Δεν υπάρχουν επιβεβαιωμένες φωτογραφίες της Kate Warne - πηγή
Η νεαρή γυναίκα χαμογέλασε όταν συνάντησε τον αδελφό της, σε ένα σιδηροδρομικό σταθμό στην Φιλαδέλφεια, το βράδυ της 22ης Φεβρουαρίου του 1861. Ο αδελφός της ήταν ψηλός, αλλά σκεπασμένος με ένα σάλι, καλύπτοντας τα χαρακτηριστικά του προσώπου του και κάνοντας δύσκολο να τον αναγνωρίσουν οι περαστικοί. Σε όποιον την ρωτούσε, έλεγε ότι ο αδελφός της ήταν άρρωστος και χρειαζόταν ένα μέρος να αναπνεύσει.
Δείτε ακόμη:
Πολύ πριν το FBI, υπήρχε το Pinkerton Detective Agency
Ο τάφος του ανθρώπου που σκότωσε τον Αβραάμ Λίνκολν
Στο βαγόνι της επιβατικής αμαξοστοιχίας, η γυναίκα έδωσε μετρητά στον εισπράκτορα, ζητώντας του να μην βάλει άλλον στο πίσω μέρος του βαγονιού. Ο αδελφό της συνοδευόταν από ακόμη τρεις άνδρες. Εκείνη βολεύτηκε για ένα μεγάλο, νυχτερινό ταξίδι.
Ωστόσο, δεν ήταν ένα συνηθισμένο ταξίδι. Η γυναίκα είχε πει ψέμματα ότι ο άντρας ήταν ο αδελφός της. Στην πραγματικότητα, ήταν ο μόλις εκλεγμένος πρόεδρος Αβραάμ Λίνκολν, που πήγαινε στην Ουάσινγκτον για να αναλάβει τα καθήκοντά του. Η γυναίκα ήταν η Kate Warne, η πρώτη ιδιωτική ντετέκτιβ της Αμερικής.
Δεδομένης της θέσης της ως πρωτοπόρος στην επιβολή του νόμου, εκπληκτικά λίγα είναι γνωστά για το παρελθόν της Warne. Δεν είναι σίγουρο ότι υπάρχουν επιβεβαιωμένες φωτογραφίες της και δεν άφησε πίσω της κανένα ολοκληρωμένο χρονικό της δουλειάς της. Ίσως, λόγω της φύσης του επαγγέλματός της, η απόκρυψη της πραγματικής ιστορίας της ήταν υποχρέωσή της.
Η Warne γεννήθηκε στο Erin της Νέας Υόρκης το 1830 ή το 1833. Προερχόταν από μια μέτρια οικογένεια και είχε περιορισμένη μόρφωση. Ενδιαφερόταν να γίνει ηθοποιός, αλλά η οικογένειά της αντιτάχθηκε στην ιδέα και σύντομα εγκατέλειψε αυτήν την φιλοδοξία. Αν και αργότερα περιέγραψε τον εαυτό της ως χήρα, δεν υπάρχουν λεπτομέρειες σχετικά με τον γάμο της ή την τύχη του συζύγου, ο οποίος σύμφωνα με πληροφορίες πέθανε σε ένα ατύχημα. Η ζωή της Warne φαίνεται να ξεκινάει το 1856, όταν η 23χρονη μπήκε στα γραφεία της Pinkerton National Detective Agency στο Σικάγο και δήλωσε ότι ήθελε να γίνει ντετέκτιβ.
Το γραφείο Πίνκερτον πήρε το όνομά του και το διεύθυνε ο Άλαν Πίνκερτον, ένας μετανάστης από την Σκωτία που είχε εργαστεί ως αναπληρωτής σερίφης, αλλά και για το αστυνομικό τμήμα του Σικάγου. Στην δεκαετία του 1850, άνοιξε ένα ιδιωτικό γραφείο και σύντομα είχε γραφεία σε αρκετές μεγάλες πόλεις. Το όνομα Πίνκερτον έγινε γνωστό για την επιμελή προσέγγιση σε ζητήματα που περιέπλεκαν την τοπική επιβολή του νόμου.
Ο Άλαν Πίνκερτον, 1862 - πηγή
Ο Πίνκερτον είχε υψηλά στάνταρ, αλλά ήταν και άνθρωπος των προκαταλήψεων -σχετικά με τα φύλα- της εποχής. Εκείνη την εποχή, ήταν σχεδόν ανήκουστο να υπάρχουν γυναίκες αστυνομικοί ή ντετέκτιβ, και ο Πίνκερτον υπέθεσε ότι η νεαρή γυναίκα μπροστά του -την οποία αργότερα περιέγραψε ως "λεπτή, χαριτωμένη στις κινήσεις της και με απόλυτη αυτοκυριαρχία στους τρόπους της", με "μάτια γεμάτα με φωτιά"- αναζητούσε εργασία ως γραμματέας.
Η Warne τον διόρθωσε. Του ανέφερε ότι είχε βάλει διαφήμιση ψάχνοντας για νέες προσλήψεις και ότι εκείνη είχε έρθει στο γραφείο ώστε να γίνει ιδιωτικός ντετέκτιβ. Του εξήγησε ότι η δύναμή του στερούνταν της βασικής συνιστώσας για τη συλλογή πληροφοριών. Εκείνη, μπορούσε να αναλάβει το ρόλο της έμπιστης γυναίκας. Κάνοντας τον εαυτό της ευχάριστο, του είπε, ήταν πιθανό να ανακαλύψει πληροφορίες σχετικά με εγκλήματα που σκέφτονταν σύζυγοι, οι οποίοι έτειναν να λένε στις συζύγους τους τα σχέδιά τους. Επίσης, μπορούσε να εκμεταλλευτεί το γεγονός ότι οι άντρες τείνουν να καυχιούνται όταν τριγύρω βρίσκονται γυναίκες.
Ο Πίνκερτον δεν ήταν απόλυτα πεπεισμένος. Χρειάστηκαν πολλές συναντήσεις με την Warne πριν αποφασίσει να την προσλάβει. Αργότερα, ο ίδιος ο Πίνκερτον την περιέγραψε ως "έναν από τους πέντε καλύτερους πράκτορες που είχε χρησιμοποιήσει ποτέ".
Ακολούθησε ένας συναρπαστικός φάκελος υποθέσεων.
Το 1858, ανατέθηκε στην Warne να βρει στοιχεία σε μια υπόθεση που αφορούσε την κλοπή 10.000 δολαρίων από την σιδηροδρομική εταιρία Adams Express Company. Το γραφείο υποψιαζόταν κάποιον Nathan Maroney, τον διευθυντή της εταιρίας στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα, επειδή ήταν ο τελευταίος που είδε τα χρήματα πριν εξαφανιστούν. Η Warne πήγε στο Μοντγκόμερι, και όταν έφτασε, γοήτευσε γρήγορα την κα Maroney. Σύντομα, αποκάλυψε ότι ο σύζυγός της, όχι μόνο είχε πάρει τα μετρητά, αλλά ήξερε και θα τα έβρισκε -ήταν κρυμμένα στο Jenkintown της Πενσιλβανία. Ο Nathan Maroney καταδικάστηκε και τα χρήματα -εκτός από μερικές εκατοντάδες- ανακτήθηκαν.
Σε μια άλλη υπόθεση, η Warne εμπόδισε μια συνωμοσία που είχε γίνει για να δηλητηριαστεί ένας πλούσιος ονόματι Summer εμφανιζόμενη ως μελλοντολόγος. Ο Πίνκερτον της νοίκιασε ένα χώρο, εκείνη έμαθε γρήγορα τα βασικά από τα βιβλία και φιλοξένησε την αδελφή του Sumner, την Annie Thayer. Η Thayer εντυπωσιάστηκε από τα όσα η Warne ήξερε για τη ζωή της -την είχαν προετοιμάσει οι πράκτορες του Πίνκερτον. Πιστεύοντας ότι η Warne είχε πραγματικό χάρισμα, τελικά της αποκάλυψε ότι ήταν υπό την καθοδήγηση του εραστή της, κάποιου Pattmore, που τον βοηθούσε να σκοτώσει την σύζυγό του και τον αδελφού της για να απολαύσουν την περιουσία του. Το ζευγάρι συνελήφθη προτού μπορέσει να σκοτώσει τον Sumner. Ο Pattmore καταδικάστηκε για τη δολοφονία της συζύγου του και έμεινε στην φυλακή 10.
Η επιτυχία της Warne σε αυτές τις υποθέσεις οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στη μορφή της, την οποία αργότερα ο Πίνκερτον θα χαρακτήριζε ζεστή και ευχάριστη. Οι άνθρωποι φαινόταν πρόθυμοι να μοιράζονται μυστικά μαζί της, ακόμα κι αν αυτά τα μυστικά τους ενοχοποιούσαν. Όμως, μέρος αυτού ήταν και η θέση της μεταξύ των ανθρώπων της επιβολής του νόμου. Τότε, κανείς δεν μπορούσε να την υποψιαστεί ότι ήταν ντετέκτιβ, ήταν αδύνατο για μια γυναίκα να κάνει κάτι τέτοιο.
Αν και η Warne ήταν επιτυχημένη, τα όσα έκανε για τον Λίνκολν έγιναν το επίκεντρο της καριέρας της.
Λίγο πριν από την αναγόρευση του Λίνκολν τον Μάρτιο του 1861, ο μεγιστάνας των σιδηροδρόμων και σύμμαχος του Λίνκολν, Σάμιουελ Μορς Φέλτον, συνειδητοποίησε ότι οι αποσχιστές που ήταν εναντίον του νέου προέδρου γινόντουσαν όλο και πιο επικίνδυνοι συνεχώς. Υπήρχαν φήμες βάσει των οποίων μπορούσαν να επηρεάσουν τις σιδηροδρομικές μεταφορές από και προς την Ουάσινγκτον ώστε να διακόψουν την αγόρευση του Λίνκολν στο αξίωμα. Ελλείψει μυστικής υπηρεσίας, η οποία δεν είχε ακόμη σχεδιαστεί, ο Φέλτον ζήτησε την βοήθεια του Πίνκερτον. Αν και ο Φέλτον δεν το γνώριζε, οι αποσχιστές σχεδίαζαν να μπλοκάρουν το ταξίδι του Λίνκολν από το Σπρίνγκφιλντ του Ιλινόις. Επίσης, ο Λίνκολν είχε λάβει απειλές θανάτου που περιλάμβαναν τα πάντα, από μαχαίρι μέχρι πίτα γεμάτη με αράχνες.
Ο Φέλτον και ο Πίνκερτον συναντήθηκαν στην Φιλαδέλφεια. Ο Πίνκερτον πρότεινε ότι, οποιαδήποτε αληθινή απειλή εναντίον του προέδρου, πιθανόν να υλοποιούνταν στην Βαλτιμόρη, τη μοναδική πόλη με δουλεία στη διαδρομή του Λίνκολν προς την Ουάσινγκτον, αλλά και μια αναπόφευκτη στάση -όλες οι πιθανές διαδρομές για την αναγόρευση συνεπαγόταν στάση στην πόλη. Ακόμη χειρότερα, ο Λίνκολν σχεδίαζε να πάει μέχρι έναν σιδηροδρομικό σταθμό και μετά να συνεχίσει από άλλον, ένα μίλι μακριά. Υπήρχαν πολλές ευκαιρίες για όποιον ήθελε να επιτεθεί.
Ο Πίνκερτον έστειλε αρκετούς πράκτορες για να ερευνήσουν, συμπεριλαμβανομένης και της Warne, η οποία εμφανίστηκε ως νότια σύμμαχος, με προφορά, κονκάρδα και έναν κόμπο με κορδέλες που σήμαινε ότι είχε συμπάθειες προς τον Νότο. Ήταν μια ρουτίνα που είχε ασκήσει ήδη κατά τη διάρκεια της έρευνας ληστείας αμαξοστοιχίας. Ο ίδιος ο Πίνκερτον πήγε στην Βαλτιμόρη για να ερευνήσει και εμφανίστηκε ως χρηματιστής.
Συλλογικά, οι πράκτορες του Πίνκερτον έφτιαξαν ένα πορτρέτο των συνωμοτών που σχεδίαζαν να αναχαιτίσουν τον Λίνκολν καθώς θα άλλαζε τρένα στην πόλη. Το σχέδιο ήταν ιδέα κάποιου Cipriano Ferrandini, ο οποίος είχε μεταφέρει την αγάπη του για την ιταλική επανάσταση στον σκοπό των Νοτιών. Η ιδέα ήταν ότι ένας όχλος θα περιέβαλλε το Λίνκολν, ενώ άλλοι θα δημιούργησαν έναν αντιπερισπασμό για να τραβήξουν την προσοχή της αστυνομίας μακριά από τη σκηνή. Προηγουμένως, οι αποσχιστές θα έριχναν κλήρο για να καθορίσουν ποιος θα σκότωνε τον Λίνκολν. Στην πραγματικότητα, πολλοί ήταν αυτοί που τράβηξαν τον θανατηφόρο κόκκινο κλήρο στο σκοτεινό δωμάτιο, ικανοποιώντας την επιθυμία του Ferrandini να υπάρχουν αρκετοί δολοφόνοι του Λίνκολν κατά τη διάρκεια της στάσης.
Ο Λίνκολν και ο Πίνκερτον - πηγή
Ο Λίνκολν, όταν ενημερώθηκε σχετικά με τη συνωμοσία, ήταν απρόθυμος να αλλάξει τα σχέδιά του. Τελικά, όμως, ενέδωσε. Ο Πίνκερτον σκέφτηκε ένα σχέδιο, το οποίο περιελάμβανε τη μεταφορά του Λίνκολν στην Βαλτιμόρη πριν από την αναμενόμενη άφιξή του και το κόψιμο των γραμμών των τηλεγράφων, έτσι ώστε οι επίδοξοι δολοφόνοι του να μην ειδοποιηθούν εύκολα. Καλύπτοντας τον Λίνκολν με ένα σάλι και λέγοντας ότι είναι άρρωστος, η Warne, ο Πίνεκρτον και ακόμη δύο -ο George Bangs, υπαρχηγός του Πίνεκρτον, και ο φίλος του Λίνκολν, Ward Lamon- τον μετέφεραν στο τρένο για την Φιλαδέλφεια χωρίς προβλήματα.
Καθώς ταξίδευαν μέσα στη νύχτα, η Warne είχε ένα πιστόλι μαζί της και αναρωτιόταν αν οι αντίπαλοι του Λίνκολν την ανάγκαζαν να το χρησιμοποιήσει.
Όταν έφτασαν στην Βαλτιμόρη, η Warne, που πλέον δεν χρειαζόταν να εμφανίζεται ως αδελφή, έφυγε. Χάρη σε μια διάταξη για τον θόρυβο, το βαγόνι έπρεπε να απαγκιστρωθεί από το τρένο και να μεταφερθεί με άλογα, μέσω της πόλης, μέχρι τον επόμενο σταθμό όπου θα συνδεόταν στο τρένο που θα πήγαινε στην Ουάσινγκτον. Όταν έφτασαν εκεί, οι άντρες πέρασαν μερικές νευρικές ώρες στο εσωτερικό του βαγονιού, καθώς περίμεναν το νέο τρένο. Ο Λίνκολν παρέμεινε απαρατήρητος αθέατος. Ο εκλεγμένος πρόεδρος μεταφέρθηκε στον τελικό του προορισμό ασφαλής -προς το παρόν.
Την επόμενη μέρα, ο Λίνκολν ζήτησε από τους πράκτορες -συμπεριλαμβανομένης και της Warne- να τον επισκεφθούν ώστε να τους ευχαριστήσει για την προστασία του. "Γνωρίζω, κυρία, ότι σας υπέβαλα σε ταλαιπωρία -για να μην πω σε κίνδυνο", της είπε.
Η Warne συνέχισε να εργάζεται για τον Πίνκερτον κατά τον Εμφύλιο. Μερικές φορές, εμφανιζόταν μαζί του ως ζευγάρι. Ο ίδιος ο Πίνκερτον διορίστηκε επικεφαλής της Υπηρεσίας Πληροφοριών της Ένωσης, τον πρόδρομο της Μυστικής Υπηρεσίας, και συγκέντρωνε πληροφορίες κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου. Η Warne έγινε επικεφαλής του γραφείου του οργανισμού για τις γυναίκες, εκπαιδεύοντας έναν αυξανόμενο αριθμό γυναικείων ντετέκτιβ.
Η Warne πέθανε το 1868, στην ηλικία των 35 (ή των 38) λόγω πνευμονίας. Μαρτυρία για το μυστηριώδες υπόβαθρό της αποτελεί το γεγονός ότι δεν δόθηκε στην οικογένεια -αν ο Πίνκερτον ήξερε. Αντ' αυτού, θάφτηκε στον οικογενειακό τάφο του Πίνκερτον στο Graceland Cemetery στο Σικάγο.
από: mental floss
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου