Ποσειδώνας (ή Δίας) του Αρτεμίσιου: Το άγαλμα που έγινε 1000άρικο και γραμματόσημο
Πολλοί από τους μεγαλύτερους θυμόμαστε (και κάποιοι νοσταλγούμε) το γνωστό μας χιλιάρικο, τότε που είχαμε ως νόμισμά μας τη δραχμή.
Θυμάστε όμως ότι από το 1970 έως το 1987, το 1000άρικο είχε στο μπροστινό μέρος του την θρυλική μορφή του αγάλματος που σας παρουσιάζουμε σε αυτό το βίντεο.
Μιλάμε για τον Ποσειδώνα (ή Δία) του Αρτεμισίου, ένα αριστουργηματικό έργο αρχαίας ελληνικής τέχνης. Το πρωτότυπό του φιλοξενείται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο και αντίγραφό του (που σας παρουσιάζουμε σε αυτό το βίντεο), κοσμεί το χωριό Πευκί της Βόρειας Εύβοιας.
Πιστεύεται ότι αναπαριστά τον Δία που κραδαίνει μύδρο ή κεραυνό ή τον Ποσειδώνα που κρατά την τρίαινα. Το αντικείμενο που κρατούσε δεν βρέθηκε.
Βρέθηκε στην θάλασσα έξω από το Αρτεμίσιο της Εύβοιας, στο σημείο που είχε ναυαγήσει ένα πλοίο στα μέσα του 2ου αιώνα π.Χ. Προηγήθηκε η εύρεση του αριστερού χεριού το 1926 και του υπόλοιπου αγάλματος το 1928. Η εύρεση δημοσιεύτηκε από τον Γεώργιο Οικονόμο το 1928 στα Πρακτικά της Ακαδημίας Αθηνών. Η εξερεύνηση του ναυαγισμένου πλοίου διακόπηκε το 1928 λόγω του θανάτου ενός από τους δύτες και από τότε δεν επαναλήφθηκε. Πιστεύεται ότι το πλοίο μετέφερε ελληνικά έργα προς εξαγωγή με προορισμό την Ιταλία.
Πρόκειται για ένα από τα ωραιότερα, αλλά και από τα λιγοστά πρωτότυπα χάλκινα αγάλματα της κλασικής περιόδου. Είναι έργο χυτό, με υπερφυσικό μέγεθος και απεικονίζει το Δία ή τον Ποσειδώνα. Ο θεός παριστάνεται όρθιος, γυμνός, σε ευρύ διασκελισμό. Παρά την αυστηρότητα της μορφής, η κίνηση είναι έντονη και η απόδοση των ανατομικών λεπτομερειών ιδιαίτερα επιτυχής. Η γενειάδα του θεού είναι πλούσια και τα μακριά μαλλιά του μαζεύονται σε πλεξίδες γύρω από το κεφάλι, ενώ μπροστά πέφτουν σε κομψούς βοστρύχους γύρω από το μέτωπο. Τα μάτια του, που δεν σώζονται, ήταν ένθετα από άλλο υλικό. Το αριστερό του χέρι είναι τεντωμένο μπροστά, ενώ με το ανυψωμένο δεξί χέρι θα κρατούσε τον κεραυνό ή την τρίαινα. Στην πρώτη περίπτωση ταυτίζεται με το Δία, που είναι και το πιθανότερο, ενώ στη δεύτερη με τον Ποσειδώνα. Είναι έξοχο δείγμα του αυστηρού ρυθμού της αρχαίας ελληνικής πλαστικής, και αποδίδεται σε ικανότατο δημιουργό, ίσως στο διάσημο γλύπτη Κάλαμι.
Φάρος Δουκάτο, Ακρωτήρι Λευκάτας
Μετά το Πόρτο Κατσίκι ο χωματόδρομος φτάνει μέχρι το νοτιότερο τμήμα του νησιού, το ακρωτήρι Λευκάτας, ή Νιράς, ή Κάβο της Κυράς ή Κάβο Δουκάτο 50 χλμ από την πόλη της Λευκάδας. Έχει όμορφη θέα προς την Κεφαλλονιά και την Ιθάκη και τα ηλιοβασιλέματα είναι πολύ εντυπωσιακά.
Το ακρωτήρι είναι ένας από τους πιο γνωστούς βράχους της αρχαιότητας, πιθανότατα η ομηρική "Λευκάς Πέτρη", με άσπρα βράχια με ύψος 60 μέτρα πάνω από τα κύματα του Ιουνίου πελάγους. Στα πανάρχαια χρόνια (1200 πχ) έκαναν θυσίες για να εξευμενίσουν τους θεούς και το Πνεύμα της Τρικυμίας. Αργότερα (400 πχ) αντικατέστησαν τα θύματα με κατάδικους που τους έδιναν πιθανότητες σωτηρίας. Πριν τους ρίξουν στο βράχο, τους έδεναν γύρω από το σώμα τους πουλιά και φτερά για ομαλότερη προσγείωση. Αν ο κατάδικος γλίτωνε, του χάριζαν τη ζωή.
Τις προγενέστερες λατρείες στο βράχο τις αντικατέστησε το ιερό του ΛΕΥΚΑΤΑ ΑΠΟΛΛΩΝΑ, γνωστό σ'όλο τον αρχαίο κόσμο μιας και ο Απόλλωνας ήταν και θαλάσσιος θεός, προστάτης των ναυτικών. Κάθε χρόνο γίνονταν γιορτές με Πανελλήνιο χαρακτήρα, πιθανόν στις αρχές της άνοιξης.
Στον Απόλλωνα αποδίδεται το πήδημα από το βράχο σαν μέσο ενάντια στο βασανιστικό ερωτικό πάθος.
Τον 6ο πχ αιώνα η παράδοση για το πήδημα των ερωτευμένων ήταν πολύ διαδεδομένη, αφού το αναφέρουν σε στίχους τους πολλοί αρχαίοι ποιητές. Αυτό θα μνημόνευε και η Σαπφώ, η μεγάλη ποιήτρια της αρχαιότητας, και από εκεί βγήκε ότι τάχα πήδηξε από το Λευκάτα. Ο Μύθος φτάνει μέχρι της μέρες μας και γιαυτό ονομάζεται και Κάβος της Κυράς. Σήμερα δεν έχει απομείνει κανένα ίχνος του ιερού του Απόλλωνα, γιατί στη θέση του υψώνεται ο φάρος.
Ο φάρος κατασκευάστηκε το 1890. Το ύψος του πύργου του είναι 14 μέτρα και το εστιακό του ύψος 70 μέτρα.
Ανάβατος - Αγγίζοντας τα σύννεφα
Ο οικισμός βρίσκεται στον ορεινό όγκο της κεντρικής Χίου, στην κορυφή ενός απόκρυμνου και βραχώδους λόφου.
"Τα βραχάκια του Μπιθικώτση". Η άγνωστη γαλάζια φτωχογειτονιά του Σερ του Ελληνικού πενταγράμμου
Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης έχει χαρακτηριστεί ως ο Σερ του Ελληνικού πενταγράμμου.
Όσοι τον γνώρισαν μιλούν για έναν τρυφερό άνθρωπο με ευαισθησίες που δεν ξέχασε ποτέ την καταγωγή του μιας και γεννήθηκε σε μια φτωχογειτονιά του Δήμου Περιστερίου.
Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης είχε μια μεγάλη αγάπη. Την εξοχική κατοικία που είχε αποκτήσει στον Κάλαμο Αττικής και πιο συγκεκριμένα στην περιοχή "Αγκώνα". Ένα σπίτι που περνούσε πολύ από τον χρόνο του καθώς ήταν το "κρυφό του ησυχαστήριο".
Αξίζει να αναφερθεί πως ο συγκεκριμένος παραλιακός δρόμος της περιοχής φέρει το όνομα του.
Όσοι τον είχαν επισκεφθεί στον Κάλαμο μιλούν για μια πολύ απλή κατοικία όπως και αρμόζει στον τραγουδιστή της ρωμιοσύνης.
Η κατοικία αυτή σήμερα ανήκει στον αγαπημένο του γιο και στη διαθήκη του ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης ανέφερε χαρακτηριστικά: «Τον γιο μου από τον δεύτερό μου γάμο με τη Μεταξία, Γρηγόρη Μπιθικώτση, τον θεωρώ φυσικό μου διάδοχο και συνεχιστή της ιστορίας μου στα καλλιτεχνικά μου δρώμενα. Έχουμε γράψει στον γιο μου Γρηγόρη εγώ και η γυναίκα μου, Μεταξία, το σπίτι στο Χαλάνδρι. Επίσης, το εξοχικό σπίτι στον Κάλαμο στη θέση Αγκώνα και ένα χωράφι στο Μαρκόπουλο είναι γραμμένα στον γιο μου Γρηγόρη Μπιθικώτση.
Όσοι τον γνώρισαν μιλούν για έναν τρυφερό άνθρωπο με ευαισθησίες που δεν ξέχασε ποτέ την καταγωγή του μιας και γεννήθηκε σε μια φτωχογειτονιά του Δήμου Περιστερίου.
Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης είχε μια μεγάλη αγάπη. Την εξοχική κατοικία που είχε αποκτήσει στον Κάλαμο Αττικής και πιο συγκεκριμένα στην περιοχή "Αγκώνα". Ένα σπίτι που περνούσε πολύ από τον χρόνο του καθώς ήταν το "κρυφό του ησυχαστήριο".
Αξίζει να αναφερθεί πως ο συγκεκριμένος παραλιακός δρόμος της περιοχής φέρει το όνομα του.
Όσοι τον είχαν επισκεφθεί στον Κάλαμο μιλούν για μια πολύ απλή κατοικία όπως και αρμόζει στον τραγουδιστή της ρωμιοσύνης.
Η κατοικία αυτή σήμερα ανήκει στον αγαπημένο του γιο και στη διαθήκη του ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης ανέφερε χαρακτηριστικά: «Τον γιο μου από τον δεύτερό μου γάμο με τη Μεταξία, Γρηγόρη Μπιθικώτση, τον θεωρώ φυσικό μου διάδοχο και συνεχιστή της ιστορίας μου στα καλλιτεχνικά μου δρώμενα. Έχουμε γράψει στον γιο μου Γρηγόρη εγώ και η γυναίκα μου, Μεταξία, το σπίτι στο Χαλάνδρι. Επίσης, το εξοχικό σπίτι στον Κάλαμο στη θέση Αγκώνα και ένα χωράφι στο Μαρκόπουλο είναι γραμμένα στον γιο μου Γρηγόρη Μπιθικώτση.
Αμαλίειο Οικοτροφείο Θηλέων «Βραβείο Αρετής και Δόξης»
Το ΑΜΑΛΙΕΙΟΝ ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΟΝ ΘΗΛΕΩΝ ιδρύθηκε στις 8 Ιουνίου 1855 ως Φιλανθρωπική Εταιρεία με την επωνυμία «Αμαλίειον Ορφανοτροφείον Κορασίων», με Βασιλικό Διάταγμα που υπέγραψε ο Όθων και ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, ως αρμόδιος Υπουργός των Εσωτερικών.
Σκοπό είχε να περιθάλψει τα παιδιά, τα οποία έμειναν ορφανά από τη θανατηφόρο επιδημία της χολέρας, η οποία εκδηλώθηκε στο στρατόπεδο της γαλλικής στρατιωτικής δύναμης κατοχής στον Πειραιά, τον Ιούλιο του 1854 κατά τη διάρκεια του Κριμαϊκού Πολέμου, και επεκτάθηκε στη χώρα και κυρίως στην Αθήνα.
Στην πολύ δύσκολη για την πατρίδα περίσταση το ευγενές παράδειγμα της χριστιανικής φιλανθρωπίας έδωσαν πρώτοι ο Βασιλεύς Όθων, η Βασίλισσα Αμαλία και η Πριγκίπισσα Μαρία Γεωργίου Υψηλάντη το γένος Μουρούζη, η οποία μετέβαλε την οικία της σε πραγματικό ορφανοτροφείο, φιλοξενώντας είκοσι ορφανά κορίτσια της Αθήνας. Το μέγεθος και η έκταση της κοινωνικής δυστυχίας την ώθησαν στη σκέψη δημιουργίας ενός μόνιμου ορφανοτροφείου κοριτσιών 70 κλινών. Για την υλοποίησή του εργάστηκαν με ενθουσιασμό σπουδαίες Αθηναίες, όπως η Ζωή Σούτσου, η Κυριακούλα Κριεζή, η Ανδρομάχη Ρενιέρη και η Λουκία Ρίζου. Το έργο τέθηκε υπό την αιγίδα της Βασίλισσας Αμαλίας, η οποία ήταν η πρώτη δωρήτρια σεβαστού ποσού.
Σκοπός του Αμαλιείου δεν ήταν μόνο να προστατεύει ορφανά κορίτσια, αλλά και να φροντίζει για τη μόρφωσή τους. Για το λόγο αυτό λειτουργούσε εξατάξιο δημοτικό σχολείο. Αργότερα κάλυψε τις ανάγκες Γυμνασίου και Λυκείου. Επιπλέον, επειδή θεωρούσαν την επαγγελματική κατάρτιση απαραίτητο στοιχείο της γυναικείας μόρφωσης, ίδρυσε το 1926 Ανωτέρα Οικοκυρική Επαγγελματική Σχολή, όπου διδάσκονταν οικιακή οικονομία κοπτική, ραπτική, κέντημα, δαντελοποιία, αποσπώντας βραβεία σε Διεθνείς Εκθέσεις.
Το Αμαλίειον λειτούργησε αδιάκοπα τον 20ο αιώνα, κατά τη διάρκεια όλων των πολέμων, των Βαλκανικών, της Γενοκτονίας των Ποντίων και της Μικρασιατικής καταστροφής, φιλοξενώντας παιδιά από όλα αυτά τα μέρη. Στα χρόνια της γερμανικής κατοχής διαδραμάτισε σπουδαίο ρόλο, φροντίζοντας τα φιλοξενούμενα ορφανά κορίτσια και οργανώνοντας συσσίτια, ώστε εκατοντάδες παιδιά να τρέφονται καλά και να παίρνουν κάποιες μερίδες φαγητού για τις οικογένειές τους. Το έργο του Αμαλιείου αναγνωρίστηκε από την Ακαδημία Αθηνών η οποία του απένειμε το 1954 το «Βραβείο Αρετής και Δόξης».
Συνεχίζοντας το σπουδαίο έργο του και στα νεότερα χρόνια, φιλοξένησε κορίτσια ορφανά από τον έναν ή και τους δύο γονείς ή και, κατ’ εξαίρεση, κορίτσια, τα οποία είχαν γονείς, αλλά έχρηζαν οικονομικής βοηθείας. Κάλυψε οικονομικά όλες τις δαπάνες για την εκπαίδευσή τους, φροντιστηριακά μαθήματα για την καλύτερη σχολική επίδοση, την εκμάθηση ξένων γλωσσών και μαθήματα υπολογιστών. Στον ελεύθερο χρόνο τους οι οικότροφοι παρακολουθούσαν μαθήματα μουσικής, χορού και καλλιτεχνικών.
Από την αρχή της λειτουργίας του Οικοτροφείου στόχος των Ιδρυτών, των Μελών και Εκπαιδευτικών του ήταν να αναπτυχθούν προσωπικότητες γυναικών με πνευματική καλλιέργεια, κοινωνική υπόσταση και επαγγελματική κατάρτιση σε ατμόσφαιρα οικογενειακής αγάπης.
Καταρράκτες Σκρα: Η αναπάντεχη «γαλάζια λίμνη» στο Κιλκίς
Με ένα μαγικό σκηνικό, στην κυριολεξία, έρχονται αντιμέτωποι οι επισκέπτες των καταρρακτών Σκρα, στο Κιλκίς. Το μέρος που είναι γνωστό και ως η «γαλάζια λίμνη» της Βόρειας Ελλάδας, μόνο ονειρικό μπορεί να χαρακτηριστεί με τα τρεχούμενα νερά και την υπέροχη και καταπράσινη φύση, να συνθέτουν έναν από τους πιο όμορφους «πίνακες» της φύσης.
Η μυστική «γαλάζια λίμνη» της Βόρειας Ελλάδας, θα έλεγε κανείς, είναι ένα ονειρικό τοπίο βγαλμένο λες από παραμύθι, έξω από το ιστορικό χωριό Σκρα -γνωστό για μία από τις σημαντικότερες μάχες του Μακεδονικού Μετώπου κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον Μάιο του 1918. - στο: newsbeast.gr
Δάσος Φολόης. Το μοναδικό επίπεδο δάσος της Ελλάδας του δικτύου Natura
Τρεις ώρες εύκολης οδήγησης, 240 χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα, δίπλα από την αρχαία Ολυμπία, θα κάνεις βόλτα σε ένα μέρος που δεν θα πιστεύεις. - στο: athensvoice.gr
Μόρνα: Το «στοιχειωμένο» ορεινό χωριό στους πρόποδες του Ολύμπου. Οι φήμες που το ακολουθούν και η εγκατάλειψη
Η Μόρνα ή Σκοτεινά είναι ένα χωριό της Πιερίας, χτισμένο σε 700 μέτρα υψόμετρο σε μια χαράδρα στα Πιέρια όρη, σε ένα πολύ δύσβατο σημείο, που ιδρύθηκε επί τουρκοκρατίας. Αυτό σε συνδυασμό με την πολύ πυκνή βλάστηση κρατούσαν μακριά τον ήλιο τις περισσότερες ώρες της ημέρας. Ξημέρωνε αργά και νύχτωνε πολύ νωρίς. Γεγονός που όπως είναι λογικό ενίσχυσε τις διάφορες.. σκοτεινές ιστορίες! - στο: travelstyle.gr
Οδός Τριπόδων: Ο πιο παλιός δρόμος της Αθήνας και η ιστορία του
Ο λόγος για ένα μικρό στενάκι στην Πλάκα, την οδό Τριπόδων, η οποία μετέπειτα βρέθηκε να φιγουράρει στις σελίδες των ελληνικών ρεκόρ Guinness, πλάι σε μια τυρόπιτα βάρους 862 κιλών από τη Θεσσαλονίκη, τη συλλογή από προτζέκτορες του Χρήστου Ψαθά και πόσα άλλα «επιτεύγματα» ποικίλης ύλης. - στο: oneman.gr
Κυνηγώντας το πλοίο-φάντασμα: Οι 110 μέρες που οδήγησαν στη βύθιση του καραβιού της απόλυτης παρανομίας.
Στις 6 Απριλίου 2015 το «Thunder» εκπέμπει SOS και τα υπόλοιπα πλοία που προσέχουν κοντά στο Σάο Τομέ, περισυλλέγουν το πλήρωμα που μόλις έχει εγκαταλείψει με σωσίβιες βάρκες. Σύμφωνα με τη διήγηση του καπετάνιου, νωρίτερα είχε προκληθεί ατύχημα λόγω σύγκρουσης με άλλο πλεούμενο. Βέβαια όλοι γνωρίζουν πως πρόκειται για ένα ψέμα καθώς στην πραγματικότητα είναι μια παράδοση που έβαλε τέλος σε ένα κυνηγητό που κράτησε 110 ημέρες και 10.000 ναυτικά μίλια, σε τρεις ωκεανούς, για το πιο διαβόητο λαθροθηρικό του κόσμου. - στο: menshouse.gr
Μέχρι την επόμενη εβδομάδα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου