Το φάντασμα του Χάμερσμιθ τρομοκρατεί μια γυναίκα
Τον χειμώνα του 1803, οι κάτοικοι του Χάμερσμιθ, που τότε ήταν ένα μικρό χωριό στα περίχωρα του Λονδίνου, τρομοκρατήθηκαν από ένα φάντασμα.
Οι περισσότεροι από αυτούς που είχαν δει το φάντασμα το περιέγραψαν ως μια φιγούρα καλυμμένη με ένα μεγάλο λευκό σάβανο. Άλλοι είπαν ότι, μερικές φορές, ήταν καλυμμένο με δέρμα μοσχαριού και είχε μεγάλα μάτια που έμοιαζαν με γυαλί.
Το φάντασμα ενστάλαξε φόβο στους χωρικούς γιατί δεν ήταν μια απλή οπτασία, αλλά έμοιαζε να είναι γεμάτο κακόβουλες προθέσεις, καθώς τους επιτέθηκε και τους παρενοχλούσε και συχνά τους άρπαζε ενώ προσπαθούσαν να τρέξουν. Λέγεται ότι το φάντασμα έπιασε μια έγκυο, ενώ εκείνη περπατούσε κοντά στην αυλή της εκκλησίας, κάτι που την τρόμαξε τόσο πολύ που πέθανε από σοκ λίγες μέρες μετά. Ένας οδηγός άμαξας, που το έσερναν οκτώ άλογα και μετέφερε 16 άτομα, σοκαρίστηκε τόσο πολύ από την εμφάνισή του που τράπηκε σε φυγή με τα πόδια, εγκαταλείποντας τα άλογα, την άμαξα και τους επιβάτες. Ο Thomas Groom, ο σερβιτόρος μιας παμπ, έδωσε μια περιγραφή της συνάντησής του με το φάντασμα:
Ο κόσμος είκασε ότι το φάντασμα ήταν το πνεύμα ενός ανθρώπου που είχε αυτοκτονήσει μερικούς μήνες νωρίτερα και είχε ταφεί στην αυλή μιας τοπικής εκκλησίας, παρά την αντίθετη άποψη που ήθελε τέτοια άτομα να μην ενταφιάζονται σε καθαγιασμένο έδαφος, γιατί οι ψυχές τους δε θα μπορούσαν να αναπαυθούν εν ειρήνη. Όμως, κάποια στιγμή, οι χωρικοί κατάλαβαν ότι το φάντασμα, στην πραγματικότητα, ήταν κάποιος καλυμμένος με λευκό σεντόνι που τρόμαζε σκόπιμα τους ανθρώπους και αποφάσισαν να τον συλλάβουν. Αρκετοί χωρικοί οπλίστηκαν με πιστόλια άρχισαν να περιπολούν στους δρόμους. Σε μια περίπτωση, ένα μέλος της περιπόλου είδε το φάντασμα και το κυνήγησε, αλλά ο κυνηγημένος πέταξε το σάβανο και διέφυγε. Το λευκό ύφασμα απέδειξε ότι το φάντασμα ήταν ένα άτακτο θνητό ον.
Τη νύχτα της 3ης Ιανουαρίου του 1804, ο 29χρονος αξιωματικός Φράνσις Σμιθ, οπλισμένος με κυνηγετικό όπλο, βρισκόταν σε περιπολία. Λίγο μετά τις 11 το βράδυ και ενώ περπατούσε στο Black Lion Lane, είδε μια λευκή φιγούρα να κινείται. Αν και η νύχτα δεν ήταν αρκετά σκοτεινή, οι φράχτες έκαναν αδύνατο να δει περισσότερο από 3,5 μέτρα μακριά. Ο Σμιθ φώναξε στη φιγούρα που πλησίαζε, ζητώντας της να ταυτοποιηθεί, αλλά όταν εκείνη δεν ανταποκρίθηκε, ο Σμιθ πυροβόλησε.
Στην πραγματικότητα, η φιγούρα ήταν ένας κτίστης, ο Τόμας Μίλγουντ (Thomas Millwood), που επέστρεφε σπίτι του μετά από μια επίσκεψη στους γονείς και την αδερφή του. Ο Μίλγουντ ήταν ντυμένος με τα συνηθισμένα ρούχα της δουλειάς του -λευκό λινό παντελόνι, λευκό φανελένιο γιλέκο, λευκή ποδιά και λευκά παπούτσια. Εξαιτίας του ντυσίματός του, ο Μίλγουντ είχε ήδη παρερμηνευθεί για φάντασμα σε δύο προηγούμενες περιπτώσεις. Η σύζυγός του τον είχε συμβουλεύσει να φοράει ένα μεγάλο παλτό όταν έβγαινε στο δρόμο για να μην τον μπερδέψουν ξανά με το φάντασμα.
Ο Σμιθ, συνειδητοποιώντας ότι είχε πυροβολήσει και σκοτώσει έναν άνδρα, παραδόθηκε στην αστυνομία. Αργότερα, ενώπιον του δικαστηρίου δήλωσε, "Δεν ήξερα τι έκανα. Δηλώνω επίσημα αθώος και ότι δεν είχα καμία πρόθεση να αφαιρέσω τη ζωή του άτυχου νεκρού ή οποιουδήποτε άλλου άνδρα".
Ο Σμιθ ομολόγησε ότι πυροβόλησε το Μίλγουντ, αλλά δήλωσε ότι πίστευε ειλικρινά ότι ήταν το φάντασμα και δήλωσε αθώος. Όμως ο δικαστής συμβούλεψε τους ενόρκους ότι η έλλειψη κακίας δεν ήταν αρκετή για να απαλλάξει κάποιον από τη δολοφονία, επειδή κανείς δεν μπορεί να σκοτώσει κάποιον στο όνομα της ραθυμίας και να δικαιολογηθεί για μια τέτοια γκάφα. Κατά τη διάρκεια της υπόθεσης, ο δικαστής ήταν πολύ ξεκάθαρος για τις απόψεις του:
Το φάντασμα ενστάλαξε φόβο στους χωρικούς γιατί δεν ήταν μια απλή οπτασία, αλλά έμοιαζε να είναι γεμάτο κακόβουλες προθέσεις, καθώς τους επιτέθηκε και τους παρενοχλούσε και συχνά τους άρπαζε ενώ προσπαθούσαν να τρέξουν. Λέγεται ότι το φάντασμα έπιασε μια έγκυο, ενώ εκείνη περπατούσε κοντά στην αυλή της εκκλησίας, κάτι που την τρόμαξε τόσο πολύ που πέθανε από σοκ λίγες μέρες μετά. Ένας οδηγός άμαξας, που το έσερναν οκτώ άλογα και μετέφερε 16 άτομα, σοκαρίστηκε τόσο πολύ από την εμφάνισή του που τράπηκε σε φυγή με τα πόδια, εγκαταλείποντας τα άλογα, την άμαξα και τους επιβάτες. Ο Thomas Groom, ο σερβιτόρος μιας παμπ, έδωσε μια περιγραφή της συνάντησής του με το φάντασμα:
"Περνούσα από την αυλή της εκκλησίας μεταξύ οκτώ και εννέα, με το σακάκι μου κάτω από το μπράτσο και τα χέρια μου στην τσέπη, όταν κάποιος ήρθε πίσω από μια ταφόπλακα και με έπιασε γρήγορα από το λαιμό, και με τα δύο χέρια, και με κράτησε. Ο συνάδελφός μου, που ήταν πιο μπροστά, ακούγοντας με να παλεύω, με ρώτησε τι συμβαίνει. Μετά, ό,τι κι αν ήταν, με στριφογύρισε και δεν είδα τίποτα. Έδωσα μια μικρή ώθηση με τη γροθιά μου και ένιωσα κάτι απαλό, σαν ένα υπέροχο παλτό".
Ο κόσμος είκασε ότι το φάντασμα ήταν το πνεύμα ενός ανθρώπου που είχε αυτοκτονήσει μερικούς μήνες νωρίτερα και είχε ταφεί στην αυλή μιας τοπικής εκκλησίας, παρά την αντίθετη άποψη που ήθελε τέτοια άτομα να μην ενταφιάζονται σε καθαγιασμένο έδαφος, γιατί οι ψυχές τους δε θα μπορούσαν να αναπαυθούν εν ειρήνη. Όμως, κάποια στιγμή, οι χωρικοί κατάλαβαν ότι το φάντασμα, στην πραγματικότητα, ήταν κάποιος καλυμμένος με λευκό σεντόνι που τρόμαζε σκόπιμα τους ανθρώπους και αποφάσισαν να τον συλλάβουν. Αρκετοί χωρικοί οπλίστηκαν με πιστόλια άρχισαν να περιπολούν στους δρόμους. Σε μια περίπτωση, ένα μέλος της περιπόλου είδε το φάντασμα και το κυνήγησε, αλλά ο κυνηγημένος πέταξε το σάβανο και διέφυγε. Το λευκό ύφασμα απέδειξε ότι το φάντασμα ήταν ένα άτακτο θνητό ον.
Τη νύχτα της 3ης Ιανουαρίου του 1804, ο 29χρονος αξιωματικός Φράνσις Σμιθ, οπλισμένος με κυνηγετικό όπλο, βρισκόταν σε περιπολία. Λίγο μετά τις 11 το βράδυ και ενώ περπατούσε στο Black Lion Lane, είδε μια λευκή φιγούρα να κινείται. Αν και η νύχτα δεν ήταν αρκετά σκοτεινή, οι φράχτες έκαναν αδύνατο να δει περισσότερο από 3,5 μέτρα μακριά. Ο Σμιθ φώναξε στη φιγούρα που πλησίαζε, ζητώντας της να ταυτοποιηθεί, αλλά όταν εκείνη δεν ανταποκρίθηκε, ο Σμιθ πυροβόλησε.
Στην πραγματικότητα, η φιγούρα ήταν ένας κτίστης, ο Τόμας Μίλγουντ (Thomas Millwood), που επέστρεφε σπίτι του μετά από μια επίσκεψη στους γονείς και την αδερφή του. Ο Μίλγουντ ήταν ντυμένος με τα συνηθισμένα ρούχα της δουλειάς του -λευκό λινό παντελόνι, λευκό φανελένιο γιλέκο, λευκή ποδιά και λευκά παπούτσια. Εξαιτίας του ντυσίματός του, ο Μίλγουντ είχε ήδη παρερμηνευθεί για φάντασμα σε δύο προηγούμενες περιπτώσεις. Η σύζυγός του τον είχε συμβουλεύσει να φοράει ένα μεγάλο παλτό όταν έβγαινε στο δρόμο για να μην τον μπερδέψουν ξανά με το φάντασμα.
Ο Σμιθ, συνειδητοποιώντας ότι είχε πυροβολήσει και σκοτώσει έναν άνδρα, παραδόθηκε στην αστυνομία. Αργότερα, ενώπιον του δικαστηρίου δήλωσε, "Δεν ήξερα τι έκανα. Δηλώνω επίσημα αθώος και ότι δεν είχα καμία πρόθεση να αφαιρέσω τη ζωή του άτυχου νεκρού ή οποιουδήποτε άλλου άνδρα".
Ο Σμιθ ομολόγησε ότι πυροβόλησε το Μίλγουντ, αλλά δήλωσε ότι πίστευε ειλικρινά ότι ήταν το φάντασμα και δήλωσε αθώος. Όμως ο δικαστής συμβούλεψε τους ενόρκους ότι η έλλειψη κακίας δεν ήταν αρκετή για να απαλλάξει κάποιον από τη δολοφονία, επειδή κανείς δεν μπορεί να σκοτώσει κάποιον στο όνομα της ραθυμίας και να δικαιολογηθεί για μια τέτοια γκάφα. Κατά τη διάρκεια της υπόθεσης, ο δικαστής ήταν πολύ ξεκάθαρος για τις απόψεις του:
"Όσο αηδιασμένοι κι αν αισθάνονται οι ένορκοι με το αποτρόπαιο άτομο που ήταν ένοχο για το πλημμέλημα της τρομοκρατίας της γειτονιάς, ο κρατούμενος δεν είχε το δικαίωμα να ερμηνεύσει αυτό το αδίκημα ως αδίκημα ή να συμπεράνει ότι ένας άντρας ντυμένος στα λευκά ήταν φάντασμα. Σε αυτή την περίπτωση, υπήρξε σκόπιμη οπλοφορία και ο κρατούμενος συμπέρανε ότι είχε δικαίωμα να πυροβολήσει, αλλά στην πραγματικότητα δεν το είχε. Και πυροβόλησε με μια ραθυμία που ο νόμος δεν δικαιολογεί. Σε όλες τις περιστάσεις της υπόθεσης, κανένας άνθρωπος δεν επιτρέπεται να σκοτώσει άλλον αυθαίρετα".
Το δικαστήριο επέστρεψε με την ετυμηγορία της ανθρωποκτονίας, αλλά ο δικαστής δεν ήταν ευχαριστημένος. Υποστήριξε ότι, σε καμία περίπτωση, δεν μπορούσε να μειώσει το έγκλημα από φόνο σε ανθρωποκτονία από αμέλεια, επειδή, ούτε ο Σμιθ ενήργησε σε αυτοάμυνα, ούτε πυροβόλησε τον Μίλγουντ κατά λάθος και ότι ο Μίλγουντ δεν είχε διαπράξει κανένα αδίκημα που να δικαιολογεί τον πυροβολισμό. Ο δικαστής έδωσε εντολή στους ενόρκους να επανεξετάσουν την ετυμηγορία τους. Αυτή τη φορά το δικαστήριο εξέδωσε ενοχοποιητική ετυμηγορία και ο Σμιθ καταδικάστηκε, αρχικά, σε θάνατο. Αργότερα, λαμβάνοντας υπόψη την τεράστια δημόσια συμπάθεια που συγκέντρωσε ο Σμιθ, το Στέμμα του απένειμε πλήρη χάρη και μείωσε την ποινή του σε φυλάκιση ενός έτους με σκληρή εργασία.
Η τεράστια δημοσιότητα που προκάλεσε η υπόθεση έπεισε τον πραγματικό ένοχο να εμφανιστεί. Ένας ηλικιωμένος τσαγκάρης ονόματι Τζον Γκράχαμ (John Graham) παραδέχτηκε ότι προσποιούνταν το φάντασμα, χρησιμοποιώντας ένα λευκό σεντόνι, για να τρομάξει τον μαθητευόμενο του, ο οποίος τρόμαζε τα παιδιά του Γκράχαμ με ιστορίες φαντασμάτων. Ο τσαγκάρης παραδόθηκε στους δικαστές, οι οποίοι δεν ήταν σίγουροι για τη νομική θέση και του επέτρεψαν εγγύηση. Δεν υπάρχει κανένα αρχείο που να αναφέρει κάποια τιμωρία του Γκράχαμ.
Αν και ο Σμιθ κατάφερε να ξεφύγει από την αγχόνη, υπήρξε ευρεία διαφωνία μεταξύ του κοινού σχετικά με την έκβαση της υπόθεσης και το κραυγαλέο ελάττωμα που αποκαλύφτηκε στον νομικό κώδικα. Οι περισσότεροι ήταν δυσαρεστημένοι με την έλλειψη άμυνας που είχε στη διάθεσή του ένα άτομο που ενεργούσε καλή τη πίστη και πίστευε ότι, μια ενέργεια, συμπεριλαμβανομένης της βίας, ήταν απαραίτητη, αλλά παρανόησαν την κατάσταση. Με την πάροδο του χρόνου, η περίεργη υπόθεση του "Hammersmith Ghost" ξεχάστηκε, αλλά τα ερωτήματα που έθεσε στον νόμο παρέμειναν ανοιχτά και συνέχισαν να στοιχειώνουν τις νομικές διαδικασίες για τις επόμενες δεκαετίες.
Η τεράστια δημοσιότητα που προκάλεσε η υπόθεση έπεισε τον πραγματικό ένοχο να εμφανιστεί. Ένας ηλικιωμένος τσαγκάρης ονόματι Τζον Γκράχαμ (John Graham) παραδέχτηκε ότι προσποιούνταν το φάντασμα, χρησιμοποιώντας ένα λευκό σεντόνι, για να τρομάξει τον μαθητευόμενο του, ο οποίος τρόμαζε τα παιδιά του Γκράχαμ με ιστορίες φαντασμάτων. Ο τσαγκάρης παραδόθηκε στους δικαστές, οι οποίοι δεν ήταν σίγουροι για τη νομική θέση και του επέτρεψαν εγγύηση. Δεν υπάρχει κανένα αρχείο που να αναφέρει κάποια τιμωρία του Γκράχαμ.
Αν και ο Σμιθ κατάφερε να ξεφύγει από την αγχόνη, υπήρξε ευρεία διαφωνία μεταξύ του κοινού σχετικά με την έκβαση της υπόθεσης και το κραυγαλέο ελάττωμα που αποκαλύφτηκε στον νομικό κώδικα. Οι περισσότεροι ήταν δυσαρεστημένοι με την έλλειψη άμυνας που είχε στη διάθεσή του ένα άτομο που ενεργούσε καλή τη πίστη και πίστευε ότι, μια ενέργεια, συμπεριλαμβανομένης της βίας, ήταν απαραίτητη, αλλά παρανόησαν την κατάσταση. Με την πάροδο του χρόνου, η περίεργη υπόθεση του "Hammersmith Ghost" ξεχάστηκε, αλλά τα ερωτήματα που έθεσε στον νόμο παρέμειναν ανοιχτά και συνέχισαν να στοιχειώνουν τις νομικές διαδικασίες για τις επόμενες δεκαετίες.
Γκραβούρα του Hammersmith Ghost στο "Kirby's Wonderful and Scientific Museum", ένα περιοδικό που εκδόθηκε το 1804 - πηγή
Το ζήτημα διευθετήθηκε το το 1983 όταν η υπόθεση "Regina v Williams" ήρθε ενώπιον του Εφετείου. Ο κατηγορούμενος, ο Gladstone Williams, είδε έναν άνδρα να σέρνει βίαια έναν νεαρό κατά μήκος του δρόμου, ενώ ο τελευταίος φώναζε για βοήθεια. Πιστεύοντας -λανθασμένα- ότι γινόταν επίθεση, ο Williams παρενέβη και τραυμάτισε τον υποτιθέμενο δράστη, ο οποίος στην πραγματικότητα προσπαθούσε να συλλάβει έναν ύποπτο κλέφτη. Ο Williams καταδικάστηκε για επίθεση, αλλά άσκησε έφεση και η καταδίκη του ανατράπηκε. Κατά την εκδίκαση της υπόθεσης, ο δικαστής διευκρίνισε τελικά το νόμο με τη δήλωσή του:
"Σε περίπτωση αυτοάμυνας, όσον αφορά την αυτοάμυνα ή την πρόληψη του εγκλήματος, εάν οι ένορκοι κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο κατηγορούμενος πίστευε, ή μπορεί να πίστευε, ότι δεχόταν επίθεση ή ότι διαπράττεται έγκλημα, και ότι ήταν απαραίτητη η βία για την προστασία του ή για την πρόληψη του εγκλήματος, τότε η εισαγγελία δεν έχει αποδείξει την υπόθεσή της. Αν, ωστόσο, η εικαζόμενη πεποίθηση του κατηγορουμένου ήταν εσφαλμένη και αν το λάθος ήταν παράλογο, αυτό μπορεί να είναι ένας ειρηνικός λόγος για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι η πεποίθηση δεν ήταν ειλικρινή και πρέπει να απορριφθεί. Ακόμη και αν οι ένορκοι καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι το λάθος ήταν παράλογο, αν ο κατηγορούμενος μπορεί πραγματικά να ενέργησε υπό αυτές τις συνθήκες, έχει το δικαίωμα να το επικαλεστεί".
Με απλά λόγια, ένα λάθος είναι άμυνα μόνο όταν είναι λογικό. Ένα παράλογο λάθος δεν μπορεί ποτέ να είναι άμυνα. Ως παράδειγμα παράλογου λάθους, που περιλαμβάνει ανθρωποκτονία και το υπερφυσικό είναι η ακόλουθη ιστορία:
Το 1880, στο Clonmel στην Ιρλανδία, μια γυναίκα είχε βάλει ένα γυμνό παιδί πάνω σε ένα ζεστό φτυάρι με την ειλικρινή πεποίθηση ότι ήταν μια παραμορφωμένη νεράιδα που εστάλη ως υποκατάστατο του αληθινού παιδιού, το οποίο θα επανερχόταν αν έμπαινε σε κίνδυνο η νεράιδα. Η γυναίκα καταδικάστηκε, δικαίως.
Αν και προφανώς μπήκε ένα τέλος στην υπόθεση, ο θρύλος του φαντάσματος του Χάμερσμιθ συνέχισε να παραμονεύει και ορισμένοι ντόπιοι συνέχισαν να πιστεύουν ότι, κάθε πενήντα χρόνια, το φάντασμα επιστρέφει στην αυλή της εκκλησίας Χάμερσμιθ. Η τελευταία παρατήρηση έγινε τον Ιούλιο του 1955...
από: amusing planet
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου