Μόνο μια φωτογραφία της Hattie Carroll παραμένει σήμερα, σε αντίθεση με το τραγούδι του Ντίλαν που την καθιέρωσε στην αμερικάνικη ιστορία
Όταν η μαύρη μπαργούμαν Hattie Carroll δολοφονήθηκε από έναν λευκό μεθυσμένο, ο Ντίλαν μετέτρεψε την ιστορία σε ένα τραγούδι διαμαρτυρία.
Όταν το 1964 βγήκε το τραγούδι του Μπομπ Ντίλαν "The Lonesome Death of Hattie Carroll" είχε περάσει μόνο ένας χρόνος από την δολοφονία της 51χρονης μαύρης μπαργούμαν. Η αφήγηση περιείχε ορισμένα λάθη. Εντούτοις, η βασική αλήθεια εκφράστηκε με δυνατή θλίψη για τα φυλετικά ζητήματα. Στην τελική, το περιστατικό συνέβη στην κομητεία Charles της Βαλτιμόρης, όπου οι διαχωρισμοί ήταν ακόμη ενεργοί εκείνη την εποχή.
Για τον Ντίλαν, βλέποντας μια σκληρά εργαζόμενη μπαργούμαν να πεθαίνει από το μπαστούνι ενός μεθυσμένου λευκού αγρότη ήταν αρκετό. Σύμφωνα με τον The Guardian, ήταν η επερχόμενη δίκη που έστειλε τον άνδρα στην φυλακή για μόλις έξι μήνες που τον οδήγησε να γράψει το τραγούδι.
Η ζωή και ο θάνατος της Hattie Carroll
Το 1963, 1.600 παραβρέθηκαν στην κηδεία της Hattie Carroll στην Βαλτιμόρη. Ο δολοφόνος της, William Zantzinger, πέθανε τον ίδιο μήνα που ο Μπάρακ Ομπάμα ανέλαβε πρόεδρος των ΗΠΑ το 2009.
Η Carroll γεννήθηκε το 1911 -πιθανώς, στις 3 Μαρτίου- σύμφωνα με την ταφόπλακα στο κοιμητήριο της Βαλτιμόρης.
Είχε 11 παιδιά (όχι 10 όπως έγραψε ο Ντίλαν) και ζούσε στην γειτονιά της χαμηλής και μεσαίας τάξης Cherry Hill στη Βαλτιμόρη. Συμμετείχε στην 45μελή χορωδία της Gillis Memorial Christian Community Church στο κέντρο της πόλης και ήταν μέλος του εκκλησιάσματος Flower Guild, που ήταν υπεύθυνο για τον στολισμό της εκκλησίας.
Στις 8 Φεβρουαρίου του 1963, η Carroll είχε μια τυχαία συνάντηση με κάποιον William Zantzinger (όχι Zanzinger, όπως αναφέρει ο Ντίλαν στους στίχους) στο ξενοδοχείο Emerson στο κέντρο της Βαλτιμόρης. Ήταν ένας 24χρονος λευκός άντρας, παντρεμένος με δύο παιδιά, ιδιοκτήτης μιας φάρμας καπνού στο νότιο Μέριλαντ, περίπου 65 μίλια νότια της Βαλτιμόρης.
Προφανώς, ο Zantzinger περνούσε καλά στο Spinsters’ Ball του ξενοδοχείου, όντας "ένα μεθυσμένο ποντίκι της εξοχής στην μεγάλη πόλη", όπως έγραψε η εφημερίδα New Yorker. Το ποτό και η διαταραχή τον έκαναν γρήγορα βίαιο και άρχισε να αποκαλεί με ρατσιστικά επίθετα το μαύρο προσωπικό του ξενοδοχείου. Επιπλέον, στα χέρια του κρατούσε το μπαστούνι του -αντί να το αφήσει στην γκαρνταρόμπα. "Διασκεδάζω πολύ με αυτό, σκουντώντας τους πάντες", είχε πει.
Προφανώς, αυτό το σκούντημα έγινε χτύπημα σε μερικούς από τους σερβιτόρους του ξενοδοχείου, μεταξύ των οποίων και η Hattie Carroll. Ο Zantzinger ήταν τόσο μεθυσμένος, που μάλλον δεν θυμάται καν τι είχε κάνει στην Carroll. Όμως, υπήρχαν πάρα πολλοί αυτόπτες μάρτυρες.
Μια μπαργούμαν χτυπιέται
Ο Ντίλαν ήταν 22 χρονών όταν ηχογράφησε το "The Lonesome Death of Hattie Carroll" το 1963. Το παρουσίασε στην Πορεία στην Ουάσιγκτον (March on Washington) εκείνη την χρονιά, με την Τζόαν Μπαέζ. 28 Αυγύστου 1963.
Οι ιερείς Dorothy Johnson και Mildred Jessup πηγαίναν στην ίδια εκκλησία με την Carroll. Θυμόντουσαν την ημέρα που σκοτώθηκε πολύ καθαρά.
"Θυμάμαι ότι η Hattie πήγε να δουλέψει στο ξενοδοχείο εκείνη την ημέρα, και αργότερα μάθαμε ότι την χτύπησαν με ένα μπαστούνι", είπε ο Johnson. "Και αμέσως μετά μάθαμε ότι είχε πεθάνει. Όλοι στην εκκλησία ήταν αναστατωμένοι".
Εκείνο το βράδυ στο μπαρ του ξενοδοχείου είχε πολύ κόσμο. Η Carroll έκανε όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Όταν ο Zantzinger την πίεσε να του φτιάξει το ποτό που είχε παραγγείλει, εκείνη του απάντησε "Κάνω όσο πιο γρήγορα μπορώ".
"Δεν είμαι υποχρεωμένος να ανέχομαι αυτά τα σκατά από έναν αράπη", της απάντησε και την χτύπησε με το μπαστούνι του.
Αναστατωμένη από τα σχόλιά του, η Carroll κατέρρευσε μερικές ώρες αργότερα από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο.
"Αναρωτιέμαι τι είδους σεβασμό έχει αυτός ο άνθρωπος για τους ανθρώπους. Τι είδους σεβασμό έχει για τις κυρίες", αναρωτήθηκε χρόνια αργότερα ο ιερέας Jessup. "Δεν σκεφτόταν καθόλου τους ανθρώπους. Ενεργούσε υπό την νοοτροπία της σκλαβιάς".
Ο Zantzinger είχε ήδη κατηγορηθεί για κακή συμπεριφορά και επίθεση (επειδή είχε χτυπήσει μερικούς ακόμη υπαλλήλους του ξενοδοχείου με το μπαστούνι του), αλλά στην υπόθεση της Carroll το κατηγορητήριο άλλαξε σε δολοφονία.
Ο William Zantzinger
Στις 28 Αυγούστου του 1963, την ίδια ημέρα της Πορείας στην Ουάσιγκτον (March on Washington), ο William Zantzinger καταδικάστηκε για ανθρωποκτονία σε φυλάκιση έξι μηνών.
Όταν πέθανε η Hattie Carroll, η ιατρική εξεταστική έδειξε ότι είχε σκληρές αρτηρίες και διευρυμένη καρδιά, ενώ το μπαστούνι δεν άφησε κανένα σημάδι πάνω της. Δεν την σκότωσε το μπαστούνι του Zantzinger, αλλά μάλλον ήταν τα λόγια του που προκάλεσαν το εγκεφαλικό.
Η έκθεση οδήγησε το δικαστήριο του Μέριλαντ να αλλάξει το κατηγορητήριο από ανθρωποκτονία σε ανθρωποκτονία εξ αμελείας. Ο Zantzinger καταδικάστηκε σε φυλάκιση έξι μηνών σε φυλακή της κομητείας.
Οι δικαστές ήταν επιφυλακτικοί στο να επιβάλουν μεγαλύτερη ποινή, καθώς αυτό θα σήμαινε ότι ο Zantzinger έπρεπε να πάει σε κρατική φυλακή, όπου φοβόντουσαν ότι θα γινόταν στόχος του μαύρου πληθυσμού. Επιπλέον, καθυστέρησαν την ποινή του μερικές εβδομάδες, ώστε να μπορέσει να μαζέψει τα καπνά του.
Ο William Zantzinger φεύγει από το δικαστήριο με χειροπέδες μετά την καταδίκη του σε 18 μήνες φυλάκιση και πρόστιμο 50.000 δολαρίων για "αθέμιτες και παραπλανητικές εμπορικές πρακτικές". 3 Ιανουαρίου του 1992, Charles County Courthouse, Μέριλαντ.
Σύμφωνα με τον The New Yorker, ο Zantzinger πίστευε ότι το τραγούδι του Ντίλαν που τον δαιμονοποίησε για πάντα "ήταν ψέμα". Για παράδειγμα, ισχυρίστηκε ότι δεν είχε "γνωστούς σε υψηλά κλιμάκια στο Μέριλαντ" για να γλυτώσει, όπως αναφέρει το τραγούδι.
Ο Zantzinger πέθανε στις 3 Ιανουαρίου του 2009, με μια εικόνα αυτεπίγνωσης.
"Ξέρω ότι προκάλεσα το θάνατο αυτής της γυναίκας", είπε. "Είμαι υπεύθυνος. Τα λόγια μου δεν κάνουν τίποτα για αυτή τη γυναίκα ή την οικογένειά της. Βάλτε το στο άρθρο σας: Θαυμάζω και σεβόμαστε την οικογένεια Carroll για την απόφασή τους να μην μιλήσουν δημόσια. Όπως αυτοί, νομίζω ότι το καλύτερο πράγμα που πρέπει να γίνει είναι να το αφήσουμε πίσω μας".
Η κληρονομιά της Hattie Carroll
Ο Ντίλαν ήταν 22 χρονών όταν έγραψε το τραγούδι. Το ηχογράφησε στις 23 Οκτωβρίου του 1963, μόλις δύο μήνες μετά την καταδίκη του Zantzinger. Η καταδίκη συνέπεσε με την Πορεία στην Ουάσιγκτον (March on Washington) και την ομιλία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ "I Have a Dream".
Χάρη στον Ντίλαν, η κληρονομιά της Carroll ζει ακόμη και σήμερα. Στην κηδεία της παραβρέθηκαν 1.600 άτομα. Σύμφωνα με την The Maryland Independent, το συμβούλιο της κομητείας Charles, τίμησε την Carroll και την οικογένειά της με ένα μνημείο και ένα πορτρέτο το 2017, ενώ ένα πεζοδρόμιο ονομάστηκε "Hattie Carroll Way".
"Με κάνει να νιώθω περήφανη και τιμημένη να βλέπω πόσο όμορφος άνθρωπος ήταν η γιαγιά μου", δήλωσε η εγγονή της, Bridget Carroll. "Δεν την έχουν ξεχάσει".
από: ati
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου