Αν κάποιος βρεθεί στη μικρή πόλη Windham στο ανατολικό Κονέκτικατ των ΗΠΑ θα δει ότι οι κάτοικοί της έχουν μια περίεργη εμμονή με τους βατράχους.
Πολλές τοπικές επιχειρήσεις έχουν πάρει το όνομά τους από βατράχους και έχουν τα συγκεκριμένα αμφίβια στα λογότυπά τους. Παντού υπάρχουν γκράφιτι και αγάλματα βατράχων, μεταξύ των οποίων και τεσσάρων μεγάλων χάλκινων στις τέσσερις γωνίες μιας γέφυρας στον ποταμό Willimantic. Ακόμη και η επίσημη σφραγίδα της πόλης έχει έναν βάτραχο.
Η πηγή αυτής της εμμονής είναι ένα περιστατικό που συνέβη πριν από περισσότερα από 250 χρόνια, σε μια εποχή που οι χίλιοι περίπου άποικοι που κατοικούσαν σε αυτό το μικροσκοπικό χωριό στα σύνορα του Κονέκτικατ ζούσαν σε διαρκή κατάσταση αγωνίας για τυχόν επιθέσεις από τους Ινδιάνους. Καθημερινά, ακούγονταν νέες φήμες για σφαγές και αιματοχυσίες. Η παράνοια ήταν ακραία.
Η πηγή αυτής της εμμονής είναι ένα περιστατικό που συνέβη πριν από περισσότερα από 250 χρόνια, σε μια εποχή που οι χίλιοι περίπου άποικοι που κατοικούσαν σε αυτό το μικροσκοπικό χωριό στα σύνορα του Κονέκτικατ ζούσαν σε διαρκή κατάσταση αγωνίας για τυχόν επιθέσεις από τους Ινδιάνους. Καθημερινά, ακούγονταν νέες φήμες για σφαγές και αιματοχυσίες. Η παράνοια ήταν ακραία.
Μια σκοτεινή νύχτα του Ιουνίου του 1754, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, οι κάτοικοι του Windham πετάχτηκαν από τα κρεβάτια τους εξαιτίας άγριων κραυγών που φαινόταν να αντηχούν στους γύρω λόφους. Πολλοί νόμιζαν ότι ήταν επιδρομή Ινδιάνων. Κάποιοι νόμιζαν ότι ήταν οι σάλπιγγες της Ημέρας της Κρίσης. Άλλοι άκουσαν τύμπανα να χτυπούν. Μερικοί τρομοκρατημένοι νόμιζαν ότι άκουγαν ονόματα. Κάποιοι δήλωσαν ότι ένιωθαν τα κρεβάτια τους να δονούνται. Κανείς όμως δεν ήξερε από πού προερχόταν ο ήχος.
Οι άντρες οπλίστηκαν και άρχισαν να τρέχουν αλαφιασμένοι. Κάποιοι άρχισαν να πυροβολούν στο σκοτάδι. Σύμφωνα με την αφήγηση του αιδεσιμότατου Σάμιουελ Πίτερς, τότε φοιτητή στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ, μερικοί παράτησαν τα κρεβάτια τους γυμνοί, φοβούμενοι έναν σεισμό ή τη "διάλυση της φύσης". Μόλις ξημέρωσε, αποκαλύφθηκε η πραγματική αιτία του θορύβου.
Οι άντρες οπλίστηκαν και άρχισαν να τρέχουν αλαφιασμένοι. Κάποιοι άρχισαν να πυροβολούν στο σκοτάδι. Σύμφωνα με την αφήγηση του αιδεσιμότατου Σάμιουελ Πίτερς, τότε φοιτητή στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ, μερικοί παράτησαν τα κρεβάτια τους γυμνοί, φοβούμενοι έναν σεισμό ή τη "διάλυση της φύσης". Μόλις ξημέρωσε, αποκαλύφθηκε η πραγματική αιτία του θορύβου.
Η Frog Pond - πηγή
Το χωριό Windham βρίσκεται σε ένα λόφο, από την κορυφή του οποίου, το έδαφος σταδιακά κατεβαίνει σε μια μικρή λιμνούλα. Εκεί, οι χωρικοί βρήκαν τα πτώματα εκατοντάδων βουβαλοβάτραχων. Για κάμποσο χρονικό διάστημα, το Windham βρισκόταν υπό έντονη ξηρασία και κάθε διαθέσιμη πηγή νερού είχε στεγνώσει. Αυτή η μικροσκοπική λιμνούλα ήταν η τελευταία που απέμεινε. Προφανώς, επηρεάστηκαν και οι βάτραχοι, οι οποίοι πήδηξαν στη λίμνη και πολέμησαν μεταξύ τους για λίγο νερό, κάτι που οι κάτοικοι εξέλαβαν εσφαλμένα ότι ήταν επιδρομή Ινδιάνων.
Η ιστορία εξαπλώθηκε σε όλο το Κονέκτικατ και οι κάτοικοι της πόλης έγιναν ανέκδοτο, αλλά αντί να προσπαθήσουν να το κάνουν να ξεχαστεί, επέλεξαν να αγκαλιάσουν την ιστορία ως μέρος της ταυτότητας της πόλης. Σύντομα, οι βάτραχοι βρήκαν μια θέση στο νόμισμα της Windham Bank και η επίσημη σφραγίδα της πόλης επανασχεδιάστηκε ώστε να περιλαμβάνει έναν βάτραχο. Η λίμνη, η οποία παλαιότερα ήταν γνωστή ως Follett's Pond, μετονομάστηκε σε Frog Pond. Οι κάτοικοι έγραψαν ποιήματα, τραγούδια και όπερες για τη "μάχη των βατράχων", και οι παππούδες και οι γιαγιάδες έλεγαν την ιστορία στα εγγόνια τους με μεγάλη χαρά.
Το 2000, η πόλη έκανε τα εγκαίνια στη νέα γέφυρα του Βατράχου (Frog Bridge) στην οποία υπάρχουν τέσσερις χάλκινοι βάτραχοι ύψους 11 ποδιών που σκαρφαλώνουν νωχελικά σε γιγάντιους στύλους και στις δύο πλευρές της γέφυρας.
Η ιστορία εξαπλώθηκε σε όλο το Κονέκτικατ και οι κάτοικοι της πόλης έγιναν ανέκδοτο, αλλά αντί να προσπαθήσουν να το κάνουν να ξεχαστεί, επέλεξαν να αγκαλιάσουν την ιστορία ως μέρος της ταυτότητας της πόλης. Σύντομα, οι βάτραχοι βρήκαν μια θέση στο νόμισμα της Windham Bank και η επίσημη σφραγίδα της πόλης επανασχεδιάστηκε ώστε να περιλαμβάνει έναν βάτραχο. Η λίμνη, η οποία παλαιότερα ήταν γνωστή ως Follett's Pond, μετονομάστηκε σε Frog Pond. Οι κάτοικοι έγραψαν ποιήματα, τραγούδια και όπερες για τη "μάχη των βατράχων", και οι παππούδες και οι γιαγιάδες έλεγαν την ιστορία στα εγγόνια τους με μεγάλη χαρά.
Το 2000, η πόλη έκανε τα εγκαίνια στη νέα γέφυρα του Βατράχου (Frog Bridge) στην οποία υπάρχουν τέσσερις χάλκινοι βάτραχοι ύψους 11 ποδιών που σκαρφαλώνουν νωχελικά σε γιγάντιους στύλους και στις δύο πλευρές της γέφυρας.
Παραδοσιακά, η ιστορία λέει ότι οι βάτραχοι πάλευαν για το νερό που λιγόστευε στη λίμνη, αλλά κάποιοι αμφισβητούν την εγκυρότητά της.
Το 1857, ο William Lawton Weaver έγραψε ένα φυλλάδιο 48 σελίδων για το γεγονός με τη δική του ερμηνεία. Σύμφωνα με τον Weaver, τη στιγμή που συνέβη το περιστατικό, δεν υπήρχε ξηρασία και υπήρχε άφθονο νερό στη λίμνη. Επίσης, δεν υπήρχαν ενδείξεις σύγκρουσης μεταξύ των βατράχων, όπως ορατές πληγές, αν και, το επόμενο πρωί, βρέθηκαν πολλοί νεκροί βάτραχοι. Αν λοιπόν δεν τσακώθηκαν, τι τους έκανε να κάνουν τόση φασαρία;
Η Susan Z. Herrick, μια ερευνήτρια που ειδικεύεται στη βιολογία των βατράχων, επιχειρεί να απαντήσει σε μερικά από τα ερωτήματα που έθεσε ο Weaver. Η Herrick υποπτεύεται ότι οι βουβαλοβάτραχοι έβγαζαν δυνατές κραυγές όπως κάνουν τα αρσενικά για να προσελκύσουν τα θηλυκά, αλλά και για να ενημερώσουν τα άλλα αρσενικά για την παρουσία τους. Υπό κανονικές συνθήκες, οι αρσενικοί σέβονται ο ένας την επικράτεια του άλλου και το δικαίωμά τους να βγάζουν κραυγές ζευγαρώματος. Υπό καταστάσεις όμως άγχους, όπως όταν βρήκαν μια συρρικνούμενη ακτογραμμή και ωθήθηκαν ο ένας κοντά στον άλλο, πιθανότατα, τα αρσενικά "εγκατέλειψαν την διεκδίκηση μιας περιοχής και επικεντρώθηκαν στο να αποκτήσουν τουλάχιστον ένα θηλυκό".
"Χωρίς συντονισμό των κραυγών, ο θόρυβος πρέπει να ήταν απαίσιος, και νομίζω ότι αυτό άκουσαν οι χωρικοί", εικάζει η Herrick.
Η Susan Z. Herrick, μια ερευνήτρια που ειδικεύεται στη βιολογία των βατράχων, επιχειρεί να απαντήσει σε μερικά από τα ερωτήματα που έθεσε ο Weaver. Η Herrick υποπτεύεται ότι οι βουβαλοβάτραχοι έβγαζαν δυνατές κραυγές όπως κάνουν τα αρσενικά για να προσελκύσουν τα θηλυκά, αλλά και για να ενημερώσουν τα άλλα αρσενικά για την παρουσία τους. Υπό κανονικές συνθήκες, οι αρσενικοί σέβονται ο ένας την επικράτεια του άλλου και το δικαίωμά τους να βγάζουν κραυγές ζευγαρώματος. Υπό καταστάσεις όμως άγχους, όπως όταν βρήκαν μια συρρικνούμενη ακτογραμμή και ωθήθηκαν ο ένας κοντά στον άλλο, πιθανότατα, τα αρσενικά "εγκατέλειψαν την διεκδίκηση μιας περιοχής και επικεντρώθηκαν στο να αποκτήσουν τουλάχιστον ένα θηλυκό".
"Χωρίς συντονισμό των κραυγών, ο θόρυβος πρέπει να ήταν απαίσιος, και νομίζω ότι αυτό άκουσαν οι χωρικοί", εικάζει η Herrick.
από: amusing planet
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου