Ο ύποπτος, ο εισαγγελέας και ο απίθανος δεσμός που σφυρηλάτησαν - Μέρος 2ο

Αφίσα της ταινίας Boomerang! σε σκηνοθεσία Ελία Καζάν που προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Καννών του 1947

 

Όταν ο Homer Cummings, ο οποίος αργότερα θα γινόταν γενικός εισαγγελέας, έσωσε έναν αθώο άνδρα που κατηγορήθηκε για φόνο.

 

 

 

Όμερ Κάμινγκς: 1924-1946

 

Το χρίσμα του Γενικού Εισαγγελέα του Κάμινγκς - πηγή

 

Ένας εισαγγελέας που αντέδρασε στην αστυνομία και υποστήριξε έναν ύποπτο φαινόταν να ψάχνει αντεγκλήσεις. Αμέσως μετά την ακρόαση, ο αρχηγός της αστυνομίας είπε ότι το τμήμα του αποδέχτηκε τα όσα κατέθεσε ο Κάμινγκς "χωρίς αμφιβολία". Ο τοπικός Τύπος επαίνεσε την "λαμπρή εμφάνιση" και την "αριστοτεχνική ανάλυσή" του. Ένα νομικό περιοδικό δημοσίευσε ολόκληρη τη δήλωσή του, η οποία, με τον καιρό, έγινε υποχρεωτική η ανάγνωσή της για τους δικηγόρους στο Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ. Αργότερα τον ίδιο χρόνο, παραιτήθηκε από τη θέση του εισαγγελέα.

Εννέα χρόνια αφότου ο δικαστής και δικαστικός φιλόσοφος Learned Hand χλεύασε την άδικη καταδίκη ως "ένα εξωπραγματικό όνειρο", ο καθηγητής νομικής του Γέιλ Edwin Borchard δημοσίευσε το "Convicting the Innocent", ένα βιβλίο με 65 παρόμοιες περιπτώσεις. Η υπόθεση του Ίσραελ δεν ήταν μεταξύ των 65 επειδή δεν καταδικάστηκε ποτέ, αλλά την ανέφερε στην εισαγωγή του βιβλίου για να σημειώσει τον κίνδυνο ψευδών ομολογιών.

Στα μέσα της δεκαετίας του '50, ο Κάμινγκς, μαζί με έναν φίλο του, ίδρυσε τη δική του εταιρία, εστιάζοντας στο εταιρικό δίκαιο. Το '32, παρακολούθησε το Εθνικό Συνέδριο των Δημοκρατικών ως εκπρόσωπος και εκφώνησε μια συγκλονιστική ομιλία για τον Ρούσβελτ, ο οποίος, ως εκλεγμένος πρόεδρος, τον διόρισε γενικό εισαγγελέα, μια θέση που κατείχε για σχεδόν έξι χρόνια.

Ένας ιστορικός αποκάλεσε τον Κάμινγκς "άνθρωπο με γνήσια ικανότητα, πονηρό στο νόμο, έμπειρο στην πολιτική, θαρραλέο και σκληρό". Άλλοι όμως ιστορικοί αμφισβήτησαν τη νομική οξυδέρκειά του, σημείωσαν την "​​όρεξή του για γραφειοκρατική εξουσία" και τον κατηγόρησαν ότι μετέτρεψε τη Δικαιοσύνη σε "δεξαμενή προστασίας". Αν και επέκτεινε την εμβέλεια του Υπουργείου Δικαιοσύνης, αντιμετώπισε κριτική επειδή δεν την επέκτεινε αρκετά. Όταν αρνήθηκε να εφαρμόσει έναν ομοσπονδιακό νόμο απαγωγών στα λιντσαρίσματα, ο επικεφαλής του NAACP (National Association for the Advancement of Colored People, Εθνική Ένωση για την Πρόοδο των Έγχρωμων Ανθρώπων), Walter White, του έγραψε:

Αγαπητέ κύριε Γενικέ Εισαγγελέα:
Διαβάσαμε με ενδιαφέρον την αποστολή του Associated Press της 21ης ​​Δεκεμβρίου ότι δώσατε εντολή στο FBI του Υπουργείου Δικαιοσύνης να βρει έναν μανδύα που έχασε η κ. Campbell Pritchett σε ένα πάρτι που κάνατε εσείς και η κα Κάμινγκς.
Έχει βρει το FBI τον μανδύα της κυρίας; Αν ναι, μπορούμε να ρωτήσουμε αν θα μπορούσατε να αναθέσετε στους πράκτορες που αποδεσμεύτηκαν με την ολοκλήρωση αυτής της δουλειάς να ερευνήσουν τη διακρατική απαγωγή και το επακόλουθο λιντσάρισμα του Claude Neal.

Η προσωπική του ζωή συνέχισε να είναι είδηση. Στα τέλη της δεκαετίας του '20, ο δεύτερος γάμος του κατέληξε σε διαζύγιο. Ο τρίτος γάμος του, με τη Σεσίλια Γουότερμπερι, είχε γόητρο. Το '31, το ζευγάρι πέρασε δύο μήνες περιοδεύοντας στη Μεσόγειο. Ο Όμερ έγραψε ένα ταξιδιωτικό μνημόνιο, το The Tired Sea, που περιγράφει πώς το ζευγάρι έκανε πικ-νικ στην Βηρυτό, επιβίωσε στην ανοιχτή θάλασσα στη Μάλτα και πως δείπνησε στην Ιερουσαλήμ με τον διάσημο πυγμάχο και έναν από τους στενότερους φίλους του Κάμινγκς, Τζιν Τάνεϊ. Στην Ουάσιγκτον, η ζωή του ζευγαριού είχε τα φώτα της δημοσιότητας, χάρη στην Σεσίλια, έγραφαν οι εφημερίδες.

Στις αρχές του '39, ο Κάμινγκς παραιτήθηκε από επικεφαλής του Υπουργείου Δικαιοσύνης. Επτά μήνες αργότερα, η Σεσίλια πέθανε, αφήνοντας τον 69χρονο πλέον Όμερ μόνο.

Πράξη Δεύτερη

Την Παρασκευή 26 Ιουλίου του '46, λίγο πριν τις 5 το πρωί, ο 43χρονος πλέον Ίσραελ μπήκε σε ένα τρένο στο Πότσβιλ της Πενσυλβάνια για να πάει στην Ουάσιγκτον. Στις 11 το πρωί περίπου, έφτασε στην πρωτεύουσα και μετά ξεκίνησε για τον τελικό προορισμό του, λίγα τετράγωνα από τον Λευκό Οίκο. Εκεί, για πρώτη φορά μετά από 22 χρόνια, θα έβλεπε τον Όμερ Κάμινγκς. Δεν ήξερε για τι ήταν εκεί. Το μόνο που ήξερε ήταν ότι ένας πράκτορας του FBI είχε επικοινωνήσει μαζί του και του είπε ότι ο 76χρονος πλέον Κάμινγκς ήθελε να συναντηθούν.

 

Ο πρώην πλέον Γενικός Εισαγγελέας, όταν άφησε το Υπουργείο Δικαιοσύνης, άνοιξε ιδιωτικό γραφείο, εργαζόταν στην Ουάσιγκτον και είχε παντρευτεί ξανά, με την συγγραφέα εφημερίδων Τζούλια Άλτερ.

Μετά από το Κονέκτικατ, η επαφή των δύο αντρών ήταν φευγαλέα. Το '41 είχαν ανταλλάξει μικρές επιστολές. "Αγαπητέ φίλε", έγραψε πρώτα ο Ίσραελ. "Μόνο λίγες γραμμές για να σε ενημερώσω ότι είμαι καλά. Υποθέτω ότι πιστεύεις ότι έχω θράσος που σου γράψω μετά απ' όσα έκανες για μένα. Αλλά πρέπει να γράψω σε κάποιον". Ο Ίσραελ ανέφερε ότι ήταν άνεργος, δεν είχε λεφτά και δεν ήξερε τι να κάνει. Ο Κάμινγκς απάντησε μια εβδομάδα αργότερα, λέγοντας πόσο χαρούμενος ήταν που έμαθε νέα του, αλλά η επιστολή έλεγε, "Δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω προς το παρόν".

Πέντε χρόνια αργότερα, την άνοιξη του '46, όταν ο Κάμινγκς έλαβε ένα τηλεφώνημα από έναν σκηνοθέτη, τον Louis de Rochemont, ο οποίος είπε ότι σκέφτεται να κάνει την παραγωγή μιας ταινίας για την υπόθεση του Ίσραελ για την 20th Century Fox, βρήκε την ευκαιρία να βοηθήσει. Ο σκηνοθέτης τον ρώτησε αν ήξερε πού μπορούσε να βρει τον Ίσραελ.

Όταν ο Κάμινγκς ήταν γενικός εισαγγελέας, διευθυντής στο FBI ήταν ο Τζ. Έντγκαρ Χούβερ, οπότε ζήτησε πληροφορίες για τον άνθρωπο που είχε σώσει κάποτε. Στις 27 Μαΐου του '46, ο Χούβερ έγραψε για να μοιραστεί όσα είχαν μάθει οι πράκτορές του. Ο Ίσραελ ζούσε στο Γκίλμπερτον, μια άλλη πόλη της Πενσυλβάνια. Εργαζόταν σε μια εταιρία εξόρυξης άνθρακα, όπου είχε "καλή αποδοχή και μεγάλη εκτίμηση". Είχε δύο αγόρια, 19 και 13 ετών. Ο μεγαλύτερος υπηρετούσε στο Πολεμικό Ναυτικό.

Ζήτησε περισσότερες λεπτομέρειες. Ζούσε η γυναίκα του; Πόσα έβγαζε; Πόσο άξιζε το σπίτι του; Ο Χούβερ απάντησε ότι η επί 20 χρόνια σύζυγός του, Όλιβ Μέι, ζούσε μαζί του. Δούλευε επτά ημέρες για 60 δολάρια την εβδομάδα. Το σπίτι του, μια "εξαιρετικά μέτρια" μεζονέτα ήταν σε έναν μη ασφαλτοστρωμένο δρόμο και άξιζε περίπου 700 δολάρια. Λάδωνε μηχανές ("καλός, αξιόπιστος υπάλληλος"), είχε συνεχή παρουσία στην Εκκλησία των Μεθοδιστών της πόλης, της οποίας είναι διαχειριστής και ήταν "οικογενειάρχης... δεν σύχναζε σε μπαρ".

Ο Κάμινγκς άρχισε τις διαπραγματεύσεις με την 20th Century Fox. Με τη βοήθεια της εταιρείας του, ερεύνησε καταπιστεύματα, ομόλογα και φόρους.

Όταν στις 26 Ιουλίου, ο Ίσραελ εμφανίστηκε στο γραφείο του, ο Κάμινγκς μοιράστηκε τα αποτελέσματα της εργασίας του. Του είπε ότι η κινηματογραφική εταιρεία τον πλήρωνε 18.000 δολάρια για τα δικαιώματα της ιστορίας του. Ο Κάμινγκς είχε διαθέσει 6.500 δολάρια για το αναμενόμενο φορολογικό πλήγμα του Ίσραελ, είχε επενδύσει 8.995 δολάρια σε ομόλογα αποταμίευσης των ΗΠΑ στο όνομα του Ίσραελ και τα υπόλοιπα, 2.505 δολάρια, ήταν σε μια επιταγή, την οποία του παρέδωσε. Σε σημερινά δολάρια, αυτά τα 18.000 δολάρια θα άξιζαν περίπου 222.000 δολάρια.

 

Ο Κάμινγκς διαπραγματεύτηκε και μια συμφωνία για τα δικά του δικαιώματα, εξασφαλίζοντας 10.000 δολάρια -τα οποία δώρισε στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Τζορτζ Ουάσιγκτον.

Ο Ίσραελ, με την επιταγή στο χέρι, έφυγε για το Γκίλμπερτον.

Λίγες μέρες αργότερα, ο Κάμινγκς έλαβε μια επιστολή από τη σύζυγό του Χάρολντ, την Όλιβ, που περιέγραφε τι του συνέβη όταν κατέβηκε από το τρένο. "Όταν τον συναντήσαμε στο σταθμό και μπήκε στο αυτοκίνητο, του είπα 'Είσαι καλά; Τι σε ήθελε ο κος Κάμινγκς;'. Είχε ένα πλατύ χαμόγελο και είπε, 'Είμαι καλά και έχουμε πολλά λεφτά'. Είπα 'πόσα'. Όταν μου είπε κόντεψα να λιποθυμήσω. Δεν μπορούσα να τον πιστέψω, έτσι ζήτησε να σταματήσει το αυτοκίνητο και μου έδειξε πρώτα την επιταγή και μετά το χαρτί με όλα τα ομόλογα".

"Δεν μπορούμε να σας ευχαριστούμε αρκετά για όσα έχετε κάνει για εμάς", έγραψε. Ο Χάρολντ, είπε, "ήταν ένας τέλειος σύζυγος και πατέρας… Έχει δουλέψει σκληρά και ήταν πάντα πρόθυμος να κάνει τα πάντα". Τώρα είχε την οικονομική δυνατότητα να φτιάξει το σπίτι τους και θα μπορούσε πλέον να κάνει κάτι για το 13χρονο γιο τους, τον Φορντ.

Ακόμη και πριν από αυτό, έγραψε, ο Χάρολντ της είχε πει πόσα σήμαινε για εκείνον ο Κάμινγκς. "Για αυτόν, κύριε Κάμινγκς, είστε δίπλα στον Θεό. Σας λατρεύει. Είπε ότι θα σας εμπιστευόταν περισσότερο από οποιονδήποτε σε αυτόν τον κόσμο".

Στην Ουάσιγκτον, ο Ίσραελ είχε πει στον Κάμινγκς ότι τον είχε πειράξει μια πρόσφατη εκδοχή της ιστορίας του στο περιοδικό Reader's Digest, η οποία ανακατασκεύαζε την υπόθεση του Κονέκτικατ και τον χαρακτήριζε "απένταρο αλήτη" και "άστεγο". Ο Κάμινγκς γνώριζε τον συγγραφέα της ιστορίας, τον Φούλτον Ούρσλερ (αργότερα, έγραψε το The Greatest Story Ever Told, τη βιογραφία του Ιησού με τις μεγαλύτερες πωλήσεις), ο οποίος θα συμμετείχε στην ταινία, και του έγραψε, λέγοντας ότι ο Ίσραελ ήταν ένας αξιοσέβαστος, σκληρά εργαζόμενος οικογενειάρχης με "ξεχωριστή αίσθηση υπερηφάνειας και αυτοσεβασμού". Δεν ήταν ποτέ αλήτης, έγραψε ο Κάμινγκς, και στηριζόταν πάνω του για να εξασφαλίσει ότι δε θα αναφερόταν κάτι τέτοιο στην ταινία.

Τον Αύγουστο, η Όλιβ έγραψε στον Κάμινγκς για να του πει ότι ο Χάρολντ είχε αγοράσει ένα αυτοκίνητο για 800 δολάρια, σχεδίαζε να φτιάξει μπάνιο στο σπίτι τους, είχαν παραγγείλει ψυγείο, ήλπιζαν να πάρουν πορσελάνινο νεροχύτη για την κουζίνα, να φτιάξουν τα δόντια τους και να αγοράσουν μερικά νέα ρούχα. "Κε Κάμινγκς, δε νομίζω ότι είναι υπερβολικό να προσπαθούμε να αγοράσουμε πράγματα που θέλαμε όλη μας τη ζωή και δε θα μπορούσαμε ποτέ να αποκτήσουμε μέχρι που τα καταφέρετε εσείς, σωστά;", έγραψε.

Λίγες μέρες αργότερα, ο Κάμινγκς της απάντησε λέγοντας ότι οι αγορές φαίνονται "απόλυτα δικαιολογημένες. Ελπίζω ότι εσείς και η οικογένειά σας θα ζείτε άνετα και ευτυχισμένα από αυτές τις δαπάνες... Όταν είδα τελευταία φορά τον Χάρολντ μου είπε ότι έπρεπε να φτιάξετε τα δόντια σας. Νομίζω, είναι πολύ σημαντικό, καθώς η υγεία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τα προσεγμένα δόντια".

Μετά από χρόνια, οι επιστολές έγιναν εκατοντάδες και λιγότερο επίσημες. Μοιράζονταν μεταξύ τους διάφορα νέα -για ασθένειες και για τον καιρό. Η Όλιβ τον ενημέρωνε για τους δύο γιους τους, για τον γάμο του Φρέντι, το ότι απέκτησε μια κόρη, και μετά μια δεύτερη κόρη, και για τις σπουδές του Μπόμπι και ότι κατετάγη στον στρατό και πήγε στην Γερμανία και την Γαλλία. Ο Χάρολντ και η Όλιβ έστελναν κάρτες και ο Όμερ δώρα -γραβάτες για τους άντρες, άρωμα για την Όλιβ, πουλόβερ για την πρώτη κόρη του Φρέντι, μια κουβέρτα από τη σύζυγο του Όμερ για την δεύτερη κόρη του. Η Όλιβ και ο Χάρολντ ζητούσαν συμβουλές -για νομικά ή οικονομικά ζητήματα ή για τις επαγγελματικές προοπτικές των γιων τους- και ο Όμερ βοηθούσε. Στις επιστολές, ο Όμερ ανέφερε διακοπές στην Φλόριντα και γκολφ στην Βόρεια Καρολίνα. Η Όλιβ περιέγραφε τη ρουτίνα του Χάρολντ να ξυπνάει στις 6, να δουλεύει μέχρι τις 2, να γυρίζει σπίτι για να μαζέψει κάρβουνο ή ίσως να δουλέψει στο αυτοκίνητό του, και μετά, το βράδυ, να ακούει ραδιόφωνο και να τρώει πατατάκια. Κάποια βράδια Δευτέρας, πήγαιναν σε αγώνες αυτοκινήτων.

Στις αρχές του 1947, κυκλοφόρησε η ταινία "Boomerang!" σε σκηνοθετήθηκε Ελία Καζάν. Ο εισαγγελέας ήταν ένας νεαρός άνδρας -λιγότερο καταξιωμένος, πιο ευάλωτος στην πίεση- και, για πρόσθετο δράμα, έβαλε διεφθαρμένες πολιτικές δυνάμεις. Το σενάριο όμως παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό πιστό στα γεγονότα και απεικόνιζε τον κατηγορούμενο με συμπόνια. Στην ταινία, όπως και στην πραγματική ζωή, η δολοφονία του ιερέα δε λύθηκε ποτέ -στο Μπρίτζπορτ, ορισμένοι αστυνομικοί συνέχισαν να πιστεύουν ότι ο Ίσραελ ήταν ένοχος. Ο Όμερ την ονόμασε "μάλλον συγκλονιστική" και "ουσιαστικά υγιής".

Με τον καιρό, η φιλία ξεπέρασε τις επιστολές. Ο Χάρολντ και η Όλιβ κάλεσαν τους Κάμινγκς να τους επισκεφτούν, κάτι που έγινε το καλοκαίρι του '47.

Το 1952, η Όλιβ έγραψε ότι, πλέον, με τις επιχειρήσεις άνθρακα να έχουν κλείσει, οι δουλειές στο Γκίλμπερτον ήταν δύσκολες. Προσπάθησε να δουλέψει σε ένα εργοστάσιο, ράβοντας μανσέτες στα πουκάμισα, αλλά δεν μπορούσε να αντέξει τη μυρωδιά του λαδιού. Όταν ο Όμερ ρώτησε για τα ομόλογα, εκείνη απάντησε ότι είχαν ξοδέψει όλα τα χρήματα πριν ωριμάσουν τα ομόλογα (η οικογένεια είχε δεχτεί μεγάλη πίεση). Ο Όμερ της είπε ότι καταλάβαινε. Τα επόμενα Χριστούγεννα, έστειλε ωραία δώρα και χρήματα.

Το '55, η Τζούλια Κάμινγκς, η τέταρτη σύζυγος του Όμερ, πέθανε. Ήταν 49 χρονών. Δύο χρόνια πριν, είχε πεθάνει ο γιος του. Τον Ιούλιο του '56, ο Όμερ αντάλλαξε επιστολές με την οικογένεια του Χάρολντ για τελευταία φορά. Τον Σεπτέμβριο, σε ηλικία 86 ετών, πέθανε στο σπίτι του.

Επίλογος
Στο Κονέκτικατ, το όνομα του Όμερ Κάμινγκς εξακολουθεί να συνδέεται με την "Cummings & Lockwood", η οποία πλέον έχει 70 δικηγόρους και έξι γραφεία. Ένα πάρκο στο Stamford, στο Long Island Sound, πήρε το όνομά του. Οι άνθρωποι πηγαίνουν εκεί για να παίξουν τένις ή να κάνουν πικνίκ ή να δουν τα πυροτεχνήματα την 4η Ιουλίου.

Ένα βραβείο, που απονέμεται σε έναν εισαγγελέα του Κονέκτικατ που αποτελεί παράδειγμα των αρχών, φέρει το όνομά του.

Ο Χάρολντ πέθανε το 1964, σε ηλικία 60 ετών. Ήταν χειμώνας, με πολύ χιόνι, αλλά η εταιρία που δούλευε έβγαλε στους δρόμους τον βαρύ εξοπλισμό της και καθάρισε τους δρόμους μέχρι το σπίτι του, ώστε να πάνε να τον δουν όσοι ήθελαν -και ήταν πολλοί.

Μια εγγονή του θυμάται ότι, ο Χάρολντ, παρά τα όσα είχε περάσει, ήταν ήσυχος και η Όλιβ δε σταματούσε να μιλάει για τον Όμερ Κάμινγκς.

 

Έλεγε συχνά στην οικογένειά της, "Αν τα πράγματα είχαν πάει διαφορετικά στο Κονέκτικατ, κανένας από εσάς δεν θα ήταν εδώ".

από: smithsonian mag