Το ψηλότερο χωριό του Ζαγορίου και η περίφημη Σκάλα του Βραδέτου με τα 1100 λιθόστρωτα σκαλοπάτια
Στις νοτιοδυτικές πλαγιές του όρους Τύμφη, χτισμένο πάνω σε βράχο, βρίσκεται ένα υπέροχο "απομονωμένο" γραφικό χωριό, το οποίο περιβάλλεται στην κυριολεξία από το εντυπωσιακό φαράγγι του Βίκου.
Με υψόμετρο 1340 μέτρα, το Βραδέτο θεωρείται το ψηλότερο χωριό του Ζαγορίου, ενώ η σύνδεση με τα υπόλοιπα χωριά πραγματοποιείται από τον μοναδικό ασφαλτοστρωμένο δρόμο που υπάρχει στη διασταύρωση μετά από το χωριό Καπέσοβο. Μάλιστα, σαν ο επισκέπτης βρεθεί στο Καπέσοβο τη στιγμή που πέφτει το σκοτάδι και κοιτάξει ψηλά προς το Βραδέτο, έχει την εντύπωση πως το χωριό αιωρείται στη μέση του πουθενά. Είναι εκείνη η μαγική στιγμή που το μαύρο χρώμα καλύπτει όλη την ομορφιά του φαραγγιού και το κάνει αθέατο στα μάτια του κόσμου.
Η βλάχικης προέλευσης ονομασία του σημαίνει έλατο (βραντ), ενώ λόγω της θέσης του θεωρείται το "μπαλκόνι" του Ζαγορίου, προσφέροντας σε όλους μία πιο ολοκληρωμένη θέα στο φαράγγι.
Οι κάτοικοι του χωριού αποτελούνται από γηγενείς Ζαγορίσιους, ενώ μετά το 1930 εισήλθαν σε αυτό και οι Σαρακατσάνοι (ή αλλιώς Σκηνίτες λόγω του τρόπου με τον οποίο ζούσαν), που κατάφεραν να συνυπάρξουν και να τραφούν από τον ίδιο αυτόν τόπο. Και ενώ το χωριό άκμαζε, η έλλειψη συγκοινωνίας με τα υπόλοιπα χωριά ανάγκασε τους κατοίκους να μεταναστέψουν στις μεγαλουπόλεις, με αποτέλεσμα την ερήμωση.
Έως τη δεκαετία του '70, η μοναδική σύνδεση με τον "έξω" κόσμο, υπήρξε η περίφημη σκάλα του με τα 1100 λιθόστρωτα σκαλοπάτια, τα οποία καλύπτουν μια αρκετά μεγάλη υψομετρική διαφορά 250 περίπου μέτρων. Η πέτρινη αυτή κατασκευή συνολικού μήκους 1200 μέτρων στην βόρεια πλευρά της Μεζαριάς, αποτελούσε την είσοδο και έξοδο από το χωριό και οδηγούσε στο Καπέσοβο, ενώ χρειάστηκε 20 ολόκληρα χρόνια για να ολοκληρωθεί. Μάλιστα η κατασκευή της χρονολογείται με επιφύλαξη στις αρχές του 18ου αιώνα.
Αποτελείται από τρεις ζώνες κυκλοφορίας, μια για τα ζώα η οποία σηματοδοτείται με μαύρη πέτρα και δύο με λευκή για τους ανθρώπους. Το πλάτος της είναι σωστά υπολογισμένο για την αποφυγή ατυχημάτων κυρίως των ζώων, μιας και φορτώνονταν με υπερβολικό όγκο εμπορευμάτων.
Από το 1998 η σκάλα μαζί με τα δύο πέτρινα γεφύρια μεταξύ των χωριών, έχουν χαρακτηριστεί ως ιστορικά διατηρητέα μνημεία. Και γιατί να μην είναι άλλωστε, αφού πραγματικά πρόκειται για ένα υπέροχο έργο τέχνης, δείγμα τοπικής λαϊκής αρχιτεκτονικής, μάρτυρας μιας αλλοτινής εποχής που η επιβίωση και η επικοινωνία των κατοίκων θεωρούνταν υψίστης σημασίας!
Με υψόμετρο 1340 μέτρα, το Βραδέτο θεωρείται το ψηλότερο χωριό του Ζαγορίου, ενώ η σύνδεση με τα υπόλοιπα χωριά πραγματοποιείται από τον μοναδικό ασφαλτοστρωμένο δρόμο που υπάρχει στη διασταύρωση μετά από το χωριό Καπέσοβο. Μάλιστα, σαν ο επισκέπτης βρεθεί στο Καπέσοβο τη στιγμή που πέφτει το σκοτάδι και κοιτάξει ψηλά προς το Βραδέτο, έχει την εντύπωση πως το χωριό αιωρείται στη μέση του πουθενά. Είναι εκείνη η μαγική στιγμή που το μαύρο χρώμα καλύπτει όλη την ομορφιά του φαραγγιού και το κάνει αθέατο στα μάτια του κόσμου.
Η βλάχικης προέλευσης ονομασία του σημαίνει έλατο (βραντ), ενώ λόγω της θέσης του θεωρείται το "μπαλκόνι" του Ζαγορίου, προσφέροντας σε όλους μία πιο ολοκληρωμένη θέα στο φαράγγι.
Οι κάτοικοι του χωριού αποτελούνται από γηγενείς Ζαγορίσιους, ενώ μετά το 1930 εισήλθαν σε αυτό και οι Σαρακατσάνοι (ή αλλιώς Σκηνίτες λόγω του τρόπου με τον οποίο ζούσαν), που κατάφεραν να συνυπάρξουν και να τραφούν από τον ίδιο αυτόν τόπο. Και ενώ το χωριό άκμαζε, η έλλειψη συγκοινωνίας με τα υπόλοιπα χωριά ανάγκασε τους κατοίκους να μεταναστέψουν στις μεγαλουπόλεις, με αποτέλεσμα την ερήμωση.
Έως τη δεκαετία του '70, η μοναδική σύνδεση με τον "έξω" κόσμο, υπήρξε η περίφημη σκάλα του με τα 1100 λιθόστρωτα σκαλοπάτια, τα οποία καλύπτουν μια αρκετά μεγάλη υψομετρική διαφορά 250 περίπου μέτρων. Η πέτρινη αυτή κατασκευή συνολικού μήκους 1200 μέτρων στην βόρεια πλευρά της Μεζαριάς, αποτελούσε την είσοδο και έξοδο από το χωριό και οδηγούσε στο Καπέσοβο, ενώ χρειάστηκε 20 ολόκληρα χρόνια για να ολοκληρωθεί. Μάλιστα η κατασκευή της χρονολογείται με επιφύλαξη στις αρχές του 18ου αιώνα.
Αποτελείται από τρεις ζώνες κυκλοφορίας, μια για τα ζώα η οποία σηματοδοτείται με μαύρη πέτρα και δύο με λευκή για τους ανθρώπους. Το πλάτος της είναι σωστά υπολογισμένο για την αποφυγή ατυχημάτων κυρίως των ζώων, μιας και φορτώνονταν με υπερβολικό όγκο εμπορευμάτων.
Από το 1998 η σκάλα μαζί με τα δύο πέτρινα γεφύρια μεταξύ των χωριών, έχουν χαρακτηριστεί ως ιστορικά διατηρητέα μνημεία. Και γιατί να μην είναι άλλωστε, αφού πραγματικά πρόκειται για ένα υπέροχο έργο τέχνης, δείγμα τοπικής λαϊκής αρχιτεκτονικής, μάρτυρας μιας αλλοτινής εποχής που η επιβίωση και η επικοινωνία των κατοίκων θεωρούνταν υψίστης σημασίας!
Μετέωρα - Εναέρια περιήγηση σε ένα από τα εντυπωσιακότερα και πιο ιδιαίτερα γεωλογικά μνημεία
Τα Μετέωρα είναι ένα σύμπλεγμα από σκοτεινόχρωμους βράχους από ψαμμίτη οι οποίοι υψώνονται έξω από την Καλαμπάκα στη Θεσσαλία, κοντά στα πρώτα υψώματα της Πίνδου και των Χασίων. Τα μοναστήρια των Μετεώρων, που είναι χτισμένα στις κορυφές κάποιων από τους βράχους, είναι σήμερα το δεύτερο πιο σημαντικό μοναστικό συγκρότημα στην Ελλάδα, ύστερα από το Άγιο Όρος. Από τα τριάντα που υπήρξαν ιστορικά, σήμερα λειτουργούν μόνον έξι, τα οποία, από το 1988 περιλαμβάνονται στον κατάλογο μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.
Το άγριο και απροσπέλαστο τοπίο αποτέλεσε πρόσφορο χώρο για τους χριστιανούς ασκητές που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή σε χρονολογία που δεν είναι ακριβώς γνωστή.
Σύμφωνα με διάφορες γνώμες βυζαντινολόγων υποστηρίζεται ότι ξεκίνησε πριν από το 11ο αιώνα. Άλλες ιστορικές όμως πληροφορίες αναφέρουν ως πρώτο ασκητή οικιστή κάποιον Βαρνάβα που το 950-970 ίδρυσε την πολύ παλιά Σκήτη του Αγίου Πνεύματος. Ακολούθησαν η ίδρυση της Μεταμόρφωσης (1020) από κάποιον Κρητικό μοναχό Ανδρόνικο και το 1160 ιδρύεται η Σκήτη Σταγών ή Δούπιανη. Μετά από 200 χρόνια ο ασκητής Βαρλαάμ ιδρύει το Μοναστήρι των Τριών Ιεραρχών και των Αγίων Πάντων και αργότερα άγνωστοι ιερωμένοι δημιούργησαν τα Μοναστήρια Αγίας Τριάδος, του Αγίου Στεφάνου, της Υπαπαντής, του Ρουσάνου ή Αρσάνου, του Αγίου Γεωργίου του Μανδηλά, του Αγίου Νικολάου του Αναπαυσά, της Παναγίας της Μήκανης, των Αγίων Θεοδώρων, του Αγίου Νικολάου του Μπάντοβα, των Αγίων Αποστόλων, του Αγίου Γρηγορίου, του Αγίου Αντωνίου, του Παντοκράτορα, της Αγίας Μονής, του Προδρόμου, της Μονής Υψηλωτέρας, ή Καλλιγράφων, του Μοδέστου, της Αλύσεως, του Αποστόλου Πέτρου, του Αγίου Δημητρίου, του Καλλιστράτου, του Ταξιαρχών και του Ιωάννου του Μπουνήλα.
Το όνομα Μετέωρα αποδίδεται στον κτήτορα της μονής Μεγάλου Μετεώρου, τον Άγιο Αθανάσιο τον Μετεωρίτη, ο οποίος ονόμασε «Μετέωρο» τον Πλατύ Λίθο στον οποίο ανέβηκε πρώτη φορά το 1344. Γενικά η μοναστική ζωή στα Μετέωρα σημείωσε ύφεση στα χρόνια της παρακμής και της πτώσης της βυζαντινής αυτοκρατορίας και της συνακόλουθης οθωμανικής κατάκτησης της Θεσσαλίας το 1393. Ωστόσο, από τα τέλη του 15ου αιώνα και κυρίως το 16ο αιώνα τα Μετέωρα γνωρίζουν τη μεγαλύτερή τους ακμή, καθώς ιδρύονται νέες μονές, καθολικά και μοναστηριακά κτίσματα, τα οποία κοσμούνται με απαράμιλλης τέχνης αγιογραφίες.
Με την πάροδο του χρόνου η μοναστηριακή αυτή πολιτεία άρχισε να ενισχύεται με μοναχούς για να φθάσει στο απόγειο της ακμής της γύρω στο 17ο αιώνα. Όμως, από την εποχή αυτή αρχίζει και η παρακμή με αποτέλεσμα σήμερα να λειτουργούν μόνο τα μοναστήρια της Μεταμόρφωσης, του Βαρλαάμ, του Αγίου Νικολάου του Αναπαυσά, του Ρουσάνου, της Αγίας Τριάδος και του Αγίου Στεφάνου, καθώς και κάποια τμήματα ορισμένων άλλων, ενώ τα υπόλοιπα έχουν εξαφανισθεί.
Τα Μετέωρα, λόγω και της μορφολογίας τους, πρόσφεραν στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας ιδανικό καταφύγιο για το μοναχισμό και διέσωσαν μνημεία του πολιτισμού και έργα της μεταβυζαντινής τέχνης. Στις αρχές του 19ου αιώνα πολλά μοναστήρια λεηλατήθηκαν από το στρατό του Αλή Πασά.
Στη δεκαετία του 1920 λαξεύτηκαν κλίμακες και σήραγγες στους βράχους καθιστώντας τις μονές προσβάσιμες από το γειτονικό οροπέδιο κι έτσι η παραδοσιακή μέθοδος επικοινωνίας και ανεφοδιασμού τον μονών με ανεμόσκαλες, σκοινιά, τροχαλίες και καλάθια, σταδιακά εγκαταλείφθηκε.
Σήμερα έξι μονές είναι επισκέψιμες και συγκεκριμένα:
-Η ανδρική μονή του Αγίου Νικολάου του Άσμενος ή Μονή Αγίου Νικολάου Αναπαυσά, χτίστηκε τον 16ο αιώνα, έχει ένα μικρό εκκλησάκι, διακοσμημένο από τον γνωστό Κρητικό ζωγράφο, Θεοφάνη Στρελίτζα ή "Μπαθά", το 1527. Ένας μοναχός κατοικεί εκεί από το 2015.
-Η γυναικεία Ιερά Μονή Ρουσάνου ή Αρσάνη που ιδρύθηκε στα μέσα του 16ου αιώνα και διακοσμήθηκε το 1560. Σήμερα είναι ένα ανθηρό μοναστήρι με πάνω από 10 μοναχές (2015).
-Η ανδρική μονή της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, γνωστή και ως «Μεγάλο Μετέωρο», επί του υψηλότερου βράχου.
-Η μονή των Αγίων Πάντων ή Ιερά Μονή Βαρλαάμ
-Η Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος
-Η γυναικεία Ιερά Μονή Αγίου Στεφάνου
Θανάση πάρε τ’ όπλο σου - Το σπίτι που «έχτισε» ο ίδιος το 1972
Οι ταινίες του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου μάς έχουν χαρίσει αμέτρητες στιγμές γέλιου και συγκίνησης. Το ταξίδι στα μέρη που γυρίστηκαν ολόκληρες παλιές ελληνικές ταινίες και σκηνές από αυτές μαθαίνοντας άγνωστες λεπτομέρειες.
Αυτή τη φορά θα δούμε το σπίτι που γυρίστηκε μια από τις πια αγαπημένες ελληνικές ταινίες με τον Θανάση Βέγγο, το «Θανάση πάρε το όπλο σου».
Είναι ένα από τα πιο γνωστά σπίτια του ελληνικού κινηματογράφου που βρίσκεται σε μια συνοικία της στην Πετρούπολη. Μπορεί κανείς να δει με το πέρασμα των χρόνων τη διαφορά, όχι μόνο που άφησε ο χρόνος στο συγκεκριμένο κτίσμα, αλλά και στη συνοικία που έχει περισσότερα σπίτια σήμερα.
Το θρυλικό σπίτι που έγιναν, λοιπόν, τα γυρίσματα της συγκεκριμένης ελληνικής ταινίας βρίσκεται στην Πετρούπολη της Αττικής. Συγκεκριμένα είναι στην οδό Καββαδία. Από την εικόνα που μας δίνει το Google Maps βλέπουμε ότι μοιάζει σαν να έγιναν τα γυρίσματα απλώς μερικά χρόνια πριν. Θαρρείς και απλά έχει φύγει μόνο το χρώμα από τις πόρτες και τα παράθυρα. Βλέποντάς το σου έρχεται στο νου ο αεικίνητος Θανάσης Βέγγος που τρέχει να τα προλάβει όλα.
Φωτογραφίες από το μεγαλύτερο νεκροταφείο οχημάτων στον κόσμο
Δεκάδες φορτηγά και μοτοσικλέτες από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο περιμένουν υπομονετικά στο αμπάρι του σκουριασμένου SS Thistlegorm στον βυθό της Ερυθράς Θάλασσας. - στο: oneman.gr
Ένα εκπληκτικό μυστικό σημείο μέσα στο δάσος του Κιότο στην Ιαπωνία
Καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι μετακινούνται στην ύπαιθρο του Κιότο, οι περιοχές γύρω από την πόλη προσελκύουν επισκέπτες και τουρίστες. Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί. Η περιοχή που ήταν παλαιότερα γνωστή ως Keihoku περιβάλλεται από βουνά, πλούσια φύση και ιστορία με έντονες βροχοπτώσεις στην ενδοχώρα, δροσερά καλοκαίρια και κρύους χειμώνες. Στην αρχαιότητα, ντόπιοι χωρικοί και ξυλοκόποι παρέδιδαν ξυλεία στο Κιότο μέσω του ποταμού Katsura.
Μέσα σε αυτή την όμορφη γη βρίσκεται ο ναός Kamo, ένας από τους παλαιότερους σιντοϊστικούς ναούς στην Ιαπωνία, ο οποίος έχει χαρακτηριστεί ένα από τα Ιστορικά Μνημεία του Αρχαίου Κιότο και έχει αναγνωριστεί από την UNESCO ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Αυτό το φημισμένο καταφύγιο λέγεται ότι προστατεύει την πόλη του Κιότο από εχθρικές επιρροές.
Όταν η ομίχλη βοήθησε τον αστροφωτογράφο: Ο Γαλαξίας μας «πάνω» από την Golden Gate Bridge
του Michael Shainblum, από: lifo.gr
Πύργοι Αστράκας: Οι εντυπωσιακοί πέτρινοι σχηματισμοί στην Τύμφη
Όποιος βρεθεί στο Πάπιγκο δεν γίνεται να μην σαγηνευτεί από τους επιβλητικούς πύργους της Αστράκας, ένα τοπίο που κόβει την ανάσα, με τους κάθετους πέτρινους σχηματισμούς στην Τύμφη να αναγκάζουν όλους τους επισκέπτες της περιοχής να σηκώσουν το κεφάλι ψηλά. Για να αντικρίσουν αυτό το μοναδικό θέαμα που προκαλεί δέος στη θέασή του.
Οι θεόρατοι βράχοι που μοιάζουν να παρατηρούν τα πάντα αφ’ υψηλού και ρίχνουν την επιβλητικά σκιά τους στο Μικρό Πάπιγκο, γνωστοί και ως «πύργοι» της Αστράκας, είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά σημεία στο Πάπιγκο, που σίγουρα δεν περνάνε απαρατήρητα. - στο: newsbeast.gr
Η "Συνοικία των επαύλεων" του Ερνέστου Τσίλλερ στον Πειραιά, όπου έμεναν βασιλιάδες και πλούσιοι
Οι Καρυάτιδες του αρχιτέκτονα "ταξίδεψαν" μέχρι τη Χαλκίδα, αλλά γκρεμίστηκαν κι εκεί.
Σε αυτή την παραθαλάσσια περιοχή οικοδόμησε μια σειρά από σπίτια, δίνοντας ένα ξεχωριστό χρώμα στην περιοχή, όπου για πολλά χρόνια διατήρησε την ονομασία "Συνοικία Τσίλλερ" ή αλλιώς, "Συνοικία των Επαύλεων". - στο: mixanitouxronou.gr
H ιστορία του ψωμιού στην Ελλάδα μέσα από σπάνιες φωτογραφίες
Η ιστορία του ψωμιού ξεκινάει πριν από 30.000 χρόνια στην Ευρώπη. Το πρώτο ψωμί που φτιάχτηκε, πιθανόν να ήταν μια εκδοχή πάστας σιτηρών, φτιαγμένης από καβουρδισμένους και αλεσμένους κόκκους δημητριακών και νερό, και μπορεί να προέκυψε τυχαία κατά το μαγείρεμα ή και σκόπιμα μετά από πειραματισμό με αλεύρι ολικής αλέσεως και νερό. Το πιο πιθανό είναι να ήταν άζυμο. - στο: athensvoice.gr
Romeyka: διάλεκτος που θυμίζει την αρχαία ελληνική γλώσσα
Στα βάθη της νοτιοανατολικής Τουρκίας, μία απομονωμένη φυλή μιλά μέχρι και σήμερα τη διάλεκτο Romeyka που θυμίζει την αρχαία ελληνική γλώσσα. Οι γλωσσολόγοι διαπίστωσαν πως η συγκεκριμένη διάλεκτος είναι μία ποικιλία από ποντιακά ελληνικά, με δομικές ομοιότητες ως προς την αρχαία ελληνική, δηλαδή ταυτίζεται σε πολλά σημεία με το αρχαίο λεξιλόγιο. - στο: maxmag.gr
Μουσικό κουίζ: Ποιος έγραψε αυτά τα ρεμπέτικα;
15 αξέχαστα ρεμπέτικα, απ’ τη Φραγκοσυριανή μέχρι το Τα Ματόκλαδά σου Λάμπουν. Μπορείς να βρεις τον συνθέτη; - στο: mikropragmata.lifo.gr
Μέχρι την επόμενη εβδομάδα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου