Ο τάφος της Elisabeth Demidoff στο νεκροταφείο Père Lachaise στο Παρίσι
Το νεκροταφείο Περ Λασέζ (Père Lachaise) είναι αυτό με τις περισσότερες επισκέψεις στον κόσμο. Ιδρύθηκε το 1804, είναι γνωστό για τα όμορφα μαυσωλεία και τις δεντρόφυτες λεωφόρους του και για το ότι είναι ο τελευταίος τόπος ανάπαυσης διάσημων όπως ο Όσκαρ Γουάιλντ και ο Τζιμ Μόρισον. Σύμφωνα όμως με τον μύθο, φιλοξενεί και μια Ρωσίδα κόμισσα που μπορεί να μην είχε προβλέψει τη δημοτικότητα του νεκροταφείου, η οποία, ανήσυχη ότι δε θα την επισκέπτονταν μετά το θάνατό της, υποτίθεται ότι υποσχέθηκε την οικογενειακή περιουσία σε όποιον θα περνούσε ένα χρόνο και μια μέρα μαζί της στον τάφο της.
Δείτε ακόμη:
Ο θρύλος έχει να κάνει με την Elisabeth Demidoff (μερικές φορές γράφεται Demidov, γεννημένη Stroganoff/ Stroganov), απόγονος μιας οικογένειας Ρώσων βιομηχάνων που ασχολούνταν με το αλάτι και την γούνα. Παντρεύτηκε τον Ρώσο κόμη Nikolai Nikitich Demidoff, του οποίου η οικογενειακή βιομηχανία ασχολούνταν με τη σιδηρουργία. Ο γάμος τους δεν ήταν ευτυχισμένος και το ζευγάρι χώρισε, οπότε η Elisabeth πήγε να ζήσει στο Παρίσι. Πέθανε το 1818, σε ηλικία 40 ετών, και όταν πεθάνει, λέγεται, ότι είχε ένα πολύ ασυνήθιστο αίτημα.
Λίγο πολύ, η ιστορία έχει ως εξής: Αφού πέθανε η Demidoff, οι συγγενείς της σοκαρίστηκαν όταν ανακάλυψαν ότι στη διαθήκη της άφηνε εκατομμύρια φράγκα στο άτομο που θα περνούσε ένα χρόνο και μια μέρα στον περίτεχνο λευκό τάφο της, δίπλα στο σώμα της. Πιο λεπτομερείς μαρτυρίες προσθέτουν ότι οι τοίχοι και η οροφή του τάφου ήταν καλυμμένοι με καθρέφτες, έτσι ώστε "από όποια πλευρά κι αν κοιτούσε ο θεατής, θα έβλεπε πάντα την νεκρή", όπως γράφει μια ευρέως αναδημοσιευμένη εφημερίδα. Οι μοναδικοί όροι που είχε το άτομο που θα παρέμενε στον τάφο ήταν "να διαβάζει υπό το νεκρικό φως στην κεφαλή του φέρετρου και, για 365 ημέρες, να μην ανταλλάξει ούτε λέξη με κάποιον, ούτε καν με το άτομο που θα του πήγαινε μια φορά την ημέρα φαγητό". Μόνο τα βράδια, όταν έκλειναν οι πύλες του νεκροταφείου, ή πολύ νωρίς το πρωί, του επιτρεπόταν να κάνει μια βόλτα στους χώρους του νεκροταφείου.
Αν και πολλοί επιχείρησαν να αντεπεξέλθουν στην πρόκληση της κόμισσας, το αίτημά της δεν έχει εκπληρωθεί, εν μέρει επειδή ο κόσμος τρελαίνονταν από "απόκοσμους και μυστηριώδεις ήχους" -ένας από αυτούς έγινε "φλύαρος ηλίθιος", ανέφεραν οι εφημερίδες.
Αν και πολλοί επιχείρησαν να αντεπεξέλθουν στην πρόκληση της κόμισσας, το αίτημά της δεν έχει εκπληρωθεί, εν μέρει επειδή ο κόσμος τρελαίνονταν από "απόκοσμους και μυστηριώδεις ήχους" -ένας από αυτούς έγινε "φλύαρος ηλίθιος", ανέφεραν οι εφημερίδες.
Πορτρέτο της Elisabeth Demidoff
Η ιστορία -που αναφέρεται ακόμη και σήμερα από τους ξεναγούς και λάτρεις των παραφυσικών θεμάτων- δεν φαίνεται να είναι τίποτα άλλο από το προϊόν της φαντασίας των εφημερίδων του τέλους του 19ου αιώνα. Σύμφωνα με τον συγγραφέα Chris Woodyard, ο οποίος ειδικεύεται στη γραφή για μακάβρια και ασυνήθιστα φαινόμενα, η παλαιότερη εκδοχή εμφανίζεται σε ένα άρθρο της Chicago Daily Tribune του 1893, επτά δεκαετίες μετά τον θάνατο του Demidoff. Υπό τον τίτλο "Μια ευκαιρία να γίνεις πλούσιος. Η παράξενη διαθήκη μιας Ρωσίδας πριγκίπισσας", το άρθρο περιγράφει τον μύθο και τελειώνει σημειώνοντας, "Η διαθήκη δεν αναφέρει ότι δεν μπορούν να συμμετάσχουν και ξένοι. Επομένως, υπάρχει πιθανότητα, ένας καλά σκεπτόμενος Αμερικανός, που δεν φοβάται ούτε τα φαντάσματα ούτε τις ταφόπλακες, να γίνει πλούσιος στο σύντομο χρονικό διάστημα των 365 ημερών. Οι αιτήσεις υποβάλλονται στον δήμο του Παρισιού".
Ένα άρθρο των Les Temps του 1896 που ανακαλύφθηκε από την ερευνήτρια του νεκροταφείου, Marie Beleyme, αποδίδει την προέλευση του θρύλου όχι στο Σικάγο, αλλά στην "τρίτη σελίδα μιας κίτρινης εφημερίδας", πιθανώς στο Παρίσι. Ανεξάρτητα από το ποια εφημερίδα την ξεκίνησε, η ιστορία -παρόλο που ήταν ψεύτικη- είχε αποτελέσματα. Σύμφωνα με το Les Temps, "ο μύθος… αναπαράχθηκε παντού στη Γαλλία, στην Ευρώπη, στην Αμερική" και χιλιάδες άνθρωποι έγραψαν στον έφορο του νεκροταφείου για να εκπληρώσουν το αίτημα. Στα αρχεία του Παρισιού, η Beleyme βρήκε έξι επιστολές αίτησης, όλες από το 1893 -από τις ΗΠΑ, τη Νορβηγία, την Κροατία, τον Καναδά και τη Γερμανία. Οι επιστολές συνεχίστηκαν μέχρι τον 20ο αιώνα, κάτι που δεν άρεσε στους υπεύθυνους του Περ Λασέζ.
Σήμερα, μερικές φορές, η Demidoff αναφέρεται ως "η Βαρόνη Βαμπίρ του Παρισιού", ίσως επειδή στον τάφο της υπάρχουν λύκοι και άλλα σύμβολα που υποδεικνύουν μια σχέση με τον Μπραμ Στόκερ, τον συγγραφέα του "Δράκουλα". Με εκατομμύρια τουρίστες να συρρέουν στο Περ Λασέζ ετησίως, σίγουρα δε λείπουν οι επισκέπτες στην Demidoff -και ας μην μένουν εκεί.
από: mental floss
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου