Προσωπικότητες που ήταν φανατικοί κατά των εμβολίων

Γελοιογραφία του 1802 του Τζέιμς Γκίλρεϊ που απεικόνιζε τις προβλέψεις των αντιεμβολιαστών για τις επιπτώσεις του εμβολίου κατά της ευλογιάς 

 

Συχνά, η αρχή του κινήματος κατά των εμβολίων χρονολογείται στα τέλη της δεκαετίας του 1990, όταν ένα έγγραφο το οποίο, πλέον έχει ανακληθεί, βασίστηκε σε παραποιημένα δεδομένα και συνέδεσε ψευδώς το εμβόλιο MMR με τον αυτισμό. Η τάση όμως κατά των εμβολίων είναι πολύ παλαιότερη από αυτό. Στην πραγματικότητα, είναι τόσο παλιά όσο και τα ίδια τα εμβόλια.

 

 

 

Πολλές κοινότητες έχουν σοβαρότατους λόγους να είναι προσεκτικές με τις κυβερνητικές ιατρικές εντολές. Για παράδειγμα, η μελέτη Tuskegee για την σύφιλη και τα προγράμματα αναγκαστικής στείρωσης είναι μόνο δύο από τις πολλές σκοτεινές στιγμές της ιατρικής, οι οποίες όμως δεν μπορούν να συγκριθούν με την αντίθεση μερικών στα ασφαλή και αποτελεσματικά εμβόλια.

 

Ουίλιαμ Ντάγκλας

Στις αρχές του 1700, ο Ντάγκλας (William Douglass) ήταν ο μόνος γιατρός στην Βοστόνη με πραγματικό πτυχίο ιατρικής. Αυτός είναι πιθανώς ο λόγος που ένιωθε τόσο σίγουρος και χλεύαζε μια νέα μέθοδο πρόληψης της ευλογιάς που εισήγαγαν ο Cotton Mather, ο πουριτανός λειτουργός που σήμερα είναι γνωστός περισσότερο λόγω των δικών των μαγισσών του Σάλεμ, ο Onesimus, ένας σκλάβος Αφρικανός, και ο Zabdiel Boylston, ένας φαρμακοποιός και χειρουργός χωρίς πτυχίο ιατρικής. Ο Onesimus είχε δείξει στους άλλους δύο μια πρακτική που εφάρμοζαν στην πατρίδα του, κατά την οποία, εξέθεταν τα παιδιά σκοπίμως σε μικρές περιπτώσεις ευλογιάς, βάζοντας πύον από ένα μολυσμένο άτομο σε μια γρατσουνιά στα χέρια τους. Τα παιδιά αρρώσταιναν ήπια, αλλά συνήθως ανάρρωναν και είχαν ανοσία από τη θανατηφόρα μάστιγα. Το 1721, όταν μια επιδημία ευλογιάς έπληξε την Βοστόνη, ο Mather και ο Boylston εντυπωσιάστηκαν τόσο πολύ με την ιδέα που αποφάσισαν να την δοκιμάσουν.
Ο Ντάγκλας εντυπωσιάστηκε λιγότερο. Έγραψε μια σειρά άρθρων σε εφημερίδες και φυλλάδια, αποκαλώντας τον Mather "εύπιστο ματαιόδοξο ιεροκήρυκα", τον Boylston "αγράμματο" και "επικίνδυνη μαριονέτα", ενώ απαξίωσε να ασχοληθεί με τον Onesimus.
Ο Ντάγκλας δεν ήταν ο μόνος που ήταν κατά των εμβολίων στην πόλη. Ο Τζέιμς Φραγκλίνος και ο πιο γνωστός, μικρότερος αδερφός του Βενιαμίν, εξέδωσαν άρθρα και ποιήματα που σατίριζε την ιατρική πρόοδο.

Όμως, παρ' όλες τις διαμαρτυρίες, στο τέλος κέρδισαν οι Onesimus, Mather και Boylston. Μια δεκαετία αργότερα, όταν η επόμενη επιδημία ευλογιάς έπληξε την Βοστόνη, ο Ντάγκλας είχε μεταμορφωθεί από αντιεμβολιαστής σε θιασώτης του εμβολιασμού και πρόσφερε την πρακτική στους ασθενείς του.

Αυτή η αλλαγή συνέβη όταν ο Boylston δημοσίευσε λεπτομερή δεδομένα και ποσοστά θνησιμότητας που απέδειξαν ότι η νέα μέθοδος ήταν πολύ πιο ασφαλής από το να κολλήσει την ασθένεια με φυσικό τρόπο. Η υπόθεση αποδείχθηκε ότι ήταν η πρώτη σημαντική -επιτυχής- χρήση ιατρικών στατιστικών στην ιστορία.

 

Benjamin Moseley

Ο Moseley ήταν ένας πλούσιος, καλά μορφωμένος και πολύ γνωστός γιατρός στη Γεωργιανή Αγγλία, περισσότερο γνωστός για τις έρευνές του σε νέα καταναλωτικά προϊόντα όπως ο καφές και η ζάχαρη. Πρότεινε ότι ο καφές θεράπευε τους πονοκεφάλους, τον βήχα, το άσθμα, την ουρική αρθρίτιδα και τις πέτρες στα νεφρά και ήταν ένα εξαιρετικό αντίδοτο για τον εθισμό στο όπιο, ενώ η ιδέα ότι η ζάχαρη προκαλεί τερηδόνα ήταν μια "μια ιστορία για να τρομάζουν τα παιδιά". Η αντίληψή του για τους εμβολιασμούς δεν ήταν καλύτερη.
Το 1796, ο Έντουαρντ Τζέννερ (Edward Jenner) είχε υιοθετήσει την ιδέα του Onesimus και τη βελτίωσε, δείχνοντας ότι, χρησιμοποιώντας πύον από την ευλογιά των αγελάδων αντί για την πραγματική ευλογιά, οι ασθενείς είχαν την ίδια ανοσία όπως πριν, αλλά πλέον χωρίς τον κίνδυνο να κολλήσουν την πολύ σοβαρή ασθένεια ή να τη μεταδώσουν στους υπόλοιπους. Αυτή η νέα μέθοδος, που ονομάστηκε "vaccination" (εμβολιασμός) από τη λατινική λέξη για την αγελάδα "vacca", έπιασε γρήγορα.
Φυσικά, κάθε νέα ανακάλυψη έχει τους επικριτές της και ο Moseley ήταν από τους μεγαλύτερους. Έδωσε στον εμβολιασμό δικά του ονόματα, όπως "μανία της αγελάδας", "κοπριά αγελάδας", ακόμη και "σύφιλη των βοοειδών", χωρίς επιτυχία. Δημοσίευσε αναφορές για τις υποτιθέμενες αρνητικές παρενέργειες του εμβολιασμού και, σύμφωνα με τον ίδιο, τα εμβόλια περιελάμβαναν κοκκύτη και παραφροσύνη. Ανέφερε υποτιθέμενες μελέτες περιπτώσεων όπου το πρόσωπο μιας γυναίκας "άρχισε να μοιάζει με αυτό ενός βοδιού", ένα νεαρό αγόρι έβγαζε τρίχες αγελάδας σε όλο του το σώμα και ότι οι μακροπρόθεσμες συνέπειες του εμβολιασμού μπορεί να είναι ακόμη χειρότερες, καθώς, λόγω του εμβολίου, οι γυναίκες θα θέλουν να κάνουν σεξ με αγελάδες.

Ήταν από τους πρώτους που ανέφεραν ότι τα εμβόλια περιέχουν κάτι αφύσικο, βρώμικο ή τοξικό που μπορεί να μολύνει το υγιές σώμα μας.

Ferdinand Smyth Stuart
Ο Στιούαρτ ήταν δισέγγονος του βασιλιά Καρόλου Β' και αυτοαποκαλούνταν γιατρός, αν και πιθανότατα δεν είχε πτυχίο ιατρικής. Ήταν από τους πιο φανατικούς υποστηρικτές του Moseley και, αναφερόμενος στην θεωρεία του Moseley για τις "ξαναμμένες γυναίκες", δημοσίευσε μια ιστορία ενός νεαρού αγοριού που άλλαξε συμπεριφορά μετά τον εμβολιασμό του, "Η παλαιότερη φυσιολογική του διάθεση άλλαξε εντελώς σε βάναυση, έτρεχε στα τέσσερα και ούρλιαζε σαν θηρίο, μουγκανίζοντας σαν αγελάδα και χτυπιόταν σαν ταύρος".
Αυτό το φυλλάδιο -με τίτλο "£30,000 for the cow-pox!!! An address to the British Parliament, on vaccination (of the greatest importance to mankind)" [30.000 λίρες για την ευλογιά. Θέτοντας επί τάπητος στο βρετανικό κοινοβούλιο, σχετικά με τον εμβολιασμό (μεγαλύτερης σημασίας για την ανθρωπότητα)]- στο εξώφυλλό του είχε μια εικόνα του Τζένερ και άλλων γιατρών που ήταν υπέρ του εμβολιασμού να αδειάζουν καλάθια με μωρά στο στόμα μιας τερατώδους αγελάδας που ήταν άρρωστη από την ευλογιά των αγελάδων, από λέπρα, πανώλη και έλκη. Ο τίτλος αναφερόταν στις 30.000 λίρες που είχε χορηγήσει πρόσφατα το βρετανικό κοινοβούλιο στον Τζένερ ως αμοιβή για την ανακάλυψή του. Ο Στιούαρτ, όπως πολλοί αντιεμβολιαστές, έδειξε ότι τα χρήματα ήταν το κίνητρο για "το τέρας", εννοώντας τον εμβολιασμό.
Επίσης, πρωτοστάτησε στη μέθοδο της απαξίωσης των εμβολίων συνδέοντάς τα με πολιτικούς του εχθρούς. Σε αυτή την περίπτωση, όντας Βρετανός το 1807, κυνηγούσε τον μεγαλύτερο εχθρό της Βρετανίας, τους Γάλλους. "Πρέπει να προσκυνήσουμε -να χειροκροτήσουμε- ή ακόμα και να υποταχτούμε στο Κακό, στον Βοναπάρτη ή στον Εμβολιασμό, επειδή ευημερούν για κάποιο διάστημα; Όχι! Να μην επιτρέψουμε ποτέ να υποβαθμίσουμε την τιμή μας, την αρετή μας ή τις συνειδήσεις μας με τόση δουλοπρέπεια", έγραψε.
Παρεμπιπτόντως και σχετικά με τον Ναπολέοντα, ήταν από τους πρώτους που υιοθέτησαν τον εμβολιασμό, μιας και είχε εμβολιάσει τον πρωτότοκο γιο του πριν καν βαφτιστεί, και τεράστιος θαυμαστής του Τζένερ.

Jules Guérin
Μεγάλος αντίπαλος του Δρ Γκερέν ήταν ο Λουί Παστέρ, ο οποίος έγινε γνωστός για την ανάπτυξη των πρώτων εμβολίων για άλλες ασθένειες εκτός από την ευλογιά, συμπεριλαμβανομένης της λύσσας και του άνθρακα. Όμως, τη στιγμή της σύγκρουσής τους, αυτές οι ανακαλύψεις δεν είχαν γίνει ακόμα.

Το 1880, ο Παστέρ μόλις είχε παρουσιάσει τα ευρήματά του σχετικά με το πρώτο του εμβόλιο (για την πρόληψη της χολέρας) στη γαλλική Ακαδημία Εθνικής Ιατρικής, όταν τον διέκοψε και τον χλεύασε ο Γκερέν, ζητώντας του ξανά και ξανά να εξηγήσει πώς είχε φτιάξει το εμβόλιο, και μετά προσποιήθηκε ότι δεν καταλάβαινε τις εξηγήσεις. Χλεύαζε τον Παστέρ επειδή δεν ήταν πραγματικός γιατρός (ο Παστέρ είχε δύο διδακτορικά στη χημεία και τη φυσική, αλλά δεν πήρε ποτέ πτυχίο ιατρικής). Ο Γκερέν προκάλεσε τέτοιο χάος που η συνάντηση έληξε νωρίς. Όταν, μια εβδομάδα αργότερα, η Ακαδημία συνεδρίασε ξανά, ο Παστέρ ανακοίνωσε ότι δε θα "απαντούσε ποτέ στην αδιάκριτη, ασυγκράτητη και ανθυγιεινή περιέργεια του Γκερέν", και του απευθύνθηκε ευθέως, λέγοντας, "Θα δούμε ποιος θα βγει χωλός και μελανιασμένος από αυτήν την αναμέτρηση".
Ο Γκερέν εξέλαβε κυριολεκτικά την πρόκληση, επιτέθηκε στον Παστέρ και έπρεπε να τον συγκρατήσουν οι υπόλοιποι. Την επόμενη μέρα, κατήγγειλε τον Παστέρ ως ψεύτη και απαίτησε μονομαχία -αν και δεν αυτό δε συνέβη ποτέ.Υπόψη ότι, ο Παστέρ ήταν 59 ετών και μερικώς παράλυτος από εγκεφαλικό, ενώ ο Γκερέν ήταν 80 ετών. Ο Γκερέν υποχώρησε όταν κατέστη σαφές ότι ο Παστέρ είχε την υποστήριξη του διοικητικού συμβουλίου της Ακαδημίας.
Επίσης, ο Γκερέν υποστήριξε ότι τα μικρόβια δεν παίζουν κανένα ρόλο στη μόλυνση των πληγών.

John Pitcairn, Jr. 

Ο Σκωτσέζος μετανάστης στις ΗΠΑ Pitcairn βρέθηκε από την υποτέλεια στον ακραίο πλούτο, ιδρύοντας την PPG Industries και διαμορφώνοντας τις σύγχρονες βιομηχανίες πετρελαίου και βενζίνης. Όταν το 1885 εμβολιάστηκε ο γιος του Raymond παρουσίασε μια μικρή λοίμωξη, που μπορεί να προκλήθηκε από το εμβόλιο ή μπορεί να ήταν σύμπτωση. Όπως και να 'χει, ο Pitcairn έγινε ένθερμος πολέμιος των εμβολίων και χρησιμοποίησε τα πλούτη του γι' αυτό το σκοπό.
Ο Pitcairn ήταν οπαδός του Swedenborgianism, ενός χριστιανικού δόγματος που βασίζεται στα μυστικιστικά οράματα του Σουηδού φιλοσόφου του 17ου αιώνα Εμάνουελ Σβέντενμποργκ, που είχε αυξηθεί σε δημοτικότητα στις ΗΠΑ κατά τον 19ο αιώνα. Αν και ο ίδιος ο Σβέντενμποργκ δεν είχε πολλά να πει για την ιατρική, οι οπαδοί του συνδέθηκαν γρήγορα με την ομοιοπαθητική, μια πεποίθηση ότι η ασθένεια δεν προκαλείται από μικρόβια αλλά από πνευματικές διαταραχές. Επομένως, οι γιατροί θα πρέπει να σταματήσουν να μελετούν το σώμα και αντ' αυτού να επικεντρωθούν στην ψυχική, ακόμη και στη θεολογική υγεία ενός ατόμου.
Για τον Pitcairn, αυτή η προσέγγιση της ασθένειας σήμαινε ότι τα εμβόλια ήταν ηθικά κατακριτέα και δήλωσε ότι "βάζεις ένα ακάθαρτο πράγμα στο αίμα" για τον εμβολιασμό. Σκέφτηκε ότι, οποιαδήποτε φυσική μόλυνση αφήνει το σημάδι της, όχι μόνο στο σώμα αλλά και στον αθάνατο εαυτό μας, και ως εκ τούτου οι ενέσεις εμβολίων ήταν σκόπιμες ουλές στην ψυχή μας.
Ο αντίκτυπος του Pitcairn δεν προήλθε από τις πεποιθήσεις του, αλλά από το πορτοφόλι του. Το 1906 οργάνωσε την Ένωση κατά του Εμβολιασμού της Πενσυλβάνια (της οποίας έγινε ισόβιος πρόεδρος), την πρώτη οργάνωση κατά του εμβολιασμού που είχε σημαντικά χρήματα και υποστήριξη. Όμως δεν κατάφερε τίποτα και έτσι, το 1908, βοήθησε στην ίδρυση της Ένωσης Κατά του Εμβολιασμού της Αμερικής.

Παρά το γεγονός ότι ήταν εκατομμυριούχος, έσπευσε να κουνήσει το δάχτυλο στα υποτιθέμενα χρηματικά κίνητρα των εμβολιαστών. Παρά το γεγονός ότι διορίστηκε από τον κυβερνήτη της Πενσυλβάνια σε μια ειδική επιτροπή για τη διερεύνηση των εμβολιασμών, δεν κατάφερε ποτέ να αλλάξει τους νόμους.
Μετά τον θάνατό του, οι γιοι του Χάρολντ και Ρέιμοντ (που είχε αναρρώσει από τη μόλυνση) συνέχισαν να υποστηρίζουν την Αντι-Εμβολιαστική Ένωση και παρόμοιους σκοπούς και πάντα υπερασπίζονταν την ελευθερία ενάντια στην κυβερνητική παρέμβαση -ακόμη και ενάντια στους νόμους που αποσκοπούσαν στον τερματισμό της παιδικής εργασίας.

Henning Jacobson
Λουθηρανός ιερέας και Σουηδός μετανάστης στη Μασαχουσέτη, ο Jacobson πιθανότατα δεν περίμενε ποτέ ότι θα γινόταν διάσημος.
Το 1899, μια ακόμη επιδημία ευλογιάς έπληξε την Βοστόνη και τη γύρω περιοχή. Το Συμβούλιο Υγείας του Κέιμπριτζ έδωσε εντολή σε όλους τους κατοίκους της πόλης να εμβολιαστούν. Όταν τελείωσε η επιδημία το 1903, 270 άνθρωποι είχαν πεθάνει -αλλά 485.000 άνθρωποι (περίπου το 83% της πόλης) είχαν εμβολιαστεί, σώζοντας πιθανότατα την ζωή πολλών. Ο Jacobson δεν ήταν ένας από αυτούς. Μαζί με τον γιο του αρνήθηκαν να εμβολιαστούν και όταν ο δήμος προσπάθησε να τους τον επιβάλλει, εκείνος κινήθηκε νομικά.
Η αρχή έγινε σε ένα περιφερειακό δικαστήριο μιας κομητείας, μετά ακολούθησε το ανώτατο δικαστήριο της πολιτείας και, τέλος, στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ. Ο Jacobson και οι δικηγόροι του υποστήριξαν την υπόθεσή του ότι ο Θεός, όχι τα εμβόλια, θα τον προστάτευε.
Το Ανώτατο Δικαστήριο δεν πήρε πολύ σοβαρά την ιδέα ότι τα εμβόλια ήταν "μια βάρβαρη τελετή δηλητηρίασης του αίματος" και της λατρείας των αγελάδων. Σε μια απόφαση 7 υπέρ και 2 κατά, διαπίστωσε ότι η κυβέρνηση είχε το δικαίωμα να επιβάλει υποχρεωτικά εμβόλια, επειδή "η πραγματική ελευθερία για όλους δε θα μπορούσε να υπάρξει" αν τα άτομα χρησιμοποιούσαν την ελευθερία τους για να τραυματίσουν άλλους.

Lora Little
Οι δραστηριότητες της Little θα μπορούσαν να ταιριάζουν με τον κόσμο του Twitter και του Instagram του 21ου αιώνα. Πίστευε στη σημασία της ολικής αλέσεως, του καστανού ρυζιού και των αναπνευστικών πρακτικών "Ινδου-Γιόγκι". Έγραψε σε μια στήλη σε μια εφημερίδα με τίτλο "Υγεία στα προάστια", διαφήμισε τις υπηρεσίες της ως δασκάλα υγείας και ταξίδεψε διεθνώς για να δώσει διαλέξεις σχετικά με το πώς να "τρως σωστά, να ζεις σωστά". Το 1913, μόλις έναν χρόνο αφότου οι γυναίκες έλαβαν πλήρη δικαιώματα ψήφου στην πολιτεία του Όρεγκον, έλαβε υποψηφιότητα για τη Βουλή των Αντιπροσώπων της πολιτείας.
Ωστόσο, ήταν πιο διάσημη για τις εκστρατείες της κατά του εμβολιασμού. Ήταν η συντάκτρια μιας εφημερίδας κατά του εμβολιασμού, της The Liberator, που πήρε το όνομά της από τη διάσημη εφημερίδα κατά της δουλείας την εποχή πριν από τον Εμφύλιο. Η Little's Liberator λειτούργησε για πέντε χρόνια, αλλά την διάβαζαν αντιεμβολιαστές μέχρι και στην Βρετανία. Το 1906, δημοσίευσε ένα άρθρο (Crimes of the Cowpox Ring: Some Moving Pictures Thrown on the Dead Wall of Official Science), το οποίο έδωσε τα προφίλ 336 "θυμάτων" εμβολιασμού. Ορισμένοι από αυτούς τους θανάτους μπορεί πράγματι να ήταν αποτέλεσμα του εμβολιασμού, καθώς, στα χρόνια πριν από τα αντιβιοτικά, χωρίς σύγχρονες διαδικασίες αποστείρωσης, ήταν δυνατό να μολυνθεί η πληγή που προκλήθηκε από μια ένεση, έστω και μοιραία. Στη λίστα των θανάτων από εμβόλια, η Little συμπεριέλαβε τον γιο της, Κένεθ, αν και πέθανε από διφθερίτιδα οκτώ μήνες μετά τον εμβολιασμό κατά της ευλογιάς. Φαίνεται απίθανο τα δύο γεγονότα να έχουν σχέση μεταξύ τους.
Όπως πολλοί σήμερα, η Little πίστευε στην θεραπευτική δύναμη της φύσης και της κοινής λογικής. "Το να εμπιστεύεσαι τη φύση είναι πιο ασφαλές από το να εμπιστεύεσαι τον γιατρό", έγραψε, και ήταν κατά της "τεχνητής ρύπανσης" των εμβολίων. Από την άλλη πλευρά, δεν πίστευε σε κανένα είδος φαρμακευτικής αγωγής. Σύμφωνα με την ίδια, η ασθένεια δεν προκαλούνταν από μικρόβια, αλλά από τον ίδιο τον καθαρισμό του σώματος. Τα πάντα, από τον τέτανο έως τον καρκίνο, θεραπεύονται με καθαρό αέρα, χαρές στον κήπο και χωρίς πρωινό.

Τζόζεφ Πούλιτζερ
Εκτός από την επινόηση της κίτρινης δημοσιογραφίας και την καθιέρωση των βραβείων Πούλιτζερ, ο Τζόζεφ Πούλιτζερ ήταν ένας από τους πρώτους υποστηρικτές των ΜΜΕ του κινήματος των αντιεμβολιαστών. Το 1901, ήταν ιδιοκτήτης της εφημερίδας Post-Dispatch του Σεντ Λούις και είδε την ευκαιρία του να πουλήσει φύλλα όταν ένα σκάνδαλο εμβολιασμού έπληξε την πόλη.
Το 1901, πολλά παιδιά πέθαιναν εξαιτίας της διφθερίτιδας, και όπως σήμερα, χρησιμοποιήθηκαν αντισώματα ως θεραπεία για να σωθούν ζωές. Τα αντισώματα παρήχθησαν σε άλογα στα οποία είχε γίνει ένεση τοξίνης διφθερίτιδας. Οι ιατροί πήραν αίμα από τα άλογα για να εξάγουν τα αντισώματα και να τα ενέσουν σε παιδιά που υποφέρουν. Όλα αυτά πήγαν αρκετά καλά -εκτός από περιπτώσεις όπου τα άλογα εκτέθηκαν σε άλλες ασθένειες εκτός από τη διφθερίτιδα. Τον Σεπτέμβριο του '01, ένα άλογο έλαβε τα αντισώματα της διφθερίτιδας και λίγο αργότερα εμφάνισε τέτανο. Τα αντισώματά του έπρεπε να καταστραφούν, αλλά λόγω μπερδέματος, στάλθηκαν σε γιατρούς σε όλη την πόλη. Το πρώτο παιδί στο οποίο έγινε ένεση με τα εν λόγω αντισώματα ήταν ένα νεαρό κορίτσι, η Bessie Baker, το οποίο ανάρρωσε γρήγορα από την κρίση της διφθερίτιδας, αλλά πέθανε από τέτανο πέντε ημέρες μετά την εμβολιασμό. Ακόμη 15 παιδιά στο Σεντ Λούις πέθαναν από αυτές τις μολυσμένες ενέσεις, ανάμεσά τους και τα δύο αδέρφια της Bessie.
Ο Πούλιτζερ άρχισε να γράφει πρωτοσέλιδα που τράβηξαν την προσοχή σε εθνικό επίπεδο για την τραγωδία. Λίγους μήνες αργότερα, τον Οκτώβριο του '01, ο τέτανος μόλυνε μια παρτίδα εμβολίου ευλογιάς από αγελάδες που εκτέθηκαν κατά λάθος σε ένα μολυσμένο από τέτανο άλογο στο Κάμντεν του Νιου Τζέρσεϊ. Αυτήν την φορά, πέθαναν 11 παιδιά. Και πάλι, ο Πούλιτζερ μετέτρεψε την τραγωδία σε επιχείρηση παραγωγής χρημάτων.
Κατά ειρωνικό τρόπο, σε μεγάλο βαθμό λόγω της προώθησης του σκανδάλου από τον Πούλιτζερ, τον επόμενο χρόνο ο Πρόεδρος Ρούσβελτ υπέγραψε τον νόμο για τον έλεγχο των βιολογικών προϊόντων. Για πρώτη φορά, η κυβέρνηση των ΗΠΑ είχε την εξουσία να καθορίσει ποιος επιτρέπεται να παρασκευάζει εμβόλια και να επιβλέπει τον ποιοτικό έλεγχο, ένας νόμος που ισχύει μέχρι και σήμερα και εφαρμόζεται από το FDA.

από: mental floss