Ο μάγος Χουντίνι, ο οποίος ήταν πολέμιος του πνευματισμού, μιλάει μέσα από ένα "spirit trombone".
Οι σάλπιγγες των πνευμάτων βοήθησαν τους νεκρούς να ακούγονται.
Δείτε ακόμη:
Ο Χουντίνι και το πνεύμα του αρραβωνιαστικού
Η γυναίκα που ξεμπρόστιασε τους Πνευματιστές βοηθώντας τον Χουντίνι
Ένα από τα μεγαλύτερα θέματα με την ομιλία των νεκρών στην βικτωριανή εποχή -εκτός από το ότι ήταν νεκροί- ήταν ότι τα φαντάσματα δεν μιλούσαν φωναχτά. Τα πνεύματα ψιθύριζαν μόνο -ακατανόητες φασματικές ασυναρτησίες που το ανθρώπινο αυτί δεν μπορούσε να ακούσει, πόσο δε μάλλον να αποκρυπτογραφήσει. Η λύση που βρήκαν τα μέντιουμ γι' αυτό ήταν η "σάλπιγγα των πνευμάτων", ένα φανταχτερό όνομα για έναν απλό κώνο που υποτίθεται ότι ενίσχυε τις φωνές των νεκρών.
Πριν από τη σάλπιγγα των πνευμάτων, οι συνομιλίες με τα φαντάσματα περιορίζονταν σε πρωτόγονες, μη λεκτικές μορφές επικοινωνίας. Τα πνεύματα χτυπούσαν το πάτωμα ή έγραφαν λέξεις με έναν οδυνηρά αργό τρόπο, ενώ τα μέντιουμ έλεγαν ολόκληρο το αλφάβητο δυνατά μέχρι να τα σταματήσουν τα φαντάσματα σε ένα συγκεκριμένο γράμμα. Η σάλπιγγα ξεπέρασε αυτά τα εμπόδια επιτρέποντας στους νεκρούς να μιλούν άμεσα με τον ζωντανό.
Η σάλπιγγα εμφανίστηκε στις συνεδρίες στα τέλη του 19ου αιώνα και έγινε δημοφιλής από το ενδιάμεσο (μέντιουμ) Jonathan Koons. Δίπλα σε μια καλύβα στο αγρόκτημά του στην κομητεία Άθενς του Οχάιο, ο Koons δημιούργησε μια αίθουσα όπου οι επισκέπτες μπορούσαν να παρακολουθούν δωρεάν δημόσιες συνεδρίες που έκανε ο ίδιος και η οικογένειά του. Πιθανώς, η σάλπιγγα είναι εφεύρεση του γιου του Koon, Nahum, όπως λέει ο Brandon Hodge, πρώην μάγος και συλλέκτης συσκευών επικοινωνίας με πνεύματα.
Σύμφωνα με τα μέντιουμ που χρησιμοποίησαν αυτά τα εργαλεία, το πνεύμα μπορούσε να μιλήσει κατέχοντας τις φωνητικές χορδές του ατόμου που μιλούσε στην σάλπιγγα. Οι νεκροί χρειαζόντουσαν όση βοήθεια μπορούσαν να έχουν για να ενισχυθεί ο ήχος τους. Ενώ αυτές χρησιμοποιούνταν μπορούσαν να αιωρούνται στον αέρα, από τη δύναμη της ψυχικής ενέργειας.
Συλλογή από σάλπιγγες πνευμάτων
Οι πρώτες σάλπιγγες ήταν χειροποίητες, είτε από μέταλλο είτε από χαρτόνι, και ήταν απλοί κώνοι. Όμως, καθώς άρχισαν να εκτοξεύονται σε δημοτικότητα, έγιναν πιο φανταχτερές και έτσι έγιναν από χάλυβα που μπορούσαν να επεκταθούν ή να μαζεύονται, όπως οι σωλήνες ενός τηλεσκοπίου. Κάποιες από αυτές είχαν στο ένα άκρο δαχτυλίδια που φωσφόριζαν στο σκοτάδι. Οι πρώτες σάλπιγγες εμπορικής χρήσης μάλλον ξεκίνησαν από τον Everett Atwood Eckel, ίσως τον πιο γνωστό κατασκευαστή του είδους, στο Άντερσον της Ιντιάνα.
Οι συνεδρίες της βικτοριανής εποχής είχαν μια προβλέψιμη διαδικασία. Κατ' αρχάς, όλοι κάθονταν γύρω από έναν κύκλο, προσεύχονταν και ίσως απάγγελλαν κάποιον ύμνο. Και όλα αυτά μέσα σε απόλυτο σκοτάδι. Στη συνέχεια, το πνεύμα που καλούσαν χτυπούσε το πάτωμα -είτε απαλά, είτε με έναν χτύπο που μπορούσε μέχρι και τις καρέκλες να κινήσει- για να ανακοινώσει την παρουσία του. Λίγο μετά, το τραπέζι αιωρούνταν και, είτε θα περιστρεφόταν, ή θα γυρίζει στα πλάγια. Μετά από όλο αυτό το σόου, το μέντιουμ έβγαζε την σάλπιγγα. Μόλις το πνεύμα εγκατέλειπε το δωμάτιο, η σάλπιγγα έπεφτε και έσπαζε.
από: atlas obscura
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου