Η πιο δημοφιλής ιστορία προέλευσης για τα μαργαριτάρια λέει ότι ένας κόκκος άμμου κολλάει σε ένα στρείδι και τελικά γίνεται μαργαριτάρι.
Αν και αυτό δεν είναι λάθος, είναι σίγουρα μια υπεραπλούστευση και δεν ισχύει για κάθε έναν από αυτούς τους πολύτιμους λίθους.
Πολλοί πιστεύουν ότι μόνο τα στρείδια μπορούν να παράξουν μαργαριτάρια. Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με τον Smithsonian, όλα τα μαλάκια -από μύδια και αχιβάδες μέχρι θαλάσσια σαλιγκάρια και χτένια- έχουν τεχνικά την ικανότητα να το κάνουν. Και η διαδικασία δεν ξεκινά πάντα με έναν κόκκο άμμου. Συχνά, είναι κάποιο περιπλανώμενο κομμάτι φαγητού ή κάποιο άλλο ερεθιστικό -όπως η άμμος- που καταλήγει κολλημένο στον ιστό του μαλάκιου, το οποίο, για να προστατευτεί, αρχίζει να το περικλείει σε στρώματα υλικών που περιλαμβάνει το κέλυφός του. Για να εμφανιστεί ένα μαργαριτάρι καλού μεγέθους, μπορεί να χρειαστούν μέχρι και πέντε χρόνια.
Παρ' όλα αυτά, δεν μπορούν όλα τα μαλάκια να παράγουν τα ιριδίζοντα, λαμπερά πετράδια που φαντάζεστε όταν σκέφτεστε τα μαργαριτάρια. Μπορούν όμως τα στρείδια και αυτό συμβαίνει επειδή τα μαργαριτάρια τους είναι φτιαγμένα από μαργαριταρόριζα, το γνωστό "μητέρα του μαργαριταριού". Αυτό το υλικό δημιουργείται από εναλλασσόμενα στρώματα αραγωνίτη (μια μορφή ανθρακικού ασβεστίου) και μιας πρωτεΐνης (την κονχολίνη). Παρόλο που μερικοί αναφέρονται σε μη μαργαριτάρια απλά ως "ασβεστολιθικούς λίθους", μπορεί να είναι εξίσου εντυπωσιακά με τα μαργαριτάρια. Για παράδειγμα, ένα θαλάσσιο σαλιγκάρι, η κόγχη, παράγει τέτοια μαργαριτάρια σε διάφορες αποχρώσεις του παστέλ ροζ.
Το αρχαιότερο μαργαριτάρι είναι 8.000 ετών, η διάμετρός του είναι μικρότερη από 30 χιλιοστά και εντοπίστηκε το 2017 κατά τη διάρκεια ανασκαφών στο νησί Marawah στις ακτές του Άμπου Ντάμπι -σύμφωνα με το τμήμα Πολιτισμού και Τουρισμού της πόλης που παράλληλα έδωσε στη δημοσιότητα και ένα βίντεο σχετικό με την ανακάλυψή του. Το μεγαλύτερο γνωστό μαργαριτάρι βρέθηκε το 1934 στο νησί Παλουβάν των Φιλιππίνων. Έχει βάρος 6,4 κιλά και είναι γνωστό ως το "Μαργαριτάρι του Λάο Τσε" (αλλά γι' αυτό θα μάθουμε σε μια mini σειρά 3 επεισοδίων που ξεκινάει αύριο...).
Σήμερα, η βιομηχανία μαργαριταριών δεν αφήνει μεγάλο μέρος της διαδικασίας στην τύχη. Αντί να σπάνε το ένα στρείδι μετά το άλλο με την ελπίδα ότι θα έχει ένα μαργαριτάρι, οι καλλιεργητές μαργαριταριών ρίχνουν ένα ερεθιστικό -συχνά μια μικροσκοπική χάντρα από κέλυφος- μέσα στα στρείδια, τα αφήνουν ήσυχα για μερικά χρόνια και μετά μαζεύουν τα μαργαριτάρια.
από: mental floss
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου