Ο ιδρυτής και οι ιστορικές απαρχές των Ιλλουμινάτι

Στοά Ελευθεροτεκτόνων, Λονδίνο, 1809 - περίπου

Ο 18ος αιώνας ήταν μια εποχή επαναστάσεων, καθώς νέες ιδέες ωθούσαν τους μορφωμένους -άντρες και γυναίκες- σε όλη την Ευρώπη και την Αμερική να αμφισβητήσουν τις παλιές υποθέσεις για την επιστήμη, τη θρησκεία και, φυσικά, την πολιτική.



Ένας άντρας ήθελε να φέρει αυτό το φως της ορθής κρίσης -αυτή τη διαφώτιση- στα σκοτεινά μέρη. Δημιούργησε λοιπόν το Τάγμα των Ιλλουμινάτι, των Πεφωτισμένων, μια οργάνωση που μεγάλωσε πολύ... στην φαντασία των διαφόρων συνομοσιολόγων.

Σε αυτό που σήμερα είναι η Γερμανία, οι αλλαγές δεν μπορούσαν να έρθουν γρήγορα. Εκείνη την εποχή δεν ήταν ακόμη μία ενιαία χώρα, ήταν χωρισμένη σε μικρότερες πολιτείες, δουκάτα και πριγκιπάτα, που τα κυβερνούσαν δούκες, επίσκοποι και πρίγκιπες. Όλα αυτά αποτελούσαν τμήματα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας -η οποία δεν ήταν ούτε αγία, αλλά ούτε καν ρωμαϊκή- και η οποία είχε διαμορφωθεί ως μια χαλαρή σύνδεση γερμανικών και κεντροευρωπαϊκών κρατών υπό έναν ανίσχυρο αυτοκράτορα από τον Μεσαίωνα.

Στο Ελεκτοράτο της Βαυαρίας (Kurfürstentum Bayern, στα γερμανικά, ένα ανεξάρτητο κληρονομικό εκλογικό σώμα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από το 1623 έως το 1806, όταν το διαδέχτηκε το Βασίλειο της Βαυαρίας), μια από τις πιο πλούσιες δυτικές πολιτείες, ένας νεαρός καθηγητής νομικής, ο Άνταμ Βάισχαουπτ, απορροφούσε με ανυπομονησία τα τελευταία έργα των μεγαλύτερων στοχαστών.

Ο Άνταμ Βάισχαουπτ, ο ιδρυτής των Βαυαρών Ιλλουμινάτι - πηγή

Συγκεκριμένα, τον κέρδισε η φιλοσοφία του εμπειρισμού που υποστήριζε ο επίσης Βαυαρός Johann Georg Heinrich Feder. Με απλά λόγια, ο εμπειρισμός ισχυρίστηκε ότι μόνο οτιδήποτε μπορούμε να επιβεβαιώσουμε με τις αισθήσεις μας είναι πραγματικό, είναι σταθερά υπέρ της επιστήμης και της ορθολογικής σκέψης και αντίθετος στα συναισθήματα και την πίστη.

Υπό αυτή την οπτική, ο Βάισχαουπτ έφτασε στο συμπέρασμα ότι τα προβλήματα της Βαυαρίας μπορούσαν να εντοπιστούν σε δύο πράγματα: την κληρονομική μοναρχία και τη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, που και οι δύο καθυστερούσαν τους νέους τρόπους διακυβέρνησης της κοινωνίας, όπως πίστευε.

Ο Βάισχαουπτ αρχικά εντάχθηκε στους Ελευθεροτέκτονες αναζητώντας απαντήσεις. Τελικά όμως διαπίστωσε ότι πέρα από τα τρομακτικά τελετουργικά και το γενικότερο μυστήριο, ο οργανισμός ήταν απλά μια λέσχη κυρίων, που ενδιαφέρονταν περισσότερο στο να βοηθηθούν ο ένας τον άλλο, παρά να βοηθήσουν τη Βαυαρία να είναι κάτι περισσότερο από μια φεουδαρχία. Ήταν απογοητευμένος από την φύση των μυστικών κοινωνιών της Γερμανίας.

Έτσι, δημιούργησε τη δική του μυστική κοινωνία. Όμως, αντί να είναι μυστικιστική, το Τάγμα των Ιλλουμινάτι ήταν ριζοσπαστικό.

Η πρώτη συνάντηση των Πεφωτισμένων -ο Βάισχαουπτ και τέσσερις μαθητές του από το πανεπιστήμιο- πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της 1ης Μαΐου του 1776, σε ένα δάσος κοντά στην πόλη Ίνγκολστατ, όπου είχε γεννηθεί ο Βάισχαουπτ.

Σε μια συζήτηση που φωτιζόταν από πυρσούς καθόρισαν τους όρους συμμετοχής στην οργάνωση: όλα τα μελλοντικά μέλη έπρεπε να έχουν την έγκριση ολόκληρης της ομάδας και -παρά τους ισχυρισμούς περί ισότητας και ελευθερίας από "βαθμούς και αξιώματα"- έπρεπε να είναι πλούσιοι, με καλές γνωριμίες και να προέρχονται από οικογένειες με επιρροή. Επίσης, πήραν ψευδώνυμα από την αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη. Ο Βάισχαουπτ, για παράδειγμα, επέλεξε να τον αποκαλούν Σπάρτακο (ο επαναστάτης θρακικής καταγωγής που ηγήθηκε μεγάλης επανάστασης δούλων και άλλων κοινωνικώς καταπιεσμένων ατόμων εναντίον των Ρωμαίων).

Ο Βάισχαουπτ, όντας ακόμα Ελευθεροτέκτονας, χρησιμοποίησε την ιδιότητα του μέλους ώστε να προσελκύσει μέλη στη δική του οργάνωση και, όπως οι Ελευθεροτέκτονες, έτσι και οι Ιλλουμινάτι είχαν μια ιεραρχία που ακουγόταν υπερφυσική, με βαθμίδες όπως Novice (μαθητής), Minerval (εταίρος) και Illuminated Minerval (διδάσκαλος).

Οι δύο ανώτερες τάξεις πήραν το όνομά τους από τη θεά Μινέρβα, την αντίστοιχη θέα Αθηνά των Ρωμαίων, και σύμφωνα με την ακαδημαϊκή προέλευση του Βάισχαουπτ, κάθε βαθμός είχε προτεινόμενα θέματα ανάγνωσης με τα οποία θα πετύχαινε τη σοφία. Πολλά από αυτά τα θέματα ήταν πολιτική και φιλοσοφική λογοτεχνία που είχαν απαγορευτεί στην Βαυαρία, αλλά ήταν διαθέσιμα στα προτεσταντικά γερμανικά κράτη.

Μέχρι το 1782, ο αριθμός των μελών είχε φτάσει τα 600, μεταξύ των οποίων ήταν και μερικά εξέχοντα πρόσωπα της Βαυαρίας, όπως ο ποιητής, μυθιστοριογράφος, δραματουργός, θεωρητικός της Τέχνης και επιστήμονας, Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε. Μέχρι το 1784, οι Ιλλουμινάτι είχαν τουλάχιστον 1.000 μέλη σε όλη τη Γερμανία και όχι μόνο τη Βαυαρία.

Τα μέλη ήταν συνεχώς υπό την επίβλεψη άλλων μελών, τα οποία διέδιδαν τα κουτσομπολιά στις ανώτερες βαθμίδες και που μόνο η ηγεσία γνώριζε την πραγματική δομή, κάτι που είχε καταλήξει να γίνει ένα πολύπλοκο δίκτυο. Οι Ιλλουμινάτι έλαβαν περισσότερη ώθηση όταν έγινε μέλος ο ενεργός Ελευθεροτέκτονας και συγγραφέας, Adolph Freiherr Knigge.

Ο Adolph Freiherr Knigge, ο πιο αποτελεσματικός στρατολόγος των Ιλλουμινάτι - πηγή

Ήδη απογοητευμένος από την έλλειψη ουσιαστικής πολιτικής αλλαγής, ο Knigge ενθουσιάστηκε όταν βρήκε μια έτοιμη οργάνωση με την οποία θα έκανε τη διαφορά. Στρατολογώντας από τους δικούς του μασονικούς κύκλους, η κλίκα του Knigge αναπτύχθηκε τόσο γρήγορα που του δόθηκε η άδεια να δημιουργήσει δικές του βαθμίδες -επεκτείνοντας τις τρεις πρώτες σε 13, διαιρεμένες σε τρεις κατηγορίες.

Όπως κάθε ομάδα που προσελκύει ισχυρούς άνδρες με επιρροή, οι Ιλλουμινάτι άρχισαν να μαλώνουν μεταξύ τους, καθώς τραβήχτηκαν γραμμές μεταξύ εκείνων που πίστευαν ότι το αντιθρησκευτικό συναίσθημα θα απομάκρυνε τους παλαιότερους Ελευθεροτέκτονες και άλλες πολύτιμες, δυνατές προσωπικότητες, και των αρχικών ριζοσπαστών.

Αντιμετώπισαν επίσης αντιπάλους από μια άλλη ομάδα, το Τάγμα των Ροδόσταυρων, οι οποίοι επίσης δραστηριοποιούνταν στην στρατολόγηση και διείσδυση σε μασονικές στοές και το άκρως αντίθετο των Ιλλουμινάτι, δηλαδή Χριστιανοί μυστικιστές και σταθερά προ-μοναρχικοί.

Η ταχεία επέκταση είχε σαν αποτέλεσμα την κατανομή της εξουσίας. Άπλυτα άρχισαν να βγαίνουν στο φως και τα αλαζονικά νέα μέλη καυχιόνταν για τη δύναμη και την επιρροή της ομάδας τους, τροφοδοτώντας φήμες περί συνωμοσίας και διαφθοράς.

Υπήρχε κάποια ορθότητα σ' αυτούς τους φόβους. Σε αντίθεση με τις πολλές μυστικές ομάδες της Βαυαρίας, που ήταν ανεκτές όσο δεν έμπλεκαν στην πολιτική, το Τάγμα των Ιλλουμινάτι προσπαθούσε ενεργά να ανανεώσει την πολιτική κουλτούρα και να καταπολεμήσει τη διαφθορά και την καταπίεση. Διαδόθηκαν φήμες ότι το Τάγμα ενδιαφερόταν μόνο για τον πλούτο και την εξουσία του καθενός προσωπικά και ότι ορισμένοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι ήταν μυστικά μέλη.

Ο Charles Theodore, Εκλέκτορας της Βαυαρίας, απαγόρευσε το 1784 το σχηματισμό οποιαδήποτε νέας μυστικής ομάδας που δεν εγκρινόταν από το κράτος. Αμέσως, εξαιτίας του νόμο του, εμφανίστηκαν πολλοί που συμπαθούσαν την αποστολή του Ιλλουμινάτι και αποδείχτηκε ότι η κυβέρνησή του στόχευε το Τάγμα.

Η αστυνομία της Βαυαρίας εισέβαλε στις λέσχες του Τάγματος και κατάσχεσε έγγραφα. Το 1787 δημοσίευσαν μια επιλεκτικά επιμελημένη ανθολογία των εγγράφων των Ιλλουμίνατι όπου φαινόταν να υπερασπίζονται την αυτοκτονία και τον αθεϊσμό, ότι είχαν λεπτομερή σχέδια για τη δημιουργία ενός Τάγματος Ιλλουμινάτι για γυναίκες και έδιναν οδηγίες για τη δημιουργία αόρατου μελανιού και την πραγματοποίηση αμβλώσεων. Όλα αυτά, στα μάτια του ρωμαιοκαθολικού ανθρώπου της Βαυαρίας, ήταν κόκκινο πανί.

Το βιβλίο διαβάστηκε ευρέως σε ολόκληρη τη Γερμανία, ακολουθώντας τον κατακλυσμό της Γαλλικής Επανάστασης το 1789, που έδινε στους Ευρωπαίους βασιλιάδες και τους επισκόπους μαζική χάρη "εκθέτοντας" το χαοτικό πρόσωπο του ρεπουμπλικανισμού. Οι συντηρητικοί κριτικοί κατηγόρησαν το Τάγμα των Ιλλουμινάτι για την αναρχία στη Γαλλία. Από το 1800 η λέξη Ιλλουμινάτι έγινε συντομογραφία μιας μυστικής επαναστατικής συνωμοσίας πίσω από κάθε πράξη πολιτικής αναταραχής ή σκανδάλου. Λίγο αργότερα, οι εκκλησιαστές στις ΗΠΑ άρχισαν να καταριούνται τη σκιά των Ιλλουμινάτι στο ποίμνιό τους.

Οπλισμένοι με αυτό το επιλεκτικό σύνολο κατηγοριών που έδειχναν ότι οι Ιλλουμινάτι ήταν εναντίον της εκκλησίας και του κράτους, το Τάγμα απαγορεύτηκε πρώτα στην Βαυαρία και στη συνέχεια στην Πρωσία και την Αυστρία, ενώ η περαιτέρω συμμετοχή στην οργάνωση έφερε τη θανατική ποινή. Ο ίδιος ο Βάισχαουπτ απολύθηκε από τη θέση του στο Πανεπιστήμιο του Ίνγκολστατ και εξορίστηκε στο γειτονικό Δουκάτο της Σαξονίας. Πέθανε το 1830, αφού είδε το δημιούργημά του να μετατρέπεται από κάτι το δυνητικό για την απαραίτητη μεταρρύθμιση της πατρίδας του, σε έναν μπαμπούλα που επινόησαν παρανοϊκοί ιερείς, καταπιεστικοί μονάρχες και πολιτικοί σε ολόκληρη την Ευρώπη και την Αμερική. Η πάνω από 200 χρόνια θεωριών συνωμοσίας και παράνοιας δεν είναι η κληρονομιά που θα ήθελε να αφήσει αυτός ο τολμηρά προοδευτικός στοχαστής.

Ωστόσο, ένας άνθρωπος -τουλάχιστον- είδε τον Βάισχαουπτ αυτό που ήταν. Το 1800, ο τρίτος Πρόεδρος των ΗΠΑ και κύριος συντάκτης της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας, Τόμας Τζέφερσον, έγραψαν για το Τάγμα των Ιλλουμινάτι ότι "στην καρδιά του ιδρυτή του υπήρχε μια βαθιά λαχτάρα για την ανθρωπότητα να βιώσει τον διαφωτισμό και την αληθινή ελευθερία, να εξελίσσονται με ηθική και να μην διοικούνται πλέον από κανέναν τύραννο, κράτος ή θρόνο".

Η Κουκουβάγια της Μινέρβα σε ένα βιβλίο, το έμβλημα των Βαυαρών Ιλλουμινάτι στον βαθμό "Minerval" - πηγή

Κληρονομιά
Μεταξύ του 1797 και του 1798, δημοσιεύτηκαν το Memoirs Illustrating the History of Jacobinism του Augustin Barruel και το Proofs of a Conspiracy John Robison τα οποία ανέφεραν τη θεωρία ότι οι Ιλλουμινάτι είχαν επιβιώσει και αντιπροσώπευαν μια συνεχιζόμενη διεθνή συνωμοσία. Αυτό περιλάμβανε τον ισχυρισμό ότι το Τάγμα ήταν πίσω από τη Γαλλική Επανάσταση. Και τα δύο βιβλία αποδείχθηκαν πολύ δημοφιλή, προωθώντας τις ανατυπώσεις και τις παραφράσεις από άλλους.

Τα έργα των Robison και Barruel έφτασαν στις ΗΠΑ και στη Νέα Αγγλία, όπου ιερείς ξεκίνησαν τα κηρύγματα κατά των Ιλλουμινάτι, τα οποία τυπώθηκαν και σε εφημερίδες.

Οι Ιλλουμινάτι δεν επιβίωσαν στην Βαυαρία. Αυτά που ανέφεραν οι Barruel και Robison πρέπει να θεωρηθούν ως εφεύρεση των συγγραφέων. Θεωρητικοί συγγραφείς ισχυρίστηκαν ότι οι Ιλλουμινάτι επέζησαν μέχρι σήμερα.

Πολλές θεωρίες συνωμοσίας προτείνουν ότι τα παγκόσμια γεγονότα ελέγχονται και χειραγωγούνται από μια μυστική κοινωνία που ονομάζεται Ιλλουμινάτι. Πολλοί έχουν ισχυριστεί ότι πολλοί αξιοσημείωτες προσωπικότητες ήταν ή είναι μέλη των Ιλλουμινάτι. Ένας κοινός στόχος για τέτοιες αξιώσεις είναι οι πρόεδροι των ΗΠΑ.

Άλλοι θεωρητικοί υποστηρίζουν ότι μια σειρά από ιστορικά γεγονότα, όπως η Γαλλική Επανάσταση, η Μάχη του Βατερλό και τη δολοφονία του Αμερικανού Προέδρου Κένεντι, ενορχηστρώθηκαν από τους Ιλλουμινάτι σε μια φερόμενη κομμουνιστική πλοκή που επιτάχυνε τη "Νέα Τάξη Πραγμάτων" διεισδύοντας στην κινηματογραφική βιομηχανία του Χόλιγουντ.

Σύγχρονοι Ιλλουμινάτι
Αρκετές πρόσφατες και σύγχρονες οργανώσεις ισχυρίζονται ότι προέρχονται από το αρχικό βαυαρικό Τάγμα των Ιλλουμινάτι και χρησιμοποιούν το όνομα. Ορισμένες από αυτές τις ομάδες χρησιμοποιούν μια παραλλαγή, όπως "The Illuminati Order", ενώ άλλοι, όπως το "Ordo Templi Orientis", έχουν το "Ιλλουμινάτι" ως επίπεδο στην ιεραρχία του τάγματός τους. Ωστόσο, δεν υπάρχουν στοιχεία ότι αυτές οι σημερινές ομάδες έχουν πραγματική σχέση με το πρώτο Τάγμα. Δεν έχουν συγκεντρώσει σημαντική πολιτική δύναμη ή επιρροή και οι περισσότεροι, αντί να προσπαθούν να παραμείνουν μυστικοί, προωθούν αδικαιολόγητους δεσμούς με τους Βαυαρούς Ιλλουμινάτι ως μέσο προσέλκυσης μελών.

από: the vintage news και wikipedia