Καθ' όλη τη δεκαετία του 1940 και του '50, ο Βρετανός δήμιος Άλμπερτ Πιερπόιντ (Albert Pierrepoint) εκτέλεσε από διάσημους δολοφόνους μέχρι Ναζί εγκληματίες πολέμου.
Στις 15 Ιουλίου του 1953, ο Βρετανός κατά συρροή δολοφόνος John Christie επρόκειτο να εκτελεστεί στη φυλακή Pentonville του Λονδίνου. Πριν από τον απαγχονισμό του, ο Christie, με τα χέρια του δεμένα πισθάγκωνα, παραπονέθηκε ότι τον έπιασε φαγούρα στη μύτη. Ο δήμιος έσκυψε και του είπε, "Δεν θα σε ενοχλεί για πολύ".
Ο δήμιος ήταν ο Άλμπερτ Πιερπόιντ ο οποίος μεταξύ του 1932 και του '56, κρέμασε πάρα πολλούς ανθρώπους, σύμφωνα με την βρετανική νομοθεσία. Ενώ ο ακριβής αριθμός παραμένει άγνωστος, οι εκτιμήσεις λένε ότι ήταν 435, ενώ ο ίδιος κάποτε ισχυρίστηκε ότι ήταν 550.
Όποιος και αν είναι ο ακριβής αριθμός, ο Πιερπόιντ παραμένει ένας από τους πιο παραγωγικούς δήμιους της σύγχρονης ιστορίας με μια συναρπαστική ιστορία.
Η αρχή ενός δήμιου
Ο Albert Pierrepoint (δεξιά) και ο θείος του Thomas σε φωτογραφία το 1947, όταν πλέον ήταν επίσημος δήμιος
Ο Άλμπερτ Πιερπόιντ γεννήθηκε στις 30 Μαρτίου του 1905 στο Γιορκσάιρ. Μόλις στα 11 του, έγραψε σε ένα δοκίμιο, "Όταν θα τελειώσω το σχολείο θα ήθελα να είμαι δήμιος".
Τα όνειρά του δεν ήταν τυχαία. Ο πατέρας και ο θείος του ήταν και οι δύο δήμιοι και ο ίδιος ήθελε να συνεχίσει την οικογενειακή παράδοση. Ο πατέρας του πέθανε το 1922 και ο Άλμπςρτ κληρονόμησε σημειώσεις, ημερολόγια και περιοδικά που είχε ο πατέρας του για το πως να κρεμάει ανθρώπους.
Μελετώντας τις σημειώσεις του πατέρα του, προσπάθησε να γίνει δήμιος, αλλά τα αιτήματά του προς την Επιτροπή Φυλακών απορρίφθηκαν, καθώς του είπαν ότι δεν υπήρχαν κενές θέσεις. Εν τω μεταξύ, μετακόμισε στο νέο του σπίτι στο Greater Manchester, κάνοντας διάφορες δουλειές.
Τελικά, το 1932, είχε την ευκαιρία που ήθελε όταν άνοιξε μια θέση μετά την παραίτηση ενός βοηθού δήμιου. Στα τέλη του 1932, παρακολούθησε την πρώτη του εκτέλεση στο Δουβλίνο -η οποία διεξήχθη από τον θείο του, Thomas Pierrepoint. Μετά από αυτήν, παρακολούθησε και βοήθησε σε πολλές άλλες εκτελέσεις.
Τα όνειρά του δεν ήταν τυχαία. Ο πατέρας και ο θείος του ήταν και οι δύο δήμιοι και ο ίδιος ήθελε να συνεχίσει την οικογενειακή παράδοση. Ο πατέρας του πέθανε το 1922 και ο Άλμπςρτ κληρονόμησε σημειώσεις, ημερολόγια και περιοδικά που είχε ο πατέρας του για το πως να κρεμάει ανθρώπους.
Μελετώντας τις σημειώσεις του πατέρα του, προσπάθησε να γίνει δήμιος, αλλά τα αιτήματά του προς την Επιτροπή Φυλακών απορρίφθηκαν, καθώς του είπαν ότι δεν υπήρχαν κενές θέσεις. Εν τω μεταξύ, μετακόμισε στο νέο του σπίτι στο Greater Manchester, κάνοντας διάφορες δουλειές.
Τελικά, το 1932, είχε την ευκαιρία που ήθελε όταν άνοιξε μια θέση μετά την παραίτηση ενός βοηθού δήμιου. Στα τέλη του 1932, παρακολούθησε την πρώτη του εκτέλεση στο Δουβλίνο -η οποία διεξήχθη από τον θείο του, Thomas Pierrepoint. Μετά από αυτήν, παρακολούθησε και βοήθησε σε πολλές άλλες εκτελέσεις.
Ωστόσο, ο Άλμπερτ ήταν ακόμα αρχάριος και, στη δεκαετία του 1930, δεν υπήρχαν πολλές εκτελέσεις στη Βρετανία, οπότε ο -ανυπόμονος- νεαρός δεν είχε την ευκαιρία να εκτελέσει κάποιον. Στην πραγματικότητα, η πρώτη του εκτέλεση έγινε τον Οκτώβριο του 1941, όταν κρέμασε τον γκάγκστερ και δολοφόνος Antonio Mancini στο Λονδίνο. Τον επόμενο χρόνο, εκτέλεσε τον περίφημο δολοφόνο του Γκόρντον Κουίνς, τον "Blackout Ripper", που πιστεύεται ότι δολοφόνησε και ακρωτηρίασε τέσσερις γυναίκες μέσα σε μόλις έξι ημέρες τον Φεβρουάριο του 1942.
Μετά όμως από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο φόρτος εργασίας του Πιερπόιντ αυξήθηκε πάρα πολύ.
Εκτελώντας Ναζί
Η Ίρμα Γκρέζε
Αμέσως μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο πιο διάσημος δήμιος της Βρετανίας, έγινε ακόμα πιο διάσημος κρεμώντας περίπου 200 εγκληματίες πολέμου, πολλοί από τους οποίους ήταν Ναζί.
Μεταξύ του 1945 και του '49, ο Πιερπόιντ ταξίδεψε στην Γερμανία και την Αυστρία περισσότερες από 20 φορές για να εκτελέσει μερικούς από τους πιο περιβόητους Ναζί που διέπραξαν ωμότητες κατά τη διάρκεια του πολέμου. Ένας από αυτούς ήταν ο εγκληματίας πολέμου Γιόζεφ Κράμερ, ο διοικητής του Άουσβιτς και έπειτα του Μπέργκεν-Μπέλζεν, όπου οι κρατούμενοι τον χαρακτήρισαν "το θηρίο του Μπέλζεν". Άλλο θύμα του Πιερπόιντ ήταν η Ίρμα Ίντα Ίλζε Γκρέζε, "η ύαινα του Άουσβιτς", η οποία, έφηβη ακόμα, έγινε φρουρός στο Άουσβιτς και στο Μπέργκεν-Μπέλζεν.
Μεταξύ του 1945 και του '49, ο Πιερπόιντ ταξίδεψε στην Γερμανία και την Αυστρία περισσότερες από 20 φορές για να εκτελέσει μερικούς από τους πιο περιβόητους Ναζί που διέπραξαν ωμότητες κατά τη διάρκεια του πολέμου. Ένας από αυτούς ήταν ο εγκληματίας πολέμου Γιόζεφ Κράμερ, ο διοικητής του Άουσβιτς και έπειτα του Μπέργκεν-Μπέλζεν, όπου οι κρατούμενοι τον χαρακτήρισαν "το θηρίο του Μπέλζεν". Άλλο θύμα του Πιερπόιντ ήταν η Ίρμα Ίντα Ίλζε Γκρέζε, "η ύαινα του Άουσβιτς", η οποία, έφηβη ακόμα, έγινε φρουρός στο Άουσβιτς και στο Μπέργκεν-Μπέλζεν.
Ο Πιερπόιντ εκτέλεσε δεκάδες εγκληματίες πολέμου, καθώς και τον Βρετανό κατά συρροή δολοφόνο John Haigh, τον επονομαζόμενο "Acid Bath Murderer" το 1949. Μάλιστα, στις 27 Φεβρουαρίου του 1948, κρέμασε 13 ανθρώπους μέσα σε μια μέρα.
Αφού εκτελούσε τόσους πολλούς Ναζί, ο Πιερπόιντ έγινε διάσημος και κάτι σαν ήρωας πολέμου, και έβγαλε αρκετά χρήματα. Τελικά, αγόρασε μια παμπ, την οποία ονόμασε "The Poor Struggler", έξω από το Μάντσεστερ -ενώ, ταυτόχρονα και όποτε απαιτούνταν, έκανε εκτελέσεις. Ο κόσμος συνέρρεε σαν τρελός στην παμπ, ελπίζοντας ότι θα τον σερβίρει ο Βρετανός εκτελεστής των Ναζί.
Όμως, το 1950, η ζωή του ως δήμιος και ιδιοκτήτης παμπ είχε μια παράξενη συστροφή. Ένας από τους τακτικούς πελάτες του μαγαζιού, ο James Corbitt, καταδικάστηκε σε θάνατο για τη βάναυση δολοφονία της φίλης του λόγω ζήλιας. Ο Corbitt είχε μεθύσει στην παμπ του δήμιου -κάποια στιγμή είπαν και ένα τραγούδι μαζί-, πριν επιστρέψει στο σπίτι του και διαπράξει το έγκλημα. Ο Corbitt καταδικάστηκε σε θάνατο και δήμιος θα ήταν ο Πιερπόιντ. Όπως δήλωσε, ήταν η μοναδική φορά που μετάνιωσε που έκανε αυτήν την δουλειά του.
Οι αναφορές ποικίλλουν, αλλά μερικοί λένε ότι αυτό που συνέβη τον έκανε να αρχίσει να σκέφτεται να εγκαταλείψει το επάγγελμά του. Όμως, παρέμεινε δήμιος για πέντε ακόμη χρόνια, στη διάρκεια των οποίων εκτέλεσε διάσημους εγκληματίες, όπως ο κατά συρροή δολοφόνος John Christie, αλλά και ο Timothy Evans, ο άνθρωπος που απαγχονίστηκε κατά λάθος για ένα από τα εγκλήματα του Christie, πριν βρεθούν νέα στοιχεία και συλληφθεί ο κατά συρροή δολοφόνος.
Αφού εκτελούσε τόσους πολλούς Ναζί, ο Πιερπόιντ έγινε διάσημος και κάτι σαν ήρωας πολέμου, και έβγαλε αρκετά χρήματα. Τελικά, αγόρασε μια παμπ, την οποία ονόμασε "The Poor Struggler", έξω από το Μάντσεστερ -ενώ, ταυτόχρονα και όποτε απαιτούνταν, έκανε εκτελέσεις. Ο κόσμος συνέρρεε σαν τρελός στην παμπ, ελπίζοντας ότι θα τον σερβίρει ο Βρετανός εκτελεστής των Ναζί.
Όμως, το 1950, η ζωή του ως δήμιος και ιδιοκτήτης παμπ είχε μια παράξενη συστροφή. Ένας από τους τακτικούς πελάτες του μαγαζιού, ο James Corbitt, καταδικάστηκε σε θάνατο για τη βάναυση δολοφονία της φίλης του λόγω ζήλιας. Ο Corbitt είχε μεθύσει στην παμπ του δήμιου -κάποια στιγμή είπαν και ένα τραγούδι μαζί-, πριν επιστρέψει στο σπίτι του και διαπράξει το έγκλημα. Ο Corbitt καταδικάστηκε σε θάνατο και δήμιος θα ήταν ο Πιερπόιντ. Όπως δήλωσε, ήταν η μοναδική φορά που μετάνιωσε που έκανε αυτήν την δουλειά του.
Οι αναφορές ποικίλλουν, αλλά μερικοί λένε ότι αυτό που συνέβη τον έκανε να αρχίσει να σκέφτεται να εγκαταλείψει το επάγγελμά του. Όμως, παρέμεινε δήμιος για πέντε ακόμη χρόνια, στη διάρκεια των οποίων εκτέλεσε διάσημους εγκληματίες, όπως ο κατά συρροή δολοφόνος John Christie, αλλά και ο Timothy Evans, ο άνθρωπος που απαγχονίστηκε κατά λάθος για ένα από τα εγκλήματα του Christie, πριν βρεθούν νέα στοιχεία και συλληφθεί ο κατά συρροή δολοφόνος.
Η Ruth Ellis
Στις 13 Ιουλίου του 1955, ο Πιερπόιντ εκτέλεσε μια ακόμη διάσημο δολοφόνο, την Ruth Ellis, ένα μοντέλο και οικοδέσποινα νυχτερινού κέντρου που σκότωσε τον βίαιο φίλο της. Επειδή η γυναίκα σκότωσε τον βίαιο φίλο της ενώ ήταν ξεκάθαρα σε κατάσταση υπερβολικού στρες, το βρετανικό κοινό αμφιταλαντεύτηκε τόσο, που οι απόψεις της κυβέρνησης για τη θανατική ποινή άρχισαν να αλλάζουν.
Όμως, πριν η Βρετανία καταργήσει τις εκτελέσεις -αυτό έγινε το 1965-, ο Άλμπερτ Πιερπόιντ παραιτήθηκε εξαιτίας μιας διαμάχης. Τον Ιανουάριο του 1956 δεν πληρώθηκε την πλήρη αμοιβή του (περίπου 450 δολάρια) για μια εκτέλεση που ακυρώθηκε λίγο πριν γίνει. Σε μια τέτοια περίπτωση, το να πάρει το πλήρες ποσό ήταν συνηθισμένο, αλλά όχι υποχρεωτικό.
Έτσι έληξε η καριέρα του πιο διάσημου και παραγωγικού δήμιου της Βρετανίας.
Η κληρονομία και η τέχνη του Άλμπερτ Πιερπόιντ
Ο "Acid Bath Murderer" John Haigh
Ο λόγος για τον οποίο ο Πιερπόιντ έγινε τόσο διάσημος -ο λόγος που του ζητήθηκε να σκοτώσει ανθρώπους ξανά και ξανά- είναι ότι είχε την φήμη ότι ήταν εξαιρετικά γρήγορος, ήρεμος και αποτελεσματικός κατά τη διάρκεια των εκτελέσεων.
Μεταξύ άλλων, ένας καλός δήμιος φαίνεται από την θηλιά και το σχοινί που χρησιμοποιεί. Αυτά θα πρέπει να είναι ανάλογα με το σώμα του μελλοθάνατου, ώστε να εξασφαλίζεται γρήγορος, "ανθρώπινος" θάνατος, σπάζοντας το λαιμό του. Αν το σχοινί είναι πολύ μακρύ, τόση μεγαλύτερη είναι η πτώση και μπορεί να καταλήξει με τέτοια δύναμη που, πιθανώς, ο κρατούμενος να αποκεφαλιστεί. Αντίθετα, κοντό σχοινί και μικρότερη πτώση μπορεί να οδηγήσει σε μικρή δύναμη, ο λαιμός δεν σπάει και ο φυλακισμένος στραγγαλίζεται αργά.
Ο Άλμπερτ Πιερπόιντ ήταν ειδικός και παρέμεινε ήρεμος καθ' όλη τη διάρκεια της διαδικασίας.
Οι απόψεις του για τη θανατική ποινή
Το προσωπείο και τα χέρια του Pierrepoint από πηλό, στο μουσείο Wandsworth Prison
Αν και ο Πιερπόιντ ήταν ο πιο διάσημος δήμιος, μετά από την παραίτησή του, εξέφρασε τις απόψεις τα απομνημονεύματά του, με τίτλο "Executioner: Pierrepoint", στα οποία δήλωσε ότι η θανατική ποινή δεν αποτρέπει τους εγκληματίες:
Λένε ότι είναι αποτρεπτική. Δεν μπορώ να συμφωνήσω. Υπήρξαν δολοφονίες από την αρχή του χρόνου, και θα συνεχίσουμε να ψάχνουμε μέσα αποτροπής μέχρι το τέλος του χρόνου. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι εκτελέσεις δεν λύνουν τίποτα, είναι μόνο ένα αρχαίο λείψανο μιας πρωτόγονης επιθυμίας εκδίκησης, που επιλέγει τον εύκολο δρόμο και δίνει την ευθύνη για εκδίκηση σε άλλους ανθρώπους".
Ωστόσο, μόλις δύο χρόνια μετά τη δημοσίευση του βιβλίου, ο Άλμπερτ Πιερπόιντ φάνηκε να έχει αλλάξει γνώμη. Σε μια ραδιοφωνική συνέντευξή του στο BBC, δήλωσε ότι πίστευε ότι το έγκλημα στην Βρετανία είχε αυξηθεί μετά την απαγόρευση των εκτελέσεων και ότι ίσως χρειαζόταν να τις επαναφέρουν για να λυθεί το πρόβλημα, κάτι που η Βρετανία δεν έκανε ποτέ.
Λένε ότι είναι αποτρεπτική. Δεν μπορώ να συμφωνήσω. Υπήρξαν δολοφονίες από την αρχή του χρόνου, και θα συνεχίσουμε να ψάχνουμε μέσα αποτροπής μέχρι το τέλος του χρόνου. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι εκτελέσεις δεν λύνουν τίποτα, είναι μόνο ένα αρχαίο λείψανο μιας πρωτόγονης επιθυμίας εκδίκησης, που επιλέγει τον εύκολο δρόμο και δίνει την ευθύνη για εκδίκηση σε άλλους ανθρώπους".
Ωστόσο, μόλις δύο χρόνια μετά τη δημοσίευση του βιβλίου, ο Άλμπερτ Πιερπόιντ φάνηκε να έχει αλλάξει γνώμη. Σε μια ραδιοφωνική συνέντευξή του στο BBC, δήλωσε ότι πίστευε ότι το έγκλημα στην Βρετανία είχε αυξηθεί μετά την απαγόρευση των εκτελέσεων και ότι ίσως χρειαζόταν να τις επαναφέρουν για να λυθεί το πρόβλημα, κάτι που η Βρετανία δεν έκανε ποτέ.
Ο Άλμπερτ Πιερπόιντ πέθανε στις 10 Ιουλίου του 1992, σε ηλικία 87 χρονών, στο Σάουθπορτ, την παραθαλάσσια πόλη κοντά στο Λίβερπουλ, όπου, μετά από την παραίτησή του, αποσύρθηκε με τη σύζυγό του. Παρέμεινε ένας από τους τελευταίους και -σίγουρα- τους πιο γνωστούς -σε μια μακρά σειρά- Βρετανών εκτελεστών.
από: ati
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου