Δείτε το φωτογραφικό ταξίδι ενός νεαρού Έλληνα φωτορεπόρτερ στις γειτονιές του κόσμου με λεωφορείο της γραμμής.
Δείτε ακόμη:
Με ωτοστόπ από τη Νορβηγία μέχρι το Λίβανο
"Η μάχη που δεν επιλέξαμε": Συλλαμβάνοντας τη μάχη της συζύγου μου με τον καρκίνου του μαστού
"Δεν είναι τίποτα να πεθαίνεις, αλλά είναι τρομακτικό να μη ζεις". Αυτά είναι τα λόγια του νεαρού φωτογράφου που κατάφερε να νικήσει τον καρκίνο και αποφάσισε να γυρίσει τον κόσμο με τη φωτογραφική του μηχανή ανά χείρας.
Το 2002, στα 14 χρόνια του, διαγνώσθηκε με καρκίνο. Σήμερα, απολύτως υγιής πλέον, ο Στέλιος Παπαρδέλας (μετά από ένα ταξίδι αυτογνωσίας μέσα του) γυρίζει τον κόσμο με λεωφορεία της γραμμής και με τη φωτογραφική του μηχανή.
Ο Στέλιος Παπαρδέλας βραβεύτηκε πρόσφατα, μαζί με άλλους νέους ανθρώπους από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, κ. Κάρολο Παπούλια, για τη μάχη που έδωσαν -αλλά και κέρδισαν- με τον καρκίνο και δη στην πιο τρυφερή τους ηλικία.
Στην εκδήλωση ο Στέλιος Παπαρδέλας ανέφερε ότι η επέτειος της ΕΛΠΙΔΑΣ είναι πλέον και δική του επέτειος, καθώς στις 16/10/2002 είχε διαγνωστεί με καρκίνο. "Ήταν άραγε μια ευκαιρία να βρω δεύτερη οικογένεια;" διερωτήθηκε, για να προσθέσει ότι στέλνει με την παρουσία του ένα ηχηρό μήνυμα σε όλα τα παιδιά που νοσηλεύονται: "η αρρώστια περνάει, τα καλύτερα έρχονται, αυτό να σκέφτεστε".
Στις 16 Δεκεμβρίου παρουσιάζει στην γκαλερί Blank της Αθήνας την πρώτη του προσωπική φωτογραφική έκθεση.
Η Ειρήνη Μακεδώνα - Παγκοπούλου λέει πως η έκθεση αυτή περιέχει φωτογραφίες του Στέλιου Παπαρδέλα από25 χώρες, ταξιδεύοντας 25.000 χιλιόμετρα στα 25 του χρόνια. Η ίδια, υπογραμμίζει μεταξύ άλλων:
"Ο φωτογράφος ξεκινά στα 23 του ένα αδιάκοπο ταξίδι με λεωφορείο σε χώρες κατά συντριπτική πλειοψηφία μη δυτικές, έχοντας έναν εσωτερικό πολύ ξεκάθαρο στόχο. Να "σταματήσει" το χρόνο στις στιγμές εκείνες που αποκαλύπτουν, ότι οι ίδιες οι αντιθέσεις και οι ιδιαιτερότητες του κάθε τόπου και της εκάστοτε κουλτούρας σε συνδυασμό με το συναισθηματικό ένστικτο επιβίωσης, δημιουργούν ένα μοναδικό αντίβαρο το οποίο "αναγκάζει"̎ τον άνθρωπο να εκφράζει με κάθε τρόπο χαρά, αυθορμητισμό, αισιοδοξία αλλά και ηρεμία, ακόμα και αν οι συνθήκες γύρω του φαντάζουν κάτι περισσότερο από απάνθρωπες".
"Δεν έχω λόγια να περιγράψω τη ζεστασιά των ανθρώπων, το γέλιο τους, το κόκκινο και το πορτοκαλί της Αφρικής. Ένα θα σας πω: Όταν ήρθε η ώρα να φύγω ήμουν πάνω σε ένα μηχανάκι-ταξί (Boda Boda) με ένα βαρύ backpack στην πλάτη που με τραβούσε πίσω διασχίζοντας 40 χιλιόμετρα για να φτάσω στο αεροδρόμιο. Έκλαιγα σα να άφηνα το σπίτι και την οικογένεια μου για πάντα. Τα ίδια συναισθήματα όπου και να πήγα. Το ίδιο δέσιμο, ο ίδιος ενθουσιασμός για όλες τις χώρες, και τις 27, που έχω ταξιδέψει μέχρι σήμερα".
Ο ίδιος λέει για τα ταξίδια του:
"Το πρώτο μου ταξίδι, εκτός Ευρώπης, ήταν στην Ουγκάντα. Ένας νέος, "σκονισμένος" κόσμος ανοιγόταν μπροστά μου. Κάθε δέκα μέτρα σταματούσα και κοίταζα εκστασιασμένος. Κάθισα δύο ολόκληρους μήνες στη χώρα, βιώνοντας μοναδικές εμπειρίες.
Μετά από εκείνο το ταξίδι μού άνοιξε την όρεξη για ακόμα περισσότερες περιπέτειες. Έκανα το γύρο της Λατινικής Αμερικής, διασχίζοντας τη Βραζιλία, την Αργεντινή, τη Χιλή, το Περού, τη Βολιβία, την Κολομβία… Μετά πήρε σειρά η Ασία: επί μήνες τριγύριζα στο Λάος, την Καμπότζη, το Βιετνάμ, την Ταΐλάνδη… Κάθε χιλιόμετρο και μια νέα εικόνα, μια νέα εμπειρία. Και πάνω απ' όλα ένα νέο "μάθημα ζωής".
Με μια με μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι, ο νεαρός Έλληνας φωτογράφος έχει κάνει τον κόσμο μια γειτονιά, πραγματοποιώντας ταξιδιωτική φωτογράφιση και φωτογραφία του δρόμου (street photography) για λογαριασμό ανεξάρτητων πρακτορείων.
"Οι δυσκολίες είναι πολλές αλλά δεν θα το άλλαζα ποτέ. Μέσα από δύσκολες καταστάσεις έρχονται υπέροχες εμπειρίες και κατά συνέπεια φωτογραφίες" λέει και συμπληρώνει:
"Όταν βρίσκομαι πλέον σε ένα λεωφορείο μπαίνω αυτόματα σε ένα πανέμορφο κόσμο σκέψεων, με μονή επαφή με το περιβάλλον την θέα από το παράθυρο. Νομίζω ότι είναι ο τρόπος που βρήκα για να διαλογίζομαι".
Για εκείνο το πρώτο, το καθοριστικό, ταξίδι στην Αφρική λέει ο φωτογράφος:
"Δεν έχω λόγια να περιγράψω τη ζεστασιά των ανθρώπων, το γέλιο τους, το κόκκινο και το πορτοκαλί της Αφρικής. Ένα θα σας πω: Όταν ήρθε η ώρα να φύγω ήμουν πάνω σε ένα μηχανάκι-ταξί (Boda Boda) με ένα βαρύ backpack στην πλάτη που με τραβούσε πίσω διασχίζοντας 40 χιλιόμετρα για να φτάσω στο αεροδρόμιο.
Έκλαιγα σαν να άφηνα το σπίτι και την οικογένεια μου για πάντα. Τα ίδια συναισθήματα όπου και να πήγα. Το ίδιο δέσιμο, ο ίδιος ενθουσιασμός για όλες τις χώρες, και τις 27, που έχω ταξιδέψει μέχρι σήμερα".
Δείτε τη δουλειά του εδώ
πηγή: news247.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου