Οι αστικοί μύθοι -οι ανεπιβεβαίωτες ιστορίες τρόμου που μας δίνουν τη ευκαιρία να χρησιμοποιήσουμε την φαντασία μας για να προσθέτουμε συνεχώς όλο και πιο τρομακτικές λεπτομέρειες- υπάρχουν από πάντα.
Αν και το Διαδίκτυο διευκόλυνε τη διάδοσή τους, οι άνθρωποι λένε τρομακτικές ιστορίες εδώ και πολλούς αιώνες. Οι ψυχολόγοι πιστεύουν ότι μας αρέσουν αυτοί οι μύθοι επειδή έχουν μια νοσηρή γοητεία, αλλά και γιατί μας αρέσει το κουτσομπολιό, ένας ακαταμάχητος συνδυασμός.
Σχεδόν πάντα, οι αστικοί μύθοι συνοδεύονται από σκεπτικισμό. Για παράδειγμα, κανένας δολοφόνος με γάντζο αντί για χέρι δεν έχει τρομοκρατήσει ζευγάρια. Όμως, μερικές φορές, αυτές οι ιστορίες αποδεικνύονται αληθινές.
Σχεδόν πάντα, οι αστικοί μύθοι συνοδεύονται από σκεπτικισμό. Για παράδειγμα, κανένας δολοφόνος με γάντζο αντί για χέρι δεν έχει τρομοκρατήσει ζευγάρια. Όμως, μερικές φορές, αυτές οι ιστορίες αποδεικνύονται αληθινές.
Αρουραίοι στην τουαλέτα
Μπαίνετε στην τουαλέτα σας στις 3 η ώρα το πρωί. Σχεδόν κοιμισμένοι, σηκώνετε το καπάκι και... βολεύεστε. Ακούτε πιτσίλισμα. Ανάβετε το φως και βλέπετε έναν αρουραίο να σας κοιτάει μέσα από την τουαλέτα!
Οι αστικοί μύθοι σχετικά με τα ζώα στα αποχετευτικά δίκτυα υπήρξαν κύριο προϊόν τρομακτικών ιστοριών, ιδιαίτερα ιστορίες με αλιγάτορες που μικρά τα έριξαν στην τουαλέτα και μεγάλωσαν στα κανάλια της αποχέτευσης, ένας μύθος που είναι συχνός στη Νέα Υόρκη -αν και αλιγάτορες και κροκόδειλοι έχουν βρεθεί στη Νέα Υόρκη, γενικά αφήνονται ελεύθεροι και τους βρίσκουν πάνω από το έδαφος και πιστεύεται ότι η Νέα Υόρκη είναι πολύ κρύα για να επιβιώσουν για πολύ καιρό. Όμως, το να βρει κανείς ένα τρωκτικό στην τουαλέτα του -λίγα εκατοστά από πολύ ευάλωτη περιοχή του σώματος...- αποτελεί μια κατηγορία αστικού μύθου, που ίσως και να είναι πιθανός.
Οι σωλήνες στις τουαλέτες έχουν διάμετρο που αφήνει πολύ χώρο για έναν αρουραίο να ανεβεί. Η αποχέτευση προσελκύει αυτά τα ζώα -λόγω του... ακατέργαστου φαγητού που μπορούν να βρουν- και ταξιδεύουν στις σωλήνες, πριν εμφανιστούν ξαφνικά στο μπάνιο μας. Το 1999, στο Πίτερσμπεργκ της Βιρτζίνια, ένα τέτοιο τρωκτικό δάγκωσε μια γυναίκα στα οπίσθιά της, ενώ, στο Σιάτλ, το ζήτημα είναι τόσο κοινό που οι αρχές έχουν δώσει συμβουλές σχετικά με το τι πρέπει να κάνει κάποιος σε περίπτωση που έρθει αντιμέτωπος με αρουραίο στην τουαλέτα του -κλείνεις το καπάκι και τραβάς το καζανάκι.
Ο μύθος του Polybius
Εδώ και πολλά χρόνια, οι παίκτες βιντεοπαιχνιδιών λένε ιστορίες για ένα arcade που λειτουργούσε με κέρματα κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 1980 στο Πόρτλαντ και το οποίο είχε παράξενα αποτελέσματα σε όσους έπαιζαν με αυτό. Το Polybius, όπως λεγόταν, λέγεται ότι προκαλούσε αποπροσανατολισμό, αμνησία, εθισμό στο παιχνίδι, ακόμη και αυτοκτονία. Το κουτί του παιχνιδιού λέγεται ότι είναι βαμμένο εντελώς μαύρο και φημολογείται ότι, μερικές φορές, βλοσυροί άνδρες επισκέπτονται τα arcade για να συλλέξουν πληροφορίες από το μηχάνημα πριν εξαφανιστούν. Ήταν κάποιο πείραμα της CIA που ξεκίνησε από το MK Ultra, τα πειράματα Mind Control
(Έλεγχος μυαλού) που έθεσε σε εφαρμογή η CIA τον Απρίλιο του 1953 σε ανυποψίαστους πολίτες, τα οποία αποκάλυψε στα τέλη της δεκαετίας του '70 ο πρώην
πράκτορας της CIA Τζον Μαρκς, και στα οποία χρησιμοποιήθηκαν ουσίες για
την προώθηση της παράλογης σκέψης, ουσίες που μεταβάλλουν τη δομή της
προσωπικότητας του ατόμου με σκοπό να εξαρτάται από άλλο άτομο, μέθοδοι
που προκαλούν σοκ και σύγχυση για εκτεταμένες χρονικές περιόδους,
μέθοδοι και ουσίες που επιφέρουν φυσική αναπηρία, όπως η παράλυση των
κάτω άκρων, οξεία αναιμία και πολλά άλλα ακόμη;
Αν και η ιστορία δεν στέκει, υπάρχουν πραγματικές μεμονωμένες περιπτώσεις. Ο Brian Dunning, οικοδεσπότης του podcast Skeptoid, έκανε μια έρευνα και διαπίστωσε ότι, το 1981, ο 12χρονος Brian Mauro αρρώστησε κατά τη διάρκεια ενός 28ωρου διαγωνισμού βιντεοπαιχνιδιών στο Πόρτλαντ. Προφανώς έπινε πάρα πολύ σόδα και υπέστη στομαχικές διαταραχές. Λίγες μέρες αργότερα, τα arcade του Πόρτλαντ δέχτηκαν επίθεση από ομοσπονδιακούς πράκτορες, οι οποίοι κατάσχεσαν παιχνίδια που χρησιμοποιούνταν για τζόγο. Σε συνδυασμό με την ύπαρξη ενός πραγματικού arcade με το όνομα Poly-Play, αυτές οι αναμνήσεις έμοιαζαν να συγχωνεύονται στον μύθο του Polybius.
Αν και η ιστορία δεν στέκει, υπάρχουν πραγματικές μεμονωμένες περιπτώσεις. Ο Brian Dunning, οικοδεσπότης του podcast Skeptoid, έκανε μια έρευνα και διαπίστωσε ότι, το 1981, ο 12χρονος Brian Mauro αρρώστησε κατά τη διάρκεια ενός 28ωρου διαγωνισμού βιντεοπαιχνιδιών στο Πόρτλαντ. Προφανώς έπινε πάρα πολύ σόδα και υπέστη στομαχικές διαταραχές. Λίγες μέρες αργότερα, τα arcade του Πόρτλαντ δέχτηκαν επίθεση από ομοσπονδιακούς πράκτορες, οι οποίοι κατάσχεσαν παιχνίδια που χρησιμοποιούνταν για τζόγο. Σε συνδυασμό με την ύπαρξη ενός πραγματικού arcade με το όνομα Poly-Play, αυτές οι αναμνήσεις έμοιαζαν να συγχωνεύονται στον μύθο του Polybius.
Ο Candyman
Το Candyman -βασισμένο σε ένα διήγημα του Clive Barker- κυκλοφόρησε το 1992 και παραμένει μια δυνατή ιστορία τρόμου. Πρόκειται για την ιστορία της εκδίκησης ενός μαύρου καλλιτέχνη -του Tony Todd- που δολοφονήθηκε στη δεκαετία του 1890 επειδή είχε σχέση με μια λευκή. Παρόλο που δεν είναι είναι δυνατό να τον επικαλεστεί κάποιος λέγοντας το όνομά του αρκετές φορές μπροστά σε έναν καθρέφτη, η ιδέα του να πετάγεται ένας δολοφόνος μέσα από ένα ντουλάπι βασίζεται στην πραγματικότητα.
Το 1987 η Chicago Reader δημοσίευσε την ιστορία της Ruth McCoy, μια γυναίκα που ζούσε σε συγκρότημα κατοικιών στο Σικάγο, κάλεσε το 911, επιμένοντας ότι δέχτηκε επίθεση στο διαμέρισμά της. Τελικά, την βρήκαν νεκρή από πυροβολισμούς. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι όποιος της επιτέθηκε μπήκε στο διαμέρισμά της σπάζοντας τον τοίχο από το το διπλανό διαμέρισμα και μπήκε από το ντουλάπι στο μπάνιο. Το συγκρότημα χτίστηκε σκόπιμα με αυτόν τον τρόπο, έτσι ώστε οι υδραυλικοί που ψάχνουν διαρροές και να μπορούν να ελέγχουν τους σωλήνες. Αυτό μαθεύτηκε και έγινε η εύκολη λύση για τους διαρρήκτες -στην περίπτωση της McCoy, και για τους δολοφόνους.
Το Candyman -βασισμένο σε ένα διήγημα του Clive Barker- κυκλοφόρησε το 1992 και παραμένει μια δυνατή ιστορία τρόμου. Πρόκειται για την ιστορία της εκδίκησης ενός μαύρου καλλιτέχνη -του Tony Todd- που δολοφονήθηκε στη δεκαετία του 1890 επειδή είχε σχέση με μια λευκή. Παρόλο που δεν είναι είναι δυνατό να τον επικαλεστεί κάποιος λέγοντας το όνομά του αρκετές φορές μπροστά σε έναν καθρέφτη, η ιδέα του να πετάγεται ένας δολοφόνος μέσα από ένα ντουλάπι βασίζεται στην πραγματικότητα.
Το 1987 η Chicago Reader δημοσίευσε την ιστορία της Ruth McCoy, μια γυναίκα που ζούσε σε συγκρότημα κατοικιών στο Σικάγο, κάλεσε το 911, επιμένοντας ότι δέχτηκε επίθεση στο διαμέρισμά της. Τελικά, την βρήκαν νεκρή από πυροβολισμούς. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι όποιος της επιτέθηκε μπήκε στο διαμέρισμά της σπάζοντας τον τοίχο από το το διπλανό διαμέρισμα και μπήκε από το ντουλάπι στο μπάνιο. Το συγκρότημα χτίστηκε σκόπιμα με αυτόν τον τρόπο, έτσι ώστε οι υδραυλικοί που ψάχνουν διαρροές και να μπορούν να ελέγχουν τους σωλήνες. Αυτό μαθεύτηκε και έγινε η εύκολη λύση για τους διαρρήκτες -στην περίπτωση της McCoy, και για τους δολοφόνους.
Ο Cropsey
Για χρόνια, τα παιδιά που ζούσαν μέσα και γύρω από το Στέιτεν Άιλαντ είχαν ανατριχίλες με την ιστορία του "Cropsey", του μπαμπούλα που ζούσε στο δάσος και είχε τη συνήθεια, το βράδυ, να ξεκοιλιάζει τα παιδιά. Οι γονείς ηρεμούσαν τα παιδιά τους λέγοντάς τους ότι δεν υπήρχε τέτοιο τέρας.
Όμως, υπήρχε μπαμπούλας. Το 1987, ο Andre Rand δικάστηκε και καταδικάστηκε για απαγωγή παιδιών. Αποδείχτηκε ότι ο Rand συνδεόταν με τις εξαφανίσεις παιδιών στη δεκαετία του '70. Κάποτε είχε εργαστεί στο Willowbrook, ένα ψυχιατρικό ίδρυμα. Αν και ο ίδιος αρνείται τη συμμετοχή σε άλλες περιπτώσεις, είναι σαφές ότι οι δραστηριότητές του είχαν μεγάλη επιρροή σε ιστορίες που διαδόθηκαν από στόμα σε στόμα.
Για χρόνια, τα παιδιά που ζούσαν μέσα και γύρω από το Στέιτεν Άιλαντ είχαν ανατριχίλες με την ιστορία του "Cropsey", του μπαμπούλα που ζούσε στο δάσος και είχε τη συνήθεια, το βράδυ, να ξεκοιλιάζει τα παιδιά. Οι γονείς ηρεμούσαν τα παιδιά τους λέγοντάς τους ότι δεν υπήρχε τέτοιο τέρας.
Όμως, υπήρχε μπαμπούλας. Το 1987, ο Andre Rand δικάστηκε και καταδικάστηκε για απαγωγή παιδιών. Αποδείχτηκε ότι ο Rand συνδεόταν με τις εξαφανίσεις παιδιών στη δεκαετία του '70. Κάποτε είχε εργαστεί στο Willowbrook, ένα ψυχιατρικό ίδρυμα. Αν και ο ίδιος αρνείται τη συμμετοχή σε άλλες περιπτώσεις, είναι σαφές ότι οι δραστηριότητές του είχαν μεγάλη επιρροή σε ιστορίες που διαδόθηκαν από στόμα σε στόμα.
Ο δικηγόρος που έπεσε
Αργά ή γρήγορα, οι κάτοικοι του Τορόντο ακούνε την ιστορία για έναν δικηγόρο που του άρεσε να τρέχει και να πέφτει στα παράθυρα του γραφείου του για να δείξει πόσο δυνατά ήταν. Τελικά, όταν έπεσε σε ένα παράθυρο, αυτό διαλύθηκε και αυτός βρέθηκε στο κενό.
Στην πραγματικότητα, αυτό ακριβώς έκανε ο Garry Hoy, ο συνεργάτη ενός δικηγορικού γραφείου, με γραφείο στον 24ο όροφο ενός κτηρίου. Στις 9 Ιουλίου του 1993, ο Hoy, για να εντυπωσιάσει μερικούς φοιτητές νομικής, έτρεξε προς ένα παράθυρο. Το τζάμι έσπασε, αυτός βρέθηκε στο κενό και σκοτώθηκε.
Το σώμα κάτω από το κρεβάτι
Ζευγάρια που κάνουν διακοπές, νεόνυμφοι, αλλά και επισκέπτες της Disneyland έχουν εμπλακεί σε έναν αστικό μύθο που περιλαμβάνει τους ένοικους ενός ξενοδοχείου οι οποίοι κοιμούνται και ξυπνούν εξαιτίας μιας απαίσιας μυρωδιάς που προέρχεται, είτε κάτω από το κρεβάτι, είτε μέσα από το στρώμα. Όταν ψάξουν να δουν τι συμβαίνει, βρίσκουν ένα πτώμα, κάποιου που προφανώς δεν πέθανε από φυσικές αιτίες.
Η ιστορία έχει επιβεβαιωθεί πολλές φορές. Τουλάχιστον δώδεκα ιστορίες σε εφημερίδες έχουν λεπτομερή αναφορά για δωμάτια ξενοδοχείων στα οποία έχουν κρυφτεί σώματα. Ενώ συνήθως η μυρωδιά είναι αισθητή αμέσως, το 1999 στο Ατλάντικ Σίτι, τουλάχιστον ένα ζευγάρι κοιμήθηκε σε ένα στρώμα στο οποίο είχαν κρύψει ένα σώμα. Έχουν αναφερθεί περιπτώσεις στο Κολοράντο, τη Φλόριντα και τη Βιρτζίνια.
Το 2010, οι ένοικοι ενός Budget Lodge στο Μέμφις τρομοκρατήθηκαν όταν ανακάλυψαν ότι κοιμόταν πάνω από το σώμα της αγνοούμενης Sony Millbrook. Ο δράστης είχε βάλει μαλακτικό στην οροφή για να να καλύψει τη μυρωδιά. Το δωμάτιο, μετά την εξαφάνιση της Millbrook, είχε ενοικιαστεί τουλάχιστον ακόμη τρεις φορές. Τελικά, ένα δικαστήριο καταδίκασε τον φίλο της Millbrook, LaKeith Moody, για το έγκλημα.
Ζευγάρια που κάνουν διακοπές, νεόνυμφοι, αλλά και επισκέπτες της Disneyland έχουν εμπλακεί σε έναν αστικό μύθο που περιλαμβάνει τους ένοικους ενός ξενοδοχείου οι οποίοι κοιμούνται και ξυπνούν εξαιτίας μιας απαίσιας μυρωδιάς που προέρχεται, είτε κάτω από το κρεβάτι, είτε μέσα από το στρώμα. Όταν ψάξουν να δουν τι συμβαίνει, βρίσκουν ένα πτώμα, κάποιου που προφανώς δεν πέθανε από φυσικές αιτίες.
Η ιστορία έχει επιβεβαιωθεί πολλές φορές. Τουλάχιστον δώδεκα ιστορίες σε εφημερίδες έχουν λεπτομερή αναφορά για δωμάτια ξενοδοχείων στα οποία έχουν κρυφτεί σώματα. Ενώ συνήθως η μυρωδιά είναι αισθητή αμέσως, το 1999 στο Ατλάντικ Σίτι, τουλάχιστον ένα ζευγάρι κοιμήθηκε σε ένα στρώμα στο οποίο είχαν κρύψει ένα σώμα. Έχουν αναφερθεί περιπτώσεις στο Κολοράντο, τη Φλόριντα και τη Βιρτζίνια.
Το 2010, οι ένοικοι ενός Budget Lodge στο Μέμφις τρομοκρατήθηκαν όταν ανακάλυψαν ότι κοιμόταν πάνω από το σώμα της αγνοούμενης Sony Millbrook. Ο δράστης είχε βάλει μαλακτικό στην οροφή για να να καλύψει τη μυρωδιά. Το δωμάτιο, μετά την εξαφάνιση της Millbrook, είχε ενοικιαστεί τουλάχιστον ακόμη τρεις φορές. Τελικά, ένα δικαστήριο καταδίκασε τον φίλο της Millbrook, LaKeith Moody, για το έγκλημα.
Ο ερημίτης του Μέιν
Για δεκαετίες, άτομα που έκαναν διακοπές στην περιοχή North Pond του κεντρικού Μέιν έμεναν απορημένοι από αντικείμενα που χάνονταν. Μπαταρίες ή φαγητό από καλύβες και φακοί από σκηνές κάμπινγκ. Φήμες εξαπλώθηκαν ότι κάτι υπήρχε στην περιοχή που μάζευε τροφές και προμήθειες.
Και είχαν δίκιο. Για 27 χρόνια, ο Christopher Knight ζούσε μόνος του στο δάσος, παρακολουθώντας τους πεζοπόρους, όσους έκαναν κάμπινγκ, αλλά και άλλους περαστικούς. Όταν τελικά το 2013 τον σταμάτησε ένας επισκέπτης, ο Knight παραδέχτηκε ότι ήταν υπεύθυνος για περίπου 40 ληστείες το χρόνο, κατά μέσο όρο. Παρά τις διαμαρτυρίες της οικογένειας και των φίλων που απέρριψαν ιστορίες ενός ερημίτη που κρύβεται κάπου μέσα στο δάσος, η ταυτότητά του απέδειξε ότι κάποιος παρακολουθούσε -και περίμενε- για σχεδόν τρεις δεκαετίες.
Για δεκαετίες, άτομα που έκαναν διακοπές στην περιοχή North Pond του κεντρικού Μέιν έμεναν απορημένοι από αντικείμενα που χάνονταν. Μπαταρίες ή φαγητό από καλύβες και φακοί από σκηνές κάμπινγκ. Φήμες εξαπλώθηκαν ότι κάτι υπήρχε στην περιοχή που μάζευε τροφές και προμήθειες.
Και είχαν δίκιο. Για 27 χρόνια, ο Christopher Knight ζούσε μόνος του στο δάσος, παρακολουθώντας τους πεζοπόρους, όσους έκαναν κάμπινγκ, αλλά και άλλους περαστικούς. Όταν τελικά το 2013 τον σταμάτησε ένας επισκέπτης, ο Knight παραδέχτηκε ότι ήταν υπεύθυνος για περίπου 40 ληστείες το χρόνο, κατά μέσο όρο. Παρά τις διαμαρτυρίες της οικογένειας και των φίλων που απέρριψαν ιστορίες ενός ερημίτη που κρύβεται κάπου μέσα στο δάσος, η ταυτότητά του απέδειξε ότι κάποιος παρακολουθούσε -και περίμενε- για σχεδόν τρεις δεκαετίες.
Ο μύθος του Bunny Man
Στην Βιρτζίνια των ΗΠΑ, στη δεκαετία του 1970, υπήρχε ο αστικός μύθος του Bunny Man, ενός ασθενή που είχε δραπετεύσει από ένα ψυχιατρικό άσυλο και ο οποίος μάζευε κουνελάκια, τα ξεκοίλιαζε και τα κρεμούσε στην γέφυρα μιας υπόγειας διάβασης. Αργότερα, ειπώθηκε ότι ο μανιακός είχε γίνει αυθεντία στο να ξεκοιλιάζει και να κρεμάει έφηβους με παρόμοιο τρόπο. Οι ντόπιοι προειδοποιούσαν να μην πλησιάσει κανείς την υπόγεια διάβαση -η οποία είναι πλέον γνωστή στους περισσότερους ως η "Γέφυρα του Bunny Man"- το βράδυ του Halloween.
Πιθανότατα, η ιστορία γεννήθηκε από την παρουσία ενός πραγματικά τρελού στην περιοχή. Τον Οκτώβριο του 1970, ένα ζευγάρι ανέφερε ότι είδε έναν άντρα που φορούσε λευκό κοστούμι και αυτιά κουνελιού, ο οποίος άρχισε να τους φωνάζουν ότι βρισκόντουσαν σε ιδιωτική περιοχή. Για να το τονίσει αυτό, πέταξε ένα τσεκούρι στο παρμπρίζ τους -και προφανώς το έσπασε. Δύο εβδομάδες αργότερα, υπήρξε και δεύτερη θέαση του Bunny Man όταν ένας φρουρός ασφαλείας εντόπισε έναν άντρα με τσεκούρι να πελεκάει το κιγκλίδωμα μιας βεράντας. Η αστυνομία προσπάθησε, χωρίς επιτυχία, να εντοπίσει τον άντρα. Ενώ δεν ξεκοίλιασε κανέναν, η σκέψη ενός ενήλικα με τσεκούρι και αυτιά κουνελιών είναι ενοχλητική, κατά κάποιον τρόπο.
Στην Βιρτζίνια των ΗΠΑ, στη δεκαετία του 1970, υπήρχε ο αστικός μύθος του Bunny Man, ενός ασθενή που είχε δραπετεύσει από ένα ψυχιατρικό άσυλο και ο οποίος μάζευε κουνελάκια, τα ξεκοίλιαζε και τα κρεμούσε στην γέφυρα μιας υπόγειας διάβασης. Αργότερα, ειπώθηκε ότι ο μανιακός είχε γίνει αυθεντία στο να ξεκοιλιάζει και να κρεμάει έφηβους με παρόμοιο τρόπο. Οι ντόπιοι προειδοποιούσαν να μην πλησιάσει κανείς την υπόγεια διάβαση -η οποία είναι πλέον γνωστή στους περισσότερους ως η "Γέφυρα του Bunny Man"- το βράδυ του Halloween.
Πιθανότατα, η ιστορία γεννήθηκε από την παρουσία ενός πραγματικά τρελού στην περιοχή. Τον Οκτώβριο του 1970, ένα ζευγάρι ανέφερε ότι είδε έναν άντρα που φορούσε λευκό κοστούμι και αυτιά κουνελιού, ο οποίος άρχισε να τους φωνάζουν ότι βρισκόντουσαν σε ιδιωτική περιοχή. Για να το τονίσει αυτό, πέταξε ένα τσεκούρι στο παρμπρίζ τους -και προφανώς το έσπασε. Δύο εβδομάδες αργότερα, υπήρξε και δεύτερη θέαση του Bunny Man όταν ένας φρουρός ασφαλείας εντόπισε έναν άντρα με τσεκούρι να πελεκάει το κιγκλίδωμα μιας βεράντας. Η αστυνομία προσπάθησε, χωρίς επιτυχία, να εντοπίσει τον άντρα. Ενώ δεν ξεκοίλιασε κανέναν, η σκέψη ενός ενήλικα με τσεκούρι και αυτιά κουνελιών είναι ενοχλητική, κατά κάποιον τρόπο.
Ο άνθρωπος χωρίς πρόσωπο
Φανταστείτε να βρίσκεστε μόνος, έξω στο σκοτάδι, σε έναν δρόμο. Ακούτε βήματα να πλησιάζουν. Ξαφνικά, εμφανίζεται ένας παραμορφωμένος άντρας. Το βάζετε στα πόδια και διαδίδεται την ιστορία του άνδρα χωρίς πρόσωπο σε όλη την Πενσιλβανία.
Στην πραγματικότητα, ο "Charlie No-Face" (που ονομάζεται και "Πράσινος άνθρωπος") ήταν ο Ray Robinson και δεν ήταν γέννημα της φαντασίας. Ο Robinson, που γεννήθηκε το 1910, στα 8 του παραμορφώθηκε μετά από ένα ατύχημα με το ηλεκτρικό ρεύμα -άγγιξε γυμνά καλώδια. Γνωρίζοντας ότι η εμφάνισή του είναι ενοχλητική, ο Robinson έκανε βόλτες αφού έπεφτε το σκοτάδι. Συχνά, περπατούσε σε ένα συγκεκριμένο μονοπάτι (κατά μήκος της διαδρομής 351) στην κομητεία Beaver της Πενσιλβανίας. Ενώ οι προθέσεις του ήταν τίμιες, η συνάντηση μαζί του, στο σκοτάδι της νύχτας, οδήγησε αναπόφευκτα στη διάδοση ιστοριών για ένα μπαμπούλα που στοιχειώνει την πόλη. Ο Robinson πέθανε το 1985.
Φανταστείτε να βρίσκεστε μόνος, έξω στο σκοτάδι, σε έναν δρόμο. Ακούτε βήματα να πλησιάζουν. Ξαφνικά, εμφανίζεται ένας παραμορφωμένος άντρας. Το βάζετε στα πόδια και διαδίδεται την ιστορία του άνδρα χωρίς πρόσωπο σε όλη την Πενσιλβανία.
Στην πραγματικότητα, ο "Charlie No-Face" (που ονομάζεται και "Πράσινος άνθρωπος") ήταν ο Ray Robinson και δεν ήταν γέννημα της φαντασίας. Ο Robinson, που γεννήθηκε το 1910, στα 8 του παραμορφώθηκε μετά από ένα ατύχημα με το ηλεκτρικό ρεύμα -άγγιξε γυμνά καλώδια. Γνωρίζοντας ότι η εμφάνισή του είναι ενοχλητική, ο Robinson έκανε βόλτες αφού έπεφτε το σκοτάδι. Συχνά, περπατούσε σε ένα συγκεκριμένο μονοπάτι (κατά μήκος της διαδρομής 351) στην κομητεία Beaver της Πενσιλβανίας. Ενώ οι προθέσεις του ήταν τίμιες, η συνάντηση μαζί του, στο σκοτάδι της νύχτας, οδήγησε αναπόφευκτα στη διάδοση ιστοριών για ένα μπαμπούλα που στοιχειώνει την πόλη. Ο Robinson πέθανε το 1985.
Το αληθινό πτώμα που το περιέφεραν σαν κούκλα
Ο διαβόητος παράνομος Elmer McCurdy, ένας ληστής τραπεζών και τρένων που σκοτώθηκε σε διαμάχη με την αστυνομία τον Οκτώβριο του 1911, μετά το θάνατό του, είχε μια δεύτερη ζωή. Το 1911, το βαλσαμωμένο σώμα του έγινε πόλο έλξης σε όλο το Τέξας, με ανθρώπους που ήταν πρόθυμοι να δουν τον φημισμένο εγκληματία να εμφανίζεται σε κηδείες και καρναβάλια. Αν και είναι δύσκολο να τεκμηριωθούν τα ταξίδια του, κατέληξε στο Λονγκ Μπιτς της Καλιφόρνια, όπου κάποιος -προφανώς- τον πέρασε για κούκλα. Είχαν κρεμάσει τον McCurdy σε ένα λούνα παρκ στο Nu-Pike και τότε ανακαλύφτηκε ότι δεν ήταν κούκλα. Ένα μέλος της ομάδας της ταινίας The Six Million-Dollar Man -η οποία γυρίστηκε εκεί το 1976- προσπάθησε να τον διορθώσει τραβώντας το χέρι του. Την επόμενη χρονιά, το πτώμα του θάφτηκε.
Ο διαβόητος παράνομος Elmer McCurdy, ένας ληστής τραπεζών και τρένων που σκοτώθηκε σε διαμάχη με την αστυνομία τον Οκτώβριο του 1911, μετά το θάνατό του, είχε μια δεύτερη ζωή. Το 1911, το βαλσαμωμένο σώμα του έγινε πόλο έλξης σε όλο το Τέξας, με ανθρώπους που ήταν πρόθυμοι να δουν τον φημισμένο εγκληματία να εμφανίζεται σε κηδείες και καρναβάλια. Αν και είναι δύσκολο να τεκμηριωθούν τα ταξίδια του, κατέληξε στο Λονγκ Μπιτς της Καλιφόρνια, όπου κάποιος -προφανώς- τον πέρασε για κούκλα. Είχαν κρεμάσει τον McCurdy σε ένα λούνα παρκ στο Nu-Pike και τότε ανακαλύφτηκε ότι δεν ήταν κούκλα. Ένα μέλος της ομάδας της ταινίας The Six Million-Dollar Man -η οποία γυρίστηκε εκεί το 1976- προσπάθησε να τον διορθώσει τραβώντας το χέρι του. Την επόμενη χρονιά, το πτώμα του θάφτηκε.
από: mental floss
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου