Οι γάτες και τα σκυλιά του τσίρκου του καθηγητή Λεωνίδα Αρνιώτη έκλειναν κάθε παράσταση με μια παρέλαση, με επικεφαλής έναν γερμανικό μολοσσό
Το πρωί της Κυριακής 18 Ιουνίου του 1899, ο Charles Randolph, ο θυρωρός του Koster & Bial’s Music Hall στην 135 West 34th Street, παρατήρησε να βγαίνουν φλόγες από τη σκηνή του θεάτρου στον κήπο της ταράτσας. Ο Randolph και μερικοί άλλοι άντρες, που ετοίμαζαν το θέατρο για μια παράσταση εκείνο το βράδυ, άρπαξαν μια μάνικα και προσπάθησαν να σβήσουν τις φλόγες. Παρόλο που η μάνικα συνδεόταν με δύο μεγάλες δεξαμενές νερού, το νερό δεν έφτασε. Σύντομα, η φωτιά ήταν εκτός ελέγχου.
Ο Randolph έτρεξε στο δρόμο και σήμανε τον συναγερμό για φωτιά. Η Engine Company No. 1 στην West 29th Street ήταν η πρώτη που ανταποκρίθηκε, ακολουθούμενη από πολλές άλλες εταιρείες που απάντησαν στον δεύτερο και τρίτο συναγερμό για την πυρκαγιά στο Koster & Bial’s.
Ο διευθυντής Alfred E. Aarons, που έμενε μόλις τρεις πόρτες από το Koster & Bial’s Music Hall, ανταποκρίθηκε αμέσως στο περιστατικό. Η πρώτη του ανησυχία ήταν τα περίπου 25 σκυλιά και οι 13 γάτες που ανήκαν στον Λεωνίδα Αρνιώτη. Εκείνο το βράδυ, τα ζώα θα έδιναν τη δημοφιλή παράστασή τους στον κήπο του τελευταίου ορόφου.
Σύμφωνα με τους New York Times, τα ζώα ήταν κλειδωμένα σε κλουβιά τα οποία ήταν κοντά στο πίσω μέρος της σκηνής στην κεντρική αίθουσα του κτιρίου. Ο Aarons άνοιξε ένα κλουβί στο οποίο υπήρχαν δύο γερμανικοί μολοσσοί. Τα σκυλιά πήδηξαν έξω και τον έριξαν κάτω. Στη συνέχεια, άνοιξε και τα υπόλοιπα κλουβιά και, σύντομα, τα σκυλιά έτρεχαν παντού σε όλο το θέατρο. Απεναντίας, οι γάτες αρνήθηκαν να βγουν από τα κλουβιά τους (τι παράξενο...).
Μέσα σε λίγα λεπτά, εμφανίστηκε ο εκπαιδευτής των ζώων και σφύριξε με τη σφυρίχτρα του. Αμέσως, όλες οι γάτες και τα σκυλιά πήγαν σ' αυτόν, επιτρέποντάς του να τα οδηγήσει με ασφάλεια στο δρόμο. Μέσα στο χάος και τον πανικό, δε χάθηκε ούτε ένα ζώο.
Πρωτοσέλιδο των New York Times της 19ης Ιουνίου του 1899
Από την άλλη, η New York Tribune ανέφερε ότι τα κλουβιά ήταν στον κήπο στην ταράτσα του θεάτρου, κοντά στην εστία της φωτιάς. Το άρθρο ανέφερε ότι τα ζώα έτρεχαν ελεύθερα και ότι τα σκυλιά δάγκωναν τους πυροσβέστες. Οι πυροσβέστες έστρεξαν τις μάνικές του προς τα σκυλιά ώστε να τα καταστείλουν, ενώ οι γάτες αναρριχήθηκαν σε έναν ψηλό τοίχο για να βρουν καταφύγιο.
Οι μετέπειτα ειδήσεις παρέχουν μια πολύ πιο διασκεδαστική εικόνα, αλλά επειδή οι δύο εφημερίδες ανέφεραν το γεγονός τόσο διαφορετικά, δεν ξέρουμε ποια ιστορία είναι η αληθινή. Όπως και να έχει, όλα τα ζώα σώθηκαν.
Όσο για την φωτιά, οι πυροσβέστες μπόρεσαν να ρίξουν τέσσερις μάνικες στη σκηνή και να σβήσουν τις φλόγες. Η φωτιά δε διαπέρασε την οροφή, οπότε δεν υπήρξε καμία ζημιά στο εσωτερικό του θεάτρου. Οι εργάτες πέρασαν όλη την ημέρα κάνοντας επισκευές και κατασκευάζοντας μια νέα, προσωρινή σκηνή, έτσι ώστε το "μεγάλο τσίρκο των σκύλων και των γάτων" να δώσει την παράσταση που είχε προγραμματιστεί εκείνο το βράδυ.
Το Μεγάλο Τσίρκο των Σκύλων και των Γατών του Λεωνίδα Αρνιώτη
Οι παραστάσεις δίνονταν στον κήπο της ταράτσας του Koster and Bial’s Music Hall, το οποίο άνοιξε στις 28 Αυγούστου του 1893. Κάποια στιγμή, εννιά γάτες ξέφυγαν και χάθηκαν μέσα στο θέατρο ενώ κυνηγούσαν ποντίκια.
Τα ζώα ανήκαν στον καθηγητή Λεωνίδα Αρνιώτη (1862-1939), έναν Έλληνα διασκεδαστή και πρώην εκπαιδευτή αλόγων, ο οποίος έδινε παραστάσεις με τα ζώα του στην Βόρεια Αμερική τα τελευταία δυο χρόνια. Ο Αρνιώτης είχε φτάσει στη Νέα Υόρκη στις 22 Μαρτίου του 1897. Σχεδόν αμέσως, ο επιχειρηματίας κυρίευσε την πόλη, αλλά και άλλες αμερικάνικες πόλεις, με τα ταλαντούχα ζώα του.
Ο Αρνιώτης είχε ένα διεθνές τετράποδο θίασο που περιελάμβανε περίπου δώδεκα σκυλιά, μεταξύ των οποίων ένας Γερμανικός Μολοσσός, ο οποίος ήταν φύλακας και παρουσιαστής του τσίρκο, ένα κυνηγόσκυλο Σιβηρίας, ένα κανίς, ένα σκύλο του Αγίου Βερνάρδου, έναν σκύλος της Νέας Γης και ένα άτριχο, μικρό σκυλί από Μεξικό.
Παρόλο που είχε παραδεχτεί ότι θα προτιμούσε να εκπαιδεύσει 20 σκυλιά παρά μια και μόνο γάτα, είχε περίπου δώδεκα γάτες, συμπεριλαμβανομένου ενός "αιλουροειδή αεροναύτη" που έπεφτε στη σκηνή με αλεξίπτωτο. Σύμφωνα με τον ίδιο, όλα τα ζώα ζούσαν σε καλάθια και κούρνιαζαν "μαζί "με εγκάρδια αδερφοσύνη".
Ανάμεσα στα σκυλιά του Λεωνίδα Αρνιώτη υπήρχε ένας γερμανικός μολοσσός και πολλά άλλα σκυλιά και γάτες. Στην εικόνα, ο μολοσσός "συλλαμβάνει" τον Cerberus κατά τη διάρκεια μιας παράστασης
Ο Αρνιώτης έλεγε ότι τάιζε τα ζώα του κάθε μέρα στις 4 π.μ. -στις γάτες όχι μόνο έδινε το καλύτερο κρέας και γάλα και σούπα, αλλά, μερικές φορές, τους επέτρεπε να ψάχνουν και για ποντίκια στα θέατρα. Δεν πίστευε στη χρήση της πείνας ως μέθοδο εκπαίδευσης, επειδή πίστευε ότι συνεργάζονταν καλύτερα αν τα ζώα είχαν γεμάτη κοιλιά ("νηστικό αρκούδι δεν χορεύει"...). "Σπάνια" χτυπούσε τα σκύβει του με μαστίγιο, αλλά "δεν τολμούσε να τιμωρήσει τις γάτες καθόλου". Όπως έλεγε, "Πιστεύω ότι αν χτυπήσω μια από αυτές, δε θα παίξουν ποτέ ξανά".
Ένα από τα αγαπημένα νούμερα ήταν όταν τα σκυλιά υποδυόταν τα άλογα και οι γάτες τους αναβάτες. Τα σκυλιά έτρεχαν γύρω από ένα δακτύλιο και όταν περνούσαν κάτω από δύο σκαμνιά, μια γάτα πηδούσε πάνω στην πλάτη του. Ο ίδιος εξήγησε ότι επειδή οι γάτες χρησιμοποιούσαν τα νύχια τους όταν προσγειωνόταν πάνω στα σκυλιά, χρειάστηκε μήνες για να τους μάθει να προσγειώνονται με την πίεση των ποδιών τους αντί για τα νύχια τους.
Ο Cerberus και η Mimisse, τα αστέρια του τσίρκου
Η Mimisse έκλεβε την παράσταση με το αλεξίπτωτό της
Μια άλλη αγαπημένη παράσταση ήταν μια παριζιάνικη γάτα, ονόματι Mimisse, η οποία έπεφτε από την αψίδα του προσκηνίου με αλεξίπτωτο. Σύμφωνα με μια είδηση, η γάτα εκπαιδεύτηκε ώστε να ανεβαίνει ένα σχοινί μέχρι την κορυφή της σκηνής, να βγαίνει σε μια πλατφόρμα όπου βρισκόταν το αλεξίπτωτο, να μπαίνει στο καλάθι που είχε το αλεξίπτωτο και "κοιτώντας εντελώς αδιάφορα το κοινό από κάτω της", τραβούσε ένα σχοινί και έπλεε "μαγευτικά προς τη σκηνή".
Όταν η Mimisse (γνωστή και ως Pippina) έφτανε στη σκηνή, έβρισκε τον σύντροφό της, ένα μαύρο σπανιέλ, τον Cerberus, ο οποίος φορούσε το καλύτερο ρούχο του. Οι δύο τους έπαιζαν ένα σύντομο κωμικό σκετς.
Ο Αρνιώτης απέκτησε την Mimisse ενώ σπούδαζε στο Παρίσι. Μια μέρα, στεκόταν σε μια γέφυρα στον Σηκουάνα όταν είδε κάποιον να πετάει μια γάτα στο ποτάμι. Ο Αρνιώτης έκανε νόημα στον Cerberus (τον πρώτο σκύλο που εκπαίδευσε), ο οποίος πήδηξε στο ποτάμι και άρπαξε την γάτα από τον αυχένα. Αυτή δεν ήταν η πρώτη διάσωση του Cerberus. Κάποτε, πήδηξε σε ένα ποτάμι για να σώσει ένα παιδί και μετά εκπαιδεύτηκε να βουτάει για το πορτοφόλι του Αρνιώτη, όταν εκείνος το έριχνε σε μια δεξαμενή νερού από ύψος 4,5 μέτρων.
Τα δύο ζώα έγιναν αχώριστα και πραγματοποίησαν πολλά κόλπα μαζί, αν και ο Αρνιώτης είπε ότι χρειάστηκε τρία χρόνια για να εκπαιδεύσει τη γάτα χρησιμοποιώντας κολακεία και πολύ χάδι. Για το τέχνασμα του αλεξίπτωτου, πρώτα δίδαξε στην Mimesse πώς να μπαίνει στο καλάθι που κρατούσε ο Μολοσσός στο στόμα του, και ο οποίος στη συνέχεια άφηνε το αλεξίπτωτο κάτω πολύ αργά ώστε η γάτα να είναι άνετη με μεγαλύτερες ταχύτητες. Σύμφωνα με πληροφορίες, είχε ακόμη μια γερμανική γάτα, την Marguerite, που μπορούσε να κάνει το κόλπο. Ίσως ήταν η αντικαταστάτρια.
Δεν είναι σίγουρο πότε σταμάτησε ο Αρνιώτης το σόου του. Ίσως κάπου στα 1900, όταν εμφανίστηκε στις εφημερίδες η τελευταία διαφήμιση για το τσίρκο του στο London Hippodrome. Σύμφωνα με το American Hellenic Institute, ο Λεωνίδας Αρνιώτης πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στο Λονδίνο, όπου ήταν ιδιοκτήτης ενός βιβλιοπωλείο και μιας καφετέρια στην St Giles High Street.
Ο Λεωνίδας Αρνιώτης με τους σκύλους και τις γάτες του
Ο Αρνιώτης και η αεροπορία στην Ελλάδα
Η εμφάνιση του αεροπλάνου στην Ελλάδα οφείλεται αρχικά στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Πρωτεργάτης ήταν ο θεατρικός επιχειρηματίας Λεωνίδας Αρνιώτης, ο οποίος μετέβη ιδία πρωτοβουλία στη Γαλλία, όπου απέκτησε γνώσεις χειριστή αεροπλάνων, αλλά και μηχανικού. Μετά την αποφοίτησή του, την άνοιξη του 1908, επέστρεψε στην Ελλάδα, μεταφέροντας σε κιβώτια το αεροπλάνο του, ένα Blériot 30 ίππων. Το 1908 έκανε δύο δημόσιες ανεπιτυχείς προσπάθειες απογείωσης του αεροπλάνου του, με μοναδικό αποτέλεσμα τελικά, την καταστροφή του αεροσκάφους.
Γεμάτος ενθουσιασμό και αυτοπεποίθηση, το συναρμολόγησε μόνος του σε αγρόκτημα του Τατοΐου. Ο τολμηρός και πρωτοπόρος στα αεροπορικά πράγματα της πατρίδας μας Αρνιώτης, αν και επιχείρησε να ολοκληρώσει την πτήση του μπροστά σε πολυπληθές κοινό, δεν τα κατάφερε. Το αεροπλάνο του μετά την απογείωση έπεφτε στο έδαφος, ίσως διότι ο κινητήρας του δε διέθετε την απαιτούμενη ισχύ. Πάντως, ο Αρνιώτης κατεγράφη ως ο πρώτος Έλληνας αεροπόρος, αυτός που έγραψε το πρώτο γράμμα και την πρώτη λέξη στο βιβλίο της ελληνικής αεροπορικής ιστορίας.
Το "θαλασσοπλάνον" Αρνιώτη
Στις 6 Δεκεμβρίου 1910, εκατοντάδες Αθηναίοι κατέβηκαν στο Φάληρο για να απολαύσουν το "θαλασσοπλάνον" ενός περίφημου τύπου του θεάματος, του Λεωνίδα Αρνιώτη. Επρόκειτο για ελληνικότατη προσπάθεια δημιουργίας υδροπλάνου, το οποίο μάλιστα κατόρθωσε να παραμείνει και να κινηθεί στην επιφάνεια της θαλάσσης για έξι ολόκληρα λεπτά. Η επίδειξη έγινε κοντά στο "Ακταίον", το πολυτελές και κοσμικό ξενοδοχείο του Φαλήρου, παρουσία μάλιστα εκπροσώπων της Κυβέρνησης! Εννοείται πως οι θεατές κατέβαλαν και το ανάλογο εισιτήριο "διά να ίδουν τον Αρνιώτη θαλασσοδρομούντα".
Ο αθεόφοβος εκείνος τύπος, δύο χρόνια αργότερα (1912), καλούσε τον κόσμο να δει την προσγείωση δύο αεροπλάνων στην περιοχή του Γουδή. Το θέαμα έσπευσε να δει και ο Πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος με τον εύελπι γιο του. Τα αεροπλάνα όμως δεν προσγειώθηκαν ποτέ και έκπληκτος ο Πρωθυπουργός πληροφορείτο ότι ο Αρνιώτης είχε τοποθετήσει στη γέφυρα προς του Γουδή υπάλληλο που εισέπραττε εισιτήριο. Έφυγε λοιπόν δυσαρεστημένος δίνοντας εντολή να επιστραφούν τα χρήματα.
Πάντως, ο Αρνιώτης έβαλε τη σφραγίδα του στα δημόσια θεάματα, δημιουργώντας (1904) τον περίφημο "Κήπο του Αρνιώτου" στην οδό Ακαδημίας, εκεί όπου σήμερα βρίσκεται η Λυρική Σκηνή. Προσέφερε λαϊκά θεάματα, όπως "θίασοι ποικιλιών", "Καραγκιόζης", αλλά και θίασος με εκπαιδευμένα σκυλιά που έκαναν εντυπωσιακά νούμερα.
πηγές: hatchingcatnyc.com, haf.gr, in.gr, mikros-romios.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου