Η Φλόρενς Τσάντγουικ, καθώς πλησίαζε την ακτή του Sangatte της Γαλλίας, ήταν εξαντλημένη. Κολυμπούσε στη Μάγχη για πάνω από 16 ώρες, παλεύοντας με ισχυρούς ανέμους και πυκνή ομίχλη που έκαναν κάθε χτύπημα και μια πρόκληση. Το προηγούμενο σκέλος του ταξιδιού της, από τη Γαλλία στην Αγγλία -το οποίο είχε ολοκληρώσει ένα χρόνο νωρίτερα- ήταν εύκολο σε σύγκριση με αυτό. Η προσπάθειά της όμως θα άξιζε τον κόπο: Όταν τελικά εκείνη την ημέρα, στις 11 Σεπτεμβρίου του 1951, έφτασε στο γαλλικό έδαφος, έγινε η πρώτη γυναίκα που πέρασε κολυμπώντας με επιστροφή τη Μάγχη.
Γεννημένη στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνια το 1918, η Τσάντγουικ ανακάλυψε την αγάπη της για το κολύμπι στον ωκεανό σε νεαρή ηλικία. Η πατρίδα της της πρόσφερε εύκολη πρόσβαση στην παραλία και άρχισε να συμμετέχει σε αγώνες κολύμβησης σε ηλικία 6 ετών. Της άρεσε να πιέζει τον εαυτό της να κολυμπήσει σε δύσκολες συνθήκες: τη νύχτα, στην ομίχλη και σε δυνατούς ανέμους. Στα 10 της, κολύμπησε έναν αγώνα 2 μιλίων στα δύσκολα νερά της παραλίας Hermosa, ξεσηκώνοντας τα πλήθη. Στα 13 της, κέρδισε τη δεύτερη θέση στο εθνικό πρωτάθλημα των ΗΠΑ.
Μετά την αποφοίτησή της από το Κρατικό Κολλέγιο του Σαν Ντιέγκο, έκανε εκπομπές για την θάλασσα για τον στρατό των ΗΠΑ και το 1944, κολύμπησε με την πρωταγωνίστρια του μπαλέτου νερού των MGM, Έστερ Γουίλιαμς, στη μουσική ταινία Bathing Beauty. Κοιτούσε όμως πολύ πέρα από το Χόλιγουντ.
Ως παιδί, είχε εμπνευστεί από τη Γερτρούδη Έντερλε, η οποία, το 1926, έγινε η πρώτη γυναίκα που κολύμπησε τη Μάγχη. Πριν από αυτήν, οι γυναίκες θεωρούνταν ανίκανες για κολύμβηση μεγάλων αποστάσεων. Η Έντερλε απέδειξε ότι όχι μόνο έκαναν λάθος, αλλά ξεπέρασε το ρεκόρ ανδρών κατά δύο ώρες.
Η Τσάντγουικ αποφάσισε να είναι η πρώτη γυναίκα που θα κολυμπήσει τη Μάγχη μετ' επιστροφής -όχι μόνο από τη Γαλλία στην Αγγλία, όπως έκανε ο Έντερλε, αλλά από την Αγγλία στη Γαλλία. Κολυμβητές και άλλοι ειδικοί θεώρησαν ότι αυτό το πέρασμα είναι πιο δύσκολο, εν μέρει λόγω του ισχυρού ρεύματος που απομακρύνεται από την ακτή. Καμία γυναίκα δεν είχε κολυμπήσει ποτέ με επιτυχία τη διαδρομή Αγγλία-Γαλλία. Η Τσάντγουικ έθεσε ως στόχο να κολυμπήσει και στη διαδρομή της Έντερλε και μετά να επιστρέψει ξανά, ακόμα κι αν έπρεπε να ξεκουραστεί λίγο μεταξύ των ταξιδιών.
Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Τσάντγουικ έπιασε δουλειά ως χειρίστρια comptometer (μηχανική αριθμομηχανή βασισμένη σε κλειδί) σε μια αμερικανική εταιρεία πετρελαίου στη Σαουδική Αραβία. Κολυμπούσε στον Περσικό Κόλπο, πριν και μετά τη δουλειά, ενώ στα ρεπό της έφτανε μέχρι και τις 10 ώρες κολύμπι. Μετά από δύο χρόνια αυστηρής προπόνησης, αποφάσισε ότι ήταν έτοιμη να κάνει το πρώτο μέρος της απόπειράς της στην Μάγχη -τη διαδρομή από τη Γαλλία στην Αγγλία, που είχε κολυμπήσει η Έντερλε το 1926.
Η Τσάντγουικ αποφάσισε να είναι η πρώτη γυναίκα που θα κολυμπήσει τη Μάγχη μετ' επιστροφής -όχι μόνο από τη Γαλλία στην Αγγλία, όπως έκανε ο Έντερλε, αλλά από την Αγγλία στη Γαλλία. Κολυμβητές και άλλοι ειδικοί θεώρησαν ότι αυτό το πέρασμα είναι πιο δύσκολο, εν μέρει λόγω του ισχυρού ρεύματος που απομακρύνεται από την ακτή. Καμία γυναίκα δεν είχε κολυμπήσει ποτέ με επιτυχία τη διαδρομή Αγγλία-Γαλλία. Η Τσάντγουικ έθεσε ως στόχο να κολυμπήσει και στη διαδρομή της Έντερλε και μετά να επιστρέψει ξανά, ακόμα κι αν έπρεπε να ξεκουραστεί λίγο μεταξύ των ταξιδιών.
Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Τσάντγουικ έπιασε δουλειά ως χειρίστρια comptometer (μηχανική αριθμομηχανή βασισμένη σε κλειδί) σε μια αμερικανική εταιρεία πετρελαίου στη Σαουδική Αραβία. Κολυμπούσε στον Περσικό Κόλπο, πριν και μετά τη δουλειά, ενώ στα ρεπό της έφτανε μέχρι και τις 10 ώρες κολύμπι. Μετά από δύο χρόνια αυστηρής προπόνησης, αποφάσισε ότι ήταν έτοιμη να κάνει το πρώτο μέρος της απόπειράς της στην Μάγχη -τη διαδρομή από τη Γαλλία στην Αγγλία, που είχε κολυμπήσει η Έντερλε το 1926.
Ένα πρωινό του Αυγούστου του 1950, η Τσάντγουικ βούτηξε στο νερό έξω από το Wissant της Γαλλίας. Κολύμπησε τα 21 μίλια της Μάγχης μέχρι το Ντόβερ της Αγγλίας, συνοδευόμενη από τον πατέρα της, τους φίλους της και τις αρχές σε ένα ψαροκάικο. Παρακολούθησαν τη διαδρομή της και πρόσεχαν τους κινδύνους, ενώ κάπου-κάπου έπαιρνε κύβους ζάχαρης για να διατηρήσει την ενέργειά της. Το ταξίδι της διήρκεσε λίγο περισσότερο από 13 ώρες, που αποτέλεσε παγκόσμιο ρεκόρ για την ταχύτερη κολύμβηση στη Μάγχη από μια γυναίκα.
"Αισθάνομαι καλά", είπε στους δημοσιογράφους αφού σύρθηκε στην ακτή στην Αγγλία. "Είμαι αρκετά έτοιμη να κολυμπήσω πίσω". Κατέληξε όμως να καθυστερήσει τη διαδρομή πίσω στη Γαλλία για περισσότερο από ένα χρόνο, περιμένοντας πιο ευνοϊκό καιρό και παλίρροιες. Όλο αυτό το διάστημα έκανε μια διατροφή πλούσια σε θερμίδες προετοιμάζοντας το σώμα της για την απώλεια βάρους που συνοδεύει ένα μεγάλο κολύμπι σε κρύο νερό.
Στις 11 Σεπτεμβρίου του 1951, παρά την πυκνή ομίχλη και τους αντίθετους ανέμους, η Τσάντγουικ μπήκε τελικά στο νερό στο Ντόβερ. Η διαδρομή προς τη Γαλλία ήταν πολύ δύσκολη, που έγινε χειρότερη λόγω των αναθυμιάσεων ενός συνοδευτικού μηχανοκίνητου σκάφους. Ολοκλήρωσε το ταξίδι σε 16 ώρες και 22 λεπτά -άλλο ένα παγκόσμιο ρεκόρ. Όταν έφτασε, ο δήμαρχος του Sangatte ήταν εκεί για να της σφίξει το χέρι.
"Αισθάνομαι καλά", είπε στους δημοσιογράφους αφού σύρθηκε στην ακτή στην Αγγλία. "Είμαι αρκετά έτοιμη να κολυμπήσω πίσω". Κατέληξε όμως να καθυστερήσει τη διαδρομή πίσω στη Γαλλία για περισσότερο από ένα χρόνο, περιμένοντας πιο ευνοϊκό καιρό και παλίρροιες. Όλο αυτό το διάστημα έκανε μια διατροφή πλούσια σε θερμίδες προετοιμάζοντας το σώμα της για την απώλεια βάρους που συνοδεύει ένα μεγάλο κολύμπι σε κρύο νερό.
Στις 11 Σεπτεμβρίου του 1951, παρά την πυκνή ομίχλη και τους αντίθετους ανέμους, η Τσάντγουικ μπήκε τελικά στο νερό στο Ντόβερ. Η διαδρομή προς τη Γαλλία ήταν πολύ δύσκολη, που έγινε χειρότερη λόγω των αναθυμιάσεων ενός συνοδευτικού μηχανοκίνητου σκάφους. Ολοκλήρωσε το ταξίδι σε 16 ώρες και 22 λεπτά -άλλο ένα παγκόσμιο ρεκόρ. Όταν έφτασε, ο δήμαρχος του Sangatte ήταν εκεί για να της σφίξει το χέρι.
Το επίτευγμα της Τσάντγουικ την έκανε διάσημη. Πίσω στο Σαν Ντιέγκο, οι κάτοικοι της πόλης διοργάνωσαν παρέλαση προς τιμή της. Εμφανίστηκε σε τηλεοπτικές εκπομπές, προώθησε αθλητικά μαγιό και ο δήμος του Σαν Ντιέγκο της έδωσε ένα αυτοκίνητο. Παρ' όλα αυτά, αν και είχε πετύχει τον στόχο της να κατακτήσει τη Μάγχη, δεν της ήταν αρκετό.
Στις 4 Ιουλίου του 1952, η Τσάντγουικ προσπάθησε να διασχίσει το κανάλι Catalina, το οποίο εκτείνεται από το νησί Catalina μέχρι τη χερσόνησο Palos Verde στην ακτή της Νότιας Καλιφόρνια. Μετά από σχεδόν 16 ώρες κολύμβησης μέσα σε πυκνή ομίχλη, παγωμένο νερό και καρχαρίες (τους οποίους η ομάδα που την ακολουθούσε με βάρκα πυροβολούσε με τουφέκια), εγκατέλειψε μόλις μισό μίλι μακριά από τη στεριά. Αργότερα είπε σε έναν δημοσιογράφο, "Δεν δικαιολογούμαι, αλλά αν μπορούσα να είχα δει την στεριά μπορεί να τα κατάφερνα".
Τελικά, δύο μήνες αργότερα, τα κατάφερε, κάνοντας το ταξίδι στην Καταλίνα σε 13 ώρες και 47 λεπτά -δύο ώρες γρηγορότερα από το προηγούμενο επίσημο ρεκόρ, που σημείωσε ένας άνδρας.
Το 1953, πραγματοποίησε ένα άλλο ταξίδι στη Μάγχη, από την Αγγλία στη Γαλλία, και αυτή την φορά το έκανε ακόμα πιο γρήγορα από την προηγούμενη φορά. Αργότερα την ίδια χρονιά, διέσχισε το Στενό του Γιβραλτάρ μεταξύ Ισπανίας και Μαρόκου, καθώς και τα στενά του Βοσπόρου και των Δαρδανελίων στην Τουρκία, σπάζοντας ρεκόρ ανδρών και γυναικών.
Αν και είχε τεράστια επιτυχία, η Τσάντγουικ ήταν αξιοσημείωτη για την επιμονή της. Δεν άφησε ποτέ την αποτυχία να τη σταματήσει. Κατέρριψε την αντίληψη ότι οι γυναίκες ήταν ανίκανες για κολύμβηση αντοχής σε μεγάλες αποστάσεις και άνοιξε το δρόμο σε άλλες γυναίκες να συνεχίσουν να καταρρίπτουν ρεκόρ στο άθλημα.
Ακόμη και μετά τη συνταξιοδότησή της το 1960, δεν αρκέστηκε στο να ξεκουραστεί. Άνοιξε σχολές κολύμβησης στη Νέα Υόρκη και το Νιου Τζέρσι, συχνά προπονούσε νέους κολυμβητές, έκανε διαλέξεις για την αξία της φυσικής κατάστασης και εργάστηκε ως σύμβουλος πιστώσεων και χρηματίστρια.
Το 1995, 25 χρόνια αφότου εισήχθη στο International Swimming Hall of Fame, η Τσάντγουικ πέθανε από λευχαιμία στο Σαν Ντιέγκο. Οι στάχτες της σκορπίστηκαν στον Ειρηνικό Ωκεανό.
Αν και είχε τεράστια επιτυχία, η Τσάντγουικ ήταν αξιοσημείωτη για την επιμονή της. Δεν άφησε ποτέ την αποτυχία να τη σταματήσει. Κατέρριψε την αντίληψη ότι οι γυναίκες ήταν ανίκανες για κολύμβηση αντοχής σε μεγάλες αποστάσεις και άνοιξε το δρόμο σε άλλες γυναίκες να συνεχίσουν να καταρρίπτουν ρεκόρ στο άθλημα.
Ακόμη και μετά τη συνταξιοδότησή της το 1960, δεν αρκέστηκε στο να ξεκουραστεί. Άνοιξε σχολές κολύμβησης στη Νέα Υόρκη και το Νιου Τζέρσι, συχνά προπονούσε νέους κολυμβητές, έκανε διαλέξεις για την αξία της φυσικής κατάστασης και εργάστηκε ως σύμβουλος πιστώσεων και χρηματίστρια.
Το 1995, 25 χρόνια αφότου εισήχθη στο International Swimming Hall of Fame, η Τσάντγουικ πέθανε από λευχαιμία στο Σαν Ντιέγκο. Οι στάχτες της σκορπίστηκαν στον Ειρηνικό Ωκεανό.
από: mental floss
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου