρίτη πέτυχε αυτό που ήθελε. Κρεμάστηκε μέσα στο ψιλικατζίδικο που διατηρούσε στην οδό Καλλιδρομίου, αφήνοντας ένα γράμμα στον ιδιοκτήτη του μαγαζιού. «Συγνώμη ρε Νίκο, που δε σου άδειασα νωρίτερα τη γωνιά, αλλά και ο θάνατος δεν με ήθελε».

από το βιβλίο του Ηρακλή Ευστρατιάδη "μία Ιστορία...ένα Τραγούδι...", εκδόσεις Μιχάλης Τουμπής ΑΕ, Αθήνα 2007