Αλπινισμός: Το πιο επικίνδυνο άθλημα στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων

Μέλη της αποστολής του 1922 στην βάση

 

Μεταξύ των πολλών εκδηλώσεων που θα παρουσιαστούν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο είναι η αγωνιστική αναρρίχηση, η οποία φέτος κάνει το ντεμπούτο της. Οι συμμετέχοντες θα αγωνιστούν σε διαγωνισμούς ταχύτητας, το bouldering (αναρρίχηση όσο το δυνατόν περισσότερων διαδρομών σε 4 λεπτά) και το lead climbing (αναρρίχηση όσο το δυνατόν ψηλότερα σε 6 λεπτά).

 

 

 

Αν και η αγωνιστική αναρρίχηση είναι νέο άθλημα στο πρόγραμμα των Αγώνων, οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν μια ενδιαφέρουσα ιστορία με την ορειβασία. Στις αρχές του 20ου αιώνα, πολλοί από αυτούς που αναγνωρίστηκαν για τα επιτεύγματά τους πήραν τα μετάλλιά τους μετά το θάνατό τους.

Αυτή η μακάβρια υποσημείωση στην Ολυμπιακή ιστορία κατέστη δυνατή όταν οι Αγώνες αναγνώρισαν το άθλημα του αλπινισμού -ή αλπική αναρρίχηση- ως επίσημη δραστηριότητα που ξεκίνησε το 1894 -αν και θα χρειαστούν άλλα 30 χρόνια για να απονεμηθεί το πρώτο μετάλλιο. Ο αλπινισμός χαρακτηρίζεται από την γρήγορη άνοδο ορεινών διαδρομών.

 

Η ιστορία

 

Οι George Mallory και Edward Felix Norton κατά τη διάρκεια της προσπάθειας να ανέβουν στην κορυφή του Έβερεστ το 1922

Το πρώτο μετάλλιο για τον αλπινισμό δόθηκε στις 5 Φεβρουαρίου του 1924, στους πρώτους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες στο Σαμονί της Γαλλίας, όταν η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή απένειμε μετάλλια στα 13 μέλη (12 Βρετανοί και ένας Αυστραλός) στην αποστολή στο Έβερεστ του 1922. Καθοδηγητής ήταν ο στρατηγός Charles Granville Bruce, με βοηθούς τον αντισυνταγματάρχη Edward Strutt και τον διάσημο ορειβάτη Τζορτζ Μάλορι.

Ήταν η πρώτη φορά που κάποιος έκανε μια αποφασιστική και εστιασμένη προσπάθεια να φτάσει στην κορυφή και αυτό τράβηξε την παγκόσμια προσοχή. Όμως, λόγω έλλειψης σημαντικών εργαλείων, όπως προηγμένα χειμερινά μπουφάν, κατάλληλα σχοινιά ή κάποια πρότερη εμπειρία, η ομάδα έχασε την κορυφή, και μετά από τρεις προσπάθειες, την έπληξε μια χιονοστιβάδα. Αργότερα, δόθηκαν μετάλλια και στους επτά sherpa από το Darjeeling της Ινδίας, οι οποίοι πέθαναν κατά τη διάρκεια της αποστολής. Ένα όγδοο μετάλλιο πήγε σε έναν στρατιώτη από το Νεπάλ, τον Tejbir Bura, ο οποίος επίσης χάθηκε κατά τη διάρκεια της προσπάθειας.

Οι σέρπα που έμειναν στην ιστορία ήταν οι Antarge Sherpa, Lhakpa Sherpa, Narbu Sherpa, Pasang Sherpa, Pembra Sherpa, Sange Sherpa και Temba Sherpa.

Παραδοσιακά, οι sherpa έχουν την πιο αξιοθαύμαστη αποστολή στην αναρρίχηση βουνών όπως το Έβερεστ. Αυτοί μεταφέρουν τον βαρύ εξοπλισμό και στερεώνουν σχοινιά για τους ορειβάτες, διασφαλίζοντας παράλληλα ότι όλοι οι ορειβάτες είναι υγιείς και ασφαλείς.

Ο απόλυτος ηρωισμός

 

Η ομάδα της αποστολής του 1922 στο Darjeeling

 

Αυτή η απονομή μεταλλίων είναι σημαντική καθώς ήταν η πρώτη και μοναδική φορά που βραβεύτηκε μια πολυεθνική ομάδα, καθώς στους Ολυμπιακούς Αγώνες υπάρχει ανταγωνισμός μεταξύ κρατών. Ο πρώτος πρόεδρος της ΔΟΕ, Πιέρ ντε Κουμπερντέν, δήλωσε ότι όλοι στην ομάδα επέδειξαν "απόλυτο ηρωισμό εκ μέρους όλων των εθνών του κόσμου".

Την παραλαβή των μεταλλίων εκ μέρους της ομάδας έκανε ο αντισυνταγματάρχης Strutt, ο οποίος ορκίστηκε να φτάσει στην κορυφή του Έβερεστ με ένα από αυτά στο χέρι. Αυτό όμως δε συνέβη ποτέ. Οι πρώτοι δύο άνθρωποι που έφτασαν στην κορυφή του Έβερεστ ήταν ο Tenzing Norgay (επίσης γνωστός ως Sherpa Tenzing) και ο Έντμουντ Χίλαρι το 1953.

Δυστυχώς, ο Μάλορι δεν έζησε να δει το μετάλλιο του. Λίγο αργότερα αφού ο Strutt παρέλαβε τα μετάλλια, το 1924, ο Μάλορι πραγματοποιούσε μια προσπάθεια να φτάσει στην κορυφή στο Έβερεστ και εξαφανίστηκε. Το σώμα του βρέθηκε το 1999.

Δεύτερες σκέψεις

 

Τα μετάλλια των Dyhrenfurth - πηγή

 

Ακολούθησαν περισσότερα μετάλλια στο αγώνισμα του Ολυμπιακού αλπινισμού για ορειβάτες που ζούσαν ακόμα, συμπεριλαμβανομένων των αδελφών Franz και Tony Schmidt για την αναρρίχησή τους στο North Face του Μάττερχορν -ή όρος Τσερβίνο στις Άλπεις, στα σύνορα Ιταλίας και Ελβετίας- στους Αγώνες του Λος Άντζελες του 1932 και στην ομάδα των συζύγων Günter και Hettie Dyhrenfurth για μια εξερεύνηση στα Ιμαλάια το 1934, η οποία αναγνωρίστηκε κατά τη διάρκεια των Αγώνων του 1936 στο Βερολίνο -οι Dyhrenfurth ήταν Γερμανοί και Εβραίοι, αλλά έγιναν Ελβετοί πολίτες, αν και αυτό δεν εμπόδισε τους Γερμανούς να αγνοήσουν σε μεγάλο βαθμό τα επιτεύγματά τους.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή, τα μέλη της ΔΟΕ σκεφτόντουσαν το ποσοστό θνησιμότητας των αποδεκτών των μεταλλίων στο αλπινισμό. Άρχισαν να εκφράζουν την ανησυχία τους ότι η διανομή μεταλλίων μπορεί να ενθαρρύνει περισσότερους ανθρώπους στο να αναλάβουν επικίνδυνους στόχους. Πλέον θα επέτρεπαν αναλήψεις μόνο από εθνικούς αλπικούς συλλόγους.

Όμως, ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος διέκοψε και τους Ολυμπιακούς Αγώνες και, το 1946, ο αλπινισμός έπαψε να αποτελεί μέρος του προγράμματός τους. Αυτό όμως δεν ήταν το τέλος των Αγώνων και της ορειβασίας. Το 1987, απονεμήθηκαν ασημένια μετάλλια στους Reinhold Messner και Jerzy Kukuczka για την αναρρίχηση σε 14 κορυφές ύψους 8000 μέτρων στον κόσμο -ο Messner αρνήθηκε το μετάλλιο.

Οι θυσίες των ορειβατών του 1922 δεν έχουν ξεχαστεί. Το 2012, ο ορειβάτης Kenton Cool -ο οποίος είχε ανέβει στο Έβερεστ εννέα φορές- μετέφερε ένα ολυμπιακό χρυσό μετάλλιο στην κορυφή του όρους προς τιμήν του Strutt, ο οποίος είχε δεσμευτεί να επιστρέψει με το μετάλλιο της ομάδας. Το μετάλλιο ανήκε στον Charles Wakefield, εγγονό του Dr. Arthur Wakefield, έναν από τους λίγους αποδέκτες του πιο επικίνδυνου Ολυμπιακού μεταλλίου στην ιστορία.

 

από: mental floss