Ο Κουρτ Βόνεγκατ ήταν Αμερικανός συγγραφέας και δοκιμιογράφος, γνωστός για το έκτο του μυθιστόρημα "Slaughterhouse-Five" (Σφαγείο Νούμερο 5) που δημοσίευσε τον Μάρτιο του 1969. Για το βιβλίο του άντλησε έμπνευση από την εμπειρία του ως αιχμάλωτος κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού της Δρέσδης από τους Συμμάχους και διερευνά θέματα πολέμου, βίας και θανάτου. Σε όλη τη διάρκεια της ζωής και της καριέρας του, ο Βόνεγκατ επέστρεφε σε αυτά τα θέματα ξανά και ξανά.
Ίσως ήταν η εμμονή του με αυτά τα σκοτεινά θέματα που έκανε τον Βόνεγκατ να γοητευτεί από τον 24χρονο Antone "Tony" Costa, γνωστό ως Cape Cod Cannibal (Κανίβαλο του Κέιπ Κοντ), έναν κατά συρροή δολοφόνο γνωστό για τις βάναυσες δολοφονίες και τον τεμαχισμό τουλάχιστον τεσσάρων γυναικών στην πόλη Truro στη Μασαχουσέτη στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Και αυτό, σε συνδυασμό με το τρομακτικό αληθινό γεγονός ότι η κόρη του Βόνεγκατ, Edith, ήταν φίλη με τον Costa ένα καλοκαίρι στο Κέιπ Κοντ.
Θα μπορούσε να ήταν ένα από τα θύματα του κανίβαλου; Η σκέψη πέρασε από το μυαλό του Βόνεγκατ περισσότερες από μία φορές.
Τα τρομερά εγκλήματα του Tony Costa
Ο Tony Costa - πηγή
Στο αποκορύφωμα του αντιπολιτιστικού κινήματος της δεκαετίας του 1960, το Provincetown ήταν κάτι σαν όαση για τα μη συμμορφούμενα άτομα που καθόρισαν την κοινωνική αναταραχή της δεκαετίας. Το γραφικό του σκηνικό και το ελεύθερο πνεύμα του τράβηξαν καλλιτέχνες, ονειροπόλους και ελεύθερους στοχαστές από όλη τη χώρα -συχνά, προς απογοήτευση των ηλικιωμένων κατοίκων της περιοχής, οι οποίοι τάχθηκαν ενάντια στον μποέμ τρόπο ζωής και ό,τι αυτό συνεπαγόταν. Φοβόντουσαν ότι οι αντιπολιτισμικοί τρόποι των νέων που συνέρρεαν στις ακτές του θα έφερναν μόνο προβλήματα στην πόλη τους.
Δεν ήξεραν όμως ότι, το πρόβλημα που είχαν να αντιμετωπίσουν, στην πραγματικότητα, προερχόταν από έναν ντόπιο.
Καθώς πλησίαζε το τέλος της δεκαετίας, νεαρές γυναίκες -κάποιες ντόπιες, άλλες απλά περαστικές- άρχισαν να εξαφανίζονται από το Provincetown και τη γειτονική πόλη Truro. Η πρώτη ήταν η Sydney Monzon, μια ντόπια που εξαφανίστηκε τον Μάιο του '68. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, ακολούθησε η Susan Perry, μια προβληματική έφηβη με ιστορικό χρήσης ναρκωτικών.
Εκείνη την εποχή, οι έφηβοι που έφευγαν από το σπίτι ήταν συνηθισμένο φαινόμενο, επομένως κανείς στην κοινότητα δεν έμεινε έκπληκτος, ούτε ανησύχησε, όταν χάθηκαν τα κορίτσια. Όταν όμως, τον Ιανουάριο του '69, εξαφανίστηκαν οι 20χρονες Patricia Walsh και η Mary Anne Wysocki, δύο κοπέλες που επισκέφθηκαν το Provincetown για το Σαββατοκύριακο, οι αρχές θορυβήθηκαν. Σε αντίθεση με την Monzon και την Perry, οι Walsh και Wysocki θεωρούνταν "καλά κορίτσια" που δε θα έφευγαν από το πατρικό σπίτι ή τη σταθερή ζωή τους.
Δύο εβδομάδες μετά την εξαφάνισή τους, εντοπίστηκε στο Truro Woods το αυτοκίνητο των γυναικών -ένα Volkswagen-, αλλά γρήγορα χάθηκε και πάλι. Αστυνομικοί και ντετέκτιβ έψαξαν την περιοχή όπου είχαν δει το αυτοκίνητο και ανακάλυψαν κάτι που δεν περίμεναν ποτέ: το ακρωτηριασμένο σώμα της Susan Perry. Περαιτέρω έρευνες στην περιοχή οδήγησαν τις αρχές να ανακαλύψουν τα πτώματα των Monzon, Wysocki και Walsh. Και τα τρία ήταν τεμαχισμένα.
Δεν ήξεραν όμως ότι, το πρόβλημα που είχαν να αντιμετωπίσουν, στην πραγματικότητα, προερχόταν από έναν ντόπιο.
Καθώς πλησίαζε το τέλος της δεκαετίας, νεαρές γυναίκες -κάποιες ντόπιες, άλλες απλά περαστικές- άρχισαν να εξαφανίζονται από το Provincetown και τη γειτονική πόλη Truro. Η πρώτη ήταν η Sydney Monzon, μια ντόπια που εξαφανίστηκε τον Μάιο του '68. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, ακολούθησε η Susan Perry, μια προβληματική έφηβη με ιστορικό χρήσης ναρκωτικών.
Εκείνη την εποχή, οι έφηβοι που έφευγαν από το σπίτι ήταν συνηθισμένο φαινόμενο, επομένως κανείς στην κοινότητα δεν έμεινε έκπληκτος, ούτε ανησύχησε, όταν χάθηκαν τα κορίτσια. Όταν όμως, τον Ιανουάριο του '69, εξαφανίστηκαν οι 20χρονες Patricia Walsh και η Mary Anne Wysocki, δύο κοπέλες που επισκέφθηκαν το Provincetown για το Σαββατοκύριακο, οι αρχές θορυβήθηκαν. Σε αντίθεση με την Monzon και την Perry, οι Walsh και Wysocki θεωρούνταν "καλά κορίτσια" που δε θα έφευγαν από το πατρικό σπίτι ή τη σταθερή ζωή τους.
Δύο εβδομάδες μετά την εξαφάνισή τους, εντοπίστηκε στο Truro Woods το αυτοκίνητο των γυναικών -ένα Volkswagen-, αλλά γρήγορα χάθηκε και πάλι. Αστυνομικοί και ντετέκτιβ έψαξαν την περιοχή όπου είχαν δει το αυτοκίνητο και ανακάλυψαν κάτι που δεν περίμεναν ποτέ: το ακρωτηριασμένο σώμα της Susan Perry. Περαιτέρω έρευνες στην περιοχή οδήγησαν τις αρχές να ανακαλύψουν τα πτώματα των Monzon, Wysocki και Walsh. Και τα τρία ήταν τεμαχισμένα.
Λίγο μετά τη φρικτή ανακάλυψη, ο ντόπιος ξυλουργός Tony Costa συνελήφθη με την κατηγορία του φόνου. Ο Costa ήταν γνωστό ότι καλλιεργούσε μαριχουάνα στο δάσος όπου βρέθηκαν τα πτώματα και τον είχαν δει να οδηγεί το εξαφανισμένο Volkswagen, αλλά επέμενε στην αθωότητά του, κατηγορώντας για τις δολοφονίες εναλλάξ, μια φίλους του και μια γνωστούς. Αργότερα, ο ίδιος έγραψε ένα μυθιστόρημα για τις δολοφονίες, το Resurrection, το οποίο δε δημοσιεύτηκε ποτέ, όπου αποκάλυπτε περαιτέρω λεπτομέρειες για τα εγκλήματα μέσω ύπνωσης. Αν και πολλοί κάτοικοι της πόλης πίστευαν ότι ο Tony, ο οποίος είχε τη φήμη του κλέφτη και του χρήστη ναρκωτικών, ήταν περίεργος χαρακτήρας, ποτέ δεν πίστεψαν ότι θα μπορούσε να είναι δολοφόνος.
Όταν ο εισαγγελέας είπε στον Τύπο ότι "οι καρδιές των κοριτσιών είχαν αφαιρεθεί από τα σώματα" και ότι βρέθηκαν σημάδια από δόντια στα θύματα, δεν χρειάστηκε πολύς καιρός για να του δώσουν το παρατσούκλι "Cape Cod Cannibal". Τα σχόλιά του και οι αναφορές ότι τα πτώματα έδειχναν σημάδια νεκροφιλίας, τράβηξαν την προσοχή της χώρας και τάραξαν την κοινότητα του Κέιπ Κοντ, η οποία τρόμαξε όταν έμαθε ότι ένας κατά συρροή δολοφόνος ζούσε ανάμεσά τους.
Τον Μάιο του '70, ο Costa κρίθηκε ένοχος για τους φόνους της Mary Ann Wysocki και της Patricia Walsh και καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη. Αν και συνδέθηκε μόνο με τα σώματα των τεσσάρων γυναικών που ήταν θαμμένα στο Truro Woods, πιστεύεται ότι είχε μέχρι και οκτώ θύματα.
Γράφοντας για -και σε- έναν δολοφόνο
Ο Βόνεγκατ -ο οποίος είχε μετακομίσει στο Κέιπ Κοντ στις αρχές της δεκαετίας του 1950- έγραψε το 1969 για τον Costa και τα εγκλήματά του σε ένα δοκίμιο για το LIFE. Τον συνέκρινε με τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη, συζήτησε για τα θύματα και τι τους έκανε ο Costa -"οι λεπτομέρειες είναι φρικτές και αξιοθρήνητες και εξοργιστικές"- και εξερεύνησε την προσωπική ζωή του δολοφόνου και τη σύνδεσή του με την κουλτούρα των χίπις του Κέιπ Κοντ.
Αυτό όμως που φαινόταν να ενδιαφέρει περισσότερο τον Βόνεγκατ ήταν η δική του σχέση με τον Costa και το γεγονός ότι η κόρη του τον είχε γνωρίσει και ήταν φίλη του.
"Η 19χρονη κόρη μου, Edith, γνωρίζει τον Tony Costa", έγραψε ο Βόνεγκατ στο "There’s A Maniac Loose Out There", μια φράση που είπε ο ίδιος ο Costa. "Τον γνώρισε κατά τη διάρκεια ενός τρελού καλοκαιριού που πέρασε μόνη της στο Provincetown, τον ήξερε αρκετά καλά ώστε να λάβει και να αρνηθεί μια πρόσκληση που προφανώς απηύθυνε σε πολλά κορίτσια, "Έλα να δεις τις μαριχουάνες μου".
Ο κατά συρροή δολοφόνος είχε κρύψει τα θύματά του σε ρηχούς τάφους κοντά στο μέρος με τα δενδρύλια στο Truro. Εκεί ήταν που είχε σκοτώσει και τουλάχιστον δύο από τα θύματά του, την Walsh και την Wysocki.
Η Edith δε δέχτηκε ποτέ την προσφορά του, όχι όμως επειδή πίστευε ότι θα μπορούσε να είναι επικίνδυνος. Απεναντίας, η Edith -όπως και πολλοί κάτοικοι της περιοχής- πίστευε ότι ο Costa ήταν παράξενος αλλά ακίνδυνος. Παρά τις συγκρούσεις του με το νόμο και τη βαριά χρήση ναρκωτικών, ο Costa ήταν ιδιαίτερα συμπαθητικός σε πολλούς στην κοινότητα, ειδικά στα παιδιά. Ήταν ένας διασκεδαστικός και φιλικός μπέιμπι σίτερ με τα παιδιά της περιοχής των οποίων οι γονείς ήταν, είτε πολύ απασχολημένοι, είτε πολύ απαθείς για να φροντίσουν τα παιδιά τους τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού.
Ο Βόνεγκατ -ο οποίος είχε μετακομίσει στο Κέιπ Κοντ στις αρχές της δεκαετίας του 1950- έγραψε το 1969 για τον Costa και τα εγκλήματά του σε ένα δοκίμιο για το LIFE. Τον συνέκρινε με τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη, συζήτησε για τα θύματα και τι τους έκανε ο Costa -"οι λεπτομέρειες είναι φρικτές και αξιοθρήνητες και εξοργιστικές"- και εξερεύνησε την προσωπική ζωή του δολοφόνου και τη σύνδεσή του με την κουλτούρα των χίπις του Κέιπ Κοντ.
Αυτό όμως που φαινόταν να ενδιαφέρει περισσότερο τον Βόνεγκατ ήταν η δική του σχέση με τον Costa και το γεγονός ότι η κόρη του τον είχε γνωρίσει και ήταν φίλη του.
"Η 19χρονη κόρη μου, Edith, γνωρίζει τον Tony Costa", έγραψε ο Βόνεγκατ στο "There’s A Maniac Loose Out There", μια φράση που είπε ο ίδιος ο Costa. "Τον γνώρισε κατά τη διάρκεια ενός τρελού καλοκαιριού που πέρασε μόνη της στο Provincetown, τον ήξερε αρκετά καλά ώστε να λάβει και να αρνηθεί μια πρόσκληση που προφανώς απηύθυνε σε πολλά κορίτσια, "Έλα να δεις τις μαριχουάνες μου".
Ο κατά συρροή δολοφόνος είχε κρύψει τα θύματά του σε ρηχούς τάφους κοντά στο μέρος με τα δενδρύλια στο Truro. Εκεί ήταν που είχε σκοτώσει και τουλάχιστον δύο από τα θύματά του, την Walsh και την Wysocki.
Η Edith δε δέχτηκε ποτέ την προσφορά του, όχι όμως επειδή πίστευε ότι θα μπορούσε να είναι επικίνδυνος. Απεναντίας, η Edith -όπως και πολλοί κάτοικοι της περιοχής- πίστευε ότι ο Costa ήταν παράξενος αλλά ακίνδυνος. Παρά τις συγκρούσεις του με το νόμο και τη βαριά χρήση ναρκωτικών, ο Costa ήταν ιδιαίτερα συμπαθητικός σε πολλούς στην κοινότητα, ειδικά στα παιδιά. Ήταν ένας διασκεδαστικός και φιλικός μπέιμπι σίτερ με τα παιδιά της περιοχής των οποίων οι γονείς ήταν, είτε πολύ απασχολημένοι, είτε πολύ απαθείς για να φροντίσουν τα παιδιά τους τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού.
Γι' αυτό και τόσοι πολλοί κάτοικοι της περιοχής -συμπεριλαμβανομένης της Edith- σοκαρίστηκαν όταν ανακάλυψαν ότι ο Costa ήταν ένας ψυχρός δολοφόνος. "Αν ο Tony είναι δολοφόνος, τότε οποιοσδήποτε μπορεί να είναι δολοφόνος", αναφέρει ο Βόνεγκατ ότι του είπε η Edith κατά τη διάρκεια μιας τηλεφωνικής συνομιλίας.
Αφού έγραψε για τις δολοφονίες για το LIFE, ο Βόνεγκατ είχε ένα είδος αλληλογραφίας με τον φυλακισμένο Costa. "Το μήνυμα των επιστολών του προς εμένα ήταν ότι ένα άτομο που είχε την πρόθεση να είναι ενάρετο, δε θα μπορούσε να έχει βλάψει ούτε μύγα. Το πίστευε", έγραψε ο Βόνεγκατ στο δοκίμιο "Embarrassment". "
Αφού έγραψε για τις δολοφονίες για το LIFE, ο Βόνεγκατ είχε ένα είδος αλληλογραφίας με τον φυλακισμένο Costa. "Το μήνυμα των επιστολών του προς εμένα ήταν ότι ένα άτομο που είχε την πρόθεση να είναι ενάρετο, δε θα μπορούσε να έχει βλάψει ούτε μύγα. Το πίστευε", έγραψε ο Βόνεγκατ στο δοκίμιο "Embarrassment". "
Ο Costa αυτοκτόνησε στη φυλακή το 1974.
Βρίσκοντας έμπνευσης στον Cape Cod Cannibal
Αν και η κόρη του παρείχε στον Βόνεγκατ μια άμεση σύνδεση με τον δολοφόνο, δεν ήταν ο μόνος συγγραφέας που ενδιαφέρθηκε για τα εγκλήματα του Costa. Το 1981, ο Leo Damore δημοσίευσε ένα βιβλίο για τον Costa, με τίτλο In His Garden. Ο μυθιστοριογράφος και κάτοικος του Provincetown, Norman Mailer, λέγεται ότι γοητεύτηκε με την υπόθεση και την χρησιμοποίησε ως έμπνευση για το μυθιστόρημα του 1984 "Tough Guys Don't Dance", μια ιστορία για έναν πρώην ντίλερ ναρκωτικών και το κεφάλι μιας αποκεφαλισμένης γυναίκας που βρίσκει στο χωράφι μαριχουάνας του στο δάσος. Το 1987 διασκευάστηκε σε ταινία που σκηνοθέτησε ο ίδιος ο Mailer -δυστυχώς για τον συγγραφέα, τόσο το μυθιστόρημα όσο και η ταινία δέχθηκαν μέτριες κριτικές.
Καθώς το αληθινό έγκλημα έχει γίνει πιο δημοφιλές από ποτέ, έχει ανανεωθεί το ενδιαφέρον για τον Κανίβαλο του Κέιπ Κοντ από τον κόσμο του βιβλίου, το Χόλιγουντ και όχι μόνο. Το 2021, ο δημοσιογράφος και συγγραφέας του The Finest Hour, Casey Sherman, δούλευε το Helltown, ένα μυθιστόρημα για το ενδιαφέρον του Βόνεγκατ και του Mailer για την υπόθεση, το οποίο πρόκειται να δημοσιευτεί αργότερα την ίδια χρονιά. Τον Ιανουάριο του '21, η Team Downey, η εταιρεία παραγωγής με επικεφαλής τον ηθοποιό Robert Downey Jr. και τη σύζυγό του Susan, απέκτησε τα δικαιώματα για το επερχόμενο μυθιστόρημα του Sherman, με σχέδια να μετατρέψει το βιβλίο σε τηλεοπτική σειρά.
Όμως, το έργο που δίνει την καλύτερη ματιά στον Costa είναι το "The Babysitter", τα απομνημονεύματα της συγγραφέα και πρώην κάτοικου του Provincetown, Liza Rodman, που έγραψε μαζί με την Jennifer Jordan, το οποίο εξιστορεί τα καλοκαίρια που πέρασε με τον κατά συρροή δολοφόνο -αν και έμαθε ότι ο Costa ήταν δολοφόνος πολύ αργότερα.
"Πολλοί ενήλικες που ξέραμε δεν ήθελαν πάρε-δώσε με παιδιά. Ο Tony δεν ήταν έτσι. Φαινόταν ότι του άρεσε πολύ να είναι μαζί μας. Δεν φώναξε ποτέ. Ήταν πραγματικά ευγενικός. … Το άτομο που ήξερα, σίγουρα δεν ήταν το άτομο που ερεύνησα", δήλωσε η Rodman.
από: mental floss
.png){kind=link}
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου